Τά χρώματα τῆς ἀνατολῆς ἔκαναν τήν ματιά μου νά αἰχμαλωτιστεῖ ἀπό τήν ὀμορφιά. Ἀκόμα κι ἄν ἤξερα ὅλες τίς γλῶσσες πού ὑπάρχουν στόν κόσμο, δέν θά μποροῦσα νά περιγράψω τό θέαμα. Τό πορτοκαλί μέ τό κόκκινο νά ἑνώνονται σ’ ἕνα χορό χρωμάτων τόσο εἰρηνικό καί ἁρμονικό, πού δέν σοῦ ἔκανε καρδιά νά κοιτάξεις ἀλλοῦ. Οἱ ἀνταύγειες ἔκαναν τήν πλαγιά μέ τίς ἐλιές καί τά πεῦκα νά ἀλλάξουν χρῶμα. Τό πράσινο τῶν φύλλων ἑνώθηκε γιά λίγα λεπτά μέ τά χρώματα τῆς ἀνατολῆς. Μά, τό πιό ἐξαίσιο θέαμα ἦταν ἐκεῖ πάνω στό λευκό κτίριο, πού δεσπόζει ἐδῶ καί χρόνια στήν περιοχή. Εἶναι τό κτίριο τῆς Ὀρθοδόξου Ἀδελφότητος “Ἁγία Λυδία”.
Ἄθελα ἡ ματιά στράφηκε ψηλά στίς καμάρες, ἐκεῖ πού βιγλάτορας πρίν ἀπό χρόνια ὁ μακαριστός Γέροντας καί Κτίτωρ τῆς Ἀδελφότητος, ὁ π. Θεόφιλος, στεκόταν καί θαύμαζε τήν ἴδια θέα, τά ἴδια χρώματα πού βλέπω σήμερα. Ὁ ἥλιος καί τότε, ὅπως καί σήμερα, ξεπρόβαλλε ἀπό τήν θάλασσα. Πόσες προσευχές, πόσες δοξολογίες, πόσες ἱκεσίες δέν ἀνέπεμπε ὁ Γέροντας ἀπό τό μετερίζι αὐτό, ἀπό τό κάστρο τῆς Ἀδελφότητος;
Καθώς σήμερα κατεβαίνω τόν δρόμο πού ὁδηγεῖ στό τάφο του, βλέπω τήν πανδαισία τῶν χρωμάτων τῆς φύσης ἁπαλά, μέσα στήν καρδιά τοῦ χειμώνα, νά τυλίγει κι αὐτό τό μετερίζι του. Γιατί ὁ Γέροντας μπορεῖ σωματικά νά εἶναι μέσα στό μνῆμα του, πού εἶναι πηγή εὐλογίας καί παρηγοριᾶς γιά ὅσους σπεύδουν νά τό προσκυνήσουν, ἀλλά ἡ ψυχή του, τό πνεῦμα του, ἡ καρδιά του, ἡ εὐχή του εἶναι μαζί μας.
Καθοδηγεῖ τό ἔργο τῆς Ὀρθοδόξου Ἀδελφότητος “Ἁγία Λυδία”, πληροφορώντας τόν Πνευματικό μας Πατέρα, τόν π. Νικάνορα, πού ἄφησε ὁ ἴδιος στήν θέση του, κατευθύνοντας τήν Προεστώσα μας, ἀδ. Μαρία, στόν σωστό δρόμο, ὅπως τῆς ἔδειξε χρόνια πρίν τήν ἐκδημία του, ἐμπνέοντας ὅλες τίς ἀδελφές, νεότερες καί γηραιότερες, νά ἐργαστοῦν γιά τήν δόξα τοῦ Θεοῦ καί γιά τήν Ὀρθοδοξία.
Ἄς ἔχουμε τήν εὐχή του, ἄς ἔχουμε τίς πρεσβεῖες του.
