Την Πέμπτη 20 Νοεμβρίου στο Παύλειο Πολιτιστικό Κέντρο στη Βέροια πραγματοποιήθηκε η μηνιαία Ιερατική Σύναξη της Ιεράς Μητροπόλεως Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας.
Στην αρχή της συνάξεως τελέστηκε τρισάγιο για τον μακαριστό Ιεροκήρυκα της Ιεράς Μητροπόλεως Αρχιμ. Διονύσιο Μανιάκα, ο οποίος διακόνησε την τοπική μας Εκκλησία αρκετές δεκαετίες και κήρυττε εμπνευσμένα τον θείο λόγο στις ενορίες που επισκεπτόταν, ενώ εκοιμήθη προ ολίγων ημερών μετά από πολύμηνη δοκιμασία της υγείας του.
Ακολούθως ο Πρωτοσύγκελλος της Ιεράς Μητροπόλεώς Αρχιμ. Δημήτριος Μπακλαγής ενημέρωσε τους Ιερείς για θέματα υπηρεσιακής φύσεως και έδωσε οδηγίες για διοικητικά και οργανωτικά θέματα.
Τέλος, ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων, αναφέρθηκε στον μακαριστό π. Διονύσιο και απευθυνόμενος προς τους Ιερείς, ανέφερε μεταξύ πολλών άλλων: Ἡ διακονία μας εἶναι πολυεύθυνη, μᾶς φέρνει καθημερινά ἀντιμέτωπους μέ πολλά προβλήματα. Τό ἴδιο καί ὁ προσωπικός πνευματικός μας ἀγώνας. Ποῦ μποροῦμε νά στηριχθοῦμε; Ἀπό ποῦ μποροῦμε νά ἀντλήσουμε δύναμη γιά νά τά ἀντιμετωπίσουμε, γιά νά τά ἐπιλύσουμε, ἐάν δέν ἔχουμε καλλιεργήσει μέσα στήν ψυχή μας τήν ὑπακοή καί δέν ἔχουμε συνηθίσει νά ρωτοῦμε, νά ζητοῦμε τή γνώμη τοῦ ἐπισκόπου, ἀλλά καί τοῦ πνευματικοῦ μας, ἐάν πρόκειται γιά πνευματικά ζητήματα;
Καί ὅταν προσπαθοῦμε νά τά λύσουμε μόνοι μας, ἐκτός τῆς ὑπακοῆς, τότε ὄχι μόνο δέν ἔχουμε τή χάρη τοῦ Θεοῦ, πού θά διευκόλυνε τή λύση τους, ἀλλά καί ἐπιφορτίζουμε τόν ἑαυτό μας μέ περισσότερες μέριμνες, οἱ ὁποῖες καί στήν ὥρα τῆς προσευχῆς καί στήν ὥρα τῆς θείας Λειτουργίας δέν μᾶς ἀφήνουν νά προσευχηθοῦμε καί νά λάβουμε καί μέσω τῆς προσευχῆς καί τῆς θείας Λειτουργίας τή χάρη τοῦ Θεοῦ, πού τόσο ἔχουμε ἀνάγκη.
Ἡ θεία Λειτουργία εἶναι καί πρέπει νά εἶναι τό ἐπίκεντρο τῆς ζωῆς μας ὡς κληρικῶν, ὄχι μία ὑποχρέωση ἤ μία συνήθεια. Καί γι᾽ αὐτό χρειάζεται νά προετοιμαζόμαστε μέ ἀγώνα, μέ μελέτη, μέ προσευχή. Νά εἴμαστε συγκεντρωμένοι στά λόγια, στίς εὐχές καί στήν τελετουργία τῆς θείας Λειτουργίας. Νά ἔχουμε κατά νοῦν τί γίνεται ἐκείνη τήν ὥρα καί ὅτι ἐμεῖς ἔχουμε τήν τιμή νά ἱερουργοῦμε τά ἄχραντα Μυστήρια, νά ἀγγίζουμε τό Σῶμα τοῦ Κυρίου μας καί νά ἐπιτελοῦμε τό μυστήριο τῆς θείας Εὐχαριστίας «εἰς ἀνάμνησίν» του, εἰς ἀνάμνηση τοῦ Πάθους καί τῆς Ἀναστάσεώς του χάριν τῆς σωτηρίας μας. Νά μήν ἀφήνουμε νά γίνει ἡ τέλεση τῆς θείας Λειτουργίας συνήθεια. Νά μήν λειτουργοῦμε μόνο μέ τά χείλη, ἀλλά μέ τήν ψυχή μας. Καί αὐτό ἐπιτυγχάνεται, ὅταν προετοιμαζόμαστε γιά τή θεία Λειτουργία, ἀλλά καί ἐφόσον τήν τελοῦμε προσευχόμενοι καί προσπαθώντας νά μήν φεύγει ὁ νοῦς μας καί πηγαίνει ἐδῶ καί ἐκεῖ, καί δέν ξέρουμε ποῦ βρισκόμαστε καί λέμε λάθος ἐκφώνηση, καί, πολύ περισσότερο, δέν λειτουργοῦμε σύμφωνα μέ τό Τυπικό τῆς Ἐκκλησίας μας.
Ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ προσφέρεται σέ ὅλους μας καί μπορεῖ νά ἁγιάσει ὅλους μας, μέ τήν ὑπακοή, τήν προσευχή καί τήν ἐνσυνείδητη καί συχνή τέλεση τῆς θείας Λειτουργίας.
Ἄς προσπαθοῦμε ὥστε καί νά ἐπιτελοῦμε «ἀκαταγνώστως καί ἀπροσκόπτως» τή διακονία μας ἀλλά καί νά ἁγιαζόμεθα μέ τή Χάρη τοῦ Θεοῦ διά τῆς ὑπακοῆς μας.
