ΑΠΟ ΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΟΣΙΟΣ ΘΕΟΦΙΛΟΣ ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ
Κάθε φορά πού ἔρχεται ὁ μήνας Ὀκτώβριος, ἀγαπητοί γονεῖς, ξαναζωντανεύουν μέσα στή σκέψη καί τήν καρδιά μας τά μεγαλειώδη πατριωτικά αἰσθήματα, πού κάνουν τούς Ἕλληνες νά νιώθουν ὑπερήφανοι γιά τούς προγόνους τους καί τό χρέος νά βαραίνει στούς ὤμους τους∙ νά κρατήσουν τή σκυτάλη ψηλά.
Στό πρῶτο μισό τοῦ μήνα κυριαρχεῖ ὁ τεράστιος ἀγώνας τῶν Μακεδόνων νά κρατήσουν τήν πίστη τους καί τήν ἐθνική τους ταυτότητα ἀκέραια, καθώς ἡ ἀπειλή τοῦ Βουλγαρικοῦ Κομιτάτου γιά ἐξάπλωση τῶν συνόρων καί κατάκτηση καί καταπάτηση τῶν ἐδαφῶν τῆς Μακεδονίας εἶχε ξεπεράσει κάθε ὅριο. Καί ἡ θυσία τοῦ μεγάλου ἥρωα Παύλου Μελᾶ μᾶς μεταφέρει μέχρι καί σήμερα τό ἡχηρό μήνυμα: «Ὅλα γιά τήν Μακεδονία μας».
Καί στό τέλος τοῦ μήνα τό ἔπος τοῦ 1940, πού ἡ θυσία καί ἡ προσφορά τῶν παιδιῶν τῆς Ἑλλάδας ἔκανε καί πάλι ὅλο τόν κόσμο νά μιλᾶ γι’ αὐτή τή μικρή καί τόσο μεγάλη συγχρόνως Πατρίδα. Πῶς μιά σημαία ἡλεκτρίζει τήν ψυχή τῶν Ἑλλήνων καί τούς μεταμορφώνει ὄχι ἁπλῶς σέ ἥρωες, ἀλλά σέ ὑπεράνθρωπους μαχητές; Δέν φοβοῦνται τόν θάνατο; Ὅταν πρόκειται γιά τήν Πατρίδα – Ἑλλάδα, ὄχι δέν τόν φοβοῦνται, γιατί πάνω ἀπό ὅλα εἶναι τά μεγάλα ἰδανικά, οἱ ἀξίες τῆς ζωῆς, εἶναι κυρίως ἡ πίστη μας καί ἡ ἐλευθερία, πού χωρίς αὐτήν κανένα ἰδανικό δέν μπορεῖ νά εἶναι ὁλοκληρωμένο, δέν μπορεῖ νά ἐμπνέει.
Καί σκέφτομαι καί λέω, ἀγαπητοί γονεῖς: Ἄν ἀγαπᾶμε ἔστω καί λίγο αὐτόν τόν μαρτυρικό τόπο, πού λέγεται Ἑλλάδα, δέν θά συγκινηθεῖ ἡ καρδιά μας; Δέν θά προβληματιστοῦμε λίγο γιά τή σύγχρονη πορεία μας; Ἀναμφίβολα τό νιώθετε κι ἐσεῖς, ἡ κατηφοριά πού πήραμε δέν ἔχει σταματημό… Τά ἔχουμε ἰσοπεδώσει σχεδόν ὅλα. Μένει μόνο ὁ χῶρος τῆς καρδιᾶς μας, τῆς ψυχῆς μας, ὅπου ὅλα μποροῦν νά εἶναι στή σωστή τους θέση∙ πού δέν μπορεῖ νά τόν παραβιάσει κανείς.
Ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός ἔλεγε τότε, ὅταν ἔκανε τίς περιοδεῖες του στήν τουρκοσκλαβωμένη Ἑλλάδα: «Ψυχή καί Χριστός σᾶς χρειάζεται. Ὅλα κι ἄν σᾶς τά πάρουν, τήν ψυχή καί τόν Χριστό δέν μποροῦν νά σᾶς τά πάρουν, ἐξόν κι ἄν τά δώσετε ἀπό μόνοι σας». Καί παρόλο πού ἡ σκλαβιά ἦταν νυχτιά ζοφερή καί κατασκότεινη ‒καί στήν τουρκοκρατία καί στή διάρκεια τοῦ Μακεδονικοῦ Ἀγώνα καί στή γερμανική κατοχή, πού ἀκολούθησε τό ἔπος στά ἑλληνοαλβανικά σύνορα‒ μέσα στήν ψυχή τοῦ Ἕλληνα ἔμεινε ὄρθια ἡ δάδα τῆς πίστεως καί ἡ ἰδέα τῆς ἐλεύθερης Πατρίδας.
Ὅσο εἶναι καιρός ἀκόμη, ἀγαπητοί γονεῖς, ἄς κάνουμε τό πᾶν νά σταλάξουμε στίς ψυχούλες τῶν παιδιῶν καί τῶν ἐγγονῶν μας, κάτι ἀπό αὐτά τά ἱερά καί ἅγια αἰσθήματα πού κρύβουμε μέσα μας. Ἰδανικά, πού γι’ αὐτά παλεύουμε καί δίνουμε καί τή ζωή μας, ἄν χρειαστεῖ. Ἰδανικά καί ἀξίες πού κανείς δέν μπορεῖ νά μᾶς τά πάρει καί τά παραδίδουμε μόνο στήν ἑπόμενη γενιά. Ὅπως τή σκυτάλη.
