Ὁ Ἅγιος Χαράλαμπος ἦταν ἱερεὺς στὴ Μαγνησία τῆς Μικρᾶς Ἀσίας καὶ ἔζησε ἐπὶ αὐτοκρατορίας τοῦ Σεπτιμίου Σεβήρου (193 – 211 μ.Χ.). Ὅταν τὸ ἔτος 198 μ.Χ. ὁ Σέβηρος ἐξαπέλυσε ἀπηνῆ διωγμὸ κατὰ τῶν Χριστιανῶν, ὁ ἔπαρχος τῆς Μαγνησίας Λουκιανός, συνέλαβε τὸν Ἅγιο καὶ τοῦ ζήτησε νὰ ἀρνηθεῖ τὴν πίστη του. Ὅμως ὁ Ἅγιος ὄχι μόνο δὲν τὸ ἔκανε αὐτό, ἀλλὰ ἀντίθετα ὁμολόγησε στὸν ἔπαρχο τὴν προσήλωσή του στὸν Χριστὸ καὶ δήλωσε μὲ παρρησία ὅτι σὲ ὁποιοδήποτε βασανιστήριο καὶ νὰ ὑποβληθεῖ δὲν πρόκειται νὰ ἀρνηθεῖ τὴν πίστη τῆς Ἐκκλησίας. Τότε ἡ σκοτισμένη καὶ σαρκικὴ ψυχὴ τοῦ Λουκιανοῦ ἐπέτεινε τὴν ὀργή της καὶ διέταξε νὰ ἀρχίσουν τὰ φρικώδη βασανιστήρια στὸ γέροντα ἱερέα. Πρῶτα τὸν γύμνωσαν καὶ ὁ ἴδιος ὁ Λουκιανός, παίρνοντας τὸ ξίφος τοῦ προσπάθησε νὰ πληγώσει τὸ σῶμα τοῦ Ἁγίου. Ὅμως ἀποκόπηκαν τὰ χέρια του καὶ ἔμειναν κρεμασμένα στὸ σῶμα τοῦ Ἱερομάρτυρα καὶ μόνο ὕστερα ἀπὸ προσευχὴ τοῦ Ἁγίου συγκολλήθηκαν αὐτὰ πάλι στὸ σῶμα καὶ ὁ ἡγεμόνας κατέστη ὑγιής. Βλέποντας αὐτὸ τὸ θαῦμα τοῦ Ἁγίου πολλοὶ ἀπὸ τοὺς δημίους πίστεψαν στὸν ἀληθινὸ Θεό.
Μὲ τὸ ζόφο στὸ νοῦ καὶ μὲ τὴ θηριωδία στὴν καρδιά, ὁ ἔπαρχος ἔδωσε ἐντολὴ νὰ διαπομπεύσουν τὸν Ἅγιο καὶ νὰ τὸν σύρουν διὰ μέσου τῆς πόλεως μὲ χαλινάρι. Τέλος, διέταξε τὸν ἀποκεφαλισμὸ τοῦ Ἁγίου, ὁ ὁποῖος μὲ τὸ μαρτύριό του ἔλαβε τὸ ἁμαράντινο στέφανο τῆς δόξας σὲ ἡλικία 113 ἐτῶν.
Περὶ τῶν Ἱερῶν Λειψάνων τοῦ Ἁγίου Χαραλάμπους δὲν ὑπάρχουν συγκεκριμένες μαρτυρίες. Ἡ μοναχὴ Θεοτέκνη Ἁγιοστεφανίτισσα στὸ Συναξάρι τοῦ Ἁγίου Χαραλάμπους (1995 μ.Χ.), καταχωρεῖ πληροφορίες σχετικὰ μὲ τὴν τιμία Κάρα τοῦ Ἁγίου, ἡ ὁποία φυλάσσεται στὴ Μονὴ Ἁγίου Στεφάνου Μετεώρων. Σύμφωνα μὲ τὶς πληροφορίες αὐτές, ἡ Κάρα τοῦ Ἁγίου δωρήθηκε στὴ Μονὴ ἀπὸ τὸν Ἡγεμόνα τῆς Βλαχίας Βλαδισλάβο, τὸ 1412 – 1413 μ.Χ., μαζὶ μὲ δυὸ κτήματα στὸ Μετόχι Μπουτόϊ. Γιὰ τὴν ἐποχὴ καὶ τὶς συνθῆκες κάτω ἀπὸ τὶς ὁποῖες βρέθηκε τὸ πολύτιμο αὐτὸ κειμήλιο στὴ Βλαχία, δὲν σώθηκαν πληροφορίες. Ἐπίσης, τμήματα τῆς τιμίας κάρας τοῦ Ἁγίου Χαραλάμπους φυλάσσονται καὶ στὸν ὁμώνυμο προσκυνηματικὸ Ναὸ τῆς κωμοπόλεως Θεσπιῶν τῆς Βοιωτίας.
ἈπολυτίκιονἮχος δ’. Ταχύ προκατάλαβε.
Ὡς στύλος ἀκλόνητος, τῆς Ἐκκλησίας Χριστοῦ, καί λύχνος ἀείφωτος τῆς οἰκουμένης σοφέ, ἐδείχθης Χαράλαμπες· ἔλαμψας ἐν τῷ κόσμῳ,διά τοῦ μαρτυρίου, ἔλυσας τῶν εἰδώλων, τήν σκοτόμαιναν μάκαρ,διό ἐν παρρησίᾳ Χριστῷ, πρέσβευε σωθῆναι ἡμᾶς.
Κοντάκιον
Ἦχος δ’ . Ἐπεφάνης σήμερον.
Ὡς φωστήρ ἀνέτειλας ἐκ τῆς ἑῴας, καί πιστούς ἐφώτισας,ταῖς τῶν θαυμάτων σου βολαῖς, Ἱερομάρτυς Χαράλαμπες·ὅθεν τιμῶμεν τὴν θείαν σου ἄθλησιν.
Μεγαλυνάριον
Τὸν ἐν Ἀθλοφόροις ἱερουργόν, καὶ ἐν ἱερεῦσιν, ἱερώτατον Ἀθλητήν, τῶν θαυμάτων ῥεῖθρα, πηγάζοντα τῷ κόσμῳ, τὸν μέγαν Χαραλάμπην,ὕμνοις τιμήσωμεν.
