ΑΠΟ ΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΟΣΙΟΣ ΘΕΟΦΙΛΟΣ ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ
Τί ὄμορφα! Δέν πιστεύω στά μάτια μου. Εἶναι τόσο ὄμορφο αὐτό πού βλέπω. Βγαλμένο ἀπό τά παραμύθια. Ἔχει χιονίσει καί τά ἔχει σκεπάσει ὅλα ἕνα ὑπέροχο, λαμπρό, λευκότατο πέπλο.
Οἱ στέγες τῶν σπιτιῶν σκεπάστηκαν ἀπό τό χιόνι καί οἱ καμινάδες καπνίζουν, στέλνοντας παντοῦ τή μυρωδιά τοῦ καμένου ξύλου. Ὅλες οἱ αἰσθήσεις σέ πλήρη ἐγρήγορση. Τό χιόνι συνεχίζει νά πέφτει καί κάνει ἀκόμη πιό ὄμορφο τό θέαμα. Οὔτε δέκα χιλιάδες χριστουγεννιάτικα λαμπάκια στή σειρά δέν μποροῦν νά παραβγοῦν τήν ὀμορφιά αὐτοῦ τοῦ τοπίου!
Δέν μπορῶ νά μή συγκρίνω τήν ὡραιότητα τῆς ζωντανῆς ζωγραφιᾶς πού βλέπω μπροστά μου μέ τήν εἰκόνα πού ἔβλεπα πρίν πέσει τό χιόνι καί τά σκεπάσει ὅλα. Ἦταν πολλές οἱ ἀσχήμιες ἤ, ἄς τό πῶ πιό εὐγενικά, οἱ δυσμορφίες τοῦ τοπίου. Χαλασμένες σκεπές, σπασμένα κράσπεδα, λακκοῦβες στούς δρόμους. Τώρα ὅλα ἔχουν κατά μία ἔννοια ἐξαφανιστεῖ, ἀφοῦ στή θέση τους βλέπω αὐτό τό ἐξαίσιο θέαμα.
Εἶναι ἔτσι ὅμως; Σᾶς ἀκούω πού μοῦ ἀπαντᾶτε κι ἐσεῖς: «Ὄχι, δέν εἶναι ἔτσι». Μπορεῖ πρόσκαιρα νά κρυφτεῖ ἡ δυσμορφία, μπορεῖ νά καμουφλαριστεῖ καί ἴσως νά μή φανεῖ ποτέ, ἀλλά εἶναι ἐκεῖ.
Μήπως καί μέσα στήν ψυχή μου δέν ἔχω τέτοιες δυσμορφίες, πού κρύβονται πίσω ἀπό μιά φυσική εὐγένεια ἤ ἕνα χαριτωμένο χαμόγελο; Μήπως δέν ἔχω ἄσχημες γωνιές μέσα μου, πού ἀφήνω ἀδιόρθωτες καί πού δέν κάνω κἄν τήν προσπάθεια νά τίς ἀνακαλύψω, νά τίς δῶ καί μακάρι νά τίς ἐπιδιορθώσω;
Καί εἶναι τόσο πολλά τά σπασμένα κεραμίδια καί τά χαλασμένα κράσπεδα μέσα μου! Δέν ξέρω ἀπό ποῦ νά ἀρχίσω. Τί νά πρωτοκοιτάξω! Σέ μερικά πάθη-πληγές μου ἔχω τοποθετήσει μέ ἐπιμέλεια πέπλο βαρύ, μή τυχόν καί τά δοῦν οἱ ἄλλοι καί ἀποστρέψουν τό πρόσωπό τους ἀπό τήν ἀποκρουστική εἰκόνα τῆς ψυχῆς μου. Καί ἐνῶ ξέρω πόσο κακοφορμισμένες εἶναι οἱ πληγές, δέν τίς καθαρίζω, δέν τίς πλένω, παρά μέ πονηριά τίς καλύπτω.
Πόσο κοντόφθαλμα καί χωρίς προοπτική ἀντιμετωπίζω τό πολυτιμότερο δῶρο, πού μοῦ χάρισε ὁ Θεός, τήν ψυχή μου! Ἀντί νά πετάξω τά βαριά καλύμματα τῶν παθῶν, κυρίως τῶν κρυφῶν, ἄπρακτη θαυμάζω τήν ἐξωτερική μου συμπεριφορά πού, ναί, ἴσως εἶναι χαριτωμένη, ἀλλά κρύβει μιά λερωμένη καί ταλαιπωρημένη ἀπό τήν ἁμαρτία ψυχή.
Γνωρίζω τόν τρόπο νά κάνω τήν ψυχή μου ὀμορφότερη καί πιό ἀληθινή ἀπό κάθε θαυμαστό καί παραμυθένιο τοπίο, πού μπορεῖ νά ἀντικρύσω στή ζωή μου. Καί εἶναι ἕνας καί μοναδικός ὁ τρόπος αὐτός. Νά πλησιάσω στό Μυστήριο τῆς θείας Εὐχαριστίας, ἀφοῦ πρῶτα γονατίσω καί ζητήσω τήν ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν μου στό Μυστήριο τῆς ἱερᾶς Ἐξομολόγησης. Ἐκεῖ, κάτω ἀπό τό πετραχήλι τοῦ Πνευματικοῦ, θά τραβήξω κάθε πέπλο, πού καλύπτει τήν ἀταξία τῆς ψυχῆς μου, καί θά τοῦ ἐπιτρέψω νά τακτοποιήσει κάθε ἀκαταστασία.
Καί νά σᾶς πῶ ἕνα μυστικό; Στούς Πνευματικούς ἀρέσει πολύ νά συμμαζεύουν τίς ἀκαταστασίες καί νά βάζουν στή σειρά κάθε ἀταξία. Μακάρι νά τούς τό ἐπιτρέπουμε!
