Η ηγεσία των Ενόπλων Δυνάμεων αποφάσισε να αποδώσει την μέγιστη τιμή στους αδικοχαμένους πιλότους του μοιραίου F-4 Φάντομ, με τον κωδικό 507 στο ουραίο, που συνετρίβη τη Δευτέρα στη θαλάσσια περιοχή 8 ναυτικά μίλια δυτικά του Κατάκολου.
Kατόπιν εισήγησης του Αρχηγού ΓΕΕΘΑ, Στρατηγού Κωνσταντίνου Φλώρου, το Συμβούλιο Αρχηγών Γενικών Επιτελείων (ΣΑΓΕ) σε έκτακτη, διά περιφοράς, συνεδρίασή του χθες το απόγευμα αποφάσισε την προαγωγή των δυο πιλότων του Φάντομ, του 31χρονου Σμηναγού Ευστάθιου Τσιτλακίδη και του 29χρονου Υποσμηναγού Μάριου – Μιχαήλ Τουρούτσικα, στον τιμητικό βαθμό του αντιστράτηγου.
“ΔΕΝ ΣΑΣ ΞΕΧΝΑΜΕ”
Η ιστορία κάθε λαού αποτελεί το κυρίαρχο στοιχείο της εθνικής του ταυτότητας, προσδιοριστικό παράγοντα της κοινωνικής του συνοχής, το εφαλτήριο για τη συνέχιση της πορείας και την πραγματοποίηση των στόχων του. Τα γεγονότα που προηγήθηκαν, οι αγώνες που πραγματοποιήθηκαν, οι ανθρώπινες δυνάμεις που απαιτήθηκαν, συγκροτούν το ιστορικό πλαίσιο αναφοράς μέσα στο οποίο ο ηρωισμός και η θυσία διατηρούν την δεσπόζουσα θέση.
Για ένα λαό που τυγχάνει της τιμής να αναφέρεται σε ήρωες, η θυσία, η προσήλωση στον ανώτερο συλλογικό σκοπό, η πίστη και το καθήκον προσλαμβάνουν εθνικό περιεχόμενο, αποτελώντας μια πραγματική δύναμη ελέγχου και αξιολόγηση του σήμερα. Με την έννοια αυτή, η θυσία δεν γεννά την απώλεια, αλλά εμβαπτίζεται μέσα στην αθανασία, την αγέραστη δόξα, την συλλογική μνήμη.
Στους συνεχείς σκληρούς αγώνες που διεξήγαγε το έθνος μας για την ελευθερία και την ανεξαρτησία της χώρας μας, τα αναρίθμητα ηρωικά κατορθώματα των Ελλήνων μας διδάσκουν ότι ο μοναδικός δρόμος του Έλληνα μαχητή ήταν και θα είναι πάντοτε ο δρόμος του καθήκοντος και της θυσίας. Ιδιαίτερα ο Έλληνας Αεροπόρος, από την στιγμή που εισέρχεται στην αεροπορική οικογένεια, συνειδητοποιεί ότι η κατάκτηση της ελευθερίας προϋποθέτει σκληρή προσπάθεια που συμβαδίζει με τον καθημερινό κίνδυνο, τη θυσία, τον αιματηρό αγώνα.
Από την ημέρα που το Πάνθεον των Ηρώων της ΠΑ κόσμησε η θυσία του Έφεδρου Ανθυπολοχαγού Εμμ. Αργυρόπουλου, του πρώτου πεσόντα Έλληνα Αεροπόρου, μέχρι σήμερα μια ολόκληρη στρατιά αεροπόρων ακολούθησαν τον δρόμο του καθήκοντος σε πολεμικές ή ειρηνικές περιόδους, πότισαν με το αίμα τους κάθε γωνιά της ελληνικής γης, ενώ πολλοί από αυτούς έμειναν για πάντα στην Ξένη για να θυμίζουν στους λαούς, από τις εσχατιές εκείνες του κόσμου, τις θυσίες που απαιτεί η ελευθερία του Ανθρώπου.
Ο Ελληνικός λαός, κληρονόμος του ανεκτίμητου πνευματικού θησαυρού και της ιστορίας των αρχαίων προγόνων του, βλέπει τους σύγχρονους μαχητές αντάξιους του ένδοξου παρελθόντος, που η θυσία τους την στιγμή εκτέλεσης του καθήκοντος μεταμορφώνεται σε συνδετικό κρίκο του χθες και του σήμερα, που με το συγκινησιακό του περιεχόμενο και την ηθική του διάσταση καθιστά την πράξη της αυταπάρνησης στοιχείο υποδειγματικής προσήλωσης στα ιδανικά της φυλής και προϋπόθεση εθνικής ανασύνταξης και ιστορικής ανάτασης του λαού μας.
Ας είναι αιωνία η μνήμη τους. (απόσπασμα από τη σελίδα της Πολεμικής μας Αεροπορίας )
ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ
«Ο Μάριος ήταν ταγμένος να υπηρετήσει την πατρίδα του. Είμαι σίγουρος ότι δεν θα του άρεσε η λέξη ήρωας, εμένα μου έλεγε “πατέρα είμαι πολεμιστής”. Ήταν τόσο ταπεινός που δεν έλεγε το επάγγελμά του» συγκλονίζει ο πατέρας του πιλότου.
«Το παιδί μου δεν ήταν ήρωας. Αυτοί έκαναν μια άσκηση σε συνθήκες πολέμου, που την είχαν κάνει πολλές φορές, σε αυτήν την άσκηση δεν σκοτώθηκε επειδή είχε αντίπαλο. Σκοτώθηκε επειδή είχε ένα συμβάν. Γι’ αυτό πληρωνόταν. Δεν τον ενδιάφερε να πεθάνει για την πατρίδα του, ήταν η δουλειά του» δήλωσε ο πατέρας στον ΑΝΤ1. Περιγράφοντας την αγάπη που είχε ο 29χρονος για τη δουλειά του, λέει: «δεν είναι δυνατόν να υποστείς αυτό το μαρτύριο που υφίστανται στην εκπαίδευση» αν δεν την αγαπάς τόσο. Σημείωσε δε πως, όταν ήταν στη Σχολή του και πήγαινε στο σπίτι του «ήταν στεναχωρημένος, κουρασμένος, αλλά δεν μετέφερε τίποτα στο σπίτι» και προκειμένου να περιγράψει το μέγεθος της σωματικής και πνευματικής κούρασής του λέει: «να φανταστείτε ότι στην ορκωμοσία δεν τον αναγνωρίσαμε».
Ο κ. Τουρίτσικας λέει ακόμα πως αρκετές φορές είχε πετάξει πάνω από το χωριό του και ξεκαθάρισε πως «δεν υπήρχε η παραμικρή φοβία, ακόμα και όταν τον ρώταγε η μάνα του, της έλεγε πως είναι ασφαλή τα αεροσκάφη».
«Πήγαινε γελαστός στη δουλειά, σαν να πήγαινε να κάνει κάποιο χόμπι. Το καλοκαίρι που δεν πετούσε, ήταν όλο νεύρα. Και οι συνάδελφοι, του άρεσε, μου το έλεγε» είπε ο Κωνσταντίνος Τουρίτσικας, καταλήγοντας και με δάκρυα στα μάτια πως η μεγάλη ευχαρίστηση του παιδιού του θα ήταν η σημαία στο φέρετρο.
“Mή πώ τι μεθίετε Θούριδος αλκής”
(Όμηρος)
(Oρθή κρατάτε τη φλόγα της παλικαριάς)
Στίχος από την Ιλιάδα του Ομήρου, με τον οποίο εξυμνείται η παλικαριά.
Τον απηύθυνε ο Αγαμέμνωνας στους στρατιώτες του, για να εμψυχώσει τον αγώνα τους κατά των Τρώων.
φωτο newsit
