Οι ομιλίες που εκφώνησε ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος στη Θεσσαλονίκη( απο το Φως Φαναριου)
Η ομιλία του Πατριάρχου στον Μητροπολιτικό Ναό Θεσσαλονίκης
Ὁμιλία τῆς Α. Θ. Παναγιότητος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ. κ. Βαρθολομαίου κατὰ τὴν χοροστασίαν εἰς τὸν Ἱερὸν Μητροπολιτικὸν Ναὸν Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ Θεσσαλονίκης (26 Σεπτεμβρίου 2024)
Ἱερώτατε Μητροπολῖτα Νέας Κρήνης καὶ Καλαμαριᾶς κ. Ἰουστῖνε, ἐκπρόσωπε τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος,
Ἱερώτατε Μητροπολῖτα Θεσσαλονίκης κ. Φιλόθεε,
Τιμιώτατοι λοιποὶ ἅγιοι Ἀδελφοὶ Ἀρχιερεῖς καὶ πάντες οἱ τοῦ ἱεροῦ Καταλόγου,
Ἐντιμότατοι Ἄρχοντες,
Εὐλογημένε καὶ πολυφίλητε Λαὲ τοῦ Κυρίου!
Μὲ πολλὴν συγκίνησιν καὶ χαρὰν εὑρισκόμεθα διὰ μίαν ἀκόμη φορὰν εἰς τὴν ἁγιοσκέπαστον πρωτεύουσαν τῆς Μακεδονίας, τὴν ἱστορικὴν Θεσσαλονίκην, συμβασιλεύουσαν πάλαι εἰς καιροὺς εὐτυχεστέρους διὰ τὸ Γένος καὶ τὰ νῦν συμπρωτεύουσαν τῆς Ἑλλάδος, ἡ ὁποία ὅμως ἐπίσκεψις ἡμῶν εἶναι ἡ πρώτη ἀπὀ τῆς ἐπαξίας ἐκλογῆς καὶ ἐγκαθιδρύσεως τοῦ νέου καὶ φερέλπιδος ποιμενάρχου αὐτῆς, λίαν ἡμῖν ἀγαπητοῦ Ἀδελφοῦ καὶ συλλειτουργοῦ κ. Φιλοθέου, τοῦ ἀπὸ Ὠρεῶν. Δραττόμεθα τῆς εὐκαιρίας νὰ εὐχηθῶμεν εἰς τὸν Ἱερώτατον ἅγιον Θεσσαλονίκης μακράν, εὐδόκιμον, καλλίκαρπον, πολύκαρπον καὶ κατὰ πάντα θεοφιλῆ ποιμαντορίαν, πρὸς οἰκοδομὴν καὶ αὔξησιν τῆς τοπικῆς Ἐκκλησίας καὶ σωτηρίαν τοῦ πιστευθέντος εἰς αὐτὸν χριστεπωνύμου πληρώματος! Εἶναι νέος, εἶναι προσοντοῦχος, εἶναι δεδοκιμασμένος, εἶναι ταπεινόφρων, εἶναι εὐέντευκτος καὶ συνεργάσιμος, ἔχει ὑψηλοὺς ὁραματισμοὺς καὶ ἀγάπην διὰ τὴν Ἐκκλησίαν καὶ τὸν ἄνθρωπον! Εἴθε νὰ γράψῃ χρυσᾶς σελίδας εἰς τὴν ἐκκλησιαστικὴν ἱστορίαν τῆς Θεσσαλονίκης! Ἄλλωστε ἔχει συνεπικούρους ἐξ οὐρανοῦ, πέραν τοῦ πολιούχου Μεγαλομάρτυρος Ἁγίου Δημητρίου καὶ τῶν Ἰσαποστόλων Κυρίλλου καὶ Μεθοδίου, καὶ τριάκοντα πέντε ἀκόμη προκατόχους του ἀνεγνωρισμένους Ἁγίους, ἐν οἷς καὶ οἱ Ἅγιοι Θεωνᾶς, Ἰωσὴφ ὁ Ὑμνογράφος, Συμεὼν ὁ Μυσταγωγός, ὁ Ἱερομάρτυς Ἰωσὴφ ὁ Γ´ καί, βεβαίως, ἡ κορυφὴ τῆς Θεολογίας Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, ἐπ’ ὀνόματι τοῦ ὁποίου τιμᾶται ὁ ἱερὸς οὗτος Μητροπολιτικὸς Ναός, εἰς τὸν ὁποῖον καὶ τὸ πρῶτον ἀξιούμεθα σήμερον ὡς Πατριάρχης νὰ εἰσέλθωμεν.
Ἤλθομεν εἰς τὴν ὡραίαν Νύμφην τοῦ Θερμαϊκοῦ, εὐγενῶς προσκληθέντες, διὰ νὰ μετάσχωμεν τῶν ἑορτασμῶν τῆς ἑκατονταετηρίδος ἀπὸ τῆς ἱδρύσεως τοῦ Ἰατρικοῦ Συλλόγου Θεσσαλονίκης. Ἀλλὰ ἤλθομεν καὶ διὰ νὰ ἐγκαινιάσωμεν τὰς νέας ἐγκαταστάσεις τοῦ Ὀργανισμοῦ «Βυζαντινὴ Θεσσαλονίκη», εἰς κτίριον τὸ ὁποῖον εὐχαρίστως παρεχώρησεν ἡ καθ’ ἡμᾶς Πατριαρχικὴ καὶ Σταυροπηγιακὴ Μονὴ τῶν Βλατάδων, πρόφρονι συγκαταθέσει καὶ ἀδείᾳ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου. Ἄλλωστε, ἡ ἱστορικὴ αὕτη ἡμετέρα Μονή, τὴν στοργὴν τῆς Μητρὸς Ἐκκλησίας πρὸς τὸν εὐσεβῆ λαὸν τῆς Θεσσαλονίκης ἐκφράζουσα, πάντοτε προθύμως ἔρχεται ἀρωγὸς κατὰ δύναμιν εἰς ὅ,τι θὰ ἦτο χρήσιμον καὶ ἐπωφελὲς διὰ τὴν τοπικὴν κοινωνίαν, Ἐκκλησίαν καὶ ἀκαδημαϊκὴν κοινότητα. Πάντα ταῦτα πληροῦν εὐχαρίστων αἰσθημάτων τὴν καρδίαν ἡμῶν καὶ ἀποτελοῦν ἀφορμὴν πολλῆς δοξολογίας τοῦ ὀνόματος τοῦ Θεοῦ!
Ἀλλ’ ἡ παρουσία ἡμῶν συμπίπτει καὶ μὲ τὴν σήμερον ἀγομένην ἑορτὴν τοῦ Ἁγίου ἐνδόξου καὶ πανευφήμου Ἀποστόλου Ἰωάννου, τοῦ Θεολόγου. Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης, ὁ Ἠγαπημένος ἐπιστήθιος Φίλος τοῦ Χριστοῦ καὶ Παρθένος, εἶναι ὁ Εὐαγγελιστὴς τῆς ἀγάπης. Ἔζησε τὸν Θεὸν ὡς ἀγάπην καὶ τὸν ἐκήρυξεν ὡς ἀγάπην! Ἐβίωσε πλήρως καὶ μὲ ἀπόλυτον συνέπειαν τὴν διπλῆν ἀγάπην: Τὴν πρὸς τὸν Θεὸν καὶ πρὸς τὸν ἄνθρωπον, καὶ τὴν ἐκήρυξε μετὰ ἱεροῦ πάθους πρὸς ὅσους ἐπιθυμοῦν νὰ λέγωνται Χριστιανοὶ καὶ τέκνα Θεοῦ! Ἕως τελευταίας του ἀναπνοῆς παρήγγελλε μετ’ ἐπιτάσεως: «Τεκνία, ἀγαπᾶτε ἀλλήλους!» Εἰς τὰς χαλεπὰς ἡμέρας μας, κατὰ τὰς ὁποίας ἔχει ψυγῇ ἡ ἀγάπη τῶν πολλῶν, καὶ μάλιστα ἐκ τῶν θεωρουμένων εὐσεβῶν, τὸ κήρυγμα τῆς ἀγάπης τοῦ Θεολόγου εἶναι εἴπερ ποτὲ καὶ ἄλλοτε ἐπίκαιρον καὶ ἡ πρὸς αὐτὸ συμμόρφωσις ὅλων πρώτη προτεραιότης! Δυνάμεθα νὰ στοχαζώμεθα, νὰ φιλοσοφοῦμεν, νὰ ἐπιδιδώμεθα εἰς ἔργα κοινωνικῆς προνοίας, φιλογενείας καὶ ἀλτρουϊσμοῦ ἤ ἀκόμη καὶ νὰ θεολογῶμεν ἀκαδημαϊκῶς, ἀλλὰ νὰ ἀπουσιάζῃ ἡ ἀγάπη ἀπὸ τὴν καρδίαν μας; Τῆς ἀγάπης ὅμως ἀπουσιαζούσης, πάντα ταῦτα, καὶ ὁ,τιδήποτε ἄλλο ὡς καλὸν θεωρούμενον ἀπὸ πλευρᾶς κοινωνικῆς, ἐπιστημονικῆς κ.λπ., εἶναι ἁπλῶς πομφόλυγες καὶ μηδεμίαν ἤ ἐλαχίστην ἀξίαν ἔχουν ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, καθόσον «ὁ Θεὸς ἀγάπη ἐστί» (Α´ Ἰωάν. δ´, 8). «Καὶ ἐὰν ψωμίσω πάντα τὰ ὑπάρχοντά μου, καὶ ἐὰν παραδῶ τὸ σῶμα μου ἵνα καυθήσωμαι, ἀγάπην δὲ μὴ ἔχω, οὐδὲν ὠφελοῦμαι», μᾶς λέγει ὁ μέγας Παῦλος, ὁ ἱδρυτὴς τῆς τοπικῆς σας Ἐκκλησίας (Α´ Κορ. ιγ´, 3). Ὅταν δὲ ὁ Εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης ὁμιλεῖ περὶ ἀγάπης, δὲν ὁμιλῇ δι᾽ ἕνα, εὐγενὲς ἔστω, συναίσθημα, ἀλλὰ διὰ κάτι πολὺ βαθύτερον καὶ οὐσιαστικώτερον, μέτρον καὶ ἐξαμπλάριον τοῦ ὁποίου εἶναι ἡ κένωσις καὶ ταπείνωσις τῆς Ἐνσαρκώσεως καὶ ἡ κάμινος τοῦ Σταυροῦ τοῦ Υἱοῦ καὶ Λόγου τοῦ Θεοῦ!
Ὁ Θεολόγος Γρηγόριος ὀνομάζει τὴν ἀγάπην «συμψυχίαν»! «Συμψυχίαν τὴν ἀγάπην ὁρίζομαι» (Ποίημα ΛΔ΄). Συμψυχία δὲ εἶναι ἀνάκρασις ψυχῶν καὶ ὄχι ἁπλῶς παράλληλος πορεία των. Διὰ νὰ ἐνθυμηθῶμεν καὶ τὸν ἕτερον γίγαντα τῆς Θεολογίας, τὸν φιλοξενοῦντα ἡμᾶς θεῖον Γρηγόριον τὸν Παλαμᾶν, ἡ ἀγάπη εἶναι ἄκτιστος ἐνέργεια τοῦ Θεοῦ! Διὰ νὰ τὴν οἰκειωθῶμεν, ὅπως ἄλλωστε καὶ πᾶσαν ἄλλην Θείαν Ἄκτιστον Ἐνέργειαν, προϋποτίθεται κάθαρσις τῆς καρδίας ἐπιμελὴς διὰ μετανοίας καὶ δακρύων καὶ ὑπομονῆς πολλῆς εἰς τὰς ἀσθενείας καὶ πάσας τὰς θλίψεις τοῦ βίου, ἀγὼν πνευματικὸς καὶ σύντονος ψυχοσωματικὴ ἄσκησις κατὰ τὸ παράδειγμα τῶν Ἁγίων, ἀκρίβεια ὀρθοδόξου δόγματος, λειτουργικὸς βίος, μυστηριακὴ μετοχή, λεπτομερὴς συνέπεια πρὸς πάσας τὰς ἐντολὰς τοῦ Θεοῦ! Ὅταν κατ’ αὐτὸν τὸν τρόπον εὐτρεπίζεται συστηματικῶς ὁ ἔσω ἄνθρωπος, τότε ἡ ἀγάπη, ἀκόμη καὶ πρὸς αὐτοὺς τοὺς ἐχθρούς, ἔρχεται ὡς θεῖον δώρημα τῆς Χάριτος καὶ ποιεῖ μονὴν εἰς τὴν ψυχὴν καὶ ὁ ἀγωνιστὴς πιστὸς καθίσταται ζῶσα καὶ διαυγὴς εἰκὼν τοῦ ἀγαπῶντος Θεοῦ, λαμπὰς φωτεινή, ἡ ὁποία φωτίζουσα τήκεται θυσιαστικῶς χάριν τοῦ Θεοῦ καὶ τοῦ πλησίον!
Αὐτὴν τὴν ἀγάπην ἐξυμνεῖ ὁ Ἀπόστολος Παῦλος λέγων: «Ἐὰν ταῖς γλώσσαις τῶν ἀνθρώπων λαλῶ καὶ τῶν Ἀγγέλων, ἀγάπην δὲ μὴ ἔχω, γέγονα χαλκὸς ἠχῶν ἤ κύμβαλον ἀλαλάζον» (Α´ Κορ. ιγ´, 1). Τέτοιαν ἀγάπην ἐβίωσαν καὶ ἐξακτίνωσαν πέριξ των ὅλοι οἱ ἀπ’ αἰῶνος Ἅγιοι, τὰ ζῶντα ταῦτα καὶ μεγαλόφωνα Εὐαγγέλια τοῦ Χριστοῦ! Αὐτὴ ἡ ἀγάπη ὡδήγησεν εἰς τὸ μαρτύριον τὸν Ἅγιον Δημήτριον καὶ τοὺς μαθητάς του Νέστορα καὶ Λοῦπον, τοὺς Μάρτυρας Ἀγαθόπουν καὶ Θεόδουλον, τὴν ὁμώνυμον τῆς Πόλεως Ἁγίαν Θεσσαλονίκην, τὸν Ὁσιομάρτυρα Ἀββακοὺμ τὸν Σκητιώτην καὶ εἴ τινα ἕτερον. Αὐτὴ ἡ ἀγάπη ὡδήγησεν εἰς τὴν Ὀρθόδοξον ὁμολογίαν τὸν Ἅγιον Ἀντώνιον Ἀρχιεπίσκοπον Θεσσαλονίκης κατὰ τὴν ἔξαρσιν τῆς εἰκονομαχικῆς αἱρέσεως, τοῦ ὁποίου καὶ τοιχογραφικὴ εἰκὼν κοσμεῖ τὸν ἱερὸν τοῦτον Μητροπολιτικὸν Ναόν, καθὼς καὶ τὸν ἐκ τῶν διαδόχων του Βασίλειον Γ΄ τὸν Ὁμολογητήν. Αὐτὴ ἡ ἀγάπη ὡδήγησεν εἰς τὸ μαρτύριον ὑπὲρ τῆς Πίστεως καὶ τοῦ Γένους τὸν Ἱερομάρτυρα Ἰωσὴφ Γ΄ Θεσσαλονίκης τὸν ἀπὸ Δράμας. Αὐτὴ ἡ ἀγάπη ἐξήγειρε τοὺς αὐταδέλφους Θεσσαλονικεῖς Κύριλλον καὶ Μεθόδιον καὶ τοὺς ἔφερε μὲ πολλὴν αὐταπάρνησιν εἰς τὴν Κεντρικὴν καὶ Ἀνατολικὴν Εὐρώπην, ἐνθουσιώδεις ἀποστόλους τοῦ Εὐαγγελίου, ἀναγεννητὰς ἐν Χριστῷ λαῶν ὁλοκλήρων καὶ θεμελιωτὰς τοῦ Σλαβικοῦ πολιτισμοῦ, καὶ τοὺς κατέστησεν ὄχι ἁπλῶς Ἁγίους, ἀλλὰ Ἰσαποστόλους! Αὐτὴν τὴν ἀγάπην ἐβίωσαν καὶ ἐξακτίνωσαν ὁ Ἅγιος Θεωνᾶς, ὁ Ἅγιος Νήφων, ὁ κατόπιν Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης, οἱ Καβάσιλαι Νεῖλος καὶ Νικόλαος, ἡ Ἁγία Θεοδώρα, ὁ πολὺς τὰ Θεῖα Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς καὶ ὅλοι οἱ Ἅγιοί σας! Αὐτὴ ἡ ἀγάπη ἐδημιούργησεν ἔργα θαυμαστὰ εἰς τὴν πόλιν σας, ὅπως τὸ περίφημον Παπάφειον Ὀρφανοτροφεῖον, ἔργον μεγάλης πνοῆς τοῦ ἀειμνήστου λαμπροῦ ἐκείνου Χριστιανοῦ καὶ Εὐεργέτου Ἰωάννου Παπάφη, τὸ ὁποῖον καὶ συνιστᾷ τὴν μεγαλυτέραν γνωστὴν οἰκογένειαν, μὲ περισσότερα τῶν τριάκοντα χιλιάδων τέκνα! Αὐτὴν τὴν ἀγάπην, τὴν θείαν καὶ θαυματουργὸν ἀγάπην, ἐξαγγέλλει πάντοτε εὐσεβῶς ἡ Ἐκκλησία καὶ σαλπίζει ἀποστολικῶς: «διώκετε τὴν ἀγάπην» (Α´ Κορ. ιδ´, 1). Αὐτὴν καλλιεργεῖ, δι’ αὐτὴν προσεύχεται, εἰς αὐτὴν ἐλπίζει! Αὐτὴ ἡ ἀγάπη ἐκράτησε ζῶν καὶ ἡνωμένον τὸ Γένος εἰς καιροὺς ἀργαλέους. Αὐτὴ ἡ ἀγάπη,ἡ μὴ ζητοῦσα τὰ ἑαυτῆς ἀλλὰ τὰ τοῦ ἑτέρου, νικᾶ τὸ Ἐγὼ καὶ ἐξυψώνει τὸ Ἐμεῖς! Ἀπομειώνει τὸ ἄτομον καὶ δοξάζει τὸ πρόσωπον! Μεταμορφώνει τὴν ἀγέλην εἰς κοινωνίαν! Ὅπως ἡ Εἰρήνη δὲν εἶναι ἁπλῶς «Μὴ πόλεμος», ἀλλ’ ἡ Εἰρήνη τοῦ Θεοῦ ἡ «πάντα νοῦν ὑπερέχουσα», ἔτσι καὶ ἡ Ἀγάπη δὲν εἶναι ἁπλῶς «Μὴ μῖσος», ἀλλά ἡ Ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, ἡ Ἄκτιστος Ἐνέργειά Του, ἡ ἀδελφοποιοῦσα κατ’ ἀλήθειαν τοὺς ἀνθρώπους καὶ καθιστῶσα αὐτοὺς γνήσια τέκνα τοῦ Οὐρανίου Πατρός, τέκνα φωτόμορφα τῆς Ἐκκλησίας!
Αὐτὴν τὴν ἀγάπην κηρύσσοντες καὶ σήμερον ἀπὸ τοῦ Μητροπολιτικοῦ τούτου τῆς Ἐκκλησίας τῶν Θεσσαλονικέων Ναοῦ, χαιρόμεθα διότι εἰς τὸ πρόσωπον τοῦ νέου Μητροπολίτου σας κ. Φιλοθέου βλέπομεν ἕνα γνήσιον ἐκφραστήν της. Ἡ ὅλη δὲ μέχρι σήμερον ἀναστροφὴ καὶ στάσις του εἰς τὰ ἐκκλησιαστικὰ πράγματα, μόνον ἀγαθὰ καὶ θεοφιλῆ προμηνύει καὶ προμνηστεύεται! Νὰ γνωρίζετε, Ἱερώτατε ἅγιε Ἀδελφέ, ὅτι ἡ Μήτηρ Ἐκκλησία σᾶς περιβάλλει μὲ πολλὴν ἐκτίμησιν καὶ ἐκτενῆ ἀγάπην καὶ ἐμπιστοσύνην καὶ οὐ παύεται προσευχομένη διά τε τὸ προσφιλὲς πρόσωπόν σας, διὰ τοὺς ἐκλεκτοὺς συνεργάτας καὶ τὸ χριστώνυμον ποίμνιόν σας. Σᾶς εὐχαριστοῦμεν ἀπὸ καρδίας τόσον διὰ τὴν εὐλαβῆ πρόσκλησιν καὶ τὴν θερμὴν ὑποδοχὴν ὅσον καὶ διὰ τοὺς εὐγενεῖς λόγους τῆς προσφωνήσεώς σας. Εἴθε ὁ Θεὸς νὰ ὁδηγῇ πάντοτε τὰ βήματά σας εἰς τὸ ποιεῖν ἐπιμελῶς τὸ θέλημά Του τὸ ἅγιον, τὸ συμφέρον ὑπὲρ πᾶσαν φρόνησιν ἀνθρωπίνην, πρὸς οἰκοδομήν, ἁγιασμὸν καὶ σωτηρίαν παντὸς τοῦ πληρώματος τῆς Ἐκκλησίας τῶν Θεσσαλονικέων!
«Λοιπόν, ἀδελφοί, χαίρετε, καταρτίζεσθε, παρακαλεῖσθε, τὸ αὐτὸ φρονεῖτε, εἰρηνεύετε, καὶ ὁ Θεὸς τῆς ἀγάπης καὶ εἰρήνης ἔσται μεθ’ ὑμῶν»! (Β´ Κορ. ιγ´, 11).
Η Πατριαρχική ομιλία στα εγκαίνια της “Βυζαντινής Θεσσαλονίκης”
Ἀντιφώνησις τῆς Α. Θ. Παναγιότητος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ. κ. Βαρθολομαίου διὰ τὰ ἐγκαίνια τῶν γραφείων τῆς «Βυζαντινῆς Θεσσαλονίκης» καὶ τῆς ἐκθέσεως «Ἱερὰ Θεολογικὴ Σχολὴ Χάλκης: 180 χρόνια προσφορᾶς στὰ γράμματα καὶ στὸν ἄνθρωπο» (Θεσσαλονίκη, 25 Σεπτεμβρίου 2024)
Ἱερώτατε Μητροπολίτα Θεσσαλονίκης κύριε Φιλόθεε,
Τιμιώτατοι ἀδελφοὶ Ἱεράρχαι,
Ἐξοχώτατοι καὶ Ἐντιμότατοι ἐκπρόσωποι τῶν Ἀρχῶν,
Ἐντιμολογιώτατοι Ἄρχοντες Ὀφφικιάλιοι,
Ἐντιμότατε Πρόεδρε τοῦ Ἐμπορικοῦ Συλλόγου Θεσσαλονίκης,
Τέκνα ἐν Κυρίῳ εὐλογημένα,
Μᾶς ἀξίωσεν ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ νὰ ἐπισκεφθῶμεν καὶ πάλιν, διὰ πολλοστὴν φοράν, τὴν εὐλογημένην καὶ πεφιλημένην γῆν τῆς Μακεδονίας, ἐπ᾽ ἀφορμῇ σημαντικῶν ἐπετείων κατὰ τὸ ἐφετινὸν ἔτος διὰ σημαντικὰς ἐκκλησιαστικὰς ἐπαρχίας τῆς καθ᾽ ἡμᾶς Ἁγίας τοῦ Χριστοῦ Μεγάλης Ἐκκλησίας, ὡς τυγχάνει ἡ συμπλήρωσις ἑκατονταετίας ἀπὸ τῆς ἀνυψώσεως τῆς Ἱερᾶς Ἐπισκοπῆς Πολυανῆς εἰς Μητρόπολιν Πολυανῆς καὶ Κιλκισίου καὶ ἡ ἐπέτειος πεντήκοντα ἐτῶν ἀπὸ τῆς δημιουργίας δύο νέων Μητροπόλεων κατὰ τὸ ἔτος 1974, τῶν ἱερῶν Μητροπόλεων Νεαπόλεως καὶ Σταυρουπόλεως καὶ Νέας Κρήνης καὶ Καλαμαριᾶς, αἱ ὁποῖαι προέκυψαν ἀπὸ τὸ σῶμα τῆς ἰστορικῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Θεσσαλονίκης, εἰς τὸ δυτικὸν καὶ ἀνατολικὸν τμῆμα τοῦ πολεοδομικοῦ ἰστοῦ τῆς διαρκῶς ἀναπτυσσομένης πόλεως τῆς Θεσσαλονίκης κατὰ τὰς μεταπολεμικὰς δεκαετίας τοῦ εἰκοστοῦ αἰῶνος μέχρι καὶ σήμερον.
Τὴν ἀποψινὴν ἐπίσκεψιν τῆς Μετριότητος ἡμῶν εἰς τὸν παρόντα χῶρον, τὸ ἀνακαινισθέν, περικαλλὲς αὐτὸ κτήριον, τὸ ὁποῖον ἔχει ἀποδοθῆ εἰς τὸ καθ᾽ ἡμᾶς Πατριαρχικὸν Ἵδρυμα Πατερικῶν Μελετῶν ἤδη ἀπὸ τὴν ἐποχὴν κατὰ τὴν ὁποίαν ἡ πόλις αὕτη, εἶχεν ἐπαξίως ἀνακηρυχθῆ Πολιτιστικὴ Πρωτεύουσα τῆς Εὐρώπης, τὸ ἔτος 1997, ὑπαγορεύει ὁ ἐγκαινισμὸς τῶν νέων γραφείων τῆς κοινωφελοῦς ἀστικῆς μὴ κερδοσκοπικῆς ἑταιρείας «Βυζαντινή Θεσσαλονίκη». Μιᾶς ἑταιρείας, δραστηριοποιουμένης, τὰ τελευταῖα ἔτη μὲ ἰδιαιτέραν ἐπιτυχίαν καὶ ποικίλας δράσεις διὰ τὴν πολιτιστικὴν ἀνάδειξιν τῆς βυζαντινῆς ἰδιοπροσωπίας τῆς Θεσσαλονίκης, ἡ ὁποία εἰς τὰς βυζαντινὰς πηγὰς δὲν χαρακτηρίζεται μόνον ὡς «μαρτυροπλούτιστος» καί «μαρτυροφύλακτος», λόγῳ τοῦ πολιούχου κηδεμόνος αὐτῆς, τοῦ ἀθλοφόρου μάρτυρος Δημητρίου, ἀλλὰ καὶ ὡς μία μεγαλόπολις τοῦ Βυζαντινοῦ κόσμου, ἐπαινουμένη διὰ τὴν λαμπρότητα τοῦ βυζαντινοῦ χαρακτῆρος της: «ἡ πάσης Mακεδονίας προκαθεζομένη ἐν πόλεσι… παντοίοις κάλλεσιν ὡραϊζομένη καὶ μονονοῦ τῆς βασιλίδος τῶν πόλεων ἐρυθριῶσα κοσμίως τὰ δευτερεῖα λέγεσθαι ἔχειν» (κατὰ τὸν βιογράφον τοῦ ὁσίου Μακαρίου Μακρῆ, τοῦ Θεσσαλονικέως ἡγουμένου τῆς ἱστορικῆς μονῆς Παντοκράτορος εἰς τὴν Κωνσταντινούπολιν).
Χαιρόμεθα, διότι εἰς τὸ ἐγχείρημα αὐτό, τὸ ὁποῖον ἤδη ἀποδίδει σημαντικοὺς καρπούς, συμπράττουν συνεργατικῶς ἐξέχοντες πνευματικοὶ καὶ κοινωνικοὶ φορεῖς τῆς πόλεως, ὡς ἡ Ἱερὰ Μητρόπολις Θεσσαλονίκης, μὲ προεξάρχοντα ἤδη ἀπὸ τῆς ἱδρύσεως τῆς «Βυζαντινῆς Θεσσαλονίκης» καὶ πρόεδρον αὐτῆς τὸν πολιὸν ἀδελφόν Μητροπολίτην πρώην Θεσσαλονίκης κύριον Ἄνθιμον, τὸ ἔργον τοῦ ὁποίου ἐπαξίως συνεχίζει καὶ πολυπλασιάζει ὁ κατὰ πάντα ἄξιος διάδοχος αὐτοῦ Ἱερώτατος Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης κύριος Φιλόθεος. Ἡ Βυζαντινὴ Θεσσαλονίκη, ἄλλωστε, ταυτίσθηκε μὲ τὸ σῶμα τοῦ βυζαντινοῦ Ἑλληνισμοῦ καὶ τὴν ἱστορικὴν συνέχειαν καὶ ὑπηρέτησίν του, διὰ τῆς πρωτουργοῦ διακονίας τῆς Ἁγίας τοῦ Χριστοῦ Μεγάλης Ἐκκλησίας, καθιστῶντας τον οἱονεὶ ἀθάνατον μέσα εἰς τὸ πέρασμα τῶν αἰώνων, ὡς λίαν εὐστόχως ὑπογραμμίζει ὁ μέγας λογοτέχνης καὶ ζωγράφος τῆς Θεσσαλονίκης Νίκος Γαβριὴλ Πεντζίκης: «Στὸ φῶς τοῦ προσώπου τοῦ Χριστοῦ καὶ ἐν τῷ γλυκασμῷ τῆς ὡραιότητός του τὸ Βυζάντιο παραμένει ἀθάνατο» (εἰς τὸ βιβλίον του Ὑδάτων Ὑπερεκχείλιση).
Ἐκ τῶν πρωτεργατῶν τυγχάνει καὶ ἡ καθ᾽ ἡμᾶς Ἱερὰ Πατριαρχικὴ καὶ Σταυροπηγιακὴ Μονὴ τῶν Βλατάδων, ἡ ὁποία διὰ τῆς πολυσχιδοῦς δραστηριότητος τοῦ Θεοφιλεστάτου ἀδελφοῦ ἐπισκόπου Ἀμορίου κυρίου Νικηφόρου συνέβαλε καθοριστικῶς, ὁμοῦ μετὰ τοῦ Πατριαρχικοῦ Ἱδρύματος Πατερικῶν Μελετῶν, εἰς τὸ ὁποῖον ἀνήκει πλέον τὸ διατηρητέον αὐτὸ κτήριον, καὶ τοῦ Διευθυντοῦ αὐτοῦ Ἐντιμολογιωτάτου καθηγητοῦ Συμεὼν Πασχαλίδου, εἰς τὴν δωρεὰν παραχώρησιν τοῦ παρόντος χώρου διὰ τὴν στέγασιν τῆς «Βυζαντινῆς Θεσσαλονίκης» καὶ τὴν ὑλοποίησιν ἁπάντων τῶν στόχων καὶ τῶν ποικίλων προγραμμάτων, τὰ ὁποῖα αὕτη ἐπεξεργάζεται. Σημαντικὸν δὲ ρόλον διαδραματίζει καὶ ὁ Ἐμπορικὸς Σύλλογος Θεσσαλονίκης, μὲ τὸν δραστήριον πρόεδρόν του κ. Φιλιππίδην καὶ τὴν πολύτιμον συνδρομὴν τῆς γραμματέως τῆς «Βυζαντινῆς Θεσσαλονίκης» κυρίας Ζαχαροῦς Παπαδοπούλου, ὡς καὶ πολλοὶ ἄλλοι.
Ἄξιον δὲ μνείας ἡγούμεθα καὶ τὸ γεγονὸς ὅτι εἰς τὸν αὐτὸν χῶρον στεγάζεται ἐπὶ πλεῖστα ἔτη καὶ θὰ συνεχίσῃ νὰ συστεγάζεται πλέον μετὰ τῆς «Βυζαντινῆς Θεσσαλονίκης», ἡ δραστήριος Ἑταιρεία Μελέτης Ἴμβρου καὶ Τενέδου, ἡ ὁποία ἀναδεικνύει μὲ τὸ ἐπιστημονικὸν καὶ ἐν γένει πνευματικὸν ἔργον της τὴν ἱστορίαν καὶ τὴν ζωὴν τῆς πεφιλημένης γενετείρας ἡμῶν, τῆς εὐάνδρου Ἴμβρου.
Προσέτι δὲ χαιρόμεθα ὅλως ἐξόχως, διότι τὰ ἐγκαίνια τῶν νέων γραφείων τῆς «Βυζαντινῆς Θεσσαλονίκης» συνδέονται εἰς τὸν χῶρον αὐτὸν μὲ τὴν ἔκθεσιν «ΙΕΡΑ ΘΕΟΛΟΓΙΚΗ ΣΧΟΛΗ ΧΑΛΚΗΣ: 180 ΧΡΟΝΙΑ ΠΡΟΣΦΟΡΑΣ ΣΤΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ», ἡ ὁποία συνδιοργανώνεται ἀπὸ τὴν Ἱερὰν Θεολογικὴν Σχολὴν τῆς Χάλκης, τὴν «Βυζαντινὴν Θεσσαλονίκην» καὶ τὸ Πατριαρχικὸν Ἵδρυμα Πατερικῶν Μελετῶν, ἐπ᾽ ἀφορμῇ τῆς συμπληρώσεως ἑκατὸν ὀγδόντα ἐτῶν ἀπὸ τῆς ἱδρύσεως τῆς Τροφοῦ ἡμῶν Σχολῆς, τὸ ἔτος 1844, τῇ εὐλογημένῃ ἐμπνεύσει καί πρωτοβουλίᾳ τοῦ ἀοιδίμου Πατριάρχου Γερμανοῦ Δ’, καὶ τῆς ἐνάρξεως φοιτήσεως πλειάδος ἱεροσπουδαστῶν, οἵτινες κατέστησαν, μετά τῶν σοφῶν αὐτῶν διδασκάλων, τόν χῶρον ἐκεῖνον ἱερὸν φυτώριον καὶ ἐνδιαίτημα θεολογικῆς σπουδῆς καί πνευματικῆς δημιουργίας. Ἔκτοτε, ἐπί 127 συναπτὰ ἔτη, ἡ Χαλκῖτις Σχολή ἐχαρίσατο εἰς τήν Μεγάλην Ἐκκλησίαν καί εἰς τήν ἀνά τήν Οἰκουμένην Ὀρθοδοξίαν ὑπερεννεακοσίους «Διδασκάλους τῆς Ὀρθοδόξου Χριστιανικῆς Θεολογίας», οἱ ὁποῖοι διηκόνησαν εὐκλεῶς καί θυσιαστικῶς τόν λαόν τοῦ Θεοῦ καί τήν ἱεράν ἐπιστήμην.
Κρίμασιν οἷς οἶδε Κύριος, συνεπληρώθησαν ἤδη πεντήκοντα τρία ἔτη ἀπό τῆς, ὅλως ἀδίκου, καταργήσεως τοῦ Θεολογικοῦ Τμήματος τῆς Τροφοῦ Χαλκίτιδος Σχολῆς. Ἐπαναλαμβάνομεν, ὡστόσο, καὶ πάλιν ὅτι δὲν θὰ παύσωμεν νά ἀγωνιζώμεθα διά τήν ἐπαναλειτουργίαν της, διά νά διδάσκεται καί πάλιν εἰς τό ἡγιασμένον τοῦτο σχολεῖον ἡ ἐκκλησιαστική θεολογία, νά καλλιεργῆται καί νά διακηρύσσεται ἡ ὀρθόδοξος χριστιανική μαρτυρία πρός τόν σύγχρονον ἄνθρωπον. Τότε, ἡ Πρωτόθρονος Ἐκκλησία τῆς Ὀρθοδοξίας θά ἀποκτήσῃ καί πάλιν τό θεολογικόν της φυτώριον, τό ὁποῖον θά τήν τροφοδοτῇ μέ ἱκανά στελέχη, σάρκα ἐκ τῆς σαρκός της, εὐλαβεῖς κληρικούς καί ἐργάτας τῆς θεολογίας, συνεχιστάς τῶν παραδόσεων τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, οἱ ὁποῖοι θά ἀναλάβουν θέσεις εὐθύνης εἰς τήν Ἐκκλησίαν, ὡς ἐκφρασταί τοῦ κοινοῦ πνεύματος τῆς Χάλκης καί τοῦ ἀειφεγγοῦς Φαναρίου. Τίποτε εἰς τήν ζωήν τῆς Ἐκκλησίας δέν εὐδοκιμεῖ, ἐάν δέν ἔχῃ σταθερά θεολογικά θεμέλια.
Ἐκφράζομεν τὴν ἰδιαιτέραν χαρὰν καὶ τὴν συγκίνησίν μας διὰ τὴν ἐγκαινιαζομένην σήμερον Ἔκθεσιν, ἥτις ἀποτελεῖ μίαν σύντομον ἱστορικὴν ἐπισκόπησιν τῶν ἑκατὸν ὀγδόντα ἐτῶν ἀπὸ τῆς ἱδρύσεως τῆς Σχολῆς, μὲ ἀναφορὰν εἰς πρόσωπα καὶ γεγονότα τὰ ὁποῖα ἔθεσαν τὴν ἰδικήν των σφραγῖδα εἰς τὴν ἱστορίαν της: Πατριάρχαι, κτίτορες, σχολάρχαι καὶ καθηγηταί. Χαιρόμεθα δὲ διότι δίδεται ἔμφασις καὶ εἰς τὸ ἱστορικὸν κτήριον τῆς Σχολῆς, τοῦ ὁποίου ἡ πρὸ μηνῶν ἀρξαμένη ἀνακαίνισις καὶ ἐπέκτασις, τῇ λαμπρᾷ εὐεργετικῇ χορηγίᾳ τοῦ Ἐντιμολογιωτάτου Ἄρχοντος Ἐξάρχου τῆς Μεγάλης τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας κυρίου Ἀθανασίου Μαρτίνου καὶ τῆς ἐριτίμου συζύγου αὐτοῦ κυρίας Μαρίνης Μαρτίνου, γεννᾷ ἔτι μᾶλλον χρηστὰς ἐλπίδας διὰ τὸ μέλλον τῆς Σχολῆς.
Ὅθεν, συγχαίρομεν ἅπαντας τοὺς ἐνταῦθα κοπιάσαντας, ὡς καὶ τὸν Θεοφιλέστατον Ἡγούμενον τῆς Χαλκίτιδος Μονῆς Ἐπίσκοπον Ἀραβισσοῦ κύριον Κασσιανόν, μετὰ τῶν ἀξίων συνεργατῶν αὐτοῦ, διὰ τὴν προετοιμασίαν καὶ ὀργάνωσιν τῆς παρούσης ἱστορικῆς Ἐκθέσεως, μέρος τῆς ὁποίας προεβλήθη, ὡς ἐπληροφορήθημεν, καὶ κατὰ τὴν ὁλοκληρωθεῖσαν 88ην Διεθνῆ Ἔκθεσιν Θεσσαλονίκης. Ἐπιστέφομεν δὲ μὲ τὰς Πατριαρχικὰς ἡμῶν εὐλογίας τὰ στελέχη τῆς «Βυζαντινῆς Θεσσαλονίκης», ὡς καὶ ἅπαντας ὑμᾶς, τοὺς ἐκλεκτοὺς προσκεκλημένους.
Εὐχαριστοῦμεν διὰ τὴν προσοχήν σας!
Η ομιλία του Οικουμενικού Πατριάρχου σε επετειακή εκδήλωση του ΙΣΘ
Ὁμιλία τῆς Α. Θ. Παναγιότητος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ. κ. Βαρθολομαίου κατά τήν ἐπετειακήν ἐκδήλωσιν ἐπί τῇ συμπληρώσει ἑκατονταετίας ἀπό τῆς ἱδρύσεως τοῦ Ἰατρικοῦ Συλλόγου Θεσσαλονίκης (Θεσσαλονίκη, 25 Σεπτεμβρίου 2024)
Ἱερώτατε Μητροπολῖτα Νέας Κρήνης καί Καλαμαριᾶς κ. Ἰουστῖνε, ἐκπρόσωπε τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος,
Ἱερώτατε Μητροπολῖτα Θεσσαλονίκης κ. Φιλόθεε, Ποιμενάρχα τῆς θεοσώστου ταύτης Ἐπαρχίας,
Τιμιώτατοι ἀδελφοί Ἀρχιερεῖς,
Ἐλλογιμώτατε κύριε Πρόεδρε τοῦ Ἰατρικοῦ Συλλόγου Θεσσαλονίκης,
Ἐντιμολογιώτατοι Ἄρχοντες Ὀφφικιάλιοι τῆς Μεγάλης Ἐκκλησίας,
Ἐλλογιμώτατα μέλη τοῦ Διοικητικοῦ Συμβουλίου τοῦ Ἰατρικοῦ Συλλόγου Θεσσαλονίκης μετά πάντων τῶν μελῶν τοῦ Συλλόγου,
Τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά,
Ἀπεδέχθημεν ἀσμένως τήν εὐγενικήν πρόσκλησιν καί εὑρισκόμεθα μετά χαρᾶς ἐν τῷ μέσῳ ὑμῶν, Ἐλλογιμώτατε καί ἀγαπητέ κύριε Πρόεδρε τοῦ Διοικητικοῦ Συμβουλίου τοῦ Ἰατρικοῦ Συλλόγου Θεσσαλονίκης, διά νά συμμετάσχωμεν εἰς τάς ἐπετειακάς ἐκδηλώσεις ἐπί τῇ ἑκατονταετηρίδι ἀπό τῆς ἱδρύσεώς του, νά διατρανώσωμεν διά τῆς παρουσίας ἡμῶν τήν ἰδιαιτέραν τιμήν, τήν ὁποίαν ἐπιφυλάσσει ἡ Ἐκκλησία καί δή τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον πρός τούς ἰατρούς καί νά τονίσωμεν εἰς τήν ἀγάπην σας τήν βιωματικήν συνάφειαν τῶν χριστιανικῶν ἠθικῶν παραδόσεων πρός τάς ἀπαρασαλεύτους ἱπποκρατικάς ἀρχάς, ἀμφοτέρων τόσον ἐπικαίρων εἰς τούς σημερινούς καιρούς τῶν πολλαπλῶν συγχύσεων.
Κομίζομεν ἀπό τό ἀειφεγγές Φανάριον, τό Ἱερόν Κέντρον τῆς παγκοσμίου Ὀρθοδοξίας, τήν εὐλογίαν τῆς Μεγάλης Ἐκκλησίας πρός τόν Ἰατρικόν Σύλλογον Θεσσαλονίκης. Εἶναι παράδοσις τῆς Μεγάλης Ἐκκλησίας νά προσλαμβάνῃ ὑπό τάς πνευματικάς πτέρυγάς της καί νά ἐπισυνάγῃ ὡς θεσμικά τέκνα της τάς ἐπαγγελματικάς συντεχνίας, νά ἐμπνέῃ εἰς τά μέλη των ἀφ᾿ ἑνός αἰσθήματα συναλληλίας καί αγαστῆς συνεργασίας, ἀφ᾿ ἑτέρου διάθεσιν φιλανθρωπίας καί ἐντίμου, κατά τάς χριστιανικάς ἐπιταγάς, ἐπαγγελματισμοῦ.
Ἔκπαλαι, αἱ θρησκεῖαι καί αἱ κοινωνίαι ἐτίμησαν τό ἰατρικόν ἐπάγγελμα, ἀναγορεύσασαι αὐτό εἰς λειτούργημα. Ὅμως, ἀγαπητοί, μή λησμονῆτε ὅτι ἡ προαγωγή τοῦ ἐπαγγέλματος εἰς λειτούργημα καί τοῦ ἐπαγγελματίου εἰς λειτουργόν εἶναι προσωπικόν, πνευματικῆς φύσεως ἄθλημα, συνειδητή ἐσωτερική ἐπιλογή, καί ἡ ἐφαρμογή της εἰς τήν καθ᾿ ἡμέραν πρᾶξιν αὐτοπροαίρετος ἄσκησις ἀρετῆς. Ἡ παράδοσις τῆς Ἐκκλησίας μας προβάλλει ὡς πρότυπον τόν «ἀνάργυρον» ἰατρόν, ἀλλά δέν τό ἐπιβάλλει. Τό ὑποδεικνύει ὡς στόχον καί τρόπον ἐξαγιασμοῦ, ὡς μέσον εὐκταῖον τῆς κοινωνικῆς συνοχῆς καί εἰρήνης. Ἀπαιτεῖ ὅμως, καί ἀναλόγως παιδαγωγεῖ, τήν προσέγγισιν τῶν ἀναγκῶν τοῦ κάθε ἐμπεριστάτου, πάσχοντος καί ἀσθενοῦς, μέ διάθεσιν προσφορᾶς, ὄχι κατ᾿ ἀναλογίαν τῆς ἀνταποδόσεως καί προσδοκωμένης ἀμοιβῆς, ἀλλά τῆς ἐκτάσεως τῆς ἀνάγκης τοῦ ἀπεκδεχομένου τήν ἰατρικήν διακονίαν, χωρίς νά διαχωρίζωνται οἱ «χρείαν ἔχοντες ἰατροῦ», βάσει γένους ἤ θρησκείας ἤ ἡλικίας ἤ ἀσφαλιστικῆς ἱκανότητος καί οἰκονομικῆς δυνατότητος. Εἰς τόν τρόπον αὐτόν, τόν ὁποῖον εἰσηγεῖται ἡ Ἐκκλησία, προτάσσεται ἡ αὐταπάρνησις, ἡ αὐτοθυσιαστική καί ἀνανταπόδοτος προσφορά, ἡ ὁποία προσιδιάζει καί πρός τάς φιλανθρώπους, χριστιανικάς παραδόσεις τοῦ Γένους μας.
Ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, ὡς ἰατρός ψυχῶν καί σωμάτων, ἐθεράπευεν ἀσθενεῖς καί ἀνεκούφιζε πάσχοντας. Μέ τό «ἀσθενοῦντας θεραπεύετε» (Ματθ. ι’, 8), αὐτήν τήν φιλάνθρωπον δραστηριότητα, παρήγγειλε καί εἰς τούς Ἀποστόλους, ὅταν τούς ἀπέστειλε πρός τά ἔθνη. Τήν θεϊκήν αὐτήν ἐπιταγήν ἐπικαιροποιεῖ ἡ Ἐκκλησία καί δι᾿ αὐτοῦ τοῦ τρόπου ἐπιφορτίζει τούς ἰατρούς μέ ἀποστολικήν εὐθύνην, ἀλλά καί τούς χρίει συγκυρηναίους τοῦ σταυροῦ, τόν ὁποῖον αἴρει ὁ κάθε πάσχων ἄνθρωπος, ἐπαυξάνουσα τήν τιμήν, τήν ὁποίαν ἐπιφυλάσσει εἰς αὐτούς ἡ κοινωνία καί ἡ λαϊκή συνείδησις, τιμήν ἀμφίδρομον, καθ᾿ ὅτι ἀποδίδεται πρός αὐτούς ὡς ἀναγνώρισις, ὡς εὐχαριστία, ὡς προσευχή καί ἀνταποδίδεται ὑπ᾿ αὐτῶν πρός τό κοινωνικόν σύνολον ἐμπράκτως, διά τῆς μερίμνης των διά τήν ὑγείαν, αὐτό τό ἀτίμητον συστατικόν τῆς ὑπάρξεώς μας.
Ἀσκεῖτε, ἀγαπητοί ἰατροί, μίαν ἐπιστήμην αἰχμῆς, διακονεῖτε τόν ἄνθρωπον, σώζετε ζωάς, χαρίζετε εὐρωστίαν. Εἰς τήν ἁγίαν ἀποστολήν σας διαφυλάσσεται ἡ ἀξιολογική παρακαταθήκη τῆς Ὀρθοδοξίας, ἡ ὁποία ἀποδίδει εἰς τό ἀνθρώπινον πρόσωπον ἀπόλυτον τιμήν καί ἱερότητα. Τό θεάρεστον ἔργον σας, ὄχι μόνον δέν εἶναι πεδίον συγκρούσεως πίστεως καί ἐπιστήμης, ἀλλά χῶρος συνεργασίας καί ἀλληλοπεριχωρήσεως αὐτῶν τῶν δύο ἐξόχων πνευματικῶν μεγεθῶν ἐπ᾿ ἀγαθῷ τοῦ ἀνθρώπου καί τῆς κοινωνίας. Ἐν τῷ πνεύματι τούτῳ, τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον, τιμῶν τήν προσφοράν τῶν ἰατρῶν, καθιέρωσε νά ἑορτάζεται ἡ Κυριακή, ἡ πλησιεστέρα πρός τήν 17ην καί τήν 18ην Ὀκτωβρίου ἑκάστου ἔτους, πρός τήν Σύναξιν δηλονότι τῶν Ἁγίων Ἀναργύρων Κοσμᾶ καί Δαμιανοῦ και τήν μνήμην τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου καί Εὐαγγελιστοῦ Λουκᾶ τοῦ Ἰατροῦ ἀντιστοίχως, ὡς ἡμέρα τῆς Συνάξεως πάντων τῶν Ἁγίων Ἰατρῶν. Σᾶς προτρέπομεν νά τιμᾶτε αὐτήν τήν ἑορτήν τῶν ἁγίων Προστατῶν σας, ἀρχίζοντας ἀπό τόν ἑπόμενον μῆνα Ὀκτώβριον.
Ἐλλογιμώτατοι,
Ζῆτε καί πολιτεύεσθε ἐντός τῶν ὁρίων τεσσάρων Μητροπόλεων, Θεσσαλονίκης, Νεαπόλεως καί Σταυρουπόλεως, Νέας Κρήνης καί Καλαμαριᾶς, καί Κασσανδρείας, αἱ ὁποῖαι, ὑπό τήν πεφωτισμένην εὐθύνην τῶν Μητροπολιτῶν των κυρίων Φιλοθέου, Βαρνάβα, Ἰουστίνου καί Νικοδήμου, ἀναπτύσσουν εὐρύ καί πολυσχιδές κοινωνικόν καί φιλανθρωπικόν ἔργον. Ἐπλαισιώσατε τό ἔργον αὐτό μέ φιλοτιμίαν καί ἀνεδείχθητε πρωτεργάται εἰς τήν ἐκπλήρωσιν τῶν στόχων του. Ἡ εἰρήνη, ἡ ὁποία θά πληρώσῃ τήν καρδίαν σας, θά εἶναι ἡ ἀνεκτίμητος ἀμοιβή σας. Ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ καί ἡ εὐχή τῆς Ἐκκλησίας θά λιπάνουν τόν μόχθον σας καί τά ἀγαθά ἔργα τῶν χειρῶν σας θά ἑκατονταπλασιασθοῦν.
Μέ αὐτάς τάς σκέψεις καί μέ αἰσθήματα πολλῆς ἀγάπης καί τιμῆς, μεταφέρομεν πρός πάντας ὑμᾶς καί τούς ἠγαπημένους σας τήν εὐλογίαν τῆς Μητρός Ἐκκλησίας τῆς Κωνσταντινουπόλεως καί συγχαίρομεν ὑμᾶς ἐπί τῇ ἑκατονταετηρίδι τοῦ Συλλόγου σας, καταστέφοντες δέ ἕνα ἕκαστον ἐξ ὑμῶν διά τῶν ἡμέτερων πατρικῶν καί πατριαρχικῶν εὐχῶν, ἐπικαλούμεθα ἐφ᾿ ὑμᾶς, πρεσβείαις τῶν Ἁγίων Ἰατρῶν, τήν ἄφθιτον χάριν καί τό ἀμέτρητον ἔλεος τοῦ ἐν Τριάδι προσκυνουμένου Θεοῦ.
Σᾶς εὐχαριστοῦμεν διά τήν προσοχήν σας!
Φωτό: Νίκος Παπαχρήστου
