ΑΠΟ ΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΟΣΙΟΣ ΘΕΟΦΙΛΟΣ ΙΟΥΝΙΟΥ 2025
Εἶναι πραγματικά συγκλονιστικό τό πόσο γρήγορα μποροῦν νά ἀλλάξουν οἱ συνθῆκες στή ζωή μας. Πόσο ἀπροσδόκητα οἱ μεγάλες χαρές μετατρέπονται σέ βαθειά θλίψη. Πόσο ξαφνικά ἡ καθημερινότητα, ἡ ἁπλῆ, χαρούμενη καί ἀνεπιτήδευτη, γεμίζει μέ πόνο.
Ὁ Στέφανος μέ τήν ἀρραβωνιαστικιά του ἑτοιμάζονταν νά ξεκινήσουν τήν κοινή τους πορεία μέ ὄνειρα πολλά καί προσδοκίες. Ὁ γάμος τους, πού θά εὐλογοῦσε σέ λίγες μέρες ἡ Ἐκκλησία, θά σηματοδοτοῦσε μιά εὐλογημένη ἀρχή στό σπιτικό, πού μέ ἐνθουσιασμό ἑτοίμαζαν.
Ὅμως, ἕνα ἀδόκητο γεγονός ἀνέτρεψε τά πάντα. Τολμηρός καί ριψοκίνδυνος ὁ Στέφανος, πίστεψε ὅτι παλεύοντας μέ τή μανιασμένη θάλασσα θά εἶναι αὐτός ὁ νικητής. Διαψεύσθηκε. Νίκησε ἡ θάλασσα καί τό νῆμα τῆς ζωῆς κόπηκε, διαλύοντας σέ μία στιγμή ὅλα τά σχέδια γιά τό μέλλον. Ὁ πόνος σάν ρομφαία διαπέρασε τίς καρδιές ὅλων τῶν δικῶν του ἀνθρώπων, τῆς μέλλουσας συζύγου του, τῶν γονιῶν, συγγενῶν καί φίλων.
Δέν ὑπάρχουν ἀνθρώπινα λόγια γιά νά ἐπουλώσουν πληγές βαθειές, καί συνήθως ἀθεράπευτες, ὅπως εἶναι ὁ θάνατος τοῦ παιδιοῦ γιά τούς γονεῖς. Δέν μπορεῖ κανείς νά κατανοήσει καί νά ἑρμηνεύσει τή βούληση τοῦ Θεοῦ καί οὔτε φυσικά πρέπει νά τό προσπαθήσει. Τό ἀρχαῖο γνωμικό « ἄλλαι μέν βουλαί ἀνθρώπων, ἄλλα δέ θεός κελεύει», ἀντικατοπτρίζει πλήρως τήν πραγματικότητα πού βιώνουμε στόν ἐφήμερο αὐτό κόσμο.
Γιά νά μπορέσουμε νά ἀνταπεξέλθουμε, χρειάζεται νά ἔχουμε ἀποταμιεύσει στίς ἀποθῆκες τῆς καρδιᾶς μας πίστη περισσή. Ὀφείλουμε νά μάθουμε νά ἐναποθέτουμε τόν ἑαυτό μας, μέ τά προβλήματα, τίς δυσκολίες, τίς ἀρρώστιες καί τίς θλίψεις στόν εὐσπλαχνικό μας Θεό, στή στοργική μας μάνα Παναγία, στούς μεσῖτες μας Ἁγίους. Μόνο μέσα στή μεγάλη ἀγκαλιά τῆς Ἐκκλησίας μας μποροῦμε νά βροῦμε τό θεραπευτήριο τῶν ψυχῶν καί τῶν σωμάτων.
Ὁ σταυρός, πού ὁ καθένας μας καλεῖται νά σηκώσει, μεγάλος ἤ μικρός, γίνεται ἐλαφρύτερος, ὅταν βροῦμε δίπλα μας «Κυρηναίους», πού θά μᾶς συνδράμουν στήν πορεία μας. Μᾶς εἶπε ὁ Κύριος: «Ἐν τῷ κόσμῳ θλῖψιν ἕξετε» (Ἰω. ιστ΄ 33), ἀλλά μᾶς διαβεβαίωσε ὅτι «ὁ γάρ ζυγός μου χρηστός καί τό φορτίον μου ἐλαφρόν ἐστιν» (Ματθ. ια΄ 30). Στόν Θεό ἄς ἐναποθέσουμε ὅλες μας τίς ἐλπίδες καί δέν ἔχουμε τίποτα νά φοβηθοῦμε.
