Την Κυριακή 19 Οκτωβρίου το πρωί τελέστηκε κήρυξε τον θείο λόγο στον Ιερό Ναό του Οσίου Αντωνίου του Νέου, Πολιούχου Βεροίας, πολυαρχιερατικό συλλείτουργο προεξάρχοντος του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Σμύρνης κ. Βαρθολομαίου. Συμμετείχαν o Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων, ο οποίος κήρυξε το θείο Λόγο και οι Θεοφιλέστατοι Επίσκοποι Αμαθούντος κ. Νικόλαος, Δομενίκου κ. Αθηναγόρας, ο οποίος χοροστάτησε στον Όρθρο, Διοκλείας κ. Νεκτάριος και Αμφιπόλεως κ. Χριστοφόρος.
Στο τέλος της θείας Λειτουργίας τελέστηκε μνημόσυνο για τους Ήρωες του Μακεδονικού Αγώνα με την παρουσία των τοπικών πολιτικών και στρατιωτικών Αρχών. Ακολούθησε σχετική ομιλία από εντεταλμένο εκπαιδευτικό.
Στο τέλος ο Προϊστάμενος του Ιερού Ναού και Αρχιερατικός Επίτροπος Περιχώρων Βεροίας Αρχιμ. Σωσίπατρος Πιτούλιας ευχαρίστησε τους Αγίους Αρχιερείς για την ευλογία που επιφύλαξαν στον Ιερό Ναό και αναφέρθηκε στην προαγωγή του μέχρι χθες Πρωτοσυγκέλλου της Ιεράς Μητροπόλεως σε Επίσκοπο Δομενίκου. Επίσης, αναφέρθηκε στην προσωπικότητα του Θεοφιλεστάτου κ. Αθηναγόρου και του προσέφερε ένα αρχιερατικό εγκόλπιο.
Ομιλία Σεβασμιωτάτου
«Ἀρκεῖ σοι ἡ χάρις μου, ἡ γάρ δύναμίς μου ἐν ἀσθενείᾳ τελειοῦται».
Ἄνθρωπος ἀφιερωμένος ἀποκλειστικά στή διακονία τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ Χριστοῦ ἦταν ὁ πρωτοκορυφαῖος ἀπόστολος Παῦλος. Ἕνας ἄνθρωπος πού τόν εἶχε ἐπιλέξει μέ θαυμαστό τρόπο ὁ ἴδιος ὁ Χριστός, μεταστρέφοντάς τον ἀπό φανατικό διώκτη του σέ μέγιστο ἀπόστολό του. Ἕνας ἄνθρωπος ἦταν ὁ οὐρανοβάμων ἀπόστολος πού, ἄν καί ἀξιώθηκε οὐρανίων ἀποκαλύψεων ἀπό τόν Χριστό, ἀντιμετώπισε τήν τριπλῆ ἄρνησή του στήν παράκλησή του νά τόν ἀπαλλάξει ἀπό τόν σκόλοπα τῆς σαρκός.
Μία ἀσθένεια ταλαιπωροῦσε τόν ἀπόστολο Παῦλο πού δυσκόλευε τό ἔργο του. Γι᾽ αὐτό καί παρακάλεσε τρεῖς φορές τόν Χριστό νά τόν ἀπαλλάξει ἀπό αὐτή, ὄχι γιά νά μήν πονᾶ, ὄχι γιά νά μήν ὑποφέρει, ἀλλά γιά νά μπορεῖ νά τόν διακονεῖ μέ μεγαλύτερη ἄνεση καί ἀποτελεσματικότητα.
Τί πιό φυσικό ἀπό αὐτό τό αἴτημα, ἀλλά καί τί πιό αὐτονόητο, γιά τά δικά μας ἀνθρώπινα δεδομένα, νά ἀνταποκριθεῖ ὁ Χριστός στήν παράκληση τοῦ ἀποστόλου του καί νά τόν θεραπεύσει; Καί ὅμως ὁ Χριστός ἀρνεῖται νά ἱκανοποιήσει τό αἴτημα καί ἀρνεῖται μάλιστα τρεῖς φορές. Ὄχι ὅμως χωρίς λόγο, ἀλλά μέ μία ἀπάντηση πού δέν ἐπιδέχεται ἀντίρρηση ἤ ἀμφισβήτηση:
«Ἀρκεῖ σοι ἡ χάρις μου, ἡ γάρ δύναμίς μου ἐν ἀσθενείᾳ τελειοῦται». Δέν χρειάζεται νά σέ θεραπεύσω. Σοῦ ἀρκεῖ ἡ χάρις μου, τοῦ εἶπε, γιά νά ἐπιτελεῖς τήν ἀποστολή σου, διότι ἡ δύναμή μου ἀποκαλύπτεται πλήρως μέσα στήν ἀνθρώπινη ἀδυναμία.
Δέν ἦταν σκληρή ἡ ἀπάντηση τοῦ Χριστοῦ. Ἤθελε νά διδάξει καί τόν πρωτοκορυφαῖο ἀπόστολο καί ὅλους ἐμᾶς, στούς ὁποίους ὁ ἀπόστολος Παῦλος ἀποκάλυψε τήν ἀπάντηση τοῦ Χριστοῦ, ὅτι πρέπει νά ἐμπιστευόμεθα ἀπόλυτα τή δύναμή του, καί ὅτι ἀντί νά ζητοῦμε καί νά ἐπιδιώκουμε ἄλλα πράγματα, ὑλικά, σαρκικά, κοσμικά, θά πρέπει νά συνηθίσουμε νά ζητοῦμε τή χάρη καί τή δύναμη τοῦ Χριστοῦ.
Ἄς προσέξουμε αὐτή τήν ἐπισήμανση τοῦ Κυρίου, γιατί καί ἐμεῖς πολλές φορές ζητοῦμε ἀπό τόν Θεό διάφορα πράγματα καί ἐπιμένουμε σέ αὐτά, παρότι δέν τά λαμβάνουμε. Καί ἀκόμη ἀπαριθμοῦμε πράγματα πού θά μπορούσαμε νά κάνουμε, ἀκόμη καί γιά τόν Θεό καί γιά τούς συνανθρώπους μας καί γιά τά πνευματικά μας καθήκοντα, ἐάν ἤμασταν καλύτερα στήν ὑγεία μας, ἐάν ὁ Χριστός μᾶς εἶχε ἀπαλλάξει ἀπό διάφορες ἀδυναμίες καί ἀσθένειες καί διάφορα παρόμοια. Ἤ ἀκόμη, ὅταν βρισκόμαστε σέ δύσκολες ὧρες ἀναζητοῦμε βοήθεια ἀπό ἄλλους ἀνθρώπους, ἰσχυρούς, χωρίς νά ὑπολογίζουμε τή σημασία πού ἔχει ἡ χάρη καί ἡ δύναμη τοῦ Χριστοῦ.
Ὁ Χριστός ὅμως μπορεῖ νά μήν θεραπεύει κάποια ἀσθένεια ἤ ἀδυναμία μας, γιά νά μήν θεωρήσουμε ὅτι ὅσα ἐπιτυγχάνουμε, ὀφείλονται στίς δικές μας δυνάμεις. Μπορεῖ νά μήν μᾶς δίδει τά ὑλικά ἀγαθά ἤ μέσα πού τοῦ ζητοῦμε, καί γιά τά ὁποῖα ἐμεῖς στρεφόμαστε ἐνδεχομένως στή συνέχεια σέ ἄλλους ἀνθρώπους, πού νομίζουμε ὅτι θά μᾶς τά προσφέρουν, ἀλλά θέτει στή διάθεσή μας τή χάρη καί τή δύναμή του, ἐφόσον βεβαίως τοῦ τίς ζητοῦμε.
Αὐτό ἔκανε καί μέ τούς πατέρες καί τούς προγόνους μας, τούς ἥρωες τοῦ Μακεδονικοῦ ἀγώνα, τούς ὁποίους τιμοῦμε σήμερα καί οἱ ὁποῖοι πρίν ἀπό ἑκατόν εἰκοσιένα χρόνια ξεσηκώθηκαν ἐναντίον τῶν Τούρκων κατακτητῶν ἀλλά καί ὅλων ἐκείνων πού ἐποφθαλμιοῦσαν, χρησιμοποιώντας δόλιους τρόπους, τή Μακεδονία μας.
Ὑπόδουλοι ἐπί πέντε αἰῶνες οἱ πατέρες μας ἦταν φυσικό νά μήν διαθέτουν τά μέσα γιά νά ἀγωνισθοῦν ἐναντίον τῶν Τούρκων ἀλλά καί τῶν Βουλγάρων καί τῶν Ρουμανιζόντων. Τό ἴδιο καί ὅσοι θέλοντας νά βοηθήσουν τούς Μακεδόνες περνοῦσαν κρυφά τά σύνορα ἀπό τήν ἐλεύθερη Ἑλλάδα στή Μακεδονία. Μπορεῖ ὅμως νά μήν διέθεταν ὅπλα καί πυρομαχικά, εἶχαν ὅμως τή χάρη καί τή δύναμη τοῦ Χριστοῦ πού ἄκουε τίς προσευχές τους, πού ἔβλεπε τήν πίστη τους καί ἤθελε νά σπογγίσει τά δάκρυά τους γιά τίς ταλαιπωρίες καί τούς διωγμούς πού ὑπέμεναν καθημερινά.
Ὁ λόγος τοῦ Χριστοῦ «ἀρκεῖ σοι ἡ χάρις μου, ἡ γάρ δύναμίς μου ἐν ἀσθενείᾳ τελειοῦται» ἰσχύει καί γιά τούς ἥρωες τοῦ Μακεδονικοῦ ἀγώνα, καθώς ἀποδεικνύεται ἀπό τίς νίκες τους καί τήν τελική ἀπελευθέρωση τῆς Μακεδονίας μας. Ἰσχύει καί γιά ὅλους ἐμᾶς πού τόν ἀκοῦμε καί μᾶς δίδει τή δυνατότητα νά ζητοῦμε ὅσο μποροῦμε περισσότερο τή χάρη τοῦ Θεοῦ, ὥστε νά ἀνταπεξερχώμεθα στόν ἀγώνα μας καί στίς δυσκολίες του καί νά βγαίνουμε πάντοτε νικητές μέ τή δύναμη τοῦ Χριστοῦ.
Ἄς τήν ζητοῦμε πάντοτε καί ἄς μνημονεύουμε μέ εὐγνωμοσύνη τούς ἀγῶνες καί τίς θυσίες τῶν ἡρώων τοῦ Μακεδονικοῦ ἀγώνα γιά τήν ἐλευθερία μας.
