Τώρα που το πένθος της Σαρακοστής πήρε σάρκα και οστά. Τώρα που η ζωή μοιάζει λίγη. Τώρα που μαύρα πανιά θα τυλίξουν σώματα απροετοίμαστα για αποχωρισμούς. Τώρα είναι το προσωπικό και συλλογικό μας στοίχημα, να βρούμε τη σπίθα της Αναστάσεως σ όλο αυτό. Ίσως αυτή τη φορά η σπίθα να μοιάζει με νερό, με το κοινό δάκρυ που κύλησε στο μάτια μας και μας έκανε ένα.
Ο Θεός να αναπαυει τις ψυχές των κεκοιμημένων και να γεμίζει μυστικώς με απαντήσεις τα άπειρα “γιατί” των ζωντανών.
