Προσπαθώντας, ἀδελφοί μου, νά προσεγγίσουμε τά σεπτά Πάθη τοῦ Κυρίου καί νά χωρέσουμε στήν λογική μας ὅλο αὐτό τό θεῖο δρᾶμα καί τήν σταυρική θυσία τοῦ Χριστοῦ, θέτουμε ἕνα ἐρώτημα στόν ἑαυτό μας καί προσπαθοῦμε νά δώσουμε μία ἀπάντηση: Γιατί τό συνέδριο ἀποφάσισε τήν θανάτωση τοῦ Χριστοῦ; Ἦταν μιά στιγμιαία ἀπόφαση; Ἤ ἦταν προσχεδιασμένη καί θεώρησαν τήν στιγμή ὥριμη νά θέσουν τό σχέδιο σέ ἐφαρμογή;
Ὁ Πιλᾶτος, ὅταν βρέθηκε μπροστά στόν Κύριό μας, εἶχε ἐσωτερική πληροφορία ὅτι ὁ ἄνθρωπος αὐτός, ὁ Θεάνθρωπος, γιά τόν ὁποῖο ἔπρεπε νά βγάλει ἀπόφαση, ἦταν ἀθῶος. Ἤξερε πώς ὁ φθόνος ἦταν ἐκεῖνος πού κίνησε τό θρησκευτικό κατεστημένο τῆς ἐποχῆς, γιά νά τόν ὁδηγήσει στό ἰκρίωμα.
Πράγματι, ὁ φθόνος πού κυριαρχοῦσε μέσα στίς καρδιές τῶν ἀρχιερέων, τῶν ἱερέων, τῶν γραμματέων καί τῶν φαρισαίων, πού ἀποτελοῦσαν τό θρησκευτικό κατεστημένο, δέν τούς ἄφηνε νά ἠρεμήσουν καί νά κλείσουν μάτι. Ὅσο ἔβλεπαν ὅτι ὁ Χριστός ἐνθουσιάζει τά πλήθη, σαγηνεύει τά πλήθη, αἰχμαλωτίζει τά πλήθη, καί ὁ λαός ὁμιλεῖ μέ θαυμασμό, μέ ἀγάπη, μέ συγκίνηση γιά τό πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ, οἱ γραμματεῖς καί οἱ φαρισαῖοι ἀνησυχοῦσαν. Ὁ φθόνος ἦταν μία ἀπό τίς βασικές αἰτίες πού ὁδήγησε τό συνέδριο στήν ἀπόφαση νά καταδικάσουν τόν Χριστό σέ θάνατο.
Ἀλλά τί εἶναι ὁ φθόνος; Ὁ φθόνος εἶναι ἕνα πάθος πού φωλιάζει μέσα στά τρίσβαθα τῆς καρδιᾶς τοῦ καθενός μας. Κανένας μας δέν εἴμαστε ἀπαλλαγμένοι ἀπό αὐτό τό πάθος, ἀπό αὐτό τό σαράκι, ἀπό αὐτό τό μόρφωμα, τό καρκίνωμα. Ὅλοι μας, ἄλλος περισσότερο καί ἄλλος λιγότερο, ἔχουμε μέσα μας αὐτό τό φίδι, πού μᾶς κατατρώγει.
Φθόνος εἶναι ἡ δική μου λύπη γιά τήν δική σου εὐτυχία. Χαίρεσαι ἐσύ; Λυπᾶμαι ἐγώ. Εὐημερεῖς ἐσύ; Δυστυχῶ ἐγώ. Προοδεύεις ἐσύ; Ἐγώ χάνομαι μέσα στά πάθη μου καί στίς ἀδυναμίες μου.
Ὁ φθονερός λιώνει μέ τήν πρόοδο καί τήν εὐτυχία τῶν ἄλλων. Δέν εἶναι μόνο δυστυχισμένος, ἀλλά καί βλάπτεται, ἀφοῦ προσπαθεῖ, φθόνῳ κινούμενος, νά διαπράξει τό κακό στόν ἀδελφό του. Νά τόν συκοφαντήσει, νά τόν διασύρει, ποικιλοτρόπως νά τόν βλάψει καί, γιατί ὄχι, νά τόν ὁδηγήσει καί στόν θάνατο. Ὥστε, ὁ φθόνος εἶναι ἡ λύπη πού αἰσθάνομαι ἐγώ γιά τήν δική σου χαρά.
Θύματα τοῦ φθόνου στήν Ἁγία Γραφή
Βλέπουμε τόν φθόνο πρῶτα στόν Παράδεισο. Ὁ διάβολος φθονεῖ τούς ἀνθρώπους, δέν ἀντέχει τήν δόξα τους. Ὁ Κάιν φθονεῖ τόν Ἄβελ καί τόν δολοφονεῖ. Τά δέκα παιδιά τοῦ Ἰακώβ δέν μποροῦσαν νά ὑποφέρουν τό ἦθος καί τήν ἐπιτυχία τοῦ Ἰωσήφ. Ἔτσι σκηνοθέτησαν τόν ἀφανισμό του. Ἀλλά καί ὁ Δαβίδ ὑπῆρξε θῦμα τοῦ φθόνου τοῦ Σαούλ. Καί πολλές φορές ὁ Σαούλ ἐξακόντιζε τό βέλος τοῦ φθόνου, γιά νά δολοφονήσει τόν Δαβίδ, πού τόν διασκέδαζε μέ τήν λύρα του. Αὐτά στήν Παλαιά Διαθήκη.
Στήν Καινή Διαθήκη, βλέπουμε τούς γραμματεῖς καί τούς φαρισαίους νά διαβάλλουν τόν Κύριο ὅτι καταλύει τόν νόμο, τήν ἀργία τοῦ Σαββάτου. Ἀκόμη, πολλές φορές ἔλεγαν ὅτι κατέχεται ἀπό δαιμόνιο, ὅτι εἶναι φάγος καί οἰνοπότης καί χίλιες δυό ἄλλες συκοφαντίες. Θῦμα τοῦ φθόνου ὑπῆρξε καί ὁ Χριστός μας.
Εἶναι φοβερό τό πάθος αὐτό. Βλέπετε τόν φθόνο στά μικρά παιδιά. Γεννιέται τό δεύτερο παιδί. Κοιτάξτε τό πρῶτο. Εἶναι ἀνήσυχο, εἶναι κινητικό, δημιουργεῖ ἐπεισόδια, γιατί ἐσεῖς στρέφετε τά βλέμματά σας στό νέο παιδί, πού ἦρθε μέσα στό σπίτι.
Ἀλλά φθονοῦμε καί ἐμεῖς οἱ μεγάλοι. Προοδεύει ὁ ἄλλος; Γιατί νά προοδεύει; Καί ψάχνουμε ἀφορμές νά κατηγορήσουμε, νά κατακρίνουμε, νά συκοφαντήσουμε, νά διαβάλουμε καί νά ὑποβαθμίσουμε τήν ἀξία του. Σέ ὅλα τά στρώματα τῆς κοινωνίας μας θά βροῦμε τόν φθόνο. Καί ἄν ἀνατρέξουμε στήν ἱστορία, θά βροῦμε πολλά θύματά του.
Νά ξεριζώσουμε τό πάθος
Καί ἐμεῖς πού φέτος ἀξιωνόμαστε νά παρακολουθήσουμε τά σεπτά Πάθη τοῦ Κυρίου καί νά διερευνήσουμε τά αἴτια πού ὁδήγησαν τούς ἀνθρώπους στήν Θεοκτονία, ἄς ψάξουμε ὁ καθένας στόν ἑαυτό του τά ριζίδια τοῦ πάθους αὐτοῦ, ὥστε νά τό παλέψουμε, νά τό νικήσουμε. Διότι εἶναι ἐντολή τοῦ Θεοῦ νά μή φθονοῦμε ὁ ἕνας τόν ἄλλο. Καί «ἡ ἀγάπη οὐ ζηλοῖ» (Α΄ Κορ. ιγ΄ 4). Ὅποιον ἀγαπᾶς, δέν μπορεῖ νά τόν φθονεῖς. Αὐτόν πού δέν ἀγαπᾶς, αὐτόν καί τόν ζηλεύεις καί τόν φθονεῖς.
Ἄς προσπαθήσουμε, ἀδελφοί μου, κι ἐμεῖς νά ἐξετάσουμε τόν ψυχικό μας κόσμο καί, ὅσο μᾶς εἶναι ἀνθρωπίνως ἐπιτρεπτό καί δυνατό, νά ξεριζώσουμε τό πάθος αὐτό ἀπό τήν καρδιά μας, ὥστε ἡ χαρά τοῦ ἀδελφοῦ μας νά εἶναι καί δική μας χαρά, ἡ ἐπιτυχία τοῦ ἀδελφοῦ μας νά εἶναι καί δική μας ἐπιτυχία, ἡ πρόοδος τοῦ ἀδελφοῦ μας νά ἀποτελεῖ καί δική μας πρόοδο. Μόνο τότε θά ἔχουμε μάθει τό ἀλφαβητάρι τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ. Ὁ Θεός νά μᾶς δυναμώσει ὅλους. Ἀμήν.
ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ “ΟΣΙΟΣ ΘΕΟΦΙΛΟΣ” ΑΠΡΙΛΙΟΥ
