ΑΠΟ ΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΟΣΙΟΣ ΘΕΟΦΙΛΟΣ ΙΟΥΛΙΟΥ
Συγκλονιστικές εἶναι οἱ εἰδήσεις πού κατακλύζουν τήν καθημερινότητά μας καί ἐμφανίζουν ἀνήλικους νά παρεκτρέπονται σέ κακοποιητικές συμπεριφορές: «Τρεῖς ἀνήλικοι λήστεψαν 14χρονους», «Ἐπίθεση σέ παρέα ἀνηλίκων, πιθανόν ἀπό ἀνήλικους», «Συνελήφθη 13χρονος-μέλος συμμορίας, πού λήστευε ὁδηγούς στίς Ἀχαρνές». Καί ἀναρωτιόμαστε, τί ὁδηγεῖ τά παιδιά αὐτά σέ τέτοιες συμπεριφορές καί πῶς μποροῦμε νά βοηθήσουμε γιά νά προληφθοῦν, ἀλλά καί νά ξεπεραστοῦν τέτοια φαινόμενα; Ἀνατρέχοντας στήν ἑλληνική κοινωνία, διαπιστώνουμε ὅτι τό φαινόμενο τῆς παραβατικότητας εἶναι αἰσθητά μειωμένο σέ σχέση μέ ἄλλες χῶρες, ὅπως, γιά παράδειγμα, οἱ ΗΠΑ. Συνήθως στήν πατρίδα μας ἀφορᾶ νέους πού ἐμπλέκονται σέ κλοπές, ἀπειλές καί ξυλοδαρμούς, ἐνῶ, σέ σχέση μέ τίς ΗΠΑ, ἀπουσιάζει ἡ συχνότητα καί σοβαρότητα ὀργανωμένων συμμοριῶν.
Ποιά εἶναι τά χαρακτηριστικά τῶν παιδιῶν αὐτῶν; Ὅποιος ἔφηβος ἐκδηλώνει τέτοια συμπεριφορά εἶναι, κατά πᾶσα πιθανότητα, ἕνα παιδί πού ἔχει ἐκτεθεῖ σέ βία, εἴτε συναισθηματική, εἴτε λεκτική, εἴτε σωματική. Στήν πλειονότητά τους εἶναι παιδιά πού δέν ἔχουν πάει καθόλου σχολεῖο ἤ ἔχουν φοιτήσει μόνο στό Δημοτικό, μέ γονεῖς ἀδιάφορους, σέ καθεστώς οἰκονομικῆς ἀνέχειας, πού περνοῦν πολλές ὧρες μόνα τους, ὄχι ἀπό ἐπιλογή. Ἡ συμπεριφορά τους ἀντανακλᾶ συνήθως τή διαταραγμένη σχέση τοῦ ἐφήβου μέ τήν οἰκογένεια καί τήν κοινωνία.
Ποτέ ἕνας ἐνήλικας δέν ξυπνᾶ ξαφνικά καί εἶναι θύτης, ἀλλά αὐτό καλλιεργεῖται ἀπό τήν παιδική ἡλικία. Ἑπομένως, ἡ προσοχή μας πρέπει νά στραφεῖ σέ αὐτή τή φάση τῆς ζωῆς τοῦ ἀνθρώπου. Καί ἐδῶ ὁ ρόλος τῆς Ἐκκλησίας μπορεῖ νά εἶναι ἐξίσου καθοριστικός μέ τόν ρόλο τῆς οἰκογένειας.
Ἡ ἀνοιχτή ἀγκαλιά τῆς φιλόστοργης Ἐκκλησίας πρέπει νά λειτουργεῖ ὡς ἀπάνεμο λιμάνι γιά ὅλα αὐτά τά παιδιά, πού ζητοῦν καταφύγιο καί δέν τό βρίσκουν μέσα στήν οἰκογένεια. Νά βλέπουν τά παιδιά στό πρόσωπο τοῦ ἱερέα τό πραγματικό ἐνδιαφέρον καί τήν ἀνιδιοτελή ἀγάπη, πού θά τά βοηθάει νά ἐκμυστηρεύονται τούς φόβους, τίς φοβίες, τίς ἀγωνίες καί τά προβλήματά τους. Ὀφείλουμε νά ἀντιληφθοῦμε ὅλοι μας ὅτι τό ἔργο πού γίνεται στά παιδιά ἀποτελεῖ τήν καλύτερη ἐπένδυση γιά τήν οἰκογένεια καί τήν κοινωνία μας, καθώς ἀφορᾶ τούς ἀνθρώπους πού θά στελεχώσουν τήν πατρίδα μας.
Ἄς ἀφιερώσουμε ὅσο χρόνο χρειάζεται γιά νά τά μιλήσουμε γιά τόν Θεό, μέσα ἀπό ποικίλες δραστηριότητες, εὔληπτες ἀπό τά παιδιά, ὥστε νά ἐμφυτεύσουμε ἀκλόνητα στηρίγματα στίς ψυχές τους γιά μιά ζωή. Ἄν δώσουμε στά παιδιά μας τόν Θεό, τούς δώσαμε τό πᾶν!
