Του Θανάση Κληματσίδα, δημοσιογράφου
Πόσα χρόνια μετά από την απώλειά ενός πατέρα , τα παιδιά σταματούν να τον θυμούνται και να πονούν ;
Πολύ σωστά . Ποτέ δεν ξεχνιέται ένας πατέρας. Ο πατέρας ειδικά που έχει πολλά παιδιά , όταν φύγει τότε γίνεται κάτι μοναδικό! Οι θύμησες πολλαπλασιάζονται και οι αναμνήσεις δυναμώνουν .
Ο μακαριστός γέροντας Θεόφιλος Ζησόπουλος εκοιμήθη στις 29 Ιανουαρίου του 2013. Πέρασαν τόσα χρόνια αλλά είναι εδώ !
Σπούδασε συνεχεία την ιερή επιστήμη της Θεολογίας στη Θεολογική Σχολή Θεσσαλονίκης και στη συνέχεια εντάχθηκε στις τάξεις του ιερού κλήρου. Κατά την χειροτονία του σε διάκονο έλαβε το όνομα Θεόφιλος, που σημαίνει αγαπητός στο Θεό. Και το τίμησε δεόντως.
Κληρικός με όραμα και δράση, πνεύμα ανήσυχο και δημιουργικό. Έδειξε από την παιδική του ηλικία τη δυναμικότητα του χαρακτήρα του, αναλαμβάνοντας πρωτοβουλίες και δράση.
Πάλεψε πολύ, για να στήσει την Αδελφότητα. Ξεκίνησε με μηδαμινά μέσα. Χωρίς στήριξη κρατική ή εκκλησιαστική. Ταλαιπωρήθηκε αφάνταστα. Έφθασε να στερείται πολλά. Και τα απαραίτητα. Τα πλέον αυτονόητα. Όμως δεν εγκατέλειψε την προσπάθειά του. Δημιούργησε Τυπογραφείο, τις Γραφικές τέχνες «Μέλισσα».
Φιλοξενήθηκαν παιδιά και από τις Βαλκανικές χώρες, όπως από τη Σερβία ιδίως κατά την περίοδο των βομβαρδισμών της, από τη Βουλγαρία, από τη Ρωσία, από τις Ελληνόφωνες περιοχές της Κάτω Ιταλίας κ.ά.
Η προσφορά της Αδελφότητος, ηθικοπνευματική και υλική, εκδηλώνεται προς τους πάσχοντες αδελφούς μας εντός και εκτός Ελλάδος.
Ίδρυσε Ραδιοφωνικό Σταθμό και από το 1996 Τηλεοπτικό Σταθμό, που εκπέμπουν στον κόσμο το μήνυμα του Ευαγγελίου του Χριστού.
Άφησε έργο μεγαλειώδες, που θα μιλάει στο διάβα του χρόνου. Θα διακηρύσσει σε όλο τον κόσμο το πέρασμα του ταπεινού και ανιδιοτελούς λευίτη.
Κάποια πράγματα στην ζωή ξέρεις ότι θα συμβούν αλλά ποτέ δεν τα περιμένεις. Δεν θέλεις να μπεις στην διαδικασία να τα περιμένεις. Ούτε φυσικά και να προετοιμαστείς γι’ αυτά. Κι ας μας το λέει ξανά και ξανά η εκκλησία μας . Προτιμάς να τα αγνοείς. Νομίζεις πως αν τα ξεχάσεις, θα σε ξεχάσουν και αυτά. Έτσι, όταν συμβαίνουν σε βρίσκουν εντελώς έκπληκτο. Σε σοκάρουν. Σε αποσυντονίζουν. Σε ταράζουν. Σε κάνουν να χάνεις την γη κάτω από τα πόδια σου.
Ο πόνος της απώλειας είναι ένας ιδιαίτερος πόνος. Τον ξέρουν μόνο αυτοί που έχουν βιώσει ανάλογη εμπειρία. Είναι ένας πόνος που δεν ξέρεις πως να τον αντιμετωπίσεις. Δεν υπάρχει κανένα φάρμακο και καμιά συνταγή για να σε βοηθήσει. Είναι ένας πόνος που νομίζεις ότι θα υπάρχει πάντα. Αυτό είναι το χειρότερο χαρακτηριστικό του. Είναι τόσο διεισδυτικός στην ζωή σου, τόσο παρεμβατικός στην σκέψη σου και τόσο κυρίαρχος στην καθημερινότητα σου, που σου δίνει την εντύπωση ότι δεν θα σταματήσει ποτέ να υπάρχει. Σε βάζει σε μια διαδικασία να μάθεις να συνυπάρχεις μαζί του. Και στην αρχή, αυτό κάνεις. Μαθαίνεις να τον αντέχεις και τον κουβαλάς συνεχώς μαζί σου.
Όμως κάποια στιγμή καταλαβαίνεις ότι ο πολύτιμος αυτός άνθρωπος που έφυγε. Ο ακάματος εργάτης του Ευαγγελίου, ο πάτερ μας όπως τον λέγαμε είναι εδώ. Κοιτάς παντού και βλέπεις το έργο του. Όλοι σήμερα μιλάνε ακόμη περισσότερο γι αυτό , το θαυμάζουν , προσπαθούν να το αντιγράψουν αλλά πώς να το κάνουν ; Ήταν και είναι αυθεντικό , ντυμένο με φως από το Άγιο Ευαγγέλιο , όπως ήταν και η ζωή του όλη.
Η ζωή της Ιεραποστολής , της προσφοράς , της αναγνώρισης της διακονίας των άλλων . Αυστηρός στον εαυτό του, με υποδειγματική πολιτεία σ’ όποιον τόπο υπηρέτησε, καθιερώθηκε στις καρδιές όλων.
Αδελφότητα, τυπογραφείο, περιοδικά, κατασκηνώσεις ραδιόφωνο , τηλεόραση και τόσα άλλα. Πόσο άξιος ! Πόσο έβλεπε μπροστά !
Αγώνας μια ζωή. Ένας αγώνας , κοντά στο Χριστό, στην Εκκλησία, στην Ορθοδοξία. Ενός αγώνα για την πρόοδο, την προκοπή της αδελφότητά του αλλά και ολάκερου του κόσμου.
Έζησε, μαζί μας, τις χαρές, τις λύπες και τις αγωνίες μας. Όλους μας άκουγε.
Υποστήριζε, με την επιβλητική του παρουσία και τη χαρακτηριστική στεντόρεια φωνή του, σε όλους, τη μεγαλοπρέπεια της Ορθοδοξίας και την αρχοντιά του Ελληνισμού.
Ναι λοιπόν . Η απώλεια ενός αγαπημένου προσώπου αποτελεί την πιο οδυνηρή εμπειρία που μπορεί να περάσει ένας άνθρωπος. Είναι όπως όταν γίνεται ένας σεισμός και ο καθένας προσπαθεί να σωθεί όπως μπορεί. Άλλοι το παρομοιάζουν με χτύπημα κεραυνού. Αισθάνεσαι μόνος, χαμένος, αδύναμος και διαλυμένος. Πονά η καρδιά σου, η ψυχή σου αλλά και το ίδιο σου το σώμα. Αυτός που χάνει ένα δικό του άνθρωπο, που αγαπά πολύ, μένει μόνος του και κλαίει απαρηγόρητος, σαν ένα μικρό παιδί, αφού έχει χάσει ένα κομμάτι της ψυχής του. Απομένει μια πόλη ρημαγμένη. Σα να γκρεμίζεται μέσα του και να απομένουν μόνο συντρίμμια. Αν τον συναντήσεις και τον κοιτάξεις στα μάτια, θα καταλάβεις ότι κάτι έπαθε, ότι κάτι έχει πεθάνει μέσα του.
Ότι κι αν έχεις πάθει όμως, όσο θολά κι αν βλέπεις πρέπει να σταθείς όρθιος , να συνέλθεις και να δεις την μόνη αλήθεια. Ο πατήρ Θεόφιλος είναι εδώ . Και όχι απλά στην οθόνη μας ή στο ραδιόφωνο ή ακόμα και στο διαδίκτυο αλλά ΕΔΩ . Ανάμεσά μας . Μας μιλά και χρειάζεται να ανοίξουμε τα αυτιά μα ς
Ακόμα και τώρα μας λέει πως είναι φυσιολογικό να δακρύζουμε για μια απώλεια αλλά μετά τον θάνατο, δεν χάνεται το προσφιλές μας πρόσωπο. Ταξιδεύει, όπως ταξιδεύει κάποιος με το τραίνο… Κάπως έτσι ξέρουμε πως σε κάποιο σταθμό θα ανταμώσουμε και πάλι.
