Η εορτή της Υψώσεως του Τιμίου και Ζωοποιού Σταυρού, προβάλλει και τιμά το σύμβολο εκείνο της απεριόριστης αγάπης και της θυσίας του Θεανθρώπου για τη σωτηρία του κόσμου. Καθώς προσκυνούμε τον Τίμιο Σταυρό, η σκέψη και η καρδιά μας στρέφονται στην κορυφαία ημέρα της Μεγάλης Παρασκευής. Η σκέψη μας και ο λογισμός μας ανεβαίνουν στο Φρικτό Γολγοθά, εκεί όπου ο Θεάνθρωπος Χριστός εκουσίως σταυρώθηκε για τη σωτηρία του ανθρωπίνου γένους. Προσκυνούμε και τιμούμε το πανσεβάσμιο Ξύλο, το οποίο από τη στιγμή που επάνω Του υψώθηκε ο Λυτρωτής, από όργανο θανάτου, μετεβλήθη σε όργανο ζωής και σωτηρίας.
Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Διδυμοτείχου, Ορεστιάδος και Σουφλίου κ. Δαμασκηνός επι τη εορτή της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού ιερούργησε στον Ιερό (μεταβυζαντινό) Ενοριακό Ναό του Σωτήρος Χριστού, στο Κάστρο του Διδυμοτείχου, όπως συνηθίζεται. Εκκλησιάσθησαν ο Βουλευτής Έβρου Αναστάσιος Δημοσχάκης, ο Δήμαρχος Διδυμοτείχου Ρωμύλος Χατχηγιάννογλου, ο Διοικητής της XVI Μεραρχίας υποστράτηγος Γεώργιος Βάσιος, ο Διοικητής της 30ης Ταξιαρχίας ταξίαρχος Γεώργιος Οικονομάκος και πλήθος πιστών.
Σε επίκαιρο Μήνυμά του επι τη εορτή, που ανεγνώσθη εις άπαντας τους Ιερούς Ναούς της επαρχίας του, ο Σεβασμιώτατος μεταξύ άλλων, αφορμώμενος από το αποστολικό χωρίο «ἡμεῖς δὲ κηρύσσομεν Χριστὸν ἐσταυρωμένον, Ἰουδαίοις μὲν σκάνδαλον, Ἕλλησι δὲ μωρίαν» (Α΄ Κορ. 1,23), γράφει· «…Γιά μᾶς τοὺς χριστιανοὺς ὁ Σταυρὸς δὲν εἶναι οὔτε σκάνδαλο, οὔτε μωρία, ἀλλὰ ἡ μεγάλη μας καύχηση… Πρῶτον διότι ἐπί τοῦ Σταυροῦ ἐκφράσθηκε ἡ ἄμετρη ἀγάπη τοῦ Θεοῦ γιὰ τὸν ἄνθρωπο. Ἀπὸ τὴ στιγμὴ τῆς πτώσεως τῶν πρωτοπλάστων ἀπό τὸν Παράδεισο, ἡ ἀγαπητικὴ ἔμπνευση τοῦ Θεοῦ “ἠβουλήθη” καὶ στή συνέχεια ὑλοποίησε τό προαιώνιο σχέδιο τῆς Θείας Οἰκονομίας. Αὐτὸ τὸ σχέδιο ἀποσκοπεῖ στὴ συμφιλίωση τοῦ Θεοῦ μὲ τὸν ἄνθρωπο, στὴν ἀποκατάσταση τοῦ ἀνθρώπου στὴν παραδείσια κατάσταση, στὴ συγχώρηση τῶν ἀνθρώπων ἀπὸ τὶς ἁμαρτίες τους, στή λύτρωση τοῦ ἀνθρωπίνου γένους καὶ στὴν ἀπελευθέρωσή του ἀπὸ τά δεσμά τοῦ διαβόλου καὶ τή φθορά τοῦ θανάτου. Κεντρικὸ πρόσωπο στὸ σχέδιο αὐτό ἦταν ὁ Υἱός Του Θεοῦ ὁ Μονογενής, ὁ Ἰησοῦς Χριστός. Οἱ ὑποσχέσεις τοῦ Θεοῦ πρὸς τὸν ἄνθρωπο γιὰ τὴν ἀποκατάσταση καὶ τήν μεταξύ τους καταλλαγὴ δὲν περιορίσθησαν στὰ λόγια, ὅπως συχνά περιορίζονται οἱ ὑποσχέσεις τῶν ἀνθρώπων. Γράφει σχετικά ὁ Εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης ὅτι «οὕτω ἠγάπησεν ὁ Θεὸς τὸν κόσμον, ὥστε τὸν υἱόν του τὸν μονογενῆ ἔδωκεν, ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτόν μὴ ἀπόληται, ἀλλ’ ἔχη ζωὴν αἰώνιον» (Ἰωάν. 3,16)…
»Ὁ δεύτερος λόγος εἶναι διότι ἐπί τοῦ Σταυροῦ νικήθηκε ὁ θάνατος. Ὁ Κύριος ἑκουσίως ὁδήγησε τὰ βήματά Του στὸ Σταυρό. Δὲν ἦταν ὁ Χριστὸς Ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος ἀκολούθησε τὶς ἐξελίξεις καὶ τὰ σχέδια τῶν ἀνθρώπων, ἀλλὰ ἦταν ὁ Χριστὸς Αὐτός ποὺ ὅριζε τὶς ἐξελίξεις· Αὐτός ποὺ εἶχε σχεδιάσει τὴν σωτηρία τῶν ἀνθρώπων. Ὁ Χριστός εἶναι Ἐκεῖνος ποὺ ἑκουσίως ὁδηγεῖ τὸν ἑαυτό Του στὸ Σταυρὸ καὶ ἔτσι, μὲ τὸ δικό Του θάνατο, νικᾶ τὸ θάνατο, νικᾶ τὴν κυριαρχία τοῦ διαβόλου, ποὺ ὁδηγεῖ τὸν ἄνθρωπο στὸν ψυχικό του ἀφανισμό. Γι’ αὐτό, ὅπως ψάλλουμε τὸ Πάσχα, ὁ Χριστὸς «θανάτῳ θάνατον ἐπάτησε» καί νίκησε τὸν θάνατο μὲ τό δικό Του θάνατο…
»Τρίτον διότι ὁ Σταυρός εἶναι ἡ προϋπόθεση τῆς Ἀναστάσεως. Ἂν ὁ Χριστὸς δὲν ἐπέλεγε τὴν ἑκούσια θυσία, ἄν ὁ Θεάνθρωπος Ἰησοῦς δὲ βάδιζε πρὸς τὸ ἑκούσιον Πάθος προσφέροντας τὸν ἑαυτό Του λύτρο ἀντὶ πολλῶν, ἂν δὲν ἐδέχετο θάνατο ἀτιμωτικό ἐπί τοῦ Σταυροῦ, τότε δὲν θὰ ὑπῆρχε Ἀνάσταση καὶ αὐτὸ θὰ ἦταν ἡ μεγαλύτερη τραγωδία τοῦ ἀνθρωπίνου γένους. Δὲν θὰ ὑπῆρχε σωτηρία, δὲν θὰ ὑπῆρχε λύτρωση…».
Την παραμονή το εσπέρας, 13η του μηνός Σεπτεμβρίου ε.έ., ο Σεβασμιώτατος χοροστάτησε στην ακολουθία του Μεγάλου Εσπερινού και ευλόγησε τους άρτους στον πανηγυρίζοντα Ιερό Ενοριακό Ναό Τιμίου Σταυρού και Αγίου Γεωργίου στη Στέρνα του Δήμου Ορεστιάδος, οπου τον θείο λόγο εκήρυξε ο εκ των κληρικών της Ιεράς Μητροπόλεως μας Αρχιμ. Χρυσόστομος Καμαργιάννης. Στην ακολουθία προσήλθαν ο Βουλευτής Έβρου Αναστάσιος Δημοσχάκης, ο Διοικητής της 3ης Ταξιαρχίας, ταξίαρχος Αθανάσιος Φωτεινόγλου, εκπρόσωπος του Δημάρχου Ορεστιάδος, ο Πρόεδρος της τοπικής Κοινότητος Γεώργιος Παπαδόπουλος και ικανό εκκλησίασμα.
