Του Επισκόπου Τολιάρας και Ν. Μαδαγασκάρης κ. Προδρόμου
“Σας γράφω σήμερα για να σας μεταφέρω μια μικρή ιστορία, μια ιστορία που κρύβει μέσα της δύναμη και ελπίδα, κι εύχομαι να βρει θέση στην καρδιά σας όπως βρήκε και στη δική μου.
Βρισκόμουν, λοιπόν, μια μέρα σε ένα από τα χωριά της Μαδαγασκάρης, πλάι σε ένα παιδί που με ακολουθούσε αθόρυβα. Ήταν ένα παιδί με μάτια καθαρά, γεμάτα από εκείνη την αθώα περιέργεια, που μόνο τα παιδιά κουβαλούν. Όμως, πίσω από αυτά τα αθώα μάτια κρυβόταν κι ένας πόνος, μια καθημερινή πάλη για την επιβίωση, που το ανάγκαζε να περπατά ώρες ολόκληρες για να βρει λίγο νερό και άλλες τόσες για να φτάσει στο σχολείο.
Εκείνη τη μέρα, όπως περπατούσαμε μαζί, αισθάνθηκα το χεράκι του να με σφίγγει λίγο περισσότερο, σαν να ζητούσε μια επιπλέον δύναμη, ένα στήριγμα. Σταμάτησα και το κοίταξα με αγάπη, και τότε μου έκανε μια ερώτηση που δεν θα ξεχάσω ποτέ: «Πάτερ, πώς γίνεται να είσαι πάντα χαρούμενος; Πώς γίνεται να μην κουράζεσαι ποτέ;»
Αδερφοί μου, εκείνη τη στιγμή ένιωσα σαν να μου έδωσε ο Θεός τα λόγια που χρειαζόταν να ακούσει αυτό το παιδί, μα ίσως κι όλοι μας: «Η χαρά μου, παιδί μου, δεν είναι δική μου. Τη βρίσκω κάθε φορά που βλέπω το χαμόγελό σου. Όταν σου δίνω ένα κομμάτι από την καρδιά μου, εκείνη γίνεται μεγαλύτερη. Η αγάπη πολλαπλασιάζεται όταν τη δίνεις».
Κι έτσι, συνέχισα να περπατώ μαζί του, κρατώντας τον στην καρδιά μου, όπως κι αυτός με κράτησε στο χέρι του, γεμάτος πίστη. Εκείνη την ημέρα, έμαθε ότι δεν είναι μόνος, κι ίσως κι εγώ, με τη χάρη του Θεού, έμαθα ξανά το αληθινό νόημα της αγάπης.
Αυτή η μικρή ιστορία δεν ανήκει μόνο σε εμένα ή στο παιδί αυτό. Ανήκει σε όλους εσάς που κουβαλάτε καθημερινά βάρη, που αναρωτιέστε πού θα βρείτε τη δύναμη να προχωρήσετε. Θέλω να σας πω πως η δύναμη αυτή βρίσκεται στην αγάπη που δίνετε, στο χέρι που απλώνετε για να στηρίξετε τον πλησίον σας, στην ελπίδα που μοιράζετε σε εκείνους που έχουν ανάγκη.
Ας μάθουμε, λοιπόν, να δίνουμε χωρίς να φοβόμαστε μήπως χάσουμε, να αγαπάμε χωρίς όρους και όρια, να βαδίζουμε τον δύσκολο δρόμο με χαμόγελο, γιατί εκείνος που περπατάει με αγάπη δεν περπατάει ποτέ μόνος του”.
