Η Μητρόπολη Ίμβρου και Τενέδου

Δυὸ νησιὰ στολίδια, διαμάντια στὸ διάδημα τοῦ γαλάζιου Αἰγαίου. Νησιὰ ποὺ σὰν ἄγρυπνοι φρουροὶ φυλάσσουν τὴν εἴσοδο τοῦ Ἑλλησπόντου. Ἕνα νησὶ μεγάλο, ἡ Ἴμβρος καὶ ἕνα μικρότερο, ἡ Τένεδος. Μεγάλη ἡ ἱστορία καὶ τῶν δύο. Ἀπὸ τὰ πανάρχαια χρόνια. Ἀπὸ τοὺς Τρωϊκοὺς πολέμους καὶ παλαιότερα. Μεγάλες ὅμως καὶ οἱ περιπέτειές τους ἀνὰ τοὺς αἰῶνες. Πολυκύμαντες, τρικυμιώδεις. Μετὰ τὴν συνθήκη τῆς Λωζάνης τοῦ 1923 ἀνήκουν στὸ τουρκικὸ κράτος. Παλαιότερα ὁ πληθυσμός τους ἦταν καθαρὰ ῥωμαίϊκος. Τώρα πιὰ δὲν εἶναι. Οἱ πολλοὶ ἔφυγαν. Πουλιὰ κυνηγημένα. Κούρνιασαν ἀλλοῦ, σ’ ὅλου τοῦ κόσμου τὰ πέρατα. Ἔφυγαν, μὰ δὲν λησμόνησαν. Λησμονεῖται ποτὲ ὁ τόπος ποὺ γεννήθηκες καὶ μάλιστα ἂν αὐτὸς εἶναι αὐτὰ τὰ δυὸ πανέμορφα νησιά;

    Καὶ μετὰ τὶς ἀναταράξεις καὶ τὶς ἀνακατατάξεις ἔμειναν λίγοι. Ὅμως αὐτοὶ οἱ λίγοι δὲν εἶναι “κάχληκες”, δὲν εἶναι χαλίκια ποὺ πάντα εἶναι πολλά, εἶναι διαμάντια ποὺ πάντα εἶναι λίγα. Ἐμμένουν “ἀπὸ τοῦ χρέους μὴ κινοῦντες”. Στρείδια καὶ πεταλίδες στοὺς ἁλίκτυπους βράχους Ἴμβρου καὶ Τενέδου. “Ἐμμένουν” καὶ καρτερικὰ περιμένουν νὰ ξανοίξῃ ὁ καιρός, νὰ φανοῦν τὰ χελιδόνια καὶ μετὰ νἄρθουν οἱ ξενιτεμμένοι ἀπ’ τὴν Ἑλλάδα, τὴν Ἀμερική, τὴν Αὐστραλία, ἀπὸ παντοῦ γιὰ νὰ γιορτάσουν μαζὶ τὶς Χριστιανικὲς γιορτὲς τοῦ καλοκαιριοῦ, τὴν γιορτὴ τῆς Παναγίας. Καὶ μετὰ πάλι οἱ λίγοι νὰ θυμοῦνται, νὰ ἀναπολοῦν καὶ νὰ συγκινοῦνται…

    Καὶ αὐτοὶ οἱ λίγοι συγκροτοῦν τὴν Ἱερὰν Μητρόπολιν Ἴμβρου καὶ Τενέδου. Εἶναι ἡ τρίτη Μητρόπολις τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου. Ἔμειναν αὐτές: Ἀρχιεπισκοπὴ Κωνσταντινουπόλεως, Ἱερὰ Μητρόπολις Χαλκηδόνος, Ἱερὰ Μητρόπολις Δέρκων, Ἱερὰ Μητρόπολις Ἴμβρου καὶ Τενέδου καὶ Ἱερὰ Μητρόπολις Πριγκηποννήσων. Μόνον αὐτές.

    Μητροπολίτης ὁ Σεβασμιώτατος κ.κ. Κύριλλος. Ζῇ καὶ ἀναπνέει γι’ αὐτοὺς τοὺς ὀλίγους. Εἶναι καὶ αὐτὸς Ἴμβριος, σὰρξ ἐκ τῆς σαρκός των. Γνωρίζει πολὺ καλὰ ἀπὸ πόνο καὶ δάκρυ. Γνωρίζει ὅμως καὶ τὴν χαρὰ καὶ τὴν ἀγαλλίασι. Ζῇ μὲ τὸ λιγοστὸ μὰ ἐκλεκτὸ ποίμνιό του τὴν χαρμολύπη τῆς Ἁγίας Ὀρθοδοξίας μας, τῆς πονεμένης Ῥωμηοσύνης.

    Πιστεύει σὲ καλύτερες ἡμέρες. Ἡμέρες εἰρήνης, καταλλαγῆς, ἀλλὰ καὶ ἐπιστροφῆς. Κάποιοι θὰ ἐπιστρέψουν καὶ πάλι. Δὲν θὰ ἐπιτρέψῃ Κύριος Σαβαὼθ νὰ διαψευσθοῦν οἱ ἐλπίδες του. Οἱ προσευχές του θὰ εἰσακουσθοῦν. Ζῇ Κύριος.

    Καὶ εἶναι τόσον ὡραῖα, τόσο φιλόξενα αὐτὰ τὰ νησιά! Ὅσοι τὰ ἐπισκέπτονται ἀφήνουν ἐκεῖ τὴν καρδιά τους. Ὑπόσχονται μέσα τους “καλὴν ἐπάνοδο”. Καὶ εἶναι νησιὰ μὲ ἔνδοξο χριστιανικὸ παρελθόν. Στὴν Ἴμβρο, τὸ νησὶ τοῦ ἱστορικοῦ τῆς Ἁλώσεως Κριτοβούλου καὶ Βαρθολομαίου τοῦ Κουτλουμουσιανοῦ, ὑπάρχει πληθὺς ἐξωκκλησίων. Σὰν νὰ βρίσκεσαι σὲ κυκλαδίτικο νησί. Καὶ οἱ λίγοι μὲ ἐπικεφαλῆς τὸν Μητροπολίτη τους ἀγωνίζονται μὲ νύχια καὶ μὲ δόντια νὰ τὰ κρατήσουν ὄρθια καὶ ἀνοιχτά. Ἑπτὰ ῥωμαίϊκα χωριά, ἑπτὰ κοινότητες ὑπάρχουν στὸ νησί. Ἡ κοινότης τῆς Παναγίας, ὅπου καὶ ἡ ἕδρα τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως μὲ τὸ ὡραῖο καὶ σεμνὸ μητροπολιτικὸ της μέγαρο, ἡ κοινότης τῶν Ἁγίων Θεοδώρων, ποὺ εἶναι ἡ γενέτειρα τοῦ Οἰκουμενικοῦ μας Πατριάρχου, ἡ κοινότης Σχοινουδίου, ἡ κοινότης Ἀγριδίων, πατρὶς τοῦ οἰκείου Μητροπολίτου, ἡ κοινότης Γλυκέος, ἡ κοινότης Εὐλαμπίου καὶ ἡ κοινότης Κάστρου.

    Πέντε ἱερεῖς ἐξυπηρετοῦν αὐτὲς τῆς κοινότητες. Ὁπότε δὲν λείπει ποτὲ ἡ Θεία Λειτουργία καὶ οἱ λοιπὲς τῆς Ἁγίας μας Ἐκκλησίας ἁγιαστικὲς πράξεις. Λείπουν οἱ γάμοι καὶ οἱ βαπτίσεις. Πλεονάζουν οἱ κηδεῖες, τὰ μνημόσυνα καὶ τὰ τρισάγια. Ὅλοι ὅμως οἱ ζῶντες ἀποτελοῦν μαζὶ μὲ τὸν Μητροπολίτη τους καὶ τὸ ἱερατεῖον μιὰ εὐλογημένη οἰκογένεια.

Στὴν Τένεδο ὑπάρχει μόνον μία κοινότης -γιατὶ τὸ νησὶ εἶναι μικρὸ- μὲ τὸν ναὸ τῆς κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου καὶ τὸ θαυματουργὸ ἁγίασμα τῆς Ἁγίας Παρασκευῆς ποὺ κάθε χρόνο συγκεντρώνῃ πολλοὺς ἀποδήμους Τενεδίους καὶ ὄχι μόνον. Στερεῖται ἱερέως. Πιστεύουμε ὅμως ὅτι τὸ ἀνύστακτον ὄμμα τοῦ Μητροπολίτου θὰ εὔρῃ τρόπον νὰ καλυφθῇ τὸ κενό.

    Ἐκτὸς ἀπὸ τοὺς πολλοὺς συλλόγους Ἰμβρίων καὶ Τενεδίων στὸ ἐξωτερικό, ὑπάρχει καὶ ὁ Φιλανθρωπικὸς καὶ Μορφωτικὸς Σύνδεσμος Ἰμβρίων στὴν Κωνσταντινούπολι.

    Θὰ ἦταν ἄστοχο νὰ παραθεωρήσουμε τὸ συνεχὲς ἐνδιαφέρον τῆς Α.Θ. Παναγιότητος τοῦ Πατριάρχου κ.κ. Βαρθολομαίου γιὰ τὸ νησί του. Ἐνδιαφέρεται ὅσον ὀλίγοι. Ἐκεῖ βρίσκει “ἀνάπαυσιν τοῖς κροτάφοις” του, ἐνθυμεῖται παληὲς ἱστορίες, προσκυνεῖ στὰ ἐξωκκλήσια, ἐκεῖ ποὺ παιδάκι κρατοῦσε τὴν λαμπάδα τοῦ παπᾶ, συζητεῖ ἐγκάρδια μὲ τοὺς ἄδολους γέροντες τοῦ χωριοῦ του.

    Ἀλλὰ καὶ οἱ Ἀρχιερεῖς τοῦ Θρόνου ποὺ κατάγονται ἀπὸ τὸ νησί, ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Φιλαδελφείας κ. κ. Μελίτων καὶ ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Μύρων κ. κ. Χρυσόστομος ἀγωνίζονται γιὰ νὰ ἀναστήσουν τήν “σκηνὴν Δαυὶδ τὴν πεπτωκυῖαν”.

    Ὅλοι, ἀπὸ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου ἕως καὶ τοῦ γηραιοτέρου κατοίκου αὐτοῦ τοῦ εὐλογημένου νησιοῦ πιστεύουν ὅτι “ἡ ἐλπὶς οὐ καταισχύνει” (Ῥωμαίους Ε΄, 5) καὶ ὅτι “τοῖς ὀπίσω ἐπιλανθανόμενοι, τοῖς δὲ ἔμπροσθεν ἐπεκτεινόμενοι” (Φιλιππησίους Γ΄, 13), “τάχ’ αὔριον ἔσσεται ἄμεινον”. Πιστεύουν -καὶ προσεύχονται γι’ αὐτὸ- ὅτι θὰ ἀνατείλουν καλύτερες ἡμέρες καὶ γιὰ τὰ δύο νησιά.

    Ἡ ῥοδοδάκτυλος Ἠὼς ἐπιφαίνεται. Γλυκοχαράζει…

Ἀρχιμ. Δοσίθεος

Ἱερὰ Μονὴ Παναγίας Τατάρνης

Εὐρυτανίας

Ακολούθησέ μας....

Κοινοποίησέ το....