Δεν είναι πολύς καιρός, λίγος μάλλον, που η τοπική Εκκλησία της Επισκοπής Τολιάρας και Νοτίου Μαδαγασκάρης αποφάσισε να ασχοληθεί με ότι επιμελώς θέλει να ξεχάσει η κάθε κοινωνία. Τους κρατουμένους των Σωφρονιστικών Καταστημάτων.
Γράφουν χαρακτηριστικά :
“Φορτώσαμε ρύζι και τα σκεύη, και μέρα τη μέρα, γυρίσαμε όσες φυλακές ξέραμε. Αν με ρωτούσαν τι αίσθηση σου αφήνει η φυλακή, θα έλεγα πως είναι ο τόπος στον οποίο η ελπίδα έσβησε. Οξύμωρο! Αντί το κακό, το έγκλημα, η διαφθορά πάσης φύσεως να είναι η πλήρης απουσία ζωής και ελπίδας, μπροστά σ αυτό που αντικρίζουν εντός των φυλακών μοιάζει παράδεισος. Ίσως και γι αυτό το λόγο γυρίζουν πίσω στις επίπλαστες χαρές τους.
Δεν πιστεύω ότι μια κούπα ρύζι θα κάνει την κόλαση τόπο μετανοίας, δε νομίζω πως μια κίνηση θα αλλάξει το σύστημα, τουλάχιστον θα δείξει σ έναν άνθρωπο αυτό που είναι η Εκκλησία, η πίστη ότι και μέσα στο προσωπικό θάνατο και μηδενισμό κάποιος τρέχει να σε σώσει. Όπως είπε και ένας μεγάλος Έλληνας: “αν δε μπορείς να σκοτώσεις το θηρίο, τουλάχιστον μη συνηθίσεις την παρουσία του”.
Στην όλη αυτή προσπάθεια ένας λογισμός γεννήθηκε εντός μου. Να μιλήσω με το Σύλλογο Κρατουμένων “Ο Ονήσιμος”, του οποίου το έργο συνεχώς παρακολουθώ και τις ιδέες του τις νιώθω δικές μου. Δεν περίμενα κάτι παρά μόνο την επικοινωνία με κάποιον που σε καταλαβαίνει. Και το ανέλπιστο έγινε! Ο Σύλλογος πήρε εντός ωρών την απόφαση να εξασφαλίσει τα έξοδα σίτισης των κρατουμένων για δύο μήνες. Δάκρυσα, έκανα το Σταυρό μου και μονολόγησα: “όταν προσπαθείς για το καλό, ποτέ δεν είσαι μόνος”. Ευχαριστώ που κάνετε το ανέλπιστο εφικτό, ευχαριστώ Ονήσιμε!”
