«Ὁ Κύριός μου καί ὁ Θεός μου»
Κυριακή τοῦ Θωμᾶ
Θά μοῦ ἐπιτρέψετε νά σᾶς ἐκφράσω τήν χαρά μου, πού σᾶς βλέπω μέσα στόν ἱερό ναό. Ἀλλά ποιοί εἴμαστε ἐμεῖς νά χαιρόμαστε γιά τήν δική σας παρουσία ἐδῶ, μέσα στόν ἱερό ναό; Χαίρονται οἱ οὐρανοί, τά σμήνη τῶν Ἀγγέλων, τά νέφη τῶν Μαρτύρων, οἱ Ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας, ὅλη ἡ θριαμβεύουσα Ἐκκλησία. Γιατί; Γιατί, παρά τήν πολεμική, πού ἀπό ξηρᾶς, ἀέρος καί θαλάσσης σημειώνεται στόν τόπο μας, ἐσεῖς μένετε σταθεροί, μένετε ἀκλόνητοι, μένετε ἑδραῖοι, μένετε ἀμετακίνητοι.
Παρήγορο τό φαινόμενο! Τί κι ἄν ὑβρίζουν τόν Χριστό; Τί κι ἄν Τόν βλασφημοῦν; Τί κι ἄν Τόν διασύρουν; Ὁ Χριστός ἦταν τέλειος Θεός καί τέλειος ἄνθρωπος καί ἦρθε ἐδῶ, ὁλοκλήρωσε τό κοσμοσώτηριό Του ἔργο, ἐλευθέρωσε τόν ἄνθρωπο ἀπό τήν πραγματική σκλαβιά, χάρισε τήν ἐλευθερία, τήν σωτηρία καί τήν λύτρωση στό ἀνθρώπινο γένος, νίκησε τόν θάνατο, κατετρόπωσε τόν Ἅδη καί ὁ ἴδιος ἀναστημένος ἀνῆλθε εἰς τούς οὐρανούς. Ὁ Χριστός μπῆκε στήν ἱστορία τῆς ἀνθρωπότητος καί ὅσοι θελήσουν νά Τόν σβήσουν δέν θά τό πετύχουν.
Ὁ Μαθητής τῆς ἀμφιβολίας
Σήμερα, ἀδελφοί μου, εἶναι γιορτή τοῦ ἀποστόλου Θωμᾶ, «Ἡ ψηλάφησις τοῦ ἀποστόλου Θωμᾶ», λέμε. Ὁ Θωμᾶς ἦταν ἕνας καλοπροαίρετος ἄνθρωπος, ἦταν Μαθητής τοῦ Χριστοῦ. Ἦταν ἐκεῖνος πού ὅταν ὁ Χριστός ἔκανε τήν πρώτη ἐμφάνισή Του, μετά τήν Ἀνάστασή Του, στούς Μαθητές, ἀπουσίαζε καί ἀμφισβητοῦσε τά λόγια τῶν ἄλλων Μαθητῶν, ὅτι εἶδαν τόν Κύριο.
Γιατί, πεφιλημένε Μαθητή τοῦ Κυρίου;
Δέν εἶδες τήν ἀνάσταση τοῦ νεανίσκου τῆς Ναΐν;
Δέν εἶδες τήν ἀνάσταση τῆς θυγατρός τοῦ Ἰαείρου;
Δέν εἶδες τήν ἀνάσταση τοῦ Λαζάρου;
Γιατί τώρα ἀμφιβάλλεις καί ἀπορεῖς καί δέν μπορεῖς νά ἑρμηνεύσεις τήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ καί θέλεις πειστήρια αὐτοῦ τοῦ γεγονότος;
Συγκατάβαση, βεβαίως, ἔδειξε ὁ Χριστός μας καί στόν Μαθητή Του τόν Πέτρο πού Τόν ἀρνήθηκε. Δέν τόν ἀπέπεμψε ἀπό Μαθητή ὁ Χριστός. Τόν κράτησε καί ἔδειξε ὅλη τήν ἀγάπη καί τήν στοργή στόν ἀρνητή Πέτρο. Τό ἴδιο κάνει καί σήμερα μέ τόν Θωμᾶ.
Ἔτσι λοιπόν, ὕστερα ἀπό ὀκτώ μέρες καί ἐνῶ εἶναι συγκεντρωμένοι ὅλοι οἱ Μαθητές, μαζί καί ὁ Θωμᾶς, μέσα σέ ἕνα σπίτι τῆς Ἰερουσαλήμ, φοβισμένοι καί τῶν «θυρῶν κεκλεισμένων», ἐμφανίζεται ἀνάμεσά τους ὁ Κύριος, συγκαταβαίνει καί ἐπιτρέπει στόν Θωμᾶ νά Τόν ψηλαφήσει, γιά νά διαπιστώσει ἀπό μόνος του ὅτι ὁ Χριστός εἶναι ἀναστημένος. Πρίν ὅμως ἀκόμη ψηλαφήσει, ὁ Θωμᾶς ἀναφωνεῖ: «Ὁ Κύριός μου καί ὁ Θεός μου» (Ἰω. κ΄ 28). Καί ὁ Κύριός μας τοῦ εἶπε: «Μακάριοι οἱ μή ἰδόντες καί πιστεύσαντες».
Ἡ δική μας πίστη δέν κλείνει τίς πόρτες. Τό «πίστευε καί μή ἐρεύνα» εἶναι βλαστήμια. Ὁ Χριστός λέγει: «Ἐρευνᾶτε τάς γραφάς» (Ἰω. ε΄ 39). Ψάξτε, βρεῖτε, δεῖτε, διαπιστῶστε καί μετά ἀποδεχθῆτε. «Γεύσασθε καί ἴδετε ὅτι χρηστός ὁ Κύριος» (Ψαλμ. 33, 8). «Ἔρχου καί ἴδε» (Ἰω. ια΄ 34). Ἔλα, δές καί φύγε. Δέν σέ δεσμεύει. Ἄν δέν πεισθεῖς περί τῆς ἀληθείας, τοῦ φωτός, τῆς ἀγάπης, περί τῆς Θεανδρικῆς προσωπικότητος τοῦ Χριστοῦ μας, εἶσαι ἐλεύθερος. Ἐάν ὅμως πεισθεῖς, φωνάζεις κι ἐσύ καί ὅλοι μας: «Ὁ Κύριός μου καί ὁ Θεός μου».
Νά Τόν ψηλαφήσουμε
Ἀδελφοί μου,
Αὐτό εἶναι τό μήνυμα τῆς σημερινῆς ἡμέρας. Νά ἀναγνωρίσουμε τόν Κύριό μας, νά Τόν δοῦμε, νά Τόν πλησιάσουμε. Νά Τόν ψηλαφήσουμε, νά κάνουμε χειραψία, νά συνομιλήσουμε μαζί Του. Νά Τόν κάνουμε φίλο μας, ὁδηγό μας, δάσκαλό μας, προστάτη μας, πατέρα μας καί προπαντός νά Τόν κάνουμε προσωπικό μας Θεό.
«Ὁ Κύριός μου καί ὁ Θεός μου». Ὄχι ἕνας Θεός πού δημιούργησε τόν κόσμο καί δέν ἐνδιαφέρεται πλέον γι’ αὐτόν, ἀλλά ἕνας Θεός πού ἔχει θέση στήν δική μου ζωή, στήν δική μου σκέψη, στήν δική μου γλῶσσα, στήν δική μου καρδιά, στήν δική μου οἰκογένεια, στόν δικό μου λαό, στό δικό μου Ἔθνος. Καί ὄχι βεβαίως μιά ἀφηρημένη ἔννοια, μιά ἁπλῶς ἀνωτέρα δύναμη.
Τό θέμα εἶναι ὅτι ὁ ἄνθρωπος δέν μπορεῖ νά ζήσει χωρίς Θεό. Μήν τό παίρνετε ἀστεῖα. Κόψτε τό σχοινί αὐτό πού μᾶς δένει μέ τόν Θεό, πού εἶναι τό θρησκευτικό συναίσθημα στήν καρδιά τοῦ καθενός ἀνθρώπου, καί θά δεῖτε σκοτάδι μπροστά μας, δυστυχία μπροστά μας, φόβο μπροστά μας, ἀπογοήτευση, ἀπελπισία, χάος μπροστά μας.
Ὅποιος πιστεύει στόν Χριστό μπορεῖ νά φωνάζει καί νά διακηρύττει: «Ὁ Κύριός μου καί ὁ Θεός μου». Μαζί μέ τόν Χριστό παντοῦ· στήν ἐργασία, στόν δρόμο, στό ταξίδι μας, στήν θάλασσα, στήν ἀκρογιαλιά, στό βουνό, στά λαγκάδια, στόν σεισμό, στήν ἀρρώστια, στόν θάνατο. Ὅπου κι ἄν βρεθοῦμε, μαζί μέ τόν Χριστό!
Ὁ Θεός ὅλους νά μᾶς ἀξιώσει νά ζοῦμε κοντά Του, μαζί Του. Οὔτε ἕνα βῆμα στήν ζωή μας χωρίς τόν Θεό! Ἀμήν.
ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΟΣΙΟΣ ΘΕΟΦΙΛΟΣ ΜΑΪΟΥ
