Όπως έχει καθιερωθεί, το πρωί της Κυριακής 13 Οκτωβρίου 2025, τελέστηκε στον Ιερό Ναό της Αγίας Μαρίνης Άνω Τούμπας Θεσσαλονίκης, Ιερόν Μνημόσυνον υπέρ αναπαύσεως των ψυχών όλων των ηρώων και μαρτύρων Ιεραρχών και ιερέων του Οικουμενικού Πατριαρχείου αλλά και όλων των αγωνιστών κατά τον θυσιαστικό Μακεδονικό Αγώνα, υπό την ευλογία του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Θεσσαλονίκης κ. Φιλοθέου. Στον πρόλογό του, εντός ενός κατάμεστου πιστών Ιερού Ναού, ο ιερατικός προϊστάμενός του αρχιμανδρίτης π. Διονύσιος αναφέρθηκε στον σημαντικότατο Αγώνα για την ελευθερία και την Ελληνικότητα της Μακεδονίας και στην αναγκαιότητα της συνεχούς επαγρύπνησής μας για την διάσωση της ιστορίας και της γλώσσας μας. Στη συνέχεια προσκάλεσε τον καθηγητή κ. Κωνσταντίνο Β. Τερψίδη να εκφωνήσει λόγο για τα ιστορικά αδιάψευστα γεγονότα της εποχής.
Ο ομιλητής επικέντρωσε την ομιλία του στην τεράστια, δυστυχώς ανομολόγητη, θυσιαστική προσφορά του Οικουμενικού Πατριαρχείου για την διάσωση της Μακεδονίας όχι μόνο κατά τον Μακεδονικό Αγώνα αλλά και διαχρονικά. Αναφέρθηκε στον πρωτομάρτυρά του Παύλο Μελά, στους μάρτυρες Ιεράρχες του, στον αγώνα του τότε Μητροπολίτου Θεσσαλονίκης και μετέπειτα Οικουμενικού Πατριάρχου, Ιωακείμ του Γ΄, του δικαίως Μεγαλοπρεπούς, στην προσφορά του Αγίου Όρους, στην επίσης τεράστια προσφορά σε αγωνιστές της Πατριαρχικής Καστροεκκλησιάς του Οικουμενικού Πατριαρχείου της Λεβεντογέννας Κρήτης. Τόνισε συγκεκριμένα τα έργα του επίσης Λεβέντη Οικουμενικού Πατριάρχου μας κ.κ. Βαρθολομαίου μας για την Μακεδονία μέχρι των ημερών μας και έκλεισε καλώντας όλους τους Έλληνες σε συνεχή εγρήγορση για την διάσωση όχι μόνο της Ελληνικότητας της Μακεδονίας αλλά και όλου του Γένους, έχοντας σαν ζωντανό παράδειγμα του αδιαλείπτου αγώνος το ίδιο το Οικουμενικόν Πατριαρχείον μας.
Το μνημόσυνο τέλεσαν ο ιερατικός προϊστάμενος του Ιερού Ναού της Αγίας Μαρίνης αρχιμανδρίτης π. Διονύσιος Νικολαΐδης, πλαισιωμένος από του πρεσβυτέρους π. Αθανάσιο Καρανταΐδη και π. Κωνσταντίνο Κουκόπουλο. Η ανταπόκριση όλων των πιστών ήταν άκρως συγκινητική και ευχαρίστησαν εγκαρδίως τον ομιλητή διότι, δυστυχώς, πλείστοι εξ αυτών δεν γνώριζαν τον ρόλο του κλήρου μας και την προσφορά του Οικουμενικού Πατριαρχείου στον υπέρ βωμών και εστιών Μακεδονικού Αγώνος.
55 έτη αδιαλείπτου Αγώνος του Οικουμενικού Πατριαρχείου δια την Ελευθερίαν της Μακεδονίας
Ευλαβείς ενορίτες, ευλαβέστατες ενορίτισσες του Ιερού Ναού της Αγίας Μαρίνας,
Ακούμε στην εκκλησία τόσο ωραία, τόσο χρήσιμα, το κυριότερο, τόσο εφαρμόσιμα, που αν τα βιώσουμε σίγουρα θα γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι. Μεταφέροντας σε πληθυντικό, στην σημερινή Αποστολική περικοπή προς Κορινθίους που μόλις ακούσαμε γίνεται η εξής αναφορά: «Οίδα ανθρώπους εν Χριστώ προ ετών εκατόν είκος,ι είτε εν σώματι ουκ οίδα, είτε εκτός του σώματος ουκ οίδα, ο Θεός οίδεν˙ … ότι ηρπάγησαν εις τον παράδεισον και ήκουσαν άρρητα ρήματα, α ουκ εξόν ανθρώπω λαλήσαι», δηλαδή: «Ξέρω ανθρώπους πιστούς, οι οποίοι πρίν από εκατόν είκοσι χρόνια ανυψώθηκαν μέχρι και τον τρίτο ουρανό, δεν ξέρω αν ήταν με το σώμα τους η χωρίς το σώμα, αυτό ο Θεός το ξέρει…. αλλά μεταφέρθηκαν ξαφνικά στον παράδεισο κι άκουσαν λόγια που δεν μπορεί ούτε επιτρέπεται να τα πει άνθρωπος». Εμείς σήμερα αυτά τα ανήκουστα λόγια οφειλετικώς καλούμαστε με δέος να πούμε προς εκείνους, τους ήρωες μάρτυρες της Μακεδονίας.
Εξ αρχής να τονίσουμε ότι το παρόν μνημόσυνο επ΄ουδενί λόγω αγνοεί και υποτιμά τον μεγαλειώδη αγώνα όλων όσων πολέμησαν με νύχια και δόντια για την διάσωση της Μακεδονίας. Ήταν αυτοί οι ήρωες αγωνιστές και μάρτυρες, οι οποίοι είχαν βαθειά ριζωμένο στην ψυχή τους τόσο το μεγαλείο του Ελληνισμού όσο και της Ορθόδοξης Πίστης, για την οποία πίστευαν ότι συνδέεται ακράδαντα με την ελευθερία της Μακεδονίας. Αυτή ήταν η ταυτότητά τους. Αυτή πρέπει να είναι και η δική μας ταυτότητα. Αυτή ήταν η κινητήριος δύναμη του ανεπανάληπτου ψυχή τε και σώματι Αγώνα τους. Παράδειγμα της πίστης τους αποτελεί ο ίδιος ο Πρωτοκαπετάνιος και πρωτομάρτυράς τους Παύλος Μελάς ο οποίος στις επιστολές προς την λατρευτή του σύζυγό Ναταλία, κατ΄ επανάληψη, επικαλείτο τον Κύριο Θεό: «Βάσιν του πολέμου τον οποίον ανελάβομεν θα έχωμεν την θρησκείαν»…. «Χάρις εις αυτήν ελυτρώθη η πατρίς και θα λυτρωθεί καθ’ ολοκληρίαν η Μακεδονία μας»…
Χρειάστηκαν να περάσουν 65 χρόνια! από τον θάνατο του πρωτομάρτυρα του Μακεδονικού Αγώνα, του Βυζαντινού Ηπειρώτη Άρχοντα Παύλου Μελά, προκειμένου να καθιερωθεί, η ημέρα του ηρωικού θανάτου του, η 13η Οκτωβρίου 1904, ή η πρώτη επόμενη Κυριακή όπως η σημερινή, ως ημέρα Μνήμης του Μακεδονικού Αγώνα, ένας Αγώνας δυστυχώς διαγραμμένος από τα σχολικά βιβλία. Ήταν αυτός, «ο ενδοξότατος απόγονος του Οίκου των Μελάδων της Αυτοκρατορίας της Ρωμανίας», που πρώτος στην εφησυχάζουσα ενδοτική Αθήνα, ευαισθητοποιήθηκε, αναγνώρισε και εμπνεύστηκε από τον ανένδοτο Αγώνα των Ιεραρχών του Οικουμενικού Πατριαρχείου στην τουρκοκρατούμενη τότε Μακεδονία και μπήκε ακολούθησε ψυχωμένος για την προστασία, την απελευθέρωση και την διάσωση τής από αιώνων Ελληνικότητάς της.
Ο Ιερός Ναός μας ΔΕΝ ξεχνάει, ΔΕΝ είναι αχάριστος. Τιμά και σέβεται. Με το σημερινό μνημόσυνο, τιμούμε ιδιαιτέρως, την δυστυχώς παραμελημένη τεράστια προσφορά του Οικουμενικού Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως σε αυτόν τον μαρτυρικό αγώνα (1870-1908), ο οποίος σημειωτέον, ήταν συνεχής επί αιώνες πριν και συνεχίζεται μέχρι των ημερών μας. Αγώνας συνειδητός, δια πυρός και σιδήρου, αγώνας ηρωικής αντίστασης, αγώνας σκληρού μόχθου, αγώνας προσφοράς θυσίας αίματος.
Για όσους φροντίζουν επιμελώς και υπόπτως… και αυτό να περάσει, να αγνοούν δηλαδή τα Ελληνόπουλα την ιστορία της Μακεδονίας τους… ΔΕΝ θα τους περάσει! Να ξέρουν οι αγνώμονες, οι ανθέλληνες, οι αχάριστοι που ξεχνούν, ότι ο αγώνας δεν θα σταματήσει, να ξέρουν ότι η ταυτότητάς της Μακεδονίας δεν είναι άλλη από την Ελληνοχριστιανική. Γι αυτόν τον «αγώνα μὲ πάθος χρεωστικὸν ὑπὲρ τῶν προαιωνίων δικαίων των προγόνων μας» από τον ίδιο, τον Πρωτόθρονο τον Πανσέπτου Φαναρίου υπάρχει και λόγος και έργο!
Έχει πει ο Παναγιώτατος Οικουμενικός Πατριάρχης κ.κ. Βαρθολομαίος:
«Γνωρίζετε ἐσεῖς οἱ Μακεδόνες τί ἔχει προσφέρει αὐτὴ ἡ μαρτυρικὴ Ἐκκλησία τῆς Κωνσταντινουπόλεως σὲ ἐσᾶς, στὸν τόπο σας, γιὰ νὰ παραμείνει ἑλληνικός. Ἀπὸ ἐδῶ σᾶς ἀπεστάλησαν ὁ Γρεβενῶν Αιμιλιανός Λαζαρίδης, ὁ Δράμας Χρυσόστομος Καλαφάτης, ὁ Καστοριὰς Γερμανὸς Καραβαγγέλης, ὁ Κορυτσὰς Φώτιος Καλπίδης»* αναφερόμενος μόνο στους θυσιασθέντες αλλά…., και ο εν Μελενίκω αγωνιστής, μετέπειτα Άγιος Ικονίου μάρτυρας Προκόπιος Λαζαρίδης, αυτός ο οποίος μεταλάμβανε τους προγόνους μας στο περίλαμπρο Φερτέκι της Καππαδοκίας με το Ιερόν Ποτήριον το οποίο κοσμεί το μουσείο και ευλογεί τον Ιερό Ναό μας.
Όλοι αυτοί και τόσοι τόσοι άλλοι, οι αγωνιστές, ήρωες και μάρτυρες, Ιεράρχες, ιερείς, δάσκαλοι και δασκάλες, πρόκριτοι, και απλός λαός, άνδρες, γυναίκες και παιδιά, οι ατελείωτοι, οι υπό την σκιάς της λήθης διατελούντες σήμερα ειδικά στα σχολεία μας, πρωτοστάτησαν και μαρτύρησαν προτάσσοντας τα στήθη τους, στον απελευθερωτικό Μακεδονικό αγώνα υπο-στηρίζοντας και ποτίζοντας με το αίμα τους το ένδοξο δένδρο του Γένους και της Πίστης μας. Γιατί η Μακεδονία είναι το δένδρο της επιβίωσης του Γένους. Είναι αυτός ο Πρωτόθρονος του Πανσέπτου Φαναρίου ο οποίος τολμά και λέει αλήθειες για τις οποίες οι πολιτικοί μας σιωπούν. «Γνωρίζομεν τοὺς ἀγῶνας καὶ τὰς μεγάλας θυσίας τοῦ τοπικοῦ πληθυσμοῦ προκειμένου νὰ παραμείνῃ πιστὸς εἰς τὴν Ὀρθοδοξίαν καὶ τὴν μητέρα του Ἐκκλησίαν τῆς Κωνσταντινουπόλεως, ὅταν ἡ προπαγάνδα τοῦ τότε βουλγαρικοῦ σχίσματος (1870) διὰ τῆς βίας τῶν ὅπλων καὶ δι’ ἀπεριγράπτων ὠμοτήτων καὶ ραδιουργιῶν ἐπεχείρει λυσσωδῶς νὰ σφετερισθῇ ἐκκλησιαστικῶς καὶ ἐθνικῶς τὴν Μακεδονίαν».
«Μᾶς ἐρώτησε κάποιος, κατὰ τρόπον προκλητικόν, πρὸ τινῶν ἐτῶν, Παναγιώτατε, ἔχετε τὴν Διασπορά, διατὶ θέλετε καὶ τὶς Νέες Χῶρες; Καὶ ἀπηντήσαμεν ἀμέσως καὶ εὐθέως: Διότι μᾶς ἀνήκουν. Ἀνήκουν εἰς τὴν Μητέρα σας μαρτυρικὴν Ἐκκλησίαν, ἡ ὁποία ἔδωσε τὸ αἷμα της δι’ αὐτάς, διὰ νὰ μείνουν ἐπαρχίαι Ἑλληνικαί. Τὰς ἐπροστάτευσε κατὰ τὸν Μακεδονικὸν Ἀγῶνα καὶ πάντοτε, διαχρονικῶς….». πράτει το Οικουμενικό Πατριαρχείο.
Τα μεταβατικά εκείνα χρόνια που η Οθωμανική αυτοκρατορία παρέπαιε, η κινητήριος δύναμης των Ρωμηών της Μακεδονίας και της τότε Ελληνικότατης Βόρειας Μακεδονίας, ήταν το από το 1453 εν αιχμαλωσία μαρτυρικόν Φανάριον. Ήταν αυτό το οποίο έσπευσε πολύ ποιο γρήγορα και ουσιαστικά από το ελεύθερο κρατικό κέντρο των Αθηνών, εις το οποίο χάρη στον εμπνευσμένο Παύλο Μελά, το 1904, ιδρύεται το «Μακεδονικό Κομιτάτο». Το Οικουμενικό Πατριαρχείο είχε αρχίσει τον ανένδοτο αγώνα του για την Μακεδονία 34 έτη πριν, το 1870 όταν υπόπτως αποσχίστηκαν οι Βούλγαροι από την Μητέρα Εκκλησία και αναγνώρισαν μονομερώς την «Εξαρχία» της ανεξάρτητη βουλγαρική εκκλησία και εντός της Μακεδονίας.
Ο Μεγαλόφρων Ιωακείμ ο Γ’, τόσο ως Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης (1874-1878), όσο και ως Οικουμενικός Πατριάρχης (1901-1912) παραλαμβάνει αυτή την εξαιρετικά δύσκολη κατάσταση. Λειτουργώντας ως πραγματικός Εθνάρχης, «φρόντισε να προαγάγει παραπέρα την κοινωνική, πνευματική και οικονομική προκοπή του ορθοδόξου μιλετιού της Μακεδονίας, Έδωσε ιδιαίτερο βάρος στην Ελληνική παιδεία της αλλά και στην οργάνωση του Αγώνα της. Συμμετείχε σε όλες τις συζητήσεις για την εθνική επιβίωση και αποκατάστασή της εν μέσω Οθωμανικού ζυγού και Βουλγαρικού κατακτητισμού. Στήριξε, εμψύχωσε, και ενίσχυσε την Ρωμηοσύνη των εμπερίστατων καταπιεσμένων μητροπόλεων της Μακεδονίας με όλες του τις δυνάμεις. Αντιστάθηκε με σθένος στον κίνδυνο πανσλαβισμού της Μακεδονίας και τις βιαιοπραγίες των Βουλγάρων οι οποίες είχαν κορυφωθεί. «Δεν είναι καθόλου τυχαίο το γεγονός ότι ο Μεγαλουργός Ιωακείμ επανδρώνει τη Μακεδονία, που δοκιμάζεται από το βουλγαρικό εθνικισμό και την εξαρχία, με νέους και δυναμικούς αρχιερείς, πτυχιούχους της Θεολογικής Σχολής της Χάλκης. Οι αρχιερείς αυτοί εμφορούνται από την εθνική συνείδηση, την εθνική ιδέα και ιδεολογία. Εγκαθίστανται στη Μακεδονία πριν από τον Παύλο Μελά και άλλους πρόξενους των Αθηνών, για να ενισχύσουν και να διαμορφώσουν το εθνικό φρόνημα των εδώ πληθυσμών. Ήταν ο Ιωακείμ αυτός ο οποίος με το κύρος του ενημέρωνε τις ξένες Κυβερνήσεις για τις ωμότητες των Βουλγάρων. Διαμαρτυρήθηκε εγγράφως στον ίδιο τον μεγάλο Βεζίρη. Οι ενέργειές του έφεραν αποτελέσματα. Οι Έλληνες παρέμειναν πιστοί στο Πατριαρχείο, ενώ πολλές σχισματικές κοινότητες επανήλθαν στους κόλπους της Εκκλησίας. Δεν θα ήταν υπερβολή εάν υποστηρίζαμε ότι η Μακεδονία σώθηκε από τις αρπακτικές διαθέσεις των Βουλγάρων, χάρη στις συνεχείς προσπάθειες και τον αγώνα Του». Ήταν ο μαχητής Ιωακείμ ο Γ΄ ο υπέρμαχος υπερασπιστής όχι του στενόχωρου ελλαδισμού, ή άλλως «επαρχιωτικού ελλαδισμού», αλλά του Οικουμενικού Ελληνισμού όπου γης Ρωμηοσύνης»!
Το Άγιο Όρος και αυτό, λόγω της στρατηγικής του θέσεως, πρόσφερε πολλά την περίοδο 1903-1908. Είχε προηγηθεί το 1821. τότε που στη Θεσσαλονίκη, ο Γιουσούφ Μπέης: «είχε απαιτήσει ομήρους,… από τους οποίους οι εκατό ήταν Αγιορείτες μοναχοί… τους έδερναν, τους κακοποιούσαν και πολλούς τους σκότωναν». Και κατά την διάρκεια του Μακεδονικού Αγώνα, με την φιλοπατρία των μοναχών του, παρείχε άσυλο, περιέθαλψε, και ποικιλοτρόπως βοήθησε τους οπλαρχηγούς και αγωνιστές, μεταφέροντας δε προσέτι τον οπλισμό τους μέσω της Αθωνικής Χερσονήσου.
H λεβεντογένα Κρήτη, το ιερό προπύργιο του Οικουμενικού Πατριαρχείου, είναι αυτή η οποία με την ευλογία των ιεραρχών της έστειλε πολλά παλληκάρια της (3000 από τους 6000 Μακεδονομάχους) για να αγωνιστούν και να θυσιαστούν στην άλλη άκρη της Ελλάδος, στην κορωνίδα της Μακεδονίας. Αυτή την στιγμή είναι παρόντες στο αντίστοιχο μνημόσυνο στη Γουμένισα.
Η Καστροεκκλησιά εξάλλου του Οικουμενικού Πατριαρχείου, η Κρήτη, ήταν αυτή η οποία την 16η Ιανουαρίου 2018 κλειδαμπάρωσε τις πύλες της και «διατύπωσε ρητῶς καί εὐθέως, σεβόμενη τήν Ἱστορία, τήν Ἐθνική της Ταυτότητα καί τό αἷμα τῶν Προπατόρων της, ὅτι ἡ Μακεδονία εἶναι μία, Ἑλληνική καί ἀδιαπραγμάτευτη! Ὁποιοσδήποτε γεωγραφικός προσδιορισμός δέν μπορεῖ νά γίνει ἀποδεκτός, μέ τό ὄνομα αὐτό ἤ παράγωγό του. Ἔχομε ὅλοι εὐθύνη ἔναντι τῆς Ἱστορίας καί τοῦ Ἔθνους μας».
Παρ΄ όλα αυτά, πολλοί θα σκεφτούν και θα πουν: καλά όλα αυτά, αλλά ο Πατριάρχης τι κάνει; Υπενθυμίζουμε μερικά από τα φανερά:
1) Τον Σεπτέμβριο του 2011 η Α.Θ.Π. στα πλαίσια της εκατοεντηρίδος από της μαρτυρικής τελειώσεως του αειμνήστου Μητροπολίτου Γρεβενών Αιμιλίου Λαζαρίδου την 1η Οκτωβρίου 1911 μεταβών για να τιμήσει τον ήρωα Ιεράρχη στην πόλη των Γρεβενών, ανέφερε: «Ἰδιαιτέρως δὲ εἰς καιροὺς δυσχειμέρους καὶ χαλεποὺς διὰ τὸ Γένος καὶ τὴν Ἐκκλησίαν, τὸ Οἰκουμενικὸν Πατριαρχεῖον ἐφρόντισε νὰ ἐκλέξῃ καὶ νὰ καταστήσῃ εἰς τὰς Μητροπόλεις αὐτὰς Ἱεράρχας ἱκανοὺς καὶ πεφωτισμένους …δραστηρίους καὶ τολμηροὺς διὰ νὰ «βαστάσουν τὸν καύσωνα». Ἱεράρχας ἀποφασισμένους νὰ ἄρουν τὸν σταυρὸν τῆς μαρτυρίας του Ἰησοῦ Χριστοῦ ἀλλὰ καὶ νὰ σταυρωθοῦν ἐπ᾽ αὐτοῦ. Αὐτὸν τὸν σταυρὸν τῆς μαρτυρίας καὶ τοῦ μαρτυρίου ἀνέλαβε νὰ ἄρῃ ὁ Μητροπολίτης Γρεβενῶν Αἰμιλιανὸς…. Εἰς τὴν ἐπιτέλεσιν τοῦ ἱεροῦ του καθήκοντος εὗρε μαρτυρικὸν θάνατον, ἐπισφραγίσας τοιουτοτρόπως τὴν μαρτυρίαν τῆς ἀρχιερατικῆς του διακονίας διὰ τοῦ μαρτυρίου».
2) Κατά την επίσημη επίσκεψή Του στην Σόφια την 7η Νοεμβρίου 2015 ο Οικουμενικός Πατριάρχης έκανε δημόσια έκκληση προς τον πρόεδρο της Βουλγαρίας Rossen Plemvelief να επιστραφούν τα κλεμμένα ιερά κειμήλια από τις Ιερές Μονές της Εικοσιφοινίσσης του Παγγαίου και του Τιμίου Προδρόμου των Σερρών τα οποία είχαν αφαιρεθεί από τα κατοχικά βουλγαρικά στρατεύματα στη Μακεδονία. Το έπραξε αναφερόμενος ειλικρινώς στο «κλίμα αμοιβαίας εμπιστοσύνης, φιλίας και ειλικρίνειας»….». Δυστυχώς αυτό το «καλό κλίμα» δεν ήταν αρκετό για να πείσει τους Βουλγάρους, οι οποίοι αντέδρασαν άμεσα τερματίζοντας άκομψα την επίσκεψη του Οικουμενικού Πατριάρχου.
3) Τηρώντας απαρέγκλιτα το Πλατωνικό «Τὸν λόγον εἴδωλον εἶναι τῶν ἔργων», την Δευτέρα, 9η Μαΐου 2022, όταν συνήρθε η Αγία και Ιερά Σύνοδος του Οικουμενικού Πατριαρχείου υπό την Προεδρία Του, «στην προσπάθεια να συνεχίζει να ενδιαφέρεται διά την αύξησιν, πρόοδον και ευστάθειαν της εκκλησιαστικής ταύτης οντότητος της Αχρίδος, ως έπραξε διά μέσου των αιώνων δι’ όλας τας κατά τόπους Ορθοδόξους Εκκλησίας, ως το πανδοχείον της αγάπης, η πηγή της ευσεβείας του Γένους των Ορθοδόξων Χριστιανών», ανακοίνωσε: «Ἀναγνωρίζει ὡς ὄνομα τῆς Ἐκκλησίας ταύτης τό “Ἀχρίδος” (νοουμένης τῆς περιοχῆς τῆς δικαιοδοσίας αὐτῆς μόνον ἐντός τῶν ὁρίων τῆς ἐπικρατείας τοῦ κράτους τῆς Βορείου Μακεδονίας), ὡς ὑπεσχέθη ἐγγράφως πρός τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον καί ὁ Προκαθήμενος αὐτῆς, ἀποκλείουσα τόν ὅρον “Μακεδονική”καί οἱοδήτι ἄλλο παράγωγον τῆς λέξεως “Μακεδονία». Δυστυχώς όμως και αυτοί, «τους οποίους πότησε ροδόσταμο, Τον πότισαν φαρμάκι», ομοίως με τους άλλους βόρειους· ως αγνώμονες και αχάριστοι αθέτησαν τον γραπτό λόγο τους.
Αξιότιμοι συμπροσευχόμενοι,
Πολλές οι πρόθυμες «Κασσάνδρες» στις μέρες μας, που προσπαθούν να μας πείσουν για την «ματαιότητα» αυτού τον αγώνα, αλλά και τον απεμπολισμό του ονόματος ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ, το άνευ οδύνης αλλά με «παρρησία» αδιακρισίας παραχωρηθέντος. Να μην κάνουν όρεξη! «Δεν σφάξανε». Δεν πρόκειται ΠΟΤΕ να στρέψουμε σφάγανον προς την τροφοδότρα μάνα την οποία βυζαίνει η Ελλάδα για την επιβίωσή της, την ηρωική Μακεδονία, αυτή η οποία άλλαξε την μοίρα της και της πρόσφερε αγίους και αγίες. Μόνο κατ΄ αυτή την ημέρα μνήμης του Αγώνα της, την 13η Οκτωβρίου τιμούμε την μνήμη του Αγίου Φλωρεντίου εκ Θεσσαλονίκης και της Αγίας Χρυσής της Νεομάρτυρος εξ Αλμωπίας. Να το ξεχάσουν! Δεν πρόκειται να προσφέρουμε την ενδοξότατη ιστορίας της, την ιστορία μας, ως γεύμα στην ιστορική πείνα τους. Επιθυμούμε και συνεχίζουμε να προσπαθούμε με συναίσθηση του ιερού χρέους, να διατηρήσουμε αυτό που και Καστοριανός αγωνιστής Ίωνας Δραγούμης έλεγε: «Να σκοπός μιας ζωής. Να είμαι ωραίο δείγμα Έλληνος. Αν σώσουμε τη Μακεδονία, η Μακεδονία θα μας σώσει…» Δυστυχώς εκείνοι και έτρεξαν και θυσιάστηκαν, αλλά σήμερα πολλοί οι αχάριστοι που τους αγνοούν. Το ΥΠΕΠΘ έχει καθιερώσει πολλές ημέρες μνήμης με κορυφαία αυτή του ολοκαυτώματος των Εβραίων. Πέρσι, πολύ ορθώς, καθιέρωσε την 1η Απριλίου ως Ημέρα Τιμής στον Εθνικοαπελευθερωτικό Αγώνα της Κύπρου (ΕΟΚΑ 1955-1959). Απαιτούμε να καθιερώσει ημέρα μνήμης και τιμής τόσο για τον Μακεδονικό Αγώνα όσο και την Μικρασιατική καταστροφή, για την οποία δυστυχώς φέτος στον Δήμο Θεσσαλονίκης δεν τελέστηκε κανένα μνημόσυνο, ούτε κατατέθηκε στέφανος τιμής στον ανδριάντα του ιεροεθνομάρτυρα Χρισοστόμου Σμύρνης!
Αγαπητοί συμπροσευχόμενοι γρηγορείτε,
Θέλουν να μας σβήσουν το ένδοξο παρελθόν μας. Αν το επιτρέψουμε είναι σαν να σβήνουμε και ένα αντίστοιχο κομμάτι από το μέλλον των παιδιών μας. Για να πάμε μπροστά πρέπει να κοιτάμε και πίσω. Όλα αυτά δεν είναι τόσο μακριά. Θέλουν να μας τα απομακρύνουν για να δουλέψει για πάρτι τους ο χρόνος. Εμείς, η γενιά μου, συγχωρέστε με για το πρώτο πρόσωπο, ζήσαμε μ΄ αυτούς τους μαρτυρικούς ανθρώπους. Ο άγιος Ικονίου ήταν ευεργέτης της οικογένειάς μου, ήταν αυτός ο οποίος έγραψε συστατική επιστολή, έδωσε τις 80 λύρες για εγγύηση και κουστούμι προκειμένου να σπουδάσει ο ορφανός αδελφός του παππού μου στην Θεολογική Σχολή της Χάλκης. Αξίζει λοιπόν να αγωνιστούμε ενάντια στον χρόνο τους και να τον κάνουμε χρόνο μας. Αξίζει να κρατάμε τα παιδιά μας γερά όχι μόνο στην υγεία αλλά και στο πνεύμα. Ο Ναός μας αγωνίζεται γι αυτό.
Μην ξεχνάτε το Πατριαρχείο μας. Να πηγαίνετε και να ξαναγυρνάτε στην Πόλη, όχι για ψώνια, αλλά για ένα και μοναδικό λόγο: για να ανάψετε ακόμα ένα κεράκι σε μια από τις 64 εκκλησίες τις οποίες με περισσή αγάπη και ενδιαφέρον φρόντισε να αναστηλώσει και να λειτουργήσει ο Παναγιώτατος Πατριάρχης μας κ.κ. Βαρθολομαίος ο Ίμβριος. Αυτή την στιγμή, εκεί στον Άνω Βόσπορο τελεί τα εγκαίνια της 65ης εκκλησίας μας, αυτή του Γενέσιου του Τιμίου Προδρόμου του Βαπτιστού, της Νέας Συνοικίας με την πρόνοια του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Γέροντος Δέρκων κ. Αποστόλου του Καππαδόκα.
Να πηγαίνετε και στην Σινώπη στην πατρίδα της Αγίας Παρθενομάρτηρος Ελένης, το άνθος, το κλέος και το θείον βλάστημα της οποίας ευλογεί τον Ιερό Ναό μας.
Ευχαριστώ τον κοσμαγάπητο Μητροπολίτη μας κ. Φιλόθεο για την άμεση και εγκάρδια ευλογία του για την τέλεση του παρόντος Ιερού Μνημοσύνου, καθώς και τον ιερατικώς προϊστάμενο του Ιερού Ναού, Αρχιμανδρίτη π. Διονύσιο, για την μέγιστη τιμή προς την ταπεινότητά μου να αναφερθώ με εγκάρδιο και αληθινό λόγο στον καθοριστικό Μακεδονικό Αγώνα για την παρουσία μας εδώ στα άγια χώματα της Μακεδονίας.
Ο Θεός μαζί σας. Η Υπέρμαχος Στρατηγός, ο Άγιος Δημήτριος ο Μυροβλήτης, η Αγία Μαρίνα η Μικρασιάτισσα, η Αγία Ελένη η επίσης Μκρασιάτισσα, ας είναι παρά το πλευρό σας, ας είστε υπό την πρόνοιά τους.
