Του Δημοσιογράφου Θανάση Κληματσίδα
Ένα Φαινόμενο που Επαναλαμβάνεται χρόνια τώρα και κανείς δε φαίνεται να θέλει να αλλάξει κάτι! Για ακόμη μια χρονιά, τα αποτελέσματα των Πανελλαδικών εξετάσεων αποκαλύπτουν μια σκληρή αλήθεια: το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα αποτυγχάνει να ανταποκριθεί στις ανάγκες των μαθητών, της κοινωνίας και της σύγχρονης πραγματικότητας.
Οι αριθμοί μιλούν από μόνοι τους. Χιλιάδες μαθητές δεν κατάφεραν να συγκεντρώσουν ούτε τη βάση του 10, ενώ παρατηρείται σταθερά πτωτική πορεία σε βασικά γνωστικά αντικείμενα όπως τα Μαθηματικά, η Φυσική και η Έκθεση. Τα φετινά αποτελέσματα δεν είναι απλώς μια στατιστική απογοήτευση — είναι η αντανάκλαση ενός βαθύτερου προβλήματος που έχει ρίζες δεκαετιών. Μην ξεχνάτε οι Πανελλαδικές εξετάσεις μετρούν 60 χρόνια ζωής. Και τις έξι αυτές δεκαετίες ζητούνται ακριβώς τα ίδια πράγματα. Είναι ένα σύστημα βασισμένο στην αποστήθιση .
Το ελληνικό σχολείο εξακολουθεί να καλλιεργεί τη στείρα αποστήθιση αντί της κριτικής σκέψης. Οι μαθητές προετοιμάζονται κυρίως για να περάσουν τις εξετάσεις, όχι για να κατανοήσουν ουσιαστικά τη γνώση.
«Βλέπουμε παιδιά που φτάνουν στο λύκειο και δεν ξέρουν να κάνουν διαίρεση, κάτι που μαθαίνεται από το δημοτικό» , μας λέει ο Ναούμ Πανυτσίδης , φιλόλογος από το Φροντιστήριο «ΜΕΘΕΞΙΣ».
«Αρχίζουν να μαθαίνουν κάτι , για παράδειγμα τα κλάσματα και ακολουθώντας το πρόγραμμα οι εκπαιδευτικοί θα το αφήσουν στην άκρη για να ασχοληθούν με κάτι άλλο. Πιο μετά σε άλλη τάξη θα συνεχίσουν τα κλάσματα. Αυτό είναι λάθος γιατί δεν ολοκληρώνουν και δεν υπάρχει συνέχεια», λέει επίσης .
Η γνώση δεν αποκτάται, έχει κενά . Αυτό έχει ως αποτέλεσμα όχι μόνο τη χαμηλή απόδοση στις Πανελλαδικές , αλλά και την αδυναμία των αποφοίτων να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις της ανώτατης εκπαίδευσης ή της αγοράς εργασίας.
Η ανεπίσημη “δεύτερη βάρδια” του εκπαιδευτικού συστήματος είναι τα φροντιστήρια. Οι περισσότεροι μαθητές υποχρεώνονται σε ατελείωτες ώρες επιπλέον διδασκαλίας, πληρώνοντας μεγάλο οικονομικό και ψυχολογικό κόστος. Αυτό συνιστά μια μορφή εκπαιδευτικής ανισότητας, αφού δεν έχουν όλοι οι μαθητές ίσες ευκαιρίες για πρόσβαση .
Τα σχολεία λειτουργούν συχνά με ελλείψεις σε προσωπικό, με πεπαλαιωμένα βιβλία και χωρίς ουσιαστική υποδομή για σύγχρονες μορφές διδασκαλίας. Η συνεχής εναλλαγή νόμων και πολιτικών από διαφορετικές κυβερνήσεις έχει μετατρέψει την παιδεία σε ένα πεδίο πειραματισμών χωρίς σταθερό προσανατολισμό.
«Η αποτυχία των Πανελλαδικών δεν είναι αποτυχία των μαθητών. Είναι κυρίως αποτυχία ενός συστήματος που δεν ανανεώνεται, δεν ακούει και δεν εξελίσσεται», λέει ο κ. Πανυτσίδης .
Η Ελλάδα χρειάζεται ένα εκπαιδευτικό σύστημα που να στηρίζεται στην καλλιέργεια δεξιοτήτων, στη δημιουργικότητα, στην εξατομικευμένη μάθηση και στην ψυχική ενδυνάμωση των νέων. Ήρθε η ώρα να αντιμετωπίσουμε την κρίση της παιδείας με σοβαρότητα και συνέπεια — όχι μόνο ως εκπαιδευτικό πρόβλημα, αλλά ως ζήτημα κοινωνικής δικαιοσύνης και εθνικής προοπτικής.
Πονάει η καρδιά μας κάθε χρόνο για τα παιδιά που προσπαθούν αλλά δεν μπορούν . Που περνούν τα χρόνια και γίνονται «φτωχότερα» . Τόσο ως προς το λεξιλόγιό τους αλλά και προς τις πραγματικές γνώσεις
