από την Ιεραποστολική Στέγη
Η σκληρή αλήθεια πίσω από τα παιδικά χαμόγελα
Στο απομακρυσμένο χωριό Σασαμάμπο, το Δημοτικό Σχολείο βρίσκεται σε τραγική κατάσταση. Οι περισσότερες αίθουσες είναι χωρίς πάτωμα, χωρίς παράθυρα, χωρίς θρανία. Σε πολλές τάξεις, τα παιδιά κάθονται στο χώμα, προσπαθώντας να γράψουν στα γόνατά τους ή απευθείας πάνω στη γη. Αυτή είναι η καθημερινότητά τους.
Τα “παράθυρα” είναι απλές τρύπες στους τοίχους – χωρίς τζάμια, χωρίς παντζούρια, χωρίς καμία προστασία από τις καιρικές συνθήκες. Όταν βρέχει, η λάσπη εισχωρεί παντού: στις σχολικές τσάντες, στα τετράδια, στα ρούχα των παιδιών. Τις υπόλοιπες ημέρες, η σκόνη και ο καύσωνας καθιστούν τη μάθηση εξαιρετικά δύσκολη.
Η κατάσταση είναι ακόμη πιο δύσκολη για τις μικρότερες τάξεις. Το νηπιαγωγείο, η Α’ και η Β’ Δημοτικού δεν διαθέτουν δικές τους αίθουσες. Τα παιδιά αναγκάζονται να παρακολουθούν μαθήματα σε απογευματινές ώρες, χρησιμοποιώντας προσωρινά τις αίθουσες των μεγαλύτερων τάξεων. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα περιορισμένο διδακτικό χρόνο και επιπλέον εμπόδια στην εκπαιδευτική διαδικασία.
Κι όμως, μέσα σε αυτές τις αντίξοες συνθήκες, οι δάσκαλοι και οι μαθητές αγωνίζονται καθημερινά να κρατήσουν ζωντανή τη φλόγα της μάθησης και της ελπίδας.
Ο διευθυντής και οι εκπαιδευτικοί του σχολείου, με αξιοπρέπεια και συγκίνηση, απηύθυναν έκκληση στην Ορθόδοξη Εκκλησία, ζητώντας βοήθεια για την αποκατάσταση του σχολείου και τη δημιουργία ενός αξιοπρεπούς μαθησιακού περιβάλλοντος.
Μαζί ανακαινίζουμε το Δημοτικό Σχολείο στο Σασαμάμπο
Η παιδεία δεν είναι προνόμιο. Είναι θεμελιώδες ανθρώπινο δικαίωμα και όλα τα παιδιά του κόσμου έχουν δικαίωμα στην ελεύθερη και ασφαλή πρόσβαση στη γνώση.
Ο Σύλλογός μας, η Ιεραποστολική Στέγη Αγίου Διονυσίου εν Ολύμπω, καλεί όλα τα μέλη, τους φίλους, τους δωρητές και την εκπαιδευτική κοινότητα να σταθούμε δίπλα σε αυτά τα παιδιά να δώσουμε όλοι μαζί έναν μικρό αλλά ουσιαστικό αγώνα για το αυτονόητο: για ένα σχολείο που να τα σέβεται.
Μαζί, μπορούμε να μεταμορφώσουμε έναν ερειπωμένο χώρο σε πραγματικό σχολείο με αίθουσες, θρανία, παράθυρα, στέγη, φως – και πάνω απ’ όλα, ελπίδα.
Ας δημιουργήσουμε έναν χώρο που θα προστατεύει, θα εμπνέει και θα μορφώνει. Έναν χώρο όπου τα παιδιά θα μπορούν να ονειρεύονται, να δημιουργούν και να πιστεύουν σε ένα καλύτερο αύριο.
Το Σασαμάμπο μας χρειάζεται.
Ας μην μείνουμε αμέτοχοι.
