ΑΠΟ ΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΟΣΙΟΣ ΘΕΟΦΙΛΟΣ ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ
Πέρασαν πολλά χρόνια ἀπό τότε πού ὁ κύριος Μιχάλης δοκιμάσθηκε πρώτη φορά μέ τήν ἀρρώστια αὐτή, πού λένε ὅτι πάει τούς ἀνθρώπους στόν Παράδεισο. Τό χτύπημα ἦταν μεγάλο, τό σόκ μεγαλύτερο. Μετά ὅμως τήν ἐπιτυχημένη ἐγχείριση, πῆρε πάλι τά πάνω του. Ἄρχισε σιγά-σιγά νά ἐργάζεται, ἐπέστρεψε στούς ρυθμούς του. Καί ἡ δίμηνη παραμονή στό κρεβάτι ἦταν μιά πικρή, ἀλλά μακρινή ἀνάμνηση.
Ἦταν ψυκτικός ὁ κ. Μιχάλης καί συνήθως τό μεροκάματο τό ἔβγαζε μέ συντηρήσεις κλιματιστικῶν. Ἐπιμελής στήν ἐργασία του, προσεκτικός καί σοβαρός. Μπαίνοντας στό κάθε σπίτι, δέν ἄφηνε περιθώριο γιά παράπονα, ἀφοῦ φρόντιζε τά κλιματιστικά μέ τέχνη καί δεξιοτεχνία, μέ μεράκι καί ἀκρίβεια. Τήν ἀγαποῦσε τήν δουλειά του καί ἔκανε ὅ,τι μποροῦσε, ὥστε ὁ νοικοκύρης νά μένει εὐχαριστημένος.
Στά οἰκονομικά ἦταν τυπικός. Οὔτε παραπάνω οὔτε παρακάτω. Δέν φούσκωνε τίς τιμές, δέν δεχόταν παζάρια.
- Ξεκάθαρα πράγματα. Ὅποιος μέ χρειάζεται, θά μέ πληρώσει. Ἔχω κι ἐγώ οἰκογένεια καί τά ἔξοδα τρέχουν. Δέν εἶναι καιρός γιά φιλανθρωπίες…
Αὐτή ἦταν ἡ σταθερή του τοποθέτηση, ὅταν ἡ συζήτηση μέ τούς φίλους του γυρνοῦσε στά λεφτά. Καί εἴτε εἶχε δίκιο εἴτε ἦταν παραδόπιστος, ὅλοι τόν ἀποδέχονταν, τόν ἐκτιμοῦσαν καί τόν προτιμοῦσαν, στήν ἐπαρχιακή κωμόπολη πού ζοῦσε.
***
Μιά νεόδμητη Στέγη ἡλικιωμένων τόν κάλεσε γιά τήν ἐγκατάσταση τῶν κλιματιστικῶν. Ὁ κ. Μιχάλης ἔπρεπε ἀσφαλῶς νά ἐκτιμήσει πρῶτα τόν χῶρο, νά δεῖ τίς διαστάσεις, νά ἐντοπίσει τά σημεῖα πού θά τοποθετοῦσε τίς ἐσωτερικές καί ἐξωτερικές μονάδες. Μέ τήν εὐκαιρία ξεναγήθηκε στό Ἵδρυμα, μιά πού τό εἶχε μεγάλη περιέργεια νά δεῖ τούς χώρους του. Τόν πῆγαν λοιπόν στήν τραπεζαρία, στό σαλόνι, στόν χῶρο ὑποδοχῆς, στά δωμάτια.
- Κι ἐδῶ τί εἶναι; ρώτησε βλέποντας ἕνα δωμάτιο μεγαλύτερο, ξεχωρισμένο ἀπό τά ἄλλα.
- Ἐδῶ θά εἶναι οἱ κατάκοιτοι, τοῦ εἶπαν. Μέ εἰδικά κρεβάτια, καλύτερα στρώματα, μηχανισμούς καί ἄλλες ἀνέσεις.
- Κατάκοιτοι… γιά πάντα;
Τόν κοίταξε μέ ἀπορία ὁ ὑπάλληλος πού τόν ξεναγοῦσε. Τί ἐρώτημα ἦταν αὐτό! Προσπάθησε μέ ὅλη του τήν εὐγένεια νά τοῦ ἐξηγήσει. Ἄδικα βέβαια, γιατί ὁ κ. Μιχάλης ταξίδευε ἤδη στό παρελθόν… Στήν δική του ἐμπειρία, ὅταν γιά δυό μῆνες χρειάστηκε νά μείνει καθηλωμένος στό κρεβάτι. Πλησίασε εὐλαβικά στό δωμάτιο, σάν νά ΄ταν ἐκκλησιά. Βουβά δάκρυα ἄρχισαν νά ξεχειλίζουν ἀπό τά μάτια του. Κι ἦταν ἀπό τίς σπάνιες φορές πού γινόταν αὐτό.
- Πέρασα κι ἐγώ ἀπ’ αὐτά τά κρεβάτια καί τά ξέρω…, εἶπε στό τέλος ἀποφασιστικά. Ξέρω τί πόνο κουβαλᾶνε. Τό κλιματιστικό γι’ αὐτόν τόν χῶρο θά εἶναι δωρεά ἀπό μένα. Γιά νά μέ μνημονεύουν οἱ ζωντανοί αὐτοί μάρτυρες στίς προσευχές τους. Καί νά προσφέρω σάν ἄνθρωπος κάτι κι ἐγώ στούς συνανθρώπους μου.
Πῆρε μιά ἀνάσα λυτρωτική, γύρισε πρός τόν ὑπάλληλο καί συμπλήρωσε:
- Δόξα τῷ Θεῷ πού ξανασηκώθηκα. Ἔπρεπε νά βρεθῶ σήμερα ἐδῶ, γιά νά θυμηθῶ τί πέρασα καί νά ψελλίσω λόγο εὐγνωμοσύνης στόν Θεό. Σᾶς εὐχαριστῶ γιά τήν ξενάγηση! Θά τά ξαναποῦμε σύντομα!
