Μέ μεγάλη ἐπιτυχία πραγματοποιήθηκε ἡ Λήξη τῆς Σχολῆς Γονέων τοῦ Ἱεροῦ Προσκυνηματικοῦ Ναοῦ Ἁγίου Ρηγίνου τοῦ Λεβαδέως, τήν Τετάρτη 15 Μαῒου ἐ.ἔ., μέ προσκεκλημένο ὁμιλητή τόν Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Ἀργολίδος κ. Νεκτάριο. Μεγάλη εὐλογία γιά ὅλους μας ἡ μεταφορά τῶν ἱερῶν λειψάνων τοῦ Ἁγίου Λουκᾶ τοῦ ἰατροῦ γιά λίγες ὧρες στόν ναό μας ἀπό τόν ἴδιο.
Στήν σύντομη προσλαλιά του ὁ ἐφημέριος τοῦ ναοῦ καί ὑπεύθυνος τῶν συνάξεων π. Ἀλέξιος εὐχαρίστησε τόν Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Θηβῶν καί Λεβαδείας κ. Γεώργιο πού εὐλόγησε καί στήριξε αὐτή την καινοτόμο προσπάθεια τῆς Ἐκκλησιαστικῆς κοινότητος τοῦ Ἁγίου Ρηγίνου γιά 10η συνεχῆ χρονιά, καθώς καί ὅλους τούς ὁμιλητές καί διακεκριμένους ἐπιστήμονες, ἀλλά καί τούς γονεῖς πού συμμετείχαν ἐνεργά καί μέ πνεῦμα ἀγαπητικό στίς ἐν λόγω συνάξεις στά πλαίσια τῆς Σχολῆς Γονέων.
Ὁ π. Ἀλέξιος μεταξύ τῶν ἄλλων ἀνέφερε ὅτι:«Ἡ Ποιμαντική Γάμου καί Οἰκογένειας ἐπιδιώκει τήν περιχώρηση τοῦ γάμου και τῆς οἰκογένειας, τή σύναξή της μέσα στήν Μεγάλη Ἐκκλησία. Ἡ οἰκογένεια καλεῖται νά γίνει τόπος καρποφορίας τῆς ἀγάπης, γι̉ αὐτό ὁ γάμος ὀνομάζεται καί μυστήριο ἀγάπης, μιᾶς ἀγάπης πού γίνεται τελειότερη καθημερινά…Ἡ οἰκογενειακή δομή ἔχει ἀλλάξει δραματικά τά τελευταῖα χρόνια λόγω τῶν κοινωνικῶν μεταβολῶν, μέ ἀποτέλεσμα νά ἔχουν διαμορφωθεῖ νέοι τύποι οἰκογένειας μέ πολλά ἀναφυόμενα προβλήματα. Ὡς Ἐκκλησία δέν πρέπει να ἐπαναπαυόμαστε ἀλλά αὐτά τά ἐρεθίσματα πού λαμβάνουμε νά φροντίσουμε νά μετατραποῦν σέ ποιμαντικές πρωτοβουλίες».
Ἀκολούθησε σύντομος χαιρετισμός ἀπό τόν ἐκπρόσωπο τοῦ Ποιμενάρχου Πανοσιολογιώτατο Ἀρχιμ. π. Γεώργιο Θανάσου καί Γεν. Ἀρχιερατικό Ἐπίτροπο τῆς Ἱ. Μητροπόλεως Θηβῶν, Λεβαδείας καί Αὐλίδος. Ὁ π. Γεώργιος μετέφερε τίς εὐχαριστίες τοῦ Ποιμενάρχου μας στόν Σεβ. Μητροπολίτη Ἀργολίδος κ. Νεκτάριο πού ὑποβλήθηκε στόν κόπο νά ἔρθει νά μᾶς μιλήσει, καθώς καί στόν π. Ἀλέξιο πού ἐπιτυχῶς διοργανώνει αὐτές τίς συνάξεις.
Ἀμέσως μετά, ἔλαβε τόν λόγο ὁ Μητροπολίτης Ἀργολίδος κ. Νεκτάριος πού ἀνέπτυξε τό θέμα:«Ὅ Ἅγιος Πορφύριος γιά τήν ἀγωγή τῶν παιδιῶν».
Ὁ κ. Νεκτάριος στήν ἀρχή ἐξέφρασε τήν ἀνησυχία του γιά τήν σημερινή κατάσταση πού ἐπικρατεῖ στήν οἰκογένεια καί σέ ὅλο τό φάσμα τῆς κοινωνίας μας. Ζοῦμε σέ μία ἀντιπαιδαγωγική ἐποχή μέ ὅ,τι συνεπάγεται αὐτό γιά τά παιδιά μας. Ὁ Ἅγιος Πορφύριος ἦταν μία ἀνοιχτή ἀγκαλιά καί ἀφουγκραζόταν τόν πόνο, τίς δυσκολίες, τά προβλήματα τῶν ἀνθρώπων καί ἔριχνε φῶς στά ἀδιέξοδά τους.
Ἀσχολήθηκε ἰδιαίτερα μέ τά παιδιά, δίνοντας τίς κατάλληλες συμβουλές στούς γονεῖς καί στά ἴδια, ἀναπτύσσοντας ἔτσι μία μέθοδο ἀγωγῆς πού θά ζήλευαν οἱ σύγχρονοι παιδαγωγοί. Χωρίς νά ἔχει σπουδάσει κάτι, ἔδινε πάντα σωστές συμβουλές καί ἔσωζε πολλές ψυχές, ἔχοντας τήν χάρη τοῦ Θεοῦ μέσα του.
Ἀπό τήν ὁμιλία τοῦ κ. Νεκταρίου ξεχωρίσαμε μερικές ρήσεις τοῦ Ἁγίου Πορφυρίου πού ἐν συντομία τίς ἀναφέρουμε.
- Τό πρῶτο βῆμα γιά τήν διαπαιδαγώγηση τῶν παιδιῶν, εἶναι ἡ περίοδος τῆς ἐγκυμοσύνης.
- Τόνιζε τήν ἀξία τοῦ θηλασμοῦ ἀπό τήν μητέρα.
- Οἱ γονεῖς μποροῦν νά μιλᾶνε στό παιδί, νά τό χαϊδεύουν καί νά ἀρχίζουν τήν πρώτη ἐπικοινωνία μαζί του, ἐνῶ ἀκόμα εἶναι στήν κοιλιά τῆς μητέρας του.
- Τά παιδιά πού μεγαλώνουν χωρίς οἰκογένεια δυσκολεύονται πολύ στη ζωή τους. Τά πιό πολλά παιδιά τῶν διαζευγμένων γονέων ἔχουν διχασμένη προσωπικότητα.
- Ὁ Ἅγιος πονοῦσε πολύ γιά τά προβληματικά παιδιά. Ἔλεγε χαρακτηριστικά, γιά «μπερδεμένα παιδιά μπερδεμένων γονιῶν!». Ἦταν τά παιδιά μέ ψυχολογικά προβλήματα πού δημιουργούνται σέ προβληματικές οἰκογένειες μέ διαταραγμένες τίς σχέσεις τῶν γονιῶν καί ἄλλα πολλά ἐνδιαφέροντα μέ συγκεκριμένα παραδείγματα.
Κοινή διαπίστωση ὅλων εἶναι ὅτι στή σημερινή ἐποχή μας, τήν ἐποχή τῆς οἰκονομικῆς καί ἠθικῆς κρίσεως, τά παιδιά εἶναι αὐτά πού βιώνουν περισσότερο ἀπό τούς ἐνήλικες τίς συνέπειες τῶν τραγικῶν καταστάσεων πού σχετίζονται μέ τήν παρακμή τῆς κοινωνίας μας.
Οἱ διαπιστώσεις αὐτές δέν μᾶς ἐφησυχάζουν. Ἀντίθετα ὀφείλουμε ὅλοι μας, Ποιμένες καί Εἰδικοί ἐπιστήμονες τῆς ψυχικῆς ὑγείας, μέ μεγάλη προσοχή νά ἐγκύψουμε σέ αὐτά τά θέματα καί μέ ἀγαστή συνεργασία καί αἴσθημα εὐθύνης νά παρεμβαίνουμε μέ τά ὅπλα πού διαθέτουμε.
Ἡ Ἐκκλησία ἔχει ὡς στόχο τήν σωτηρία καί τήν θέωση τοῦ ἀνθρώπου. Παράλληλα, ὅμως, δέν παραβλέπει τίς ὀδύνες τοῦ ἀνθρωπίνου βίου.
Καλούμαστε νά ἀναζητήσουμε τρόπους φιλόστοργης παρουσίας τῆς ἐκκλησιαστικῆς διακονίας στόν εὐαίσθητο χῶρο συνάντησης τῆς σύγχρονης ποιμαντικῆς πράξης μέ τό μεῖζον πρόβλημα τῶν ψυχιατρικῶν διαταραχῶν καί τῶν ἐπιπτώσεών τους στή ζωή τῶν ἀνθρώπων. Εἶναι ἀναγκαίο ὅμως νά εἶναι σαφῆ καί διακριτά τά ὅρια μεταξύ τῆς μυστηριακῆς προσφορᾶς τῶν σωστικῶν δωρεῶν τῆς Θείας Χάριτος καί τῶν ἀνθρωπίνων μέσων ἀνακούφισης τοῦ ἀνθρωπίνου πόνου. Καιρός, λοιπόν, τοῦ ποιῆσαι!
