Χαιρετισμός Σεβ. Μητροπολίτη Ζάμπιας Ιωάννη σε Ημερίδα για Παγκόσμια Ημέρα Ελληνικής Γλώσσας
Η Ελληνική Γλώσσα είναι η αρχαιότερη καταγεγραμένη ζωντανή γλώσσα της Οικουμένης. Πρόκειται για μια γλώσσα που μιλιέται αδιάλειπτα εδώ και 40 σχεδόν αιώνες, γράφεται με την ίδια γραφή και το ίδιο αλφάβητο επί 28 αιώνες και με την ίδια ορθογραφία επί 24 αιώνες.
Η Ελληνική γλώσσα ως «σωσίβια λέμβος» που διέσωσε και διέδωσε στο διάβα των αιώνων την έννοια της Δημοκρατίας και τα Ευαγγελικά διδάγματα της Ορθόδοξης Χριστιανοσύνης. Πρόκειται για τη γλώσσα που ακόμη και οι ίδιοι οι Ιουδαίοι προτίμησαν να χρησιμοποιούν κόντρα στην επικρατούσα λατινική γλώσσα. Ειδικά, για το παλαίφατο Πατριαρχείο Αλεξανδρείας και Πάσης Αφρικής περιποιεί τιμή που υπήρξε η πρώτη «μήτρα» για την γένεση των Ευαγγελικών κειμένων για πρώτη φορά στα ελληνικά με τη συνδρομή Εβραίων Αλεξανδρινών.
Η 9η Φεβρουαρίου ανακηρύχθηκε από τη Βουλή των Ελλήνων το 2017 Παγκόσμια Ημέρα Ελληνικής Γλώσσας, συνδέοντάς την με την ημερομηνία τού θανάτου (9 φεβρουαρίου τού 1857) τού εθνικού μας ποιητή Διονυσίου Σολωμού. Γεγονός που δείχνει και τη σημασία που έχει για την Ελλάδα αλλά και για όλο τον Κόσμο η εμβληματική προσωπικότητα του Εθνικού Ποιητή, ο οποίος δεν έγραψε απλώς τον Εθνικό Ύμνο, αλλά υπήρξε και ο πρώτος που καλλιέργησε συστηματικά τη δημοτική γλώσσα και άνοιξε το δρόμο για τη χρησιμοποίησή της στη λογοτεχνία.
Είναι «παγκόσμια» ημέρα της Ελληνικής Γλώσσας, όχι με την έννοια της τυπικής παγκόσμιας αναγνώρισης της σε διακρατικό επίπεδο, αλλά πολύ περισσότερο με την έννοια της οικουμενικής σημασίας της ως μέσου επικοινώνησης του Ελληνικού Πολιτισμού και των θεμελίων των σύγχρονων δημοκρατικών κοινωνιών.
Όπως έχει πει ο «Πατριάρχης» του Ελληνικού Λόγου κ. Μπαμπινιώτης «Η Κοινή ελληνική γλώσσα που μιλάμε και γράφουμε σήμερα οι Έλληνες όπου γης είναι η αδιάσπαστη μακραίωνη συνέχεια που ως «νοητή γραμμή» μάς συνδέει άμεσα και άρρηκτα με τις μεγαλύτερες στιγμές τής ελληνικής σκέψης και γλώσσας και με τα μεγαλύτερα πετάγματα τής σκέψης τού ανθρώπου στην οικουμένη. Η συνέχεια αυτή τής γλώσσας μας είναι που μάς συνδέει με τον λόγο τού Πλάτωνος και τού Αριστοτέλους, με τη γλώσσα των κειμένων τού Ομήρου και τού Αισχύλου, με τη γλώσσα τού Θουκυδίδη, τού Ηροδότου και τού Πλουτάρχου, με τη γλώσσα τού Ιπποκράτους, ακόμη και με τη γλώσσα τής Καινής και Παλαιάς Διαθήκης, τη γλώσσα τού Χρυσοστόμου, τού Γρηγορίου και τού Βασιλείου, για να σταθώ μόνο σ’ αυτά».
Είναι λοιπόν χρέος όλων εμάς των Ελλήνων εντός και εκτός Ελλάδας να διατηρήσουμε αναμμένη τη φλόγα και τη ζωντάνια τη γλώσσα των γλωσσών, την Ελληνική Γλώσσα που έδωσε πνοή και νόημα σε κάθε μεγάλο βήμα της Ανθρώπινης Διανόησης.
Σας ευχαριστώ.
