Τό μεσημέρι τῆς Πέμπτης, 24ης Ἰουλίου ἐ.ἒ., ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Μαρωνείας καί Κομοτηνής κ. Παντελεήμων τέλεσε τήν ἀκολουθία τοῦ Ἁγιασμοῦ ἐπί τῇ ἐνάρξει τῆς τρίτης κατασκηνωτικῆς περιόδου ἀγοριῶν καί εὐχήθηκε σέ ὃλους καταλλήλως.
Στίς κατασκηνώσεις τῆς Μητροπόλεως, δίδεται ἡ εὐκαιρία γιά ἐπικοινωνία τῆς Ἐκκλησίας μέ τήν νέα γενιά καί ἡ προσευχή, ἡ ἔπαρση τῆς Σημαίας, οἱ ἀθλοπαιδιές, τό θαλάσσιο μπάνιο, οἱ συναντήσεις ὁμάδων, ἐξασφαλίζουν μιά εὐχάριστη κοινωνική συμβίωση καί ὂμορφες ἀναμνήσεις.
Τέλος, ὁ Σεβασμιώτατος εὐχαρίστησε τούς γονεῖς πού ἐμπιστεύονται τά παιδιά τους στήν Ἐκκλησία καί τόνισε τήν ἀνιδιοτελῆ προσφορά τῶν στελεχῶν καί ὁμαδαρχῶν που ἀποτελεῖ ἀξιομίμητο παράδειγμα.
πατήστε ΕΔΩ για περισσότερες φωτογραφίες
ΛΗΞΗ ΠΡΩΤΩΝ ΚΑΤΑΣΚΗΝΩΤΙΚΩΝ ΠΕΡΙΟΔΩΝ ΚΑΤΑΣΚΗΝΩΣΕΩΝ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ
Προσφάτως ἔληξαν οἱ δύο πρῶτες κατασκηνωτικὲς περίοδοι γιὰ ἀγόρια καὶ κορίτσια τῆς περιφερείας μας, μὲ μιὰ γεμάτη χαρὰ ἑορτὴ ποὺ διοργάνωσαν γιὰ τὰ παιδιά οἱ ὑπεύθυνοι καὶ οἱ ὁμαδάρχες. Ὁ Σεβασμιώτατος, διὰ τοῦ Πρωτοσυγκέλλου, εὐχαρίστηκε θερμὰ τοὺς ὑπευθύνους τῆς Κατασκηνώσεως καὶ τὰ στελέχη γιὰ τήν ἂρτια ὀργάνωση καὶ τὸ ἔργο ποὺ προσφέρουν καί εὐχήθηκε στὰ παιδιὰ ὑγεία, πρόοδο καὶ καλὸ ὑπόλοιπο καλοκαιριοῦ.
Τὸ παρακάτω ἀπόσπασμα ἀπό τὸ ἡμερολόγιο ἑνός κοριτσιοῦ ἀπηχεῖ τὰ συναισθήματα καὶ τὶς ἐμπειρίες ποὺ ἀποκόμισαν τὰ παιδιά κατά τὴν συμμετοχή τους στὴν Κατασκήνωση.
«Ημέρα κατασκήνωσης 11: Το Αντίο που μένει στην καρδιά
Αγαπημένο μου ημερολόγιο,
Σήμερα τελείωσε η κατασκήνωση όχι μ’ ένα τέλος, αλλά μ’ ένα “μέχρι την επόμενη φορά”, που δεν ήταν απλώς μέρες ξεγνοιασιάς… ήταν μέρες που η καρδιά μου μεγάλωσε από αγάπη. Η κατασκήνωση «Παίδων Χώρα» μου χάρισε στιγμές που δε χωράνε σε λέξεις… μα θα προσπαθήσω: όταν φτιάξαμε τα δικά μας ξύλινα σταυρουδάκια, οι νυχτερινές περιπέτειες με φακούς στο μονοπάτι, το παιχνίδι “κρυμμένος θησαυρός”, οι προσευχές, η εξομολόγηση, οι βουτιές και τα παιχνίδια στη θάλασσα, όταν κάθισα μόνη μου στο παρεκκλήσι και ένιωσα την ηρεμία να με πλημμυρίζει και άκουσα τον εαυτό μου πιο καθαρά απ’ ποτέ κι ένιωσα πιο ανάλαφρη…
Το ξύπνημα της τελευταίας μέρας…
Άνοιξα τα μάτια μου και η σκηνή ήταν πιο φωτεινή απ’ όλες τις άλλες μέρες, ίσως γιατί το φως της ψυχής μου φώτισε τα πάντα. Ήξερα πως θα πούμε αντίο…
Η ομαδάρχισσά μου με κοίταξε και μου χάρισε ένα κομποσχοίνι — “Για να θυμάσαι”, μου είπε. Κι εγώ θα τον θυμάμαι, γιατί έγινε κομμάτι μου.
Μάζεψα τη βαλίτσα μου, αλλά ένιωθα πως τίποτα δεν χωρούσε εκεί μέσα. Οι στιγμές, οι φίλοι, οι βραδινές προσευχές… όλα ήταν μεγαλύτερα απ’ τα πράγματά μου.
Κοιτάζοντας πίσω από το παράθυρο του λεωφορείου, κάθε δέντρο, κάθε μονοπάτι, κάθε σπιτάκι είχε μέσα του ένα κομμάτι μου. Δάκρυσα γιατί όταν αγαπάς κάτι πολύ, τα δάκρυα είναι σαν ευχαριστώ.
Θα ξανάρθω, όχι απλώς για να ζήσω ξανά το όνειρο, αλλά για να το μοιραστώ. Γιατί η κατασκήνωση δεν είναι απλώς διασκέδαση — είναι η αγνή χαρά του να είσαι παιδί, με πίστη, φιλία και καρδιά ανοιχτή».
πατήστε ΕΔΩ για περισσότερες φωτογραφίες
