Μακαριστού Γέροντος π. Θεοφίλου Ζησοπούλου (Αδελφότητας Αγίας Λυδίας)
Στίς 20 Μαΐου ἡ Ἐκκλησία μας ἑορτάζει τή μνήμη τῆς ἁγίας Λυδίας τῆς ἰσαποστόλου. Ἐάν δέν ὑπῆρχε ὁ ἀπόστολος Παῦλος, δέν θά ὑπῆρχε καί ἡ ἁγία Λυδία. Ἐάν δέν ὑπῆρχε ὁ Μέγας τῶν Ἐθνῶν Ἀπόστολος, ἐάν δέν περνοῦσε ἀπό τήν Τρωάδα στή Μακεδονία ὁ ἀκούραστος καί ἀδάμαστος αὐτός ἐργάτης τοῦ Εὐαγγελίου, δέν ξέρουμε ποιά θά ἦταν ἡ πορεία τῆς Εὐρώπης.
Στήν Τρωάδα εὑρισκόμενος ὁ ἀπόστολος Παῦλος εἶδε ὅραμα· ἄνδρα Μακεδόνα νά τοῦ ὁμιλεῖ στήν ἑλληνική καί μέ προφορά μακεδονική. Καί τί τοῦ ἔλεγε ὁ Μακεδόνας αὐτός; «Διαβάς εἰς Μακεδονίαν βοήθησον ἡμῖν» (Πράξ. ιστ΄ 9). Πέρασε στήν Μακεδονία καί βοήθησέ μας!
Ἄλλοτε ἀπό τή Μακεδονία ξεκίνησε τό παλληκάρι ἐκεῖνο, ὁ στρατηλάτης ἐκεῖνος, πού μετέφερε τόν ἑλληνικό πολιτισμό στά βάθη τῆς Ἀνατολῆς. Τόν διοχέτευσε στίς χῶρες τῆς Ἀνατολῆς. Μετέφερε τήν ἑλληνική γλῶσσα ὁ Μέγας Ἀλέξανδρος, μετέφερε τίς ἑλληνικές τέχνες καί ἐπιστῆμες. Καί τώρα; Ἡ Ἀνατολή ἀποδίδει τά ὀφειλόμενα. Μᾶς τά χρωστοῦσε.
Ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ στήν Εὐρώπη!
Γι’ αὐτό καί ἀπό τήν Τρωάδα περνάει ὁ ἀπόστολος Παῦλος στή Σαμοθράκη, τό ἑλληνικό μας νησί, καί στή συνέχεια ἔρχεται στή Νεάπολη, τήν σημερινή Καβάλα, καί ἀγναντεύει, πάνω ἀπό τήν κορυφή πού περνοῦσε ἡ Ἐγνατία ὁδός, τήν ἀπέναντι πόλη τῶν Φιλίππων. Στέκεται ἐκεῖ. Μέ τό πνεῦμα καί τήν καρδιά του ἀγκαλιάζει ὁλόκληρη τή Μακεδονία. Νά, τό φρούριο πού πρέπει νά πέσει! Νά, τά κάστρα πού πρέπει νά κυριευθοῦν! Νά, ἡ πόλη πού πρέπει νά δεχθεῖ τό μήνυμα τοῦ Εὐαγγελίου!
Καί μαζί μέ τό ἐπιτελεῖο του πέρασε στήν πόλη τῶν Φιλίππων, μία πόλη πολυάνθρωπη, πού διακρινόταν γιά τόν πολιτισμό καί γιά τό ἐμπόριό της. Ἦταν ἡμέρα Σάββατο. Κάποιες προσήλυτες γυναῖκες ἔξω ἀπό τούς Φιλίππους, σέ ἕναν ὡραῖο κῆπο, βγῆκαν νά προσευχηθοῦν. Δέν ἦταν Χριστιανές, ὅμως ἀναζητοῦσαν τόν Θεό. Καί προσεύχονταν στόν Θεό. Στούς Φιλίππους, τήν ἐποχή ἐκείνη, κυριαρχοῦσε θρησκευτικό σκοτάδι, μύριζε εἰδωλολατρικός ἀέρας. Γι’ αὐτό, οἱ θεοφοβούμενες γυναῖκες, ἀναζητώντας τόπο προσευχῆς, βγῆκαν ἔξω ἀπό τήν πόλη, σέ ἕναν χῶρο, πού θεωροῦνταν τόπος προσευχῆς, καί ἐκεῖ προσεύχονταν. Ἐξάλλου, συναγωγή δέν ὑπῆρχε, γιατί ἑβραῖοι δέν κατοικοῦσαν ἐκεῖ.
Καί νά! Αὐτήν τήν ὁμάδα τῶν γυναικῶν ἐπισκέπτεται ὁ ἀπόστολος Παῦλος καί βρίσκει τήν εὐκαιρία νά ρίξει τά δίχτυα του, νά ρίξει τό θεϊκό ἀγκίστρι, γιά νά ἑλκύσει καινούργιες ψυχές στό Κράτος τοῦ Θεοῦ, στή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ.
Μιλᾶ λοιπόν σ’ αὐτές τίς γυναῖκες γιά τόν Θεό, στόν ὁποῖο προσεύχονται. Γιά τόν Θεό, τόν ὁποῖο ἀναζητοῦν καί λαχταροῦν νά δοῦν καί νά γνωρίσουν. Καί τό κήρυγμα εἶναι φλογερό. Καί τό κήρυγμα εἶναι σεισμικό! Καί τό κήρυγμα εἶναι τόσο ἀφυπνιστικό, ὥστε φωτίζεται ἡ σκέψη τῶν γυναικῶν αὐτῶν.
Ἀνάμεσά τους καί μία ἔμπορος πορφύρας, ἡ Λυδία ἡ πορφυρόπωλις, ὅπως μᾶς εἶναι γνωστή, ἀπό τά Θυάτειρα τῆς Μικρᾶς Ἀσίας. Ἐμπορευόταν πανάκριβα εἴδη ἐνδυμάτων, μεταξύ τῶν ὁποίων κυριαρχοῦσε ἡ πορφύρα. Καί γιά νά εἶσαι ἔμπορος πορφύρας, ἐκείνη τήν ἐποχή τουλάχιστον, ἔπρεπε νά εἶσαι πανέξυπνος καί νά διαθέτεις χρηματικά κεφάλαια.
Ἡ Λυδία σάν διψασμένο ἐλάφι ρουφάει τή διδασκαλία τοῦ Εὐαγγελίου. Τήν ἀποδέχεται, πιστεύει στόν Χριστό καί ἀποφασίζει νά Τόν ἀκολουθήσει. Κι ἐκεῖ, στόν Ζυγάκτη ποταμό, βαπτίζεται ἀπό τόν ἀπόστολο Παῦλο!
Τό ρυάκι
Ἕνα ρυάκι εἶναι ὁ Ζυγάκτης. Ρυάκι ἦταν καί ὁ Χριστιανισμός. Ξεκίνησε σάν μιά βρυσούλα, σάν ἕνα ρυάκι ἀπό τήν Παλαιστίνη. Καί νά! Προχωρᾶ σάν ἕνα ποταμάκι. Καί φθάνει νά γίνει μεγάλος ποταμός, ἀδιαπέραστος ποταμός, καί νά ἐξαπλωθεῖ σ’ ὁλόκληρο τόν κόσμο, γιά νά ποτίσει τήν κατάξερη γῆ κι αὐτή νά ἀνθίσει καί νά καρποφορήσει.
Καί στόν Ζυγάκτη ποταμό, στό ρυάκι αὐτό, γίνεται τό πρῶτο θαῦμα τῆς ἀλλαγῆς. Βαπτίζεται ἡ Λυδία ἡ Φιλιππησία. Ἡ πρώτη Χριστιανή τῆς Εὐρώπης. Καί μαζί ὅλοι οἱ δικοί της.
Ἡ ἀναζήτηση τοῦ Θεοῦ
Ἡ γυναίκα αὐτή εἶχε κατ’ ἐξοχήν μία λαχτάρα, νά δεῖ, νά γνωρίσει τόν Θεό. Γι’ αὐτό καί βρίσκεται στόν κῆπο τῆς προσευχῆς καί προσεύχεται.
Βλέπετε, ὁ ἄνθρωπος, ἀδελφοί μου, δέν μπορεῖ νά ζήσει χωρίς τήν προσευχή. Ὅπως τό ψάρι δέν μπορεῖ νά ζήσει στή στεριά, ἔτσι καί ὁ Χριστιανός δέν μπορεῖ νά ζήσει χωρίς τήν προσευχή. Γιατί ἡ προσευχή εἶναι τό ὀξυγόνο τῆς ψυχῆς. Ἡ προσευχή εἶναι ἡ δύναμη τῆς ψυχῆς. Ἡ προσευχή εἶναι ἡ σκάλα, πού ἀνεβάζει τήν ψυχή ἀπό τή γῆ στόν οὐρανό καί προσεγγίζει τόν θρόνο τῆς Τρισηλίου Θεότητος.
Ἡ προσευχή εἶναι τό μυστικό ὅπλο τοῦ Χριστιανοῦ, μέ τό ὁποῖο μάχεται στίς δυσκολίες, στούς πειρασμούς, στά ἐμπόδια, στίς θλίψεις, στίς δοκιμασίες. Καί μέ τήν προσευχή νικᾶ ὁ Χριστιανός. Ἡ προσευχομένη ψυχή γίνεται δέκτης τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ. Προσευχόταν ἡ ἁγία Λυδία μέ θέρμη καρδίας, μέ πόθο νά γνωρίσει τόν Θεό. Καί ὁ Θεός ἀπαντᾶ θετικά. Τῆς ἀποκαλύπτεται. Λοιπόν, καί ἐμεῖς, ἀδελφοί μου, καλούμαστε νά κάνουμε τήν προσευχή βίωμά μας.
Ἡ προσευχή εἶναι μία θεϊκή δύναμη, πού θωρακίζει τόν ἄνθρωπο. Ὅπως ὑπάρχει ἡ ἀλεξίσφαιρη λιμουζίνα, πού ἀσφαλίζει τά ὑψηλά πρόσωπα ἀπό τίς ἐπιθέσεις τῶν δολοφόνων, ἔτσι ἀκριβῶς καί ἡ προσευχή εἶναι ἡ ἀλεξίσφαιρη στολή, μέ τήν ὁποία ἡ ψυχή θωρακίζεται ἀπό τά βέλη τοῦ πονηροῦ.
Προσευχόταν ἡ ἁγία Λυδία ἡ Φιλιππησία. Κι ἐμεῖς, ἀδελφοί μου, πρέπει νά προσευχόμαστε παντοῦ καί πάντοτε. Ἰδιαιτέρως ὅταν βρισκόμαστε στόν ἱερό ναό.
Ἀνάγκη προσευχῆς! Νά προσευχόμαστε ὄχι μόνο γιά τόν ἑαυτό μας. Νά προσευχόμαστε γιά τόν ἄρρωστο, γιά τόν θλιμμένο. Τό βασίλειο τοῦ πόνου εἶναι ἀπέραντο. Νά προσευχόμαστε γιά τούς πλανεμένους, γιά τούς κατατρεγμένους, γιά τούς φυλακισμένους, γιά τούς πεινασμένους, γιά τούς λαούς πού καταδυναστεύονται ἀπό τούς μεγάλους καί ἰσχυρούς τῆς γῆς.
Νά προσευχόμαστε γιά τούς ἄρχοντες, γιά τούς πολιτικούς καί πνευματικούς ἡγέτες τοῦ λαοῦ μας. Οἱ μοναχοί μέ τήν προσευχή τους μποροῦν νά κρατοῦν τήν εὐλογία τοῦ Θεοῦ στόν τόπο μας. Μέ τήν προσευχή σου, ἀδελφέ μου, μπορεῖς νά κυβερνᾶς τήν Ἑλλάδα μας. Νά φωτίζει ὁ Θεός τόν κυβερνήτη μας, τούς ἄρχοντές μας, τούς ἡγέτες μας. Ἡ δική σου προσευχή μπορεῖ νά κάνει τό θαῦμα καί χωρίς νά τό καταλαβαίνεις, νά γίνεσαι ἕνας ἄγγελος χαρᾶς μέσα στόν βασανισμένο τόπο μας.
Ἡ Ἀδελφότητα «Ἁγία Λυδία»
Τό βαρύ ὄνομα τῆς Λυδίας τῆς Φιλιππησίας φέρει κι αὐτή ἡ Ἀδελφότητα. Καί ἐμεῖς ὅλοι εὐχόμαστε τά μέλη της νά ἔχουν ὡς πρότυπο στή ζωή τους τήν ἁγία Λυδία τή Φιλιππησία, μέχρι καί τῆς τελευταίας τους ἀναπνοῆς.
Ἀλλά εὑρισκόμενοι σ’ αὐτό τόν τόπο, σ’ αὐτό τόν χῶρο, βρίσκουμε κεραμίδια καί κατάλοιπα ἀπό τή ρωμαϊκή ἐποχή. Αὐτό τό χῶμα εἶναι ἁγιασμένο. Ἀπό ἐδῶ πέρασε ὁ ἀπόστολος Παῦλος. Ἀφοῦ τόν μαστίγωσαν, ἀφοῦ τόν ἔριξαν στή φυλακή, ἀφοῦ ἔγινε σεισμός, ἀφοῦ βαπτίσθηκε ὁ δεσμοφύλακας μέ τήν οἰκογένειά του, ἔφτασε στήν Ἀμφίπολη. Καί ἀπό ἐδῶ πέρασε παραλιακά ὁ ἀπόστολος Παῦλος στήν Ἀπολλωνία. Ἀπό ἐδῶ πέρασε! Ἀπό ἐδῶ περνοῦσε ἡ Ἐγνατία ὁδός! Καί ἀπό τήν Ἀπολλωνία βγῆκε ἐπάνω στόν Χορτιάτη. Ἀγνάντευσε τόν Ὄλυμπο καί εἶδε νά ἁπλώνεται μπροστά του μιά πόλη πού ἔπρεπε νά κατακτήσει, νά ἀφυπνίσει ἀθάνατες ψυχές· πρόκειται γιά τή Θεσσαλονίκη.
Γι’ αὐτό, πρέπει νά τό θεωροῦμε μεγάλη τιμή πού τό χέρι τοῦ Θεοῦ κατηύθυνε ἐδῶ τά βήματα τῆς Ἀδελφότητος καί ἔστησε τή φωλιά της στόν τόπο ἀπ’ ὅπου τά ἁγιασμένα πόδια τοῦ ἀποστόλου Παύλου πέρασαν. Καί ποιός μᾶς τό λέει; Μπορεῖ καί νά κάθισε ἐδῶ καί νά μίλησε σ’ αὐτό τό χωριό καί τήν πόλη –τί ἦταν, κανένας μας δέν ξέρουμε– νά μίλησε γιά τόν Χριστό, ὅπως καί στήν Ἀπολλωνία, ὅπως καί στή Θεσσαλονίκη, ὅπως καί στή Βέροια, τήν Ἀθήνα, τήν Κόρινθο.
«Νῦν ἀπολύεις»
Ἀδελφοί μου, ὅπως ἡ ἁγία Λυδία δέχθηκε τό κήρυγμα τοῦ ἀποστόλου Παύλου, νά δεχθοῦμε κι ἐμεῖς τό κήρυγμα τῆς Ἐκκλησίας. Ἀφοῦ βαπτισθήκαμε, νά δεχθοῦμε τό σωτήριο μήνυμα τοῦ Εὐαγγελίου καί νά ποῦμε καί ἐμεῖς: «Κύριε, ἐάν μᾶς κρίνεις ἀξίους, ἔλα νά Σέ φιλοξενήσουμε στήν καρδιά μας». Νά φιλοξενήσουμε τόν Κύριο στήν καρδιά μας!
Καί ὕστερα ἀπό αὐτή τή φιλοξενία, δέν μένει τίποτε ἄλλο παρά νά ποῦμε τό: «Νῦν ἀπολύεις τόν δοῦλόν σου, Δέσποτα». Χριστιανά τά τέλη τῆς ζωῆς μας. Καί νά ἀξιωθοῦμε, μέ τίς πρεσβεῖες τῆς ἁγίας Λυδίας τῆς Φιλιππησίας, νά κερδίσουμε ὅλοι μας τόν Παράδεισο. Ἀμήν.
