ΑΠΟ ΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΟΣΙΟΣ ΘΕΟΦΙΛΟΣ ΙΟΥΛΙΟΥ
Ἔχετε παρατηρήσει πόσο ἀπότομα ἀλλάζει ὁ καιρός μέσα στούς καλοκαιρινούς μῆνες; Ἐκεῖ πού σκάει ὁ τζίτζικας καί ὁ ἥλιος καίει τά πάντα. Ἐκεῖ πού τό μόνο πού ἐπιθυμεῖς εἶναι μιά σκιά, ἕνας ἀνεμιστῆρας, ἕνα air-condition, κάτι τέλος πάντων πού νά μπορέσει νά σέ δροσίσει, νά ἐξαφανίσει τόν ἱδρῶτα πού τρέχει ἀνεξέλεγκτος, νά δώσει μιά ἀνάσα δροσερή στό ἀποπνικτικό βασανιστήριο τῆς ζέστης. Ἐκεῖ πού συμβαίνουν ὅλα αὐτά, φυσάει ἕνα ἐλαφρύ ἀεράκι στήν ἀρχή, τό ὁποῖο γίνεται πιό ἐπιθετικό στά ἑπόμενα λεπτά, παρατηρεῖς ὅτι τά τζιτζίκια σωπαίνουν ξαφνικά καί ὥσπου νά πεῖς «σύννεφο» ἀρχίζουν οἱ στάλες τῆς βροχῆς νά σέ κάνουν μούσκεμα, οἱ ἀστραπές νά σκίζουν τόν οὐρανό καί τά μπουμπουνητά θορυβώδικα νά συνοδεύουν τόν ἀέρα στήν καταιγίδα πού μόλις ἔφτασε.
Ὥσπου νά τά σκεφτεῖς ὅλα αὐτά καί νά τρέξεις νά μαζέψεις τά ἁπλωμένα ροῦχα, τά παιδιά πού παίζουν στήν παραλία ἤ στή γειτονιά, τά μαξιλαράκια ἀπό τίς καρέκλες τοῦ μπαλκονιοῦ, βγαίνει πάλι ὁ ἥλιος, σταματάει ἡ βροχή καί ἴσως δεῖς κι ἕνα οὐράνιο τόξο στόν οὐρανό.
Ὅσο κι ἄν θέλω, δέν μπορῶ νά μή σημειώσω τίς ὁμοιότητες πού ἔχει αὐτή ἡ ἐναλλαγή τοῦ καιροῦ μέ τήν ἐναλλαγή τῶν συναισθημάτων μου. Κυρίως στά ἐπίπεδα τοῦ θυμοῦ μου. Γιατί πῶς γίνεται, ἀπό τή μιά στιγμή στήν ἄλλη, ἀπό τήν ἠρεμία νά ἔρχεται καί νά ξεσπάει ἡ καταιγίδα; Πῶς καταφέρνω νά γίνομαι ἔξω φρενῶν σέ κλάσματα δευτερολέπτου γιά πράγματα πού, ἄν τό καλοσκεφτεῖς, εἶναι φυσιολογικά;
Εἶναι φυσιολογικό νά ἐκφράσει κάποιος τήν ἄποψή του σέ μιά συζήτηση, σέ μιά παρέα. Εἶναι φυσιολογικό νά ἔχουν οἱ ἄλλοι τίς δικές τους εὐαισθησίες στήν καθαριότητα ἤ στό φαγητό. Κι ὅμως γιά μένα ὅλα αὐτά εἶναι κόκκινο πανί, εἶναι δυστυχῶς ἀφορμή γιά νά ξεστομίσω λόγια ἀπότομα καί φωνές, πού μᾶλλον τσιρίδες εἶναι, καί κυρίως κουβέντες τίς περισσότερες φορές παράλογες.
Κι ἐνῶ οἱ ἀπότομες μεταβολές τοῦ καιροῦ, στίς ὁποῖες ἀναφέρθηκα στήν ἀρχή, ἔχουν μιά ἐπιστημονική ἐξήγηση, οἱ θυμωμένες μου ἐξάρσεις δέν ἔχουν. Μόνο πνευματική ἐξήγηση ἔχουν. Λένε οἱ ἅγιοι Πατέρες ὅτι πίσω ἀπό τόν θυμό κρύβεται ἡ ὑπερηφάνεια, ὁ ἐγωισμός. Ὁ Μέγας Βασίλειος θεωρεῖ τόν θυμό ὡς «στιγμιαία τρέλα». Καί πώς ὅταν κυριευθεῖ ὁ ἄνθρωπος ἀπό τόν θυμό καί τήν ὀργή μετατρέπεται σέ ὕπαρξη κτηνώδη, θηριώδη, δαιμονική.
Ἀνατριχίλα μέ κυριεύει καί φόβος. Γιατί βλέπω τά ἀποτελέσματα τοῦ θυμοῦ μου.
Ἡ καταιγίδα κάνει καί κάποια καλά, ὅταν ἔρχεται. Καθαρίζει τήν ἀτμόσφαιρα, μᾶς δροσίζει, δίνει νερό στή γῆ, ἐνῶ ὁ θυμός μου δέν κάνει οὔτε ἕνα καλό. Οὔτε ἕνα. Μόνο πληγώνει τούς ἄλλους, τούς ἀπομακρύνει ἀπό τόν παραλογισμό μου καί ἐμένα μέ ἀφήνει ἀνδρείκελο, μαριονέτα τοῦ πάθους τοῦ θυμοῦ, ἕνα ράκος πνευματικό.
Ἀπόφαση λοιπόν κι ἀγώνας: Ἀνάμεσα στίς καλοκαιρινές καταιγίδες καί στίς τρομερές ζέστες, νά δώσω τήν εὐκαιρία στόν ἑαυτό μου νά λυτρωθεῖ, ὅσο εἶναι δυνατόν, μέ τή βοήθεια τοῦ Θεοῦ καί μέ τήν καθοδήγηση τοῦ Πνευματικοῦ μου, ἀπό τό πάθος τοῦ θυμοῦ. Ἀξίζει τόν κόπο.
