ΑΠΟ ΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΟΣΙΟΣ ΘΕΟΦΙΛΟΣ ΜΑΡΤΙΟΥ
Κυκλοφόρησε !
Βλέπω τή βροχή νά πέφτει ἀπό τόν οὐρανό στή γῆ τῆς πατρίδας μου. Στά χωράφια, στίς αὐλές καί στούς δρόμους. Τήν ἀκούω νά πέφτει, ἄλλες φορές μέ δύναμη καί φασαρία, ἄλλες φορές γλυκειά καί ἤρεμη.
Βλέπω καί τόν ἄνεμο νά φυσάει, νά κάνει τίς βάρκες στά λιμάνια νά χορεύουν στόν ρυθμό πού τίς δίνει αὐτός. Καί τόν ἀκούω, καθώς τρέχει χαρούμενος ἤ θυμωμένος ἀνάμεσα στά φυλλώματα τῶν δέντρων. Τόν ἀκούω νά σφυρίζει ἀνάμεσα στά κεραμίδια ἤ νά προσπαθεῖ νά μπεῖ ἀπό τά παράθυρα καί τίς πόρτες μέσα στά σπιτικά μας.
Βλέπω τόν οὐρανό ν’ ἀλλάζει χρώματα μέσα στή μέρα. Βλέπω τή θάλασσα νά θυμώνει, νά ἠρεμεῖ, νά καλοδέχεται τούς ναυτικούς ἤ νά τούς ταλαιπωρεῖ μέ τά νάζια καί τά καμώματά της. Ν’ ἀλλάζει χρώματα κι αὐτή σάν τόν οὐρανό τῆς πατρίδας μου. Τῆς Ἑλλάδας μου.
Σάν προφέρω αὐτή τή λέξη, πατρίδα, κάτι σκιρτᾶ μέσα μου. Ἀνερμήνευτο. Βαθύ. Ὑπέροχο. Κι αὐτή ἡ πατρίδα μου εἶναι ἡ Ἑλλάδα. Ἡ χιλιοτραγουδισμένη, ἡ μυριοπόθητη, ἡ ματωμένη ἁγία πατρίδα μου. Ἡ πληγωμένη. Ἡ Ὀρθόδοξη πατρίδα μου.
Ἑλλάδα μου, μέ τόν βασιλικό καί τόν δυόσμο, μέ τό γιασεμί καί τό θυμίαμα, νά γεμίζουν τίς ἀνάσες μας, νά θυμίζουν τήν καταγωγή μας.
Πατρίδα μου πληγωμένη, πού σέ σέρνουν στῆς ἁμαρτίας τά δίκαια καί τούς νόμους, γιατί κάποιοι, παιδιά σου δυστυχῶς κι αὐτά, δέν σέ σεβάστηκαν. Γιατί κάποιοι ξέχασαν ποιᾶς πατρίδας εἶναι τέκνα. Ξέχασαν; Δέν ἔμαθαν ποτέ; Δέν τούς τό δίδαξαν ποτέ ἡ μάνα, ὁ πατέρας ἤ ὁ δάσκαλός τους; Δέν ξέρω κι οὔτε θά μάθω ποτέ.
Μά, ἕνα ξέρω. Πώς ἡ Ὀρθόδοξη Ἑλλάδα μου ἔχει βαθιά τό χῶμα της ποτισμένο μέ αἷμα ἡρωικό ἀπό τούς μάρτυρες τοῦ Ἔθνους μας καί μέ αἷμα μαρτυρικό ἀπό τούς ἁγίους τῆς Ὀρθοδοξίας μας. Αὐτό τό χῶμα, ὅσο κι ἄν προσπαθοῦν μέ ἀναίδεια νά τοῦ φυτέψουν ἄνομους σπόρους, τό ἴδιο τό ἁγιασμένο χῶμα τῆς πατρίδας δέν θά τούς δεχτεῖ.
Καί μή μᾶς φοβίζουν οἱ κραυγές τῶν «κακῶν γεωργῶν» καί νομίζουμε ὅτι εἶναι δυνατότεροι ἀπό ἐμᾶς. Ἄν ἀφουγκραστοῦμε τίς φωνές τους, κρύβουν πόνο γιά τήν κατάντια τους κι ἄς μήν τό παραδέχονται. Γιατί ἡ φωνή τοῦ Θεοῦ, ἡ συνείδησή τους, ὅσο κι ἄν τῆς κλείνουν ἑρμητικά τό στόμα, κραυγάζει μέσα στή σιωπή τοῦ μυαλοῦ τους.
Ἁγία πατρίδα μου, Ἑλλάδα μου, πότισέ μας καί πάλι ἀπό τό ἀθάνατο κρασί τοῦ ’21, νά ξυπνήσουμε ἀπό τόν λήθαργο, νά βγοῦμε ξάνα στόν πόλεμο γιά τά ἰδανικά μας, γιά τήν πίστη, τήν πατρίδα, τήν οἰκογένεια.
Νά ἑνώσουμε τίς προσευχές μας,
νά γεμίσουμε τίς ἐκκλησιές μας,
νά πλησιάσουμε τό Ἅγιο Ποτήριο,
σάν ἄλλοι ἀρματωλοί, κλέφτες, καπεταναῖοι καί μπουρλοτιέρηδες.
Ὀρθόδοξη Πατρίδα, Ἁγία Ἑλλάδα, δόξα σοι!
