Ἕνας πατέρας εἶχε δυὸ παιδιά, ἀκούσα-
με νὰ λέει ὁ Χριστὸς στὸ σημερινὸ
Εὐαγγέλιο, ὁ μεγάλος ἔμεινε κοντά του,
ὁ μικρὸς ἔφυγε μακριά του, ὅπου ἔζησε
ἄσωτη ζωή. Κάποτε ἦρθε στὰ συγκαλά
του καὶ ξαναγύρισε στὸ σπίτι καὶ στὸν
πατέρα του. Ἐκεῖνος, τὸν δέχτηκε μὲ ἀ-
νοιχτὴ τὴν ἀγκαλιά του, τὸν συγχώρε-
σε, τὸν πῆρε ξανὰ στὸ σπίτι του, ὅσο κι
ἂν γκρίνιαξε καὶ διαφώνησε ὁ μεγάλος
του ἀδελφός.
Ἀγαπητοί μου,
Τέτοιος Πατέρας εἶναι ὁ Θεός μας. Αὐ-
τὸν τὸν Πατέρα μᾶς δίδαξε ὁ Χριστός,
μὲ ὅσα μᾶς περιέγραψε γι’ Αὐτόν. Καὶ ἡ
Ἐκκλησία εἶναι τὸ σπίτι, ποὺ πάντα μᾶς
περιμένει. Τὸ πατρικό μας σπίτι, φωτισ-
μένο, μὲ τὴν πόρτα ἀνοιχτή, μὲ ἕνα πιά-
το ζεστὸ φαγητὸ στὸ τραπέζι καὶ ἕνα
μαλακὸ προσκέφαλο γιὰ νὰ ξαποστά-
σουμε.
Ὁπότε, «ἡ κίνηση εἶναι δική μας», ἀπὸ
ἐμᾶς ἐξαρτᾶται. Ὁ καθένας μας, ἀμέ-
τρητες φορὲς στὴ ζωή μας, βρισκόμα-
στε μπροστὰ σὲ δίλημμα, ποιὸν δρόμο
νὰ ἀκολουθήσουμε, ὅπως ὁ μυθικὸς
Ἡρακλῆς εἶχε νὰ διαλέξει ἀνάμεσα στὴν
ἀρετὴ καὶ στὴν κακία. Ὅμως, τώρα σὲ
ἐμᾶς, τὸ δίλημμα εἶναι σημαντικότερο.
Ἔχουμε νὰ ἐπιλέξουμε τὸν τρόπο μὲ τὸν
ὁποῖο θὰ ζήσουμε ἐδῶ, σ’αὐτὸν τὸν κό-
σμο καὶ συγχρόνως, ἔχουμε νὰ χτίσου-
με τὴν ποιότητα τῆς ζωῆς μας μετὰ τὸν
θάνατο. Ὁ Χριστὸς στὴν σημερινὴ πα-
ραβολὴ τοῦ Ἀσώτου Υἱοῦ, ἔδειξε ὅτι
τὴν ἀποκλειστικὴ διαχείριση τῆς ἐλευ-
θερίας τῆς βουλήσεώς μας, τὴν κρατᾶ-
με στὸ χέρι μας. Τὸ ξαναλέω, λοιπόν,
ἀπὸ ἐμᾶς ἐξαρτᾶται! Καὶ ἐξηγοῦμαι.
Πρὶν τὸν Χριστό, οἱ ἄνθρωποι προσπα-
θοῦσαν νὰ ἐξευμενίζουν τὸ θεῖο, νὰ
καλοπιάνουν τοὺς θεούς, γιὰ νὰ ἔχουν
τὴν εὔνοιά τους. Ἡ σοφὴ ἑλληνικὴ μυ-
θολογία ἀλλὰ καὶ ἡ ἑβραϊκὴ ἱστορία,
μᾶς δίνουν πολλὰ σχετικὰ παραδείγ-
ματα. Ὅμως, ὁ Χριστός, μᾶς ἔδειξε κάτι
διαφορετικό. Ὅταν ἄρχισε τὴν διδασκα-
λία του εἶπε ὅτι «ὁ Θεὸς Πατέρας τοῦ ἔ-
δωσε ὅλα τὰ δικαιώματα ποὺ σὰν Θεὸς
εἶχε». Γι’αὐτό, στὸ Ὄνομά Του συγχω-
ροῦσε ἁμαρτίες, θεράπευε ἀσθένειες,
ἀνάσταινε νεκροὺς κλπ. Πρὶν συλ-
ληφθεῖ, ὅμως, στὴν Γεθσημανῆ εἶπε ὅτι
«παραδίδει τὰ πάντα σ’ἐμᾶς» ! Εἶπε ὅτι
μποροῦμε νὰ κάνουμε ὅλα ὅσα ἔκανε
Ἐκεῖνος ἀλλὰ καὶ ἀκόμα περισσότερα:
θαύματα, θεραπείες, ἀναστάσεις νεκ-
ρῶν (τὰ βρίσκουμε αὐτὰ στοὺς βίους
τῶν Ἁγίων μας), καθώς καὶ νὰ συγχω-
ροῦμε ἁμαρτίες (ὑποχρέωση ποὺ πα-
ραμένει στὴν διακριτικὴ εὐχέρεια τῆς
Ἐκκλησίας μέχρι σήμερα καὶ γιὰ πάντα).
Ὁπότε, αὐτὴ ἡ ζωή, ὅπως καὶ ἡ ἄλλη
ποὺ ἀκολουθεῖ, δὲν εἶναι στὸ χέρι τοῦ
Θεοῦ, εἶναι στὸ δικό μας. Ὁ Θεὸς ὡς
Δημιουργός, εἶναι Πατέρας ὅλων μας
ἀνεξαιρέτως, εἴτε τὸ θέλουμε εἴτε ὄχι.
Τὸ «σπίτι» Του παραμένει πατρικό μας,
ἀκόμα κι ἂν τὸ ἐγκαταλείψαμε καὶ φύ-
γαμε. Ἡ ἀγκαλιά Του, περιμένει πάντα
νὰ μᾶς χωρέσει μέσα, χωρὶς νὰ ἀπαιτεῖ
ἀπολογίες. Ἔτσι, σ’ ἐμᾶς μένει ἡ δυνα-
τότητα νὰ ἐπιλέξουμε. Μέσα στὸ σπίτι
ὑπάρχει φῶς καὶ ζέστη, ἔξω ἀπὸ τὸ σπί-
τι βασιλεύει τὸ σκοτάδι καὶ λυσσομα-
νᾶ τὸ κρύο. Μέσα στὸ σπίτι ἔχουμε
ρόλο καὶ ἀξία (δαχτυλίδι, στολή), ἐνῶ ἔ-
ξω ἀπὸ τὸ σπίτι εἴμαστε σὰν τοὺς χοί-
ρους, ἀφοῦ τρῶμε τὸ ἴδια ξυλοκέρατα.
Μέσα στὸ σπίτι ἀκόμα καὶ τσακισμένοι
ἀπὸ τὴν πρώην ἄσωτη ζωή μας, γινό-
μαστε τὸ ἐπίκεντρο χαρᾶς καὶ εὐφρο-
σύνης, ἐπειδὴ ἐπιστρέψαμε.
Καταλαβαίνετε, τί θέλω νὰ σᾶς πῶ
ἀγαπητοί μου; Ὅσα συμβαίνουν στὴν
ζωή μας δὲν ἐξαρτῶνται ἀπὸ τὸν Θεό,
ἀλλὰ ἀπὸ ἐμᾶς. Τὰ δυσάρεστα, τὰ τρα-
γικά, τὰ ἐπικίνδυνα δὲν μᾶς τὰ φέρνει ὁ
Θεός, ἀλλὰ ἐμεῖς τὰ φέρνουμε στὴ ζωή
μας. Ἂν εἴμαστε ὅπως μᾶς θέλει ὁ Θεός,
ἂν μέναμε δίπλα Του, ἂν ἐπιστρέφαμε
κοντά Του, δὲν θὰ βιώναμε στὴν ζωή
μας τόσο πόνο, τόσες λύπες καὶ στε-
ναγμούς. Ἀνησυχοῦμε γιὰ ὅσα συμ-
βαίνουν γύρω μας: γιὰ τὴν γῆ ποὺ πα-
τᾶμε καὶ δὲν εἶναι στέρεη, εἶναι κινού-
μενη ἄμμος, ἕτοιμη νὰ μᾶς καταπιεῖ.
Γιὰ τὸ «σήμερα», ποὺ μᾶς ἔκλεψε κάθε
ἰκμάδα κάθε χαρᾶς καὶ ἐλπίδος καὶ γιὰ
τὸ «αὔριο» ποὺ ἤδη μᾶς φοβίζει μὲ τὶς
προκλήσεις του.
Σὲ ὅλη αὐτὴν τὴν σεισμόπληκτη ἀτμό-
σφαιρα γύρω μας, ἕνα μέγεθος εἶναι
ἀκλόνητο καὶ σταθερό: τὸ σπίτι τοῦ Πα-
τέρα μας, ἡ Ἐκκλησία. Ἀπὸ τότε ποὺ
«χτίστηκε», στὴν θάλασσα τῆς Τιβεριά-
δος, ὁ κόσμος μας ἄλλαξε τελείως. Ὅ-
μως, ἡ Ἐκκλησία μένει, σὰν τὴν κιβωτὸ
τοῦ Νῶε, γιὰ νὰ σώζει ὅσους προλα-
βαίνουν νὰ μποῦν μέσα της. Πολλοὶ εἶ-
ναι αὐτοί, ποὺ μένουμε μονίμως στὴν
ἀσφάλεια ποὺ μᾶς παρέχει. Ἂς προσέ-
ξουμε μόνο νὰ μὴν «συνηθίσουμε», νὰ
μὴν ὑπερηφανευτοῦμε καὶ σκληρύνου-
με ἀπέναντι στοὺς ἄλλους (ὅπως ὁ με-
γαλύτερος ἀδελφός). Πολλοὶ ὅμως εἶ-
ναι κι αὐτοὶ ποὺ φεύγουν καὶ στραπα-
τσάρονται, ἐξευτελίζονται καὶ ξεπέφ-
τουν. Ὅμως, ὁ Πατέρας περιμένει, τὸ
σπίτι εἶναι φωτισμένο καὶ ζεστό, τὸ
τραπέζι γεμᾶτο καὶ ἡ ὑποδοχὴ δεδομέ-
νη. Ἡ ἀπόφαση εἶναι δική μας, ὅσο γρη-
γορότερα τὸ ἀποφασίσουμε, τόσο τὸ
καλύτερο γιὰ μᾶς. Θέλει τόλμη ἡ με-
τάνοια, θέλει δύναμη ψυχῆς καὶ χα-
ρακτῆρα. Νομίζω ὅτι ὁ κόσμος μας, πιὸ
χαμηλὰ νὰ πέσει δὲν γίνεται, πιὸ κάτω
νὰ πάει, δὲν ἔχει, πιὸ πολὺ νὰ τα-
λαιπωρηθεῖ, δὲν ἀντέχει. Μόνο νὰ ση-
κωθοῦμε μᾶς ἀπομένει. Νὰ ρθοῦμε στὰ
συγκαλά μας, νὰ θυμηθοῦμε τὸν Πατέ-
ρα μας, νὰ ἐπιστρέψουμε στὸ πατρικό
μας σπίτι καὶ ἐκεῖ νὰ πέσουμε στὴν
ἀγκαλιά Του. Ἀπὸ ἐμᾶς ἐξαρτᾶται!
Ὁ Μητροπολίτης σας
Ὁ Ἀλεξανδρουπόλεως Ἄνθιμος
