«Εἰ ἐμέ ἐδίωξαν, καί ὑμᾶς διώξουσιν», ἐάν διώκουν Ἐμένα θά διώξουν κι ἐσᾶς, μᾶς λέγει ὁ Κύριος στό ἱερό Εὐαγγέλιο. Ἐπίσης, στούς περίφημους Μακαρισμούς ἐπαινεῖ καί ἐπιβραβεύει ὅσους διώκονται γιά τήν δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ, ἀλλά καί γενικά ὅσους διώκονται ἐπειδή Τόν ἀκολουθοῦν.
Καί σέ πολλά ὅμως ἀκόμη σημεῖα τῆς Γραφῆς, ὁ Κύριος μᾶς μιλάει γιά διωγμούς, γιά φυλακίσεις, βασανιστήρια, ἐξορίες, ἀποκληρώσεις ἀπό τό οἰκογενειακό περιβάλλον καί ἄλλα πολλά, τά ὁποῖα θά περάσει ὅποιος πιστεύει σ’ Αὐτόν. Οὐσιαστικά, μποροῦμε νά ποῦμε πώς ὁ «κλῆρος» τῆς Ὀρθοδοξίας ἐδῶ στήν γῆ εἶναι οἱ διωγμοί καί τό μαρτύριο. Πρῶτος ἄλλωστε πού διώχθηκε καί ἔχυσε τό τίμιο Αἷμα Του ἦταν ὁ Κύριος καί Θεός μας. Γι’ αὐτό καί ἡ Ἐκκλησία μας ἔχει καί τήν ἐπωνυμία Ἐκκλησία Μαρτύρων.
Πολλές φορές ὅμως ἐμεῖς οἱ Χριστιανοί χάνουμε τόν προσανατολισμό μας καί συνδυάζουμε τήν χριστιανική πίστη μας μέ τήν καλοπέραση, τίς ἀνέσεις, τίς εὐκολίες. Θεωροῦμε ὅτι, ἐφόσον πιστεύουμε στόν Χριστό, ὅλα πρέπει νά μᾶς πηγαίνουν καλά. Νά εἴμαστε ὑγιεῖς, νά ἔχουμε χρήματα καί ἀνέσεις, νά μήν ἔχουμε πειρασμούς καί θλίψεις.
Σκεπτόμενοι ἔτσι, μόνο ἀπατώμαστε. Αὐτή ἡ θεωρία εἶναι καθαρά προτεσταντική καί ἔχει εἰσχωρήσει δυστυχῶς καί μέσα στήν δική μας πορεία. Ἐννοεῖται πώς ὁ Θεός εὐλογεῖ καί βοηθάει ὅποιον εἶναι κοντά Του, ἀλλά αὐτό πού Τόν ἐνδιαφέρει περισσότερο εἶναι ἡ πνευματική ὠφέλεια τοῦ ἀνθρώπου. Ὑλικά ἀγαθά θά δώσει τόσα ὅσα εἶναι ἀπαραίτητα.
Πάντως μέσα ἀπό τούς βίους τῶν Ἁγίων μας βλέπουμε πώς οἱ διώξεις, τά μαρτύρια, οἱ δοκιμασίες καί ἡ κάθε δυσκολία ἦταν καθημερινότητά τους. Ἀκολουθοῦσαν τά ἴχνη τοῦ Διδασκάλου καί τηροῦσαν τίς ἅγιες ἐντολές Του. Μιά τέτοια περίπτωση ἀποτελεῖ καί ἡ ἁγία ὁσιομάρτυς Φεβρωνία, πού ἡ Ἐκκλησία μας ἑορτάζει στίς 25 Ἰουνίου.
Ἡ ἁγία Φεβρωνία ἔζησε τήν ἐποχή τῶν διωγμῶν, ὅταν διοικοῦσε τήν Ρωμαϊκή αὐτοκρατορία ὁ Διοκλητιανός.
Ὁ φοβερός αὐτός διώκτης τῶν Χριστιανῶν, ἔστειλε τόν Λυσίμαχο καί τόν θεῖο του Σελῆνο στήν Ἀνατολή, μέ ἐντολή νά θανατωθοῦν ὅλοι οἱ Χριστιανοί. Ὁ Σελῆνος, «ὑπάκουος» στόν αὐτοκράτορα, δίωκε, βασάνιζε καί θανάτωνε μέ τόν χειρότερο τρόπο τούς Χριστιανούς πού συναντοῦσαν στήν πορεία τους στήν Ἀνατολή.
Ὁ ἀνιψιός του Λυσίμαχος φερόταν μέ πιό ἁγνά αἰσθήματα. Σεβόταν ὅτι οἱ Χριστιανοί πιστεύουν σέ κάτι διαφορετικό ἀπό τούς εἰδωλολάτρες. Ἔτσι, ὅταν ἔφθαναν κοντά σέ κάποια πόλη ἤ χωριό, προσπαθοῦσε νά εἰδοποιήσει τούς Χριστιανούς, ὥστε, ὅσοι ἤθελαν, νά κρυφθοῦν καί νά σωθοῦν.
Αὐτό ἀκριβῶς ἔπραξε καί ὅταν ἔφθασε στήν πόλη Νισίβη, ἐκεῖ πού βρισκόταν καί τό μοναστήρι, στό ὁποῖο μόναζε ἡ ἁγία Φεβρωνία.
Εἰδοποιήθηκαν οἱ μοναχές, 50 τόν ἀριθμό, καί ἡ ἁγία γερόντισσα Βρυένη ἔκανε σύναξη καί τίς μίλησε. Τίς εἶπε νά πράξει ἡ καθεμιά κατά τήν συνείδησή της καί ἄν θέλουν μποροῦν νά φύγουν ἀπό τό Μοναστήρι, γιά νά κρυφτοῦν καί νά γλυτώσουν τό μαρτύριο. Στό τέλος ἔμειναν μόνο τρεῖς· ἡ Γερόντισσα, ἡ μοναχή Θωμαΐδα καί ἡ ἁγία Φεβρωνία.
Ἡ Ἁγία εἶχε πάει ἀπό μικρή στό Μοναστήρι καί γιατί εἶχε πόθο νά ἀφιερωθεῖ στόν Θεό, ἀλλά καί γιά τόν λόγο ὅτι ἡ ὀμορφιά της ἦταν ξεχωριστή καί δέν εἶχε καμιά διάθεση νά ταλαιπωρεῖται μέ μνηστῆρες εἰδωλολάτρες.
Ἡ ὀμορφιά της ὅμως αὐτή ἔκανε τήν Γερόντισσά της νά ἀνησυχεῖ. Φοβόταν πώς, μόλις τήν ἔβλεπαν οἱ διῶκτες εἰδωλολάτρες, θά ἤθελαν νά τήν πάρουν μαζί τους. Προσπαθοῦσε λοιπόν μέ νουθεσίες καί πολλή προσευχή νά τήν στηρίξει στήν πίστη, ὥστε νά μή λυγίσει καί νά μή δελεαστεῖ ἀπό τά ἐπαινετικά καί δόλια λόγια τῶν διωκτῶν.
Πραγματικά, τό σωματικό κάλλος τῆς Ἁγίας δέν πέρασε ἀπαρατήρητο. Αὐτός πού πῆγε στό Μοναστήρι γιά νά συλλάβει τίς μοναχές πρότεινε στόν Λυσίμαχο νά τήν κάνει γυναίκα του. Ὁ Λυσίμαχος, σεβόμενος τούς Χριστιανούς, ἀρνήθηκε.
Τότε τό θέμα τῆς Φεβρωνίας τό ἀνέλαβε ὁ θεῖος του Σελῆνος. Συνέλαβε τήν Ἁγία καί τήν ὁδήγησε στό κριτήριο. Ἐνῶ ἦταν ἕτοιμος νά τήν ὁδηγήσει στό μαρτύριο, μόλις τήν ἀντίκρυσε σαγηνεύτηκε. Καί ἀντί νά τῆς φερθεῖ μέ αὐστηρότητα, προσπάθησε νά τήν πείσει νά ἀλλαξοπιστήσει, γιά νά τήν προικίσει μέ δόξες καί τιμές.
Ἡ Ἁγία, πού ἀπό νεαρή ἡλικία εἶχε μπεῖ στό Μοναστήρι γιά νά γλυτώσει τόν εἰδωλολατρικό γάμο, ἦταν δυνατό νά δεχθεῖ τίς προτάσεις τοῦ Σελήνου; Τώρα πλέον ἡ πίστη της ἦταν θερμή καί δέν ἦταν διατεθειμένη νά ἀρνηθεῖ τόν Χριστό. Ἄλλωστε καί γι’ αὐτό εἶχε τό θάρρος καί ἔμεινε στό Μοναστήρι της. Σκοπός της ἦταν πλέον νά μαρτυρήσει γιά τόν Χριστό.
Βλέποντας ὁ Σελῆνος τήν σταθερότητα τῆς Ἁγίας ἐξοργίσθηκε. Τό θεώρησε προσβολή στό πρόσωπό του καί ἀπιστία στούς θεούς του. Τήν ὁδήγησε μέσα στό στάδιο, γιά νά τήν ὑποβάλει σέ βασανιστήρια. Πραγματικά, ἡ σκληρότητα τῶν βασανισμῶν ἦταν τόσο μεγάλη, πού καί οἱ θεατές εἰδωλολάτρες ἔφριξαν καί συγκλονίσθηκαν.
Ἡ Ἁγία, γνωρίζοντας τόν «κλῆρο» πού ἔχει λάβει ὡς Χριστιανή ἀπό τόν Θεό, ὅτι τό μαρτύριο σώζει, ἔμεινε σταθερή μέχρι τό τέλος. Ἀπηυδισμένος ὁ Σελῆνος, διέταξε νά τήν ἀποκεφαλίσουν. Ἔτσι ἡ ἁγία Φεβρωνία, μέ τήν πίστη της καί τήν ὑπομονή της στά βασανιστήρια, παρέδωσε τήν ἁγιασμένη ψυχή της στόν Χριστό, πού τόσο ἀγάπησε στήν ζωή της.
Ἡ ἁγία Φεβρωνία ἄς πρεσβεύει γιά ὅλους μας καί ἄς δυναμώνει τήν πίστη μας, ὥστε ὅ,τι καί νά περνᾶμε στήν ζωή μας νά τό ἀντιμετωπίζουμε μέ ὑπομονή καί ἐμπιστοσύνη στόν Θεό.
π.Β.Σ.
ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΟΣΙΟΣ ΘΕΟΦΙΛΟΣ ΙΟΥΝΙΟΥ
