“Η Δημοκρατία και η Αποκατάσταση”- Της Ελένης Κοκτσίδου

Τῆς Ἑλένης Κοκτσίδου, Πτυχιούχου Τμήματος Βαλκανικῶν,
Σλαβικῶν καί Ἀνατολικῶν Σπουδῶν τοῦ Πανεπιστημίου Μακεδονίας

 

 

Ἡ δημοκρατία εἶναι γιά τήν Ἑλλάδα ὅ,τι τό παιδί γιά τή μητέρα του.
Τά πάντα. Στή χώρα μας, σύμφωνα μέ τό περιοδικό Economist, ἡ
δημοκρατία εἶναι «πλήρης», πού σημαίνει πώς οἱ πολιτικές ἐλευθερίες
τῶν Ἑλλήνων βρίσκονται στό 100%. Εἶναι αὐτό ἄραγε πού ἑορτάζεται
κάθε καλοκαίρι στό Προεδρικό Μέγαρο;
Δέν εἴμαστε ἐδῶ γιά νά ἀπαντήσουμε στό ἐρώτημα, ἀλλά γιά νά
ἐξετάσουμε τό κατά πόσο ἡ δημοκρατία σέ τούτη τή χώρα εἶναι
ἀποκατεστημένη.
Σύμφωνα μέ τούς ἀρχαίους Ἕλληνες, Δημοκρατία σημαίνει τό
«κράτος», ἡ δύναμη τοῦ «δήμου», τοῦ συνόλου δηλαδή τῶν ἀνθρώπων
μέ πολιτικά δικαιώματα. Εἶναι τό πολίτευμα ἐκεῖνο, ὅπου ἡ ἐξουσία
πηγάζει ἀπό τόν λαό, ἀσκεῖται ἀπό τόν λαό καί ὑπηρετεῖ τά συμφέροντα
τοῦ λαοῦ.
Ὁ βρετανός πρωθυπουργός Οὐίνστον Τσόρτσιλ εἶχε πεῖ πώς, «Ἡ
δημοκρατία εἶναι τό χειρότερο πολίτευμα, ἄν ἐξαιρέσει κανείς ὅλα τά
ἄλλα πού ἔχουμε δοκιμάσει». Γιατί ἄραγε; Ἴσως ἐπειδή εἶναι ἰδιαίτερα
εὐάλωτη. Εἶναι πολύ εὔκολο, ἄν δέν ὑπάρχει μέτρο, στό ὄνομα τῆς
ἀπόλυτης ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ καί ΙΣΟΤΗΤΑΣ, νά διαστρεβλωθεῖ ἡ
πραγματική ἔννοια τῆς Δημοκρατίας. Καί στή χώρα μας τόν τελευταῖο
καιρό τό ἔχουμε δεῖ νά γίνεται μέ στόχευση καί κυρίως μεθοδικά.
Ἀπό τήν ἄλλη ὁ Ἕλληνας ἱστορικός τοῦ 1ου αἰώνα μ.Χ.
Πλούταρχος εἶχε γράψει πώς, «Ἄριστη Δημοκρατία εἶναι ἐκείνη στήν
ὁποία ὅλοι φοβοῦνται τόν νόμο, ὅπως τόν τύραννο». Γιά νά δουλέψει
σωστά καί πρός ὄφελος ὅλων ἡ Δημοκρατία, θά πρέπει νά τηρεῖται ὁ
νόμος καί οἱ κανόνες τῆς δικαιοσύνης. Βέβαια, σέ αὐτό πού δέν
ὑπολόγιζε ὁ Πλούταρχος εἶναι πώς στήν Ἑλλάδα ἡ διαφθορά στή
δικαιοσύνη ἀποτελεῖ διαχρονικό πρόβλημα, πού ἔρχεται στό προσκήνιο
μέ τήν πρώτη ΕΘΝΙΚΗ ΤΡΑΓΩΔΙΑ πού συμβαίνει.
Καί ἐρχόμαστε στό φλέγον ζήτημα τῆς ἀποκατάστασης τοῦ
σημαντικότερου γεννήματος ἐτούτης τῆς χώρας, τοῦ σπουδαιότερου
δώρου πού ἔκανε ὁ Ἕλληνας στόν πλανήτη, τῆς Δημοκρατίας. Αὐτό πού
ζοῦμε σήμερα, ἄν ἀναλογιστοῦμε τούς παραπάνω προβληματισμούς, δέν

νομίζω πώς εἶναι ἡ δημοκρατία τοῦ Κλεισθένη, τοῦ Περικλῆ, ἡ
δημοκρατική ἀρχή, γιά τήν ὁποία ἔγραφε ὁ Καποδίστριας. Ἡ
ἀποκατάσταση, γιά τήν ὁποία γίνεται λόγος κάθε καλοκαίρι,
καταπίνοντας τό ζήτημα τῆς Κύπρου, εἶναι πολιτειακή, καθώς ἡ ἀστική
κοινοβουλευτική δημοκρατία δέν ἀποκαταστάθηκε ποτέ.
50 χρόνια μετά ἀπό αὐτό πού ὀνομάζεται «ἐπέτειος τῆς
ἀποκατάστασης τῆς δημοκρατίας στήν Ἑλλάδα», τά νούμερα δείχνουν
πώς μᾶλλον ἔχουμε πολύ δρόμο ἀκόμη νά διανύσουμε, καθώς ἡ χώρα
κατά τό εὐρωβαρόμετρο κατατάσσεται πρώτη στή διαφθορά, μέ τό 98%
τῶν πολιτῶν νά θεωρεῖ ὅτι ἡ διαφθορά εἶναι διαδεδομένη σέ ὅλους τούς
θεσμούς.
Ἄν ἐλέγξουμε τήν ἱστορία μας, ἀπό τήν ἐποχή τῆς φυλάκισης τοῦ
Κολοκοτρώνη, τή δολοφονία τοῦ Κυβερνήτη, τήν ἀποτυχία τοῦ
Μικρασιατικοῦ ὀνείρου, τόν Ἐμφύλιο σπαραγμό, τήν ἐπιβολή τῶν
μνημονίων καί τά κροκοδείλια δάκρυα πολιτικῶν ἐντός καί ἐκτός Βουλῆς
γιά θέματα «Ἐπικαιρότητας», τά καμπανάκια τῆς διαφθορᾶς χτυποῦν γιά
περισσότερο ἀπό 50 χρόνια.
Ἡ Δημοκρατία δέν εἶναι ἁπλά καί μόνο καθεστώς Ἐλευθερίας, ἀλλά
καί Εὐθύνης! Τό ἕνα δέν μπορεῖ νά ὑπάρχει χωρίς τό ἄλλο.
Κλείνοντας, ἄς θυμηθοῦμε τά λόγια τοῦ Γάλλου φιλόσοφου
Μπενουά: «Τό μεγαλύτερο μέτρο τῆς δημοκρατίας δέν εἶναι ὁ βαθμός
ἐλευθερίας οὔτε ὁ βαθμός ἰσότητας, ἀλλά μᾶλλον ὁ βαθμός
συμμετοχῆς». Οἱ ἀντοχές τῆς Δημοκρατίας, δηλαδή, μετρῶνται ἀπό τό
βαθμό συμμετοχῆς τῶν ἀνθρώπων στά κοινά. Ἡ ἀδιαφορία μπορεῖ νά
κρύβει πολλούς κινδύνους, ἕνας ἀπό τούς ὁποίους εἶναι ἡ κατάρρευση
τῆς Δημοκρατίας…

Ακολούθησέ μας....

Κοινοποίησέ το....