ΑΠΟ ΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΟΣΙΟΣ ΘΕΟΦΙΛΟΣ ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ
Μετά τήν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς, πού κατέβηκε τό Ἅγιο Πνεῦμα καί φώτισε τούς Μαθητές τοῦ Κυρίου, ἀρχίζει πλέον καί ἐπίσημα ἡ διάδοση τοῦ χαρμόσυνου εὐαγγελικοῦ κηρύγματος. Τόσο οἱ δώδεκα ὅσο καί οἱ ἑβδομήκοντα μαθητές τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ σκορπίζονται στά πέρατα τῆς γῆς, κηρύττοντας τήν ἔλευση τοῦ Μεσσία καί τή σωτηρία τοῦ κόσμου. Δέν ὑπολογίζουν δυσκολίες, περιπέτειες, πειρασμούς. Ἀψηφοῦν κάθε φόβο καί κίνδυνο, δείχνουν ὑπομονή καί καρτερία στίς θλίψεις καί εἶναι πάντοτε ἕτοιμοι νά ὁμολογήσουν μέ παρρησία τήν πίστη τους καί νά μαρτυρήσουν γι’ αὐτήν.
Οἱ ἅγιοι αὐτοί ἄνθρωποι ἔχουν τήν ὀνομασία Ἀπόστολοι. Εἶναι οἱ ἀπεσταλμένοι, οἱ ἀγγελιοφόροι, τοῦ Θεοῦ γιά τή διάδοση τοῦ εὐαγγελικοῦ μηνύματος. Ὁ κύκλος τῶν Ἀποστόλων ξεκινᾶ μέ τούς δώδεκα (δώδεκα μέ τόν ἀπόστολο Ματθία καί ὄχι τόν προδότη Ἰούδα) καί συνεχίζει μέ πολλούς ἀκόμα, οἱ ὁποῖοι κηρύττουν τό Εὐαγγέλιο «πάσῃ τῇ κτίσει». Δέν χρειαζόταν οὔτε μόρφωση, οὔτε ἱκανότητες ψυχοσωματικές, οὔτε κοινωνική ἐπιφάνεια, οὔτε ἄλλα ἰδιαίτερα χαρακτηριστικά. Τά μόνα ἀπαραίτητα στοιχεῖα ἦταν ἡ δυνατή πίστη καί ὁ θεϊκός ζῆλος.
Στίς 15 Φεβρουαρίου ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία τιμᾶ καί ἑορτάζει τή μνήμη ἑνός τέτοιου ἁγίου ἀνθρώπου, τοῦ ἁγίου ἐνδόξου ἀποστόλου Ὀνησίμου. Ὁ Ὀνήσιμος ἦταν δοῦλος σέ μιά πλούσια οἰκογένεια. Παρόλα αὐτά ἔγινε ἕνας σπουδαῖος καί φλογερός Ἀπόστολος τοῦ Χριστοῦ. Μᾶς εἶναι γνώριμος ἀπό μιά Ἐπιστολή τοῦ ἀποστόλου Παύλου. Ἐξ αἰτίας τοῦ Ὀνησίμου γράφτηκε ἡ Ἐπιστολή ἡ λεγομένη «Πρός Φιλήμονα». Ἄς δοῦμε ὅμως κάποια στοιχεῖα ἀπό τή ζωή τοῦ Ἀποστόλου, ὅπως μᾶς γίνονται γνωστά ἀπό τήν Ἐπιστολή, καθώς καί ἀπό τόν ἱερό Συναξαριστή.
***
Γιά τόν ἀπόστολο Ὀνήσιμο δέν γνωρίζουμε καταγωγή, χρονολογία γεννήσεως καί ἀνατροφή. Τόν συναντᾶμε στό σπίτι τοῦ πλουσίου Φιλήμονα ὡς ἕναν ἀπό τούς δούλους του. Ὁ Φιλήμων μέ ὅλη τήν οἰκογένειά του εἶχε ἀσπασθεῖ τή χριστιανική πίστη ἀπό τόν ἀπόστολο Παῦλο. Ὡς Χριστιανός ἦταν στοργικός καί φιλάνθρωπος καί πρός τούς δούλους του. Ὁ Ὀνήσιμος ὅμως, θέλοντας νά ἀπελευθερωθεῖ κα νά κάνει τή δική του ζωή, ἔκλεψε ἀρκετά χρήματα ἀπό τόν κύριό του καί ἔφυγε κρυφά γιά τή Ρώμη. Στή Ρώμη ἔκανε ἀπρόσεκτη ζωή καί δέν ἔβρισκε οὔτε δουλειά οὔτε στοργή καί βοήθεια ἀπό κανέναν. Τότε, σάν τόν ἄσωτο υἱό τῆς παραβολῆς, «ἦλθε εἰς ἑαυτόν», ἦλθε στά συγκαλά του, καί θυμήθηκε τούς Χριστιανούς, οἱ ὁποῖοι ἀγαποῦσαν καί δέχονταν ἀνεξαιρέτως ὅλους τούς ἀνθρώπους.
Πλησιάζει τή ρωμαϊκή χριστιανική κοινότητα καί πραγματικά ἡ βοήθεια πού παίρνει εἶναι σημαντική. Συγχρόνως μαθαίνει ὅτι στή Ρώμη εἶναι ὑπόδικος ὁ ἀπόστολος Παῦλος. Τόν εἶχε γνωρίσει, ὅταν ὁ Ἀπόστολος εἶχε φιλοξενηθεῖ στό σπίτι τοῦ κυρίου του. Ἀμέσως τρέχει νά τόν συναντήσει καί τοῦ διηγεῖται ὅλη του τή ζωή, κάνοντας μιά καθαρή ἐξομολόγηση. Ὁ ἀπόστολος Παῦλος θέλει νά τόν κρατήσει κοντά του, θεωρεῖ σωστό ὅμως πρῶτα νά τόν στείλει πίσω στόν κύριό του, γράφοντας καί μιά συστατική Ἐπιστολή, τή γνωστή «Πρός Φιλήμονα».
Τό γράμμα αὐτό ἀποτελεῖ μιά θαυμάσια καί ὡραιοτάτη ἐπιστολή μέ σπάνιες ἐκφράσεις ἀγάπης τοῦ ἀποστόλου Παύλου. Προτρέπει τόν Φιλήμονα νά συγχωρέσει τόν Ὀνήσιμο, νά μήν τόν κακομεταχειριστεῖ, ὡς πρώην δοῦλο του, ἀλλά νά τόν δεχθεῖ ὡς πνευματικό ἀδελφό, ὡς ἀδελφό «ἐν Χριστῷ». Μάλιστα, ὁ Ἀπόστολος ζητᾶ ἀπό τόν Φιλήμονα νά τόν ἀντιμετωπίσει σάν νά εἶναι ὁ ἴδιος ὁ ἀπόστολος Παῦλος. Ὁ Φιλήμων, ὡς ἀληθινός Χριστιανός καί ὡς ὑπάκουο τέκνο τοῦ Ἀποστόλου τῶν Ἐθνῶν, τόν δέχεται μέ πολλή χαρά καί τοῦ δίνει τή συγχώρεση. Στή συνέχεια τόν στέλνει πίσω στόν ἀπόστολο Παῦλο, γιά νά τόν βοηθήσει στίς δυσκολίες πού περνοῦσε μέσα στή φυλακή.
Μετά τόν μαρτυρικό θάνατο τοῦ ἀποστόλου Παύλου, ὁ Ὀνήσιμος συνέχισε νά κηρύττει τό εὐαγγελικό μήνυμα στή Ρώμη. Ὅταν ἔμαθε γιά τό κήρυγμα τοῦ Ὀνησίμου ὁ ἔπαρχος τῆς Ρώμης Τέρτυλος, διέταξε νά τόν συλλάβουν. Ἀφοῦ δέν κατάφερε μέ κολακεῖες καί ἀπειλές νά πείσει τόν Ἀπόστολο νά ἀρνηθεῖ τόν Χριστό, ἄρχισε τά φρικτά βασανιστήρια. Τελευταῖο βασανιστήριο ἦταν νά τόν χτυποῦν ἀσταμάτητα μέ ξύλα μέχρι νά ξεψυχήσει. Μέ τόν τρόπο αὐτό παρέδωσε τήν ἁγία ψυχή του στόν πολυαγαπημένο του Ἰησοῦ Χριστό.
***
Τό ἔργο τῶν Ἀποστόλων δέν ἦταν εὔκολη ὑπόθεση. Εἶχαν νά ἀντιμετωπίσουν τή δυσκολία ἀπό τίς μεγάλες ἀποστάσεις, πού ἔπρεπε νά διανύσουν, τά φυσικά φαινόμενα, ὅπως τή θάλασσα μέ τίς φουρτοῦνες, τόν ἀέρα μέ τή βροχή, τό χιόνι ἤ τόν ἥλιο, καθότι δέν εἶχαν πάντοτε σταθερή στέγη. Κυρίως ὅμως εἶχαν νά ἀντιμετωπίσουν ἕναν εἰδωλολατρικό κόσμο μέ βασιλεῖς καί αὐτοκράτορες, πού ἦταν ἐχθροί τῶν Χριστιανῶν καί εἶχαν τήν κοσμική δύναμη νά τούς φέρνουν κάθε ἐμπόδιο στό κηρυκτικό τους ἔργο. Γι’ αὐτό καί ὁ ἀπόστολος Παῦλος, ἀπαριθμώντας τίς ὁμάδες ἤ τίς τάξεις τῶν Χριστιανῶν καί τῶν Ἁγίων, στήν πρώτη θέση τοποθετεῖ τούς Ἀποστόλους, «πρῶτον Ἀποστόλους, δεύτερον Προφήτας, τρίτον Διδασκάλους κ.λπ.».
Ὁ ἀπόστολος Ὀνήσιμος μᾶς γίνεται παράδειγμα πρός μίμησιν πρῶτον γιά τή μετάνοιά του. Ἐπίσης, γιά τή μεγάλη πίστη του. Δέν δειλιάζει νά κηρύξει τό Εὐαγγέλιο, παρά τήν ἐχθρική στάση τῶν ἀρχόντων. Καί δέν φοβᾶται νά ὁμολογήσει τήν πίστη του ἐμπρός στόν φοβερό ἔπαρχο τῆς Ρώμης.
Ἕνας δοῦλος κατάφερε, μέ τή φλογερή πίστη του στόν Θεό, νά γίνει πραγματικά ἐλεύθερος. Ὄχι γιατί ἐλευθερώθηκε ἀπό τήν ὑπηρεσία του στόν Φιλήμονα, ἀλλά γιατί ἐλευθερώθηκε ἀπό τά πάθη του. Ἄς μᾶς ἐνδυναμώνει ὁ Θεός, μέ τίς πρεσβεῖες τοῦ ἁγίου ἀποστόλου Ὀνησίμου, ὥστε κι ἐμεῖς νά γίνουμε κήρυκες τοῦ Εὐαγγελίου καί νά νικήσουμε κάθε πνευματική δουλεία, στήν ὁποία εἴμαστε ὑποταγμένοι.
π.Β.Σ.
