Περιοδικό ΟΣΙΟΣ ΘΕΟΦΙΛΟΣ -IOYNIOΣ 2024
Κύριε,
ἡ θεία Λειτουργία προχωρᾶ. Τώρα ὁ ἱερέας σέ στάση ἱκεσίας παρουσιάζεται ἐνώπιόν Σου. Δέεται μέ φόβο καί τρόμο. Ἡ φωνή του πάλλεται ἀπό συγκίνηση. Θά ἀκολουθήσουν στιγμές ἱερές, μυσταγωγικές. Κι ἑτοιμάζεται γι’ αὐτές, ἐκλιπαρώντας τό ἔλεός Σου.
«Ὑπέρ τῶν ἡμετέρων ἁμαρτημάτων καί τῶν τοῦ λαοῦ ἀγνοημάτων» παρακαλεῖ. Γιατί;
Γιατί ὅλοι ἀνάξιοι εἴμαστε. Κι ὅμως τήν ὥρα τούτη μᾶς ἀξιώνεις νά βρισκόμαστε μέσα στόν οἶκο Σου καί νά συμμετέχουμε στό μέγιστο θαῦμα.
Αἰσθάνεται ὁ λειτουργός τήν ἁμαρτωλότητά του. Ἀλλά αἰσθάνεται καί τό χρέος νά τελέσει τό Μυστήριο. Δέν φοβᾶται, δέν ἀπελπίζεται. Μόνο ζητᾶ τή μακροθυμία Σου, τή θεία χάρη.
Δέεται συγχρόνως γιά τόν ἑαυτό του καί γιά τό ποίμνιο. Ὅλοι ἁμαρτωλοί, ὅλοι ἀνάξιοι. Μά, ἐνῶ γιά τόν ἑαυτό του μιλᾶ γιά ἁμαρτήματα, στό ποίμνιο ἀποδίδει μόνο ἀγνοήματα!
Θεέ μου! Ἄκου τήν ἅγιες αὐτές λέξεις πού ψελλίζει ὁ πατέρας μας! Δέν βρίσκει τίποτα μεμπτό γιά τούς πιστούς, κι ἄς γνωρίζει τόσα καί τόσα… Ἁμαρτίες βλέπει μόνο στόν ἑαυτό του. Οἱ ἄλλοι ἁπλῶς δέν γνωρίζουν τήν ἀλήθεια, ὁπότε εἶναι δικαιολογημένοι.
Τά ἀγνοήματά μας! Ἄραγε προσπαθήσαμε ποτέ νά μάθουμε τό θέλημα τοῦ Θεοῦ; Πονᾶμε γιά τήν ἄγνοιά μας; Μήπως προτιμοῦμε νά ἀγνοοῦμε; Ἔχουμε κι ἐμεῖς εὐθύνη. Ἄς μήν ἐπαναπαυόμαστε στόν καλόγνωμο χαρακτηρισμό τοῦ ἱερέα.
Κι ἔπειτα, μακάρι νά μεταφέρουμε τή φράση αὐτή στή δική μας ζωή καί στή δική μας προσευχή. Ἔτσι, ἅγια, νά μιλοῦμε. Ἕτσι, ἅγια, νά προσευχόμαστε. Νά λέμε: «Κύριε, μόνο ἐγώ ἁμαρτάνω, μόνο ἐγώ φταίω. Στούς ἄλλους δέν βλέπω κάτι κακό. Κι ἄν ὄντως ἁμάρτησαν, εἶναι γιατί δέν γνωρίζουν. Οὐ γάρ οἴδασι τί ποιοῦσι…».
Κύριε, Σ’ εὐχαριστῶ γιά τά μεγαλειώδη νοήματα, πού κουβαλοῦν οἱ λέξεις τῶν Εὐχῶν…
