Σε κλίμα πανηγυρικό μα συνάμα και κατανυκτικό στον περικαλλή Ιερό Ναό Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου Νέου Μυλοτόπου, με την κανονική άδεια και ευλογία του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Εδέσσης, Πέλλης και Αλμωπίας κ. Ιωήλ ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Τρίκκης, Γαρδικίου και Πύλης κ. Χρυσόστομος χοροστάτησε στον Πανηγυρικό Εσπερινό της Πανηγύρεως και τέλεσε την ρασοευχή του νέου υποψηφίου κληρικού της Μητροπόλεως Τρίκκης, Γαρδικίου και Πύλης κ. Χαραλάμπους Κοτίδη, στον οποίο έδωσε το όνομα Χρυσόστομος. Την επομένη με την Χάρη του Θεού τελέστηκε η εις διάκονο χειροτονία του π. Χρυσοστόμου κατά την Πανηγυρική Θ. Λειτουργία.
Διαβάστε την ομιλία του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου προς τον νεοχειροθετηθέντα μοναχό Χρυσόστομο:
«Σήμερα μὲ τὴν εὐλογία τοῦ κυριάρχου Μητροπολίτου τελέσαμε τὸν Πανηγυρικὸ ἑσπερινὸ τοῦ ἑορταζομένου προστάτου τῆς Ἐνορίας ταύτης. Ἑορτάσαμε τὸν ἠγαπημένο μαθητή, τὸν ἐπιστήθιο φίλο, τὸν παρθένο Ἰωάννη τὸν Θεολόγο, καὶ φανερώνει σὲ ὅλους ἐμᾶς τὴν δόξα ποὺ γεύονται οἱ ἄνθρωποι ἐκεῖνοι ποὺ ἀφήνουν τὰ πάντα γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ. Οὐδεὶς ἕτερος τῶν μαθητῶν ἠγάπησε τὸν Χριστὸ τόσο ὅσο ὁ Ἰωάννης. Ἡ παρθενία του καὶ ἡ ἀφοσίωσή του στὸ πρόσωπο του Διδασκάλου, ἐνδεικτικὰ τῆς ἀγάπης του στὸ πρόσωπο του Σωτῆρος, τὸν καθιστοῦν κοινωνὸ τοῦ βίου καὶ τῆς τελευτῆς τῆς Θεοτόκου. Γίνεται ὁ Ἰωάννης υἱὸς κατὰ Χάριν τῆς Μητρὸς τοῦ Κυρίου καὶ ἀπολαμβάνει καὶ αὐτὸς τὴν ἀνάσταση καὶ τὴν εἰς οὐρανοὺς μετάσταση.
Αὐτὴ εἶναι, ἀγαπητὲ πάτερ Χρυσόστομε, ἡ κλίση τοῦ μοναχοῦ, τοῦ ἀνθρώπου ποὺ πάνω καὶ πέρα ἀπὸ κάθε ἄλλη σχέση προκρίνει τὴ σχέση του μὲ τὸν Χριστὸ καὶ θυσιάζει τὰ πάντα γι’ αὐτήν. Σὲ τούτη τὴ σχέση εἰσάγεσαι σήμερα μὲ τὴν ἀκολουθία τῆς ῥασοφορίας τοῦ ἀρχαρίου, μὲ τὴν ὁποία λαμβάνεις τὸν ἀραβώνα τῆς ἰσάγγελης βιωτῆς, μέχρι νά λάβεις στὸ Μοναστήρι τὸ ἀγγελικὸ σχῆμα μὲ τὴν Μοναχικὴ σου Κουρὰ. Γιὰ τὸν ἄνθρωπο πάτερ Χρυσόστομε ποὺ ἐπιλέγει πάνω ἀπὸ κάθε τὶ ἄλλο τὴν σχέση του μὲ τὸν Χριστὸ Γιὰ τὸν ἄνθρωπο αὐτὸ ἔχει γράψει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος τὴν πανέμορφη ἐκείνη φράση «τίς ἡμᾶς χωρίσει ἀπὸ τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ; Θλίψις ἢ στενοχωρία, ἢ διωγμὸς ἢ λιμός, ἢ γυμνότης ἢ κίνδυνος ἢ μάχαιρα καθὼς γέγραπται, ὅτι ἕνεκά σου θανατούμεθα ὅλην τὴν ἡμέραν». Καὶ εἶναι ἀληθὴς ὁ λόγος τοῦ Ἀποστόλου ὅτι γι’ αὐτοὺς ποὺ ἀγαποῦν πραγματικὰ τὸν Χριστό τίποτα δὲν ὑπάρχει ἱκανὸ νὰ τοὺς χωρίσει ἀπὸ Αὐτόν.
Θέλω ὡστόσο νὰ σταθῶ σὲ ἕνα ἄλλο σημεῖο τῆς φράσης τοῦ ἀποστόλου τό: «ἕνεκά σου θανατούμεθα ὅλην τὴν ἡμέραν». Ἡ ἀγαπητικὴ προσκόλληση τοῦ ἀνθρώπου στὸ Θεό γεννᾶ καθημερινοὺς θανάτους, ὄχι διότι ὁ Θεός εἶναι ἀφορμὴ τοῦ θανάτου, ἀλλὰ διότι ὁ πεσμένος ἄνθρωπος ὅσο προσεγγίζει τὸν Θεὸ τόσο ὀντολογικὰ βιώνει τὴν ἀνάγκη νὰ θανατωθεῖ μέσα του ἡ ἁμαρτία καὶ ἡ στρεβλὴ ζωὴ ποὺ αὐτὴ εἰσηγεῖται. Ὅπου λάμπει τὸ φῶς τοῦ Χριστοῦ, ἐκεῖ εἶναι ὀντολογικὰ ἐπακόλουθο νὰ σβήνει τὸ σκοτάδι τῆς ἁμαρτίας. Αὐτὸ εἶναι καὶ τὸ κήρυγμα καὶ ἡ προτροπὴ τοῦ Χριστοῦ πρὸς αὐτοὺς ποὺ θέλουν νὰ τὸν ἀκολουθήσουν. «Ὅστις θέλει ὁπίσω μου ἐλθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτόν καὶ ἀράτω τὸν σταυρὸν αὐτοῦ καὶ ἀκολουθήτω μοι». Αὐτὴ ἡ ἀπάρνηση τοῦ ἑαυτοῦ σημαίνει τὴν ἀπάρνηση τῆς φωλιασμένης μέσα μας ἁμαρτίας.
Ἡ πτώση τοῦ ἀνθρώπου ἀπὸ τὴν ζωογόνο κοινωνία του μετὰ τοῦ Θεοῦ σήμανε τὴν εἴσοδο τοῦ κακοῦ στὸν ἄνθρωπο. Ὁ μεταπτωτικὸς ἄνθρωπος κοινωνεῖ τῆς ἁμαρτίας καὶ τῆς ῥοπῆς πρὸς αὐτήν. Ἀναπτυσσόμενος συναναπτύσσεται μέσα του βαθμηδὸν ἡ ἁμαρτία καὶ καλεῖται ὁ ἄνθρωπος νὰ ἀπαρνηθεῖ αὐτὸν τὸν ἁμαρτωλὸ ἑαυτό. «Ὁ εὐρὼν τὴν ψυχὴν αὐτοῦ ἀπολέσει αὐτὴν καὶ ὁ ἀπωλέσας τὴν ψυχὴν αὐτοῦ ἕνεκεν ἐμοῦ καὶ τοῦ Εὐαγγελίου οὗτος σώσει αὐτήν». Εἶναι ξεκάθαρος ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ: ὁ ἄνθρωπος ποὺ θὰ ἐπιλέξει νὰ σώσει τὴν ψυχή του πρέπει νὰ ὑποστεῖ τοὺς θανάτους τοῦ κακοῦ μέσα του. Τὸ πρόσωπο τὸ ἐράσμιο γιὰ χάρη τοῦ ὁποίου θανατούμεθα ὅλην τὴν ἡμέραν εἶναι ὁ Χριστός, ὁ ἕνας τῆς Τριάδος πού ἐνηνθρώπισε γιὰ νὰ μᾶς δώσει τύπο καὶ ὑπογραμμὸ σωτηρίας. Ἡ ζωὴ λοιπὸν ὅλων τῶν Χριστιανῶν, πολλῷ δὲ μᾶλλον αὐτῶν ποὺ ἐγκαταλείπουν τὰ πάντα καὶ τὸν ἀκολουθοῦν στὰ μονοπάτια τῆς τελειότητος κατὰ τὸ «εἰ θέλεις τέλειος εἶναι, ὕπαγε πώλησόν σου τὰ ὑπάρχοντα, διάδος πτωχοῖς καὶ ἕξεις θησαυρὸν ἐν οὐρανῷ καὶ δεῦρο ἀκολοῦθει μοι», ὀφείλει νὰ εἶναι ζωὴ ἀπάρνησης τῆς ἁμαρτίας καὶ ἀγώνας γιὰ τὴν ἐν Χριστῷ ζωὴ καὶ ἀναγέννηση.
Θάνατο λοιπόν εὐαγγελίζεται ἡ ζωὴ ποὺ ἐπιλέγεις σήμερα καθιστάμενος μοναχός, σταυρὸ καὶ ἀνάβαση στὸ Γολγοθὰ γιὰ τὴν δική σου συσταύρωση. Τί κὶ ἂν διακονήσεις στὸν κόσμο ; Τί κὶ ἂν δὲν ζήσεις σ’ ἕνα κοινόβιο; Δὲν εἶναι, παιδί μου, ὁ τόπος καὶ οἱ ἐξωτερικὲς συνθῆκες, ἀλλὰ ὁ τρόπος τῆς ζωῆς ποὺ ὁδηγεῖ τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ τὸν σταυρὸ στὴν ἀνάσταση. Τὴν ἀλήθεια αὐτὴ τονίζει ὁ χρυσοῦς τῷ στόματι Ἅγιος μας τὸ ὄνομα τοῦ ὁποίου σου ἔδωσα σήμερα, σὲ μιὰν θαυμάσια ὁμιλία του στὴν Γένεση, ὅπου μακαρίζει τὸν δίκαιο ἐκεῖνο Λώτ, ποὺ παρότι ζοῦσε ἐν μέσῳ τῶν ἀνόμων Σοδομιτῶν, αὐτὸς ἦταν δίκαιος. «Ἀλήθεια», λέει ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος, «εἶναι νά θαυμάζει κανεὶς ὑπερβολικὰ τὴν ἀρετὴ αὐτοῦ τοῦ δικαίου, διότι ἐνῶ συναναστρεφόταν μὲ τόσο παράνομους καὶ ἁμαρτωλοὺς ἀνθρώπους, ὄχι μόνον δὲν ἔγινε πιὸ ῥάθυμος ἀλλὰ ἐργαζόταν πολὺ περισσότερο στὴν ἀρετή. Καὶ ἐνῶ ὅλοι ὅδευαν στὸν κρημνό, αὐτὸς μόνος μέσα σὲ τόσο πλῆθος ὅδευε τὴν εὐθεία ὁδό. Ποῦ εἶναι, λοιπόν, ὅσοι ὑποστηρίζουν ὅτι ζῶντας κανεὶς μέσα στὴν πόλη δὲν μπορεῖ νὰ διασώσει τὴν ἀρετή, ἀλλὰ χρειάζεται ἡ ἄναχώρηση καὶ ἡ ζωή στὰ βουνά; Καὶ ὅ, τι δὲν μπορεῖ αὐτὸς πού ἔχει εὐθύνες στὸν κόσμο νὰ εἶναι ἐνάρετος;» καὶ συνεχίζει ὁ Ἅγιος: «αὐτὰ δὲν τὰ λέω γιὰ νὰ παρεμποδίσω τὴν ἀναχώρηση ἀπὸ τὶς πόλεις καὶ νὰ ἀπαγορεύσω τὴν ζωή στὰ ὄρη καὶ τὶς ἐρήμους, ἀλλὰ γιὰ νὰ ἀποδείξω ὅτι αὐτὸς ποὺ ἐπιθυμεῖ νὰ ἔχει ἐπαγρύπνηση τίποτα ἀπ’ ὅλα αὐτὰ δὲν τὸν ἐμποδίζει». Σὲ παρακαλῶ νὰ μὴν συμπαρασυρθεῖς στὶς κοσμικὲς συνήθειες, νὰ μὴν σὲ κερδίσει ἡ ἁμαρτία ἀλλὰ νὰ εἶσαι ἀγωνιστὴς καὶ ἐν τῷ κόσμῳ καὶ νὰ καταστεῖς φῶς γι’ αὐτοὺς ποὺ θὰ σὲ βλέπουν καὶ θὰ σὲ συναναστρέφονται. Καὶ νὰ θυμάσαι ὅτι αὐτὸ ποὺ τονίζει ὁ Ἅγιος: «αὐτὸν ποὺ εἶναι ῥάθυμος, οὔτε ἡ ἔρημος μπορεῖ νὰ τὸν ὡφελήσει, οὔτε ὁ τόπος εἶναι αὐτὸς ποὺ θὰ κατορθώσει τὴν ἀρετή, ἀλλὰ ἡ γνώμη καὶ ὁ τρόπος». Γι’ αὐτὸ νὰ ἔχεις γνώμη ταπεινὴ καὶ ἀγωνιστική, νὰ σκέπτεσαι καὶ νὰ ὑπάρχεις ὡς μοναχός, νὰ κοιτᾶς τὴν περιβολή σου καὶ νὰ σοῦ θυμίζει ὅτι αὐτὴ εἶναι ἡ περιβολὴ τῶν Ὁσίων καὶ θεοφόρων πατέρων καὶ νὰ ἀπωθεῖς ἀπὸ μέσα σου τὸν κοσμικό τρόπο σκέψης, διότι μπορεῖ νὰ διακονεῖς ἐν τῷ κόσμῳ, ὅμως ὁπωσδήποτε δὲν εἶσαι ἐκ τοῦ κόσμου τούτου, ἀλλὰ ὁ Χριστὸς σὲ ξεχωρίζει ἀπὸ τὸν κόσμο αὐτὸ καὶ σὲ καθιστᾶ δικό του. Νὰ ἔχεις λοιπὸν τὴν γνώμη τοῦ δούλου τοῦ Θεοῦ καὶ ὄχι τοῦ δούλου τῆς ἁμαρτίας.
Ἡ δική σου μοναχικὴ κλίση δὲν ἄνθισε στὸ κοινόβιο ἀλλ’ ἡ καρδιά σου σὲ ὁδήγησε στὴν διακονία τοῦ ἀρχιερέως μέσα στὴν πόλη. Αὐτὴ ἡ πόλη, ἡ πόλη τῶν Τρικκαίων θὰ γίνει ὁ δικός σου ἅγιος τόπος μέσα στὸν ὁποῖον καλεῖσαι νὰ ἀγαπήσεις μὲ ὅλο σου τὸ εἶναι τὸν Χριστό. Τὸ δωμάτιό σου στὸ κτήριο τοῦ ἐπισκοπείου θὰ γίνει τὸ δικό σου ἱερὸ κελίο, ὅπου θὰ παλέψεις μὲ τὸν διάβολο καὶ τὸν καὶ τὸν ἑαυτό σου, θὰ γευτεῖς θανάτους καὶ πόνους καὶ κόπους πολλοὺς καὶ λύπες ἀμέτρητες, γιὰ νὰ μάθεις νὰ ταπεινώνεσαι, νὰ ὑποχωρεῖς, νὰ συγχωρεῖς, νὰ μακροθυμεῖς, νὰ ἀγαπᾶς. Σ’ αὐτὸ τὸ κελὶ θὰ προσεύχεσαι γιὰ νὰ βρίσκεις δύναμη νὰ ἀντιμετωπίζεις τοὺς πειρασμούς. Ἡ προσευχὴ θὰ σὲ ἑνώνει μὲ τὸν Χριστὸ νοερὰ καὶ Ἐκεῖνος θὰ σοῦ διδάσκει τὴν ὁδὸ τῆς ἀρετῆς. Μὴν ἐπιλέξεις τὴν ζωὴ τῆς ῥαθυμίας καὶ τῆς ἀποχῆς ἀπὸ τὴν προσευχή, διότι θὰ καταλάβεις πικρά, ὅτι χωρὶς τὸν Θεὸ δὲν θὰ μπορέσεις νὰ πετύχεις τίποτα. Ἐκεῖ θὰ μελετᾶς τὸν λόγο Του καὶ θὰ μετρᾶς τὸν ἑαυτό σου στὸ μέτρο τῶν ἐντολῶν καὶ τῆς ζωῆς Ἐκείνου, ὅπως αὐτὰ ἀποθησαυρίζονται στὴν Ἁγία Γραφή καὶ τὰ ἔργα τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας μας. Ἡ διακονία σου κοντὰ στὸνἘπίσκοπο θὰ σοῦ γίνει στάδιο ὑπακοῆς, γιατί, ὅπως τονίζει ὁ σύγχρονος ἅγιος Δανιὴλ ὁ Κατουνακιώτης, ἡ ἐν Χριστῷ ἄσκηση γιὰ νὰ εἶναι γνήσια, πρέπει νὰ περνᾶ μέσα ἀπὸ τὴν ὑπακοὴ ποὺ γεννᾶ τὴν ταπείνωση καὶ ἀντιστοιχεῖ στὸν μακαρισμὸ τῆς πτωχείας τοῦ πνεύματος.
Σήμερα ἂν θέλεις νὰ καταστεῖς εὔχρηστος στὰ χέρια τοῦ Θεοῦ, ὀφείλεις νὰ βγεῖς ἀπὸ τὴν κοσμικὴ ἀντίληψη τῆς ἀτομικότητας καὶ τῶν ἐγωκεντρικῶν ἀναζητήσεων καὶ ἐπιδειώξεων ποὺ οἱ ἄνθρωποι τοῦ κόσμου ἀγωνίζονται νὰ ἐπιτύχουν, καὶ νὰ εἰσέλθεις στὴν μοναχικὴ ζωὴ τῆς αὐτοδιάθεσης, τῆς ἀυτοδαπανήσεως γιὰ χάρη τοῦ πλησίον, τῆς θυσίας, τῆς διακονίας, τῆς ὑπακοῆς. Φορᾶς τό τιμημένο ῥάσο καὶ εἰσέρχεσαι στὴν οἰκογένεια τῆς Ἐκκλησίας τῶν Τρικκαίων, ἡ ὁποία ἀνέδειξε πολλοὺς ἁγίους ποὺ ἀγωνίστηκαν στὰ ὅριά της. Καλεῖσαι δὲ νὰ ἁγιάσεις καὶ ἐσὺ ἀφοῦ ἀγωνιστεῖς φιλότιμα γιὰ τὴν ἐν Χριστῷ ἀναγέννησή σου. Ὁ ἁγιασμὸς εἶναι δοσμένος στὸ χέρι σου δῶρο ἀπὸ τὸν Θεό. Ἐξαρτᾶται ἀπὸ ἐσένα ἂν θὰ τὸν ἐνεργοποιήσεις, κατὰ πόσο θὰ θανατώσεις τὴν κακὴ ἐπιθυμία καὶ συνήθεια, τὴν φιλαυτία, τὴν φιλαρχία και ὅλα ἐν γένει τὰ πάθη γιὰ νὰ ἀνθίσει μέσα σου ὁ κῆπος τῶν ἀρετῶν, ἡ κρυμμένη Βασιλεία τῶν οὐρανῶν.
Κάθε φορά ποὺ ὁ ἀγώνας θὰ σοῦ φαίνεται βαρὺς καὶ ὁ κοινὸς ἐχθρὸς θὰ ἐνσταλάζει στὴν ψυχή σου τὸ δηλητήριο τῆς ἀπελπισίας ἐσὺ νὰ θυμᾶσαι τὴν σημερινὴ πανηγυρικὴ ἡμέρα καὶ τὸ γεγονὸς ποὺ ἑορτάζουμε νὰ σοῦ θυμίζει πὼς δοξάζει ὁ Θεός αὐτοὺς ποὺ τὸν δοξάζουν μὲ τὴν ζωή τους καὶ νὰ λαμβάνει θάρρος καὶ σθένος γιὰ τὸ στάδιο καὶ τὴν πάλη.
Χαίρομαι σήμερα καὶ συγκλονίζομαι βλέποντας ἕναν νέο ἄνθρωπο προικισμένο μὲ χαρίσματα ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ κάτοχο γνώσεων πολλῶν νὰ προσέρχεται μὲ τὴν θέλησή του γυμνὸς καὶ τετραχηλισμένος ἐνώπιον τοῦ ἱεροῦ βήματος, καὶ ἐνώπιον ὅλων τῶν παρισταμένων νὰ ἐκζητεῖ τὸ Θεῖον ἔλεος καὶ νὰ ὑπόσχεται τὴν ἀπάρνηση ὅλων τῶν κοσμικῶν ἀπολαύσεων καὶ νὰ ποθεῖ νὰ ἀκολουθήσει τὴν στενὴ ὁδὸ τῆς ἀφιερώσεως. Χαίρομαι δὲ ἀκόμη περισσότερο διότι σὲ γνωρίζω ἀπὸ βρέφος, διότι σὲ μεγάλωσα στὴν ἀγκαλιά μου καὶ εἶδα τὸν ἀγώνα σου χρόνο μὲ τὸν χρόνο καὶ διότι εἶμαι ἐγὼ ποὺ σήμερα σὲ εἰσαγάγω στὴν μοναχικὴ ζωή.
Εὐχαριστῶ πρώτα τὸν Θεὸ ποὺ ἔστειλε ἄνθρωπό του καὶ δικό μου ἄνθρωπο νὰ διακονήσει τὶς ἀνάγκες τῆς Ἐκκλησίας μας. Ἔπειτα εὐχαριστῶ τοὺς γονεῖς σου, τοὺς δικούς μου ἀνθρώπους, τὸν π. Γεώργιο, τὸν ὁποῖο γνώρισα τὸ ἔτος 1992 στὴν Ἀνωτέρα Ἐκκλησιαστική Σχολή τῆς Θεσσαλονίκης καὶ μοιραστήκαμε τὸ ἴδιο δωμάτιο ἐπὶ τρεία συναπτὰ ἔτη ὡς ἀδελφοὶ. Τὰ σαββατοκύριακα ἡ οἰκογένειά του γινόταν οἰκογένειά μου, ἀφού μέ φιλοξενούσαν μὲ πολλὴν ἀγάπη πάντοτε οἱ σεβαστοὶ γονεὶς του, ὁ μακαρίτης ὁ κυρ Χαράλαμπος καί ἡ γιαγιά ἡ Φανή. Ἦταν τότε ποὺ διψασμένοι γιὰ λόγο Θεοῦ τρέχαμε κάθε ἑβδομάδα στὴν Ἁγία Αἰκατερίνη στὶς ὁμιλίες τοῦ Ἀρχιμανδρίτου τότς π. Ἰωὴλ. Ὅταν ἔπειτα χειροτονήθηκε ἱερεῦς τὸν συνέδραμα στὴν ὀργάνωση τῆς ἐνορίας καὶ στὸ πλούσιο ἔργο ποὺ ἐπιτελοῦσε. Ἀξιώθηκα δὲ νὰ γίνω καὶ ἀνάδοχος τῆς Θεοφανῆς. Εὐχαριστῶ καὶ τὴν πρεσβυτέρα Παρασκευὴ τὴν ἀγαπημένη μου ἐν Χριστῷ ἀδελφὴ καὶ τὴν πρεσβυτέρα Παρασκευή, τὴν δεύτερη οἰκογένειά μου, τοὺς ἀδελφοὺς καὶ φίλους καὶ οἰκείους μου ποὺ σὲ ἀνέθρεψαν ἐν παιδείᾳ καὶ νουθεσίᾳ Κυρίου καὶ σὲ προσφέρουν σήμερα μὲ ἀγάπη καὶ χαρὰ στὴν Ἐκκλησία. Εὐχαριστῶ ὑπερβαλόντως τὸν σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Ἐδέσσης, Πέλλης καὶ Ἀλμωπίας, τὸν ποιμενάρχη καὶ οἰακοστρόφο τῆς Μητροπόλεως ταύτης, τὸν ποιμενάρχη, πατέρα καὶ ἐπίσκοπό σου τὸ κλέισμα αὐτὸ τῶν ἐπισκόπων τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, τὸν μελίρρυτον ὑμνογράφο καὶ διδακτικότατο κήρυκα τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ, τὸν δικό μας πατέρα Ἰωήλ, τὸν ὁποῖον τιμῶ καὶ σέβομαι βαθύτατα ἀπ’ τὴν νεότητά μου. Τὸν εὐχαριστῶ γιὰ την ἀγαπῶσα καρδία του, ἡ ὁποία γιὰ χάρη μου σὲ μεταφυτεύει στὴν μητρόπολη ποὺ διακονῶ. Τὸν εὐχαριστῶ ποὺ δὲν ἔδρασε πρὸς ἰδικόν του ὄφελος καὶ δὲν σὲ κράτησε, ὅπως εὔκολα θὰ μποροῦσε, νὰ ἐργαστεῖς στὸν ἀμπελώνα τῆς Μητροπόλεως Ἐδέσσης, ἀλλὰ σοῦ ἔδωσε τὴν πατρικὴ καὶ ἀρχιερατική του εὐχὴ καὶ εὐλογία νὰ ἐργασθεῖς δίπλα μου. Εὔχομαι ὁ Θεὸς νὰ τοῦ τὸ ἀνταποδώσει καὶ σ’ αὐτὴν τὴν ζωὴ ἀλλὰ καὶ στὸν χορὸ τῶνἉγίων.
Πάτερ Χρυσόστομε, σοῦ ἔδωσα ἕνα ὄνομα πολὺ σημαντικὸ γιὰ ἐμένα, τὸ ὄνομα τοῦ προστάτου ἁγίου μου. Ἕνα ὄνομα ποὺ μοῦ ἔδωσε ὁ δικός μου πνευματικὸς πατέρας καὶ ποδηγέτης στὴν ἐν Χριστῷ ζωῇ, ὁ μακαριστὸς Μητροπολίτης Λαγκαδᾶ, Λητῆς καὶ Ῥεντίνης κυρὸς Ἰωάννης στὴν εἰς μοναχὸν κουρά μου. Σοῦ τὸ δίδω πρὸς τιμὴν τοῦ πνευματικοῦ σου πατρός, Ἀρχιμανδρίτου Χρυσοστόμου, γέροντος τοῦ Κελίου τῶν Βολιωτῶν τῆς Ἁγίας Ἄννης, τὸν ὁποῖον εὐχαριστῶ ποὺ σὲ καθοδήγησε στὴν ἐν Χριστῷ ζωὴ καὶ σὲ κατέστησε ἱκανὸ νὰ διακονήσεις τὴν Ἐκκλησία. Σὲ παρακαλῶ νὰ τιμήσεις τὸ ὄνομά σου, νὰ μελετᾶς καὶ νὰ μιμεῖσαιτὸν βίο καὶ τὰ ἔργα τοῦ Χρυσορρήμονος Ἁγίου Ἰωάννου.
Σοῦ εὔχομαι νὰ γίνεις ἕνας ἅγιος μοναχός, νὰ ἀγωνιστεῖς γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ καὶ νὰ ἐπιτύχεις τὸν σκοπὸ γιὰ τὸν ὁποῖο ἀφιερώνεις τὴ ζωή σου.
Πῶς ἐκλήθης ἀδελφέ;
Νὰ ζήσεις, νὰ εὐαρεστήσεις τὸν Θεό, τοὺς ἀνθρώπους καὶ τὸνἘπίσκοπό σου.
Σωθείης ἀδελφέ ! Ἁγιασθείης !
