«Ὁ Ἕλληνας γεννήθηκε ἀπό τή θεία Πρόνοια διδάσκαλος τῆς ἀνθρωπότητας. Αὐτό τό ἔργο δόθηκε σ’ αὐτόν. Αὐτή ὑπῆρξε ἡ ἀποστολή του. Αὐτό τό κάλεσμά του ἀνάμεσα στά ἔθνη. Ἀπόδειξη ἡ ἐθνική του ἱστορία. Ἀπόδειξη ἡ φιλοσοφία του. Ἀπόδειξη οἱ εὐγενικές του διαθέσεις. Ἀπόδειξη ἡ παγκόσμια ἱστορία. Ἀπόδειξη, τέλος, ἡ ἐκλογή του ἀπό τή θεία Πρόνοια μέσα ἀπό ὅλα τά ἔθνη νά τοῦ ἐμπιστευθεῖ τήν ἱερή κληρονομιά, τήν ἅγια πίστη καί τό αἰώνιο ἔργο τῆς σωτηρίας ὅλης τῆς ἀνθρωπότητας».
(Ἅγιος Νεκτάριος, Περί Πίστεως καί Πατρίδος, Ἐκδόσεις Παρρησία)
Δέν ξέρω πόσο «μιλάει» στήν ψυχή μας ἡ ἐθνική ἑορτή τῆς Παλιγγενεσίας μας καί τί μηνύματα μπορεῖ νά δώσει στή σημερινή ἑλληνική κοινωνία, ἀλλά μέ τό κείμενο αὐτό τοῦ ἁγίου Νεκταρίου θά πρέπει νά συγκλονιστοῦμε. Εἶναι τόσο ἐπίκαιρα τά λόγια αὐτά, ὅσο ποτέ. Γιατί; Ἐπειδή ἔχει ξεθωριάσει μέσα μας ἡ ἰδέα τοῦ Ἔθνους, ἔχουν ξεθωριάσει στή ζωή μας τά ἰδανικά τῆς φυλῆς μας.
Ἐν ὀνόματι τῶν «ἀντιρατσιστικῶν» καί ὅλων των ἄλλων ἀντίθεων ρευμάτων, ἀμβλύναμε τίς ἀξίες πού στήριζαν ὁλόκληρο τό οἰκοδόμημα τῆς προσωπικῆς καί οἰκογενειακῆς μας ζωῆς, τῆς κοινωνίας μας. Βάλαμε πολύ νερό στό κρασί μας, ὅπως λέει ἡ λαϊκή παροιμία.
Καί τί σημασία θά ἔχει πιά ἡ 202η ἐπέτειος ἀπό τήν ἡρωική ἐκείνη ἀπόφαση τῶν προγόνων μας νά ἐλευθερώσουν τή σκλαβωμένη Πατρίδα; Ἄν ἐμεῖς σήμερα, ἀγαπητοί γονεῖς, δέν νιώθουμε Ἕλληνες, πῶς σκεφτόμαστε τό μέλλον τῶν παιδιῶν μας καί σέ ποιά Πατρίδα; Καί μέ τί ἐφόδια;
Πόσο δίκιο ἔχει ὁ ἅγιος Νεκτάριος! Μεγάλη κληρονομιά δεχτήκαμε. Ἀναρωτηθήκαμε ὅμως ποτέ γιατί ὁ Χριστός μας κάλεσε τό ἑλληνικό Ἔθνος νά ὑπηρετήσει τόν ἴδιο καί τήν ἅγια πίστη Του;
Αὐτή ἡ κληρονομιά ἔχει θεϊκή ἀποστολή. Καί πρέπει ἐμεῖς οἱ Νεοέλληνες νά φανοῦμε ἀντάξιοι τῶν προγόνων μας μέ τήν προσπάθειά μας νά ἀνακόψουμε τό ρεῦμα καταστροφῆς. Νά γίνουμε κυματοθραύστης ἰσχυρός, ὅπου θά σκάσει τό ὁρμητικό κῦμα τῆς παγκοσμιοποίησης καί δέν θά σκεπάσει τήν οἰκουμένη, σάν τά τσουνάμια πού τά τελευταῖα χρόνια πλήττουν περιοχές τοῦ πλανήτη μας. Δέν εἶναι ὑπερβολή αὐτό. Μᾶς τό λένε τά ἀψευδῆ χείλη τοῦ ἁγίου Νεκταρίου.
Γιά νά πετύχει ὅμως αὐτή ἡ ἀποστολή, εἶναι ἀνάγκη πρῶτα νά πιστέψουμε σ’ αὐτήν καί μετά νά ἀρχίσουμε δουλειά μέσα στήν οἰκογένειά μας, στά παιδιά μας. Ἔτσι, θά φτάσουμε κάποτε νά ἀλλάξουμε τήν κοινωνία μας. Ἄς μή μᾶς φοβίζει ὁ «ὄγκος» τῆς δουλειᾶς… Τό σημαντικό εἶναι νά ἀρχίσουμε κι ὁ Θεός θά εἶναι δίπλα μας. Ἄλλωστε, μόνο μέ τή βοήθειά Του μπορεῖ νά γίνει κάτι. Κι ἐπιπλέον, ὅταν Ἐκεῖνος μπεῖ καί πάλι στό κέντρο τῆς ζωῆς μας, γιά νά πάρουν ὅλα τά ἄλλα τήν πραγματική τους θέση καί ἀξία.
Νά ζήσει ἡ Πατρίδα, ὅπως ἔλεγαν οἱ παλιοί, κι εἶχαν ἀπόλυτο δίκιο. Νά ζήσει καί νά μεγαλουργήσει. Γιατί ἡ ἀποστολή της στόν κόσμο δέν τελείωσε.
Χρόνια Πολλά, Ἕλληνες. Χρόνια Πολλά, Πατρίδα μου Ἑλλάδα!
