Σήμερα είναι μια μέρα βαριά, σκοτεινή λόγω του μαύρου πέπλου της Μνήμης. Μια πληγή που δεν έκλεισε ποτέ. Είναι η ημέρα που τιμάμε τις ψυχές των Ποντίων Ελλήνων που εξοντώθηκαν από τη θηριωδία, την αδικία και τη σιωπή του κόσμου.
Περισσότεροι από 353.000 Πόντιοι ξεριζώθηκαν, βασανίστηκαν, εκτελέστηκαν, οδηγήθηκαν σε πορείες θανάτου. Δεν ήταν απλώς αριθμοί· ήταν άνθρωποι. Ήταν μητέρες που αγκάλιασαν για τελευταία φορά τα παιδιά τους, ήταν πατέρες που θυσιάστηκαν για να σωθούν οι οικογένειές τους, ήταν παιδιά που δεν πρόλαβαν να γνωρίσουν πατρίδα.
Η 19η Μαΐου δεν είναι απλώς ένα ιστορικό γεγονός. Είναι καθήκον. Να θυμόμαστε. Να μιλάμε. Να διεκδικούμε τη δικαίωση. Γιατί η σιωπή είναι συνενοχή. Κι εμείς, οι απόγονοι, έχουμε ιερή υποχρέωση να κρατάμε άσβεστη τη φλόγα της μνήμης. Σήμερα, στεκόμαστε με σεβασμό μπροστά στους προγόνους μας. Και υποσχόμαστε: Δεν θα ξεχάσουμε. Δεν θα σβήσει ποτέ η λέξη «Πόντος» από την καρδιά μας.
