Γράφει ο Θεοφιλέστατος Επίσκοπος Τολιάρας και Ν. Μαδαγασκάρης κ. Πρόδρομος :
Λειτουργικοί συμβολισμοί. (Μέρος 2ο)
“Αγαπήσωμεν αλλήλους…” και ένας ξεχασμένος για πρακτικούς λόγους ασπασμός λαμβάνει χώρα στο ναό. “Ο Χριστός να ειναι μεταξύ μας…” εύχεται ο ένας και ο άλλος αποκρίνεται καθησυχαστικά “και είναι, και ήταν και θα είναι για πάντα”. Αυτός είναι όλος και όλος ο καρπός του Αγίου Πνεύματος. Η εν Χριστώ κοινωνία. Μάλλον η με τον Χριστό αρχικώς και στο όνομα του Χριστού κοινωνία με τα πάντα.
Και όποιος τα πέτυχε αυτά κέρδισε κάτι υπέροχο. Και ισόθεος έγινε και στα μάτια του κάθε άλλου είδε λανθάνοντα Θεό πέραν και μακριά από πάθη και σπιλάδες εμπαθείς!
το πρωτο μέρος
“Οι τα χερουβείμ…”, ξεκινά ο ψάλτης και ως κάθε άλλη φορά παίρνω φορά και βυθίζομαι ανακουφισμένος στο στασίδι. Σαν κεραυνός φεύγει ο γέροντας από το στασίδι του, με αρπάζει από το μπράτσο, με σηκώνει ως πούπουλο, με τρυπά με το βλέμμα του και με φωνή ήρεμη ως τα βάθη του ωκεανού, ήτοι μυστήρια ως προς το περιεχόμενο, μου λέει: “θα τα πούμε μετά”.
Το “μετα” με βρήκε με το αντίδωρο στο χέρι., “δε θα εστιάσω στο πόσο αστείο είναι κάποιος να κουράζεται με μια ώρα ορθοστασία κατά το Μυστήριο των Μυστηρίων, παρά μόνο θα σου τονίσω ότι το Χερουβικό αγκαλιάζει μια πύρινη ευχή, αυτός ο ύμνος αισθητοποιεί τη διάνοιξη των ουρανών και την κάθοδο μυριάδων Αγγέλων που με τρόμο πλησιάζουν Αυτόν στον οποίο εμείς μετέχουμε απλώς ανοίγοντας τα στόματα μας” και έκλεισε την παρατήρηση “κάποτε θα καταλάβεις”.
Έγινα μοναχός, διάκονος, ιερέας και περίμενα να καταλάβω βλέποντας κι εγώ έστω μια φτερούγα, αισθανόμενος ένα ανέμισμα αγγελικό. Έπρεπε μάλλον να περιμένω κι άλλο, να κάνω χιλιόμετρα, να λειτουργήσω σε καλύβες και πλινθόκτιστες Εκκλησίες, να δω παιδιά να τρέχουν με εξαπτέρυγα και λαμπάδες μόλις ακούσουν το Χερουβικό, να νιώσω το στρίμωγμα της μικρής και συνάμα μεγάλης αγκαλιας τους για να ομολογήσω ότι οι άγγελοι είναι παρόντες σε κάθε Λειτουργία και κάθε στιγμή, δίχως φτερά, αναπαυμένοι στα καθάρια γέλια των παιδιών.
