Μ Η Ν Υ Μ Α
Τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Νικοπόλεως καί Πρεβέζης κ. Χρυσοστόμου
πρός τούς μαθητές καί τίς μαθήτριες τῶν Δημοτικῶν Σχολείων
τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Νικοπόλεως καί Πρεβέζης
ἐπί τῇ ἐνάρξει τῆς νέας Σχολικῆς Χρονιᾶς.
Ἀγαπητά μου παιδιά,
Ἂν κοιτάξουμε τόν ἀνέφελο οὐρανό μιά νύχτα χωρίς φεγγάρι, θά ἀντικρύσουμε ἕνα ὑπέροχο θέαμα. Θά τόν δοῦμε στολισμένο μέ ἀμέτρητα φωτεινά ἀστέρια. Ὅμως ὁ Θεός δέν ἔβαλε ἀστέρια μόνο στόν οὐρανό. Ἔβαλε καί πάνω στή γῆ ἀναρίθμητα μικρά φῶτα, γιά νά τήν ὀμορφαίνουν καί νά τή φωτίζουν. Καί τά φῶτα αὐτά εἶναι οἱ ἄνθρωποι. Ὅλοι οἱ ἄνθρωποι, καί ἰδιαίτερα ἐσεῖς τά παιδιά μέ τίς ἁγνές ἀγγελικές σας ψυχές.
Ὁ Θεός πού μᾶς δημιούργησε εἶναι τό φῶς τοῦ κόσμου. Ὁ μεγάλος πνευματικός ἥλιος πού δείχνει καί φωτίζει τόν δρόμο πρός τό καλό. Ἀπό τό δικό του ὑπέρλαμπρο ἀληθινό φῶς ὁ Θεός παίρνει καί ἀνάβει μέσα στήν καρδιά τοῦ κάθε ἀνθρώπου πού ἔρχεται στή ζωή ἕνα μικρό φῶς. Ἔτσι ὅλοι οἱ ἄνθρωποι ἔχουμε μέσα μας τό φῶς τοῦ Θεοῦ.
Ἀλλά πολλές φορές μέ τίς πράξεις μας σκεπάζουμε τό φῶς αὐτό καί δέν φαίνεται. Πότε γίνεται αὐτό; Ὅταν, ἀντί νά κάνουμε τό καλό ὅπως μᾶς συμβουλεύει ὁ οὐράνιος Πατέρας μας, ἐμεῖς προτιμᾶμε τό κακό. Οἱ κακές μας πράξεις εἶναι τό σκοτεινό σκέπασμα πού κρύβει τό φῶς τοῦ Θεοῦ μέσα μας. Ὅμως ὁ Θεός θέλει νά εἴμαστε κι ἐμεῖς φωτεινοί. Νά λάμπουμε ὅπως τά ἀστέρια πού φωτίζουν τή νύχτα τόν οὐρανό. Πῶς μπορεῖ νά γίνει αὐτό;
Ὁ μεγάλος συγγραφέας Ἄντερσεν ἔχει γράψει ἕνα παραμύθι μέ τίτλο «Τό σπερματσέτο». Σπερματσέτο εἶναι τό κερί πού γίνεται ἀπό τό λίπος τῆς φάλαινας καί ὄχι ἀπό τό κερί τῆς μέλισσας.
Τό σπερματσέτο λοιπόν αὐτό, γράφει ὁ Ἄντερσεν, ἀπό τήν πολλή χρήση καί τά πολλά χέρια πού τό ἔπιασαν, εἶχε καταλερωθεῖ. Κανένας δέν τό ἤθελε πλέον. Ὅλοι τό ἐγκατέλειψαν. Μοναχό καί ἔρημο τό σπερματσέτο, ἔνιωθε ἀπίστευτα δυστυχισμένο, θεωρώντας ὅτι εἶχε ξοδέψει τή ζωή του ἀνώφελα. Καί ὅσο περισσότερο σκεφτόταν πάνω σέ αὐτό, τόσο πιό πολύ ἀπελπιζόταν.
Τότε ὅμως συνάντησε μιά μικρή φλόγα, ἕνα τσακμάκι (τό τσακμάκι ἦταν ὁ ἀναπτήρας τοῦ παλιοῦ καιροῦ). Τό τσακμάκι ἦταν μέσα καί ἔξω τελείως καθαρό. Μιά φωτεινή ἐλπίδα καί προσδοκία γεννήθηκε μέσα στό κερί. Καί νά! Ἀπό τήν ἐπαφή μέ τό τσακμάκι, τό κερί ἄναψε. Μιά φλόγα ὑψώθηκε περήφανα. Τό φῶς ξεχύθηκε ὁλόγυρα λαμπρό καί καθαρό, ὅπως ἕνας θριαμβευτικός προβολέας σέ μιά χαρούμενη τελετή γάμου.
Ἔτσι τό σπερματσέτο ξαναβρῆκε τή θέση του. Ἔδειξε ὅτι ἦταν ἕνα ἀληθινό κερί. Συνέχισε νά λάμπει γιά πολύ καιρό ἀκόμα, σκορπίζοντας χαρά στόν ἑαυτό του, ἀλλά καί σέ ὅλους γύρω του.
Ἀγαπητά μου παιδιά!
Στό σχολεῖο ἐρχόμαστε γιά νά βροῦμε τόν σκοπό τῆς ζωῆς μας. Μέ τίς ὠφέλιμες γνώσεις πού θά πάρουμε ἐδῶ, θά ἀνακαλύψουμε εὐκολότερα τό φῶς πού ὁ Θεός ἔχει βάλει μέσα μας. Ἐσεῖς εἶστε τό κερί καί ὁ Θεός εἶναι τό τσακμάκι. Τό σχολεῖο θά σᾶς διδάξει τό καλό. Θά σᾶς φέρει κοντά στόν ἀναπτήρα τοῦ Θεοῦ καί, παίρνοντας φλόγα ἀπό αὐτόν, θά ἀνάψει στήν καρδιά σας τό ἀληθινό φῶς. Μήν ξεχνᾶτε ποτέ, ὅτι τά γράμματα πού μαθαίνετε ἐδῶ δέν εἶναι μόνο ἐφόδια γιά νά ζήσουμε καλά, ἀλλά γιά νά ἔλθουμε πιό κοντά στόν Θεό, τό ἀληθινό φῶς τοῦ κόσμου.
Μήν ἀφήσετε νά χαθεῖ ἡ εὐκαιρία αὐτή. Ἔχετε μιά καινούργια χρονιά ξανά μπροστά σας γι’ αὐτόν τόν σκοπό. Ὅσες δυσκολίες κι ἂν συναντήσετε, τώρα ἢ ἀργότερα στή ζωή, ποτέ νά μήν ἀπελπιστεῖτε. Νά θυμᾶστε πάντα ὅτι στήν καρδιά σας ὑπάρχει τό φῶς τοῦ Θεοῦ καί πρέπει νά τό ἀνάψετε γιά νά λάμψει παντοῦ.
Αὐτό θέλει ὁ Θεός ἀπό σᾶς. Νά γίνετε μέ τά καλά σας ἔργα παιδιά τοῦ φωτός. Τότε θά γίνει καί ἡ γῆ οὐρανός. Γεμάτη φωτεινά, ὄμορφα, λαμπερά ἀστέρια. Καί ὅπως τό κερί τοῦ παραμυθιοῦ φώτιζε τά πάντα γύρω του, ἔτσι θά λάμπει καί τό φῶς τῶν δικῶν σας καλῶν ἔργων, ὥστε ὅλοι οἱ ἄνθρωποι νά βρίσκουν τόν δρόμο τοῦ καλοῦ καί νά δοξάζουν τόν οὐράνιο Πατέρα μας, τόν Θεό.
Μ Η Ν Υ Μ Α
Τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Νικοπόλεως καί Πρεβέζης κ. Χρυσοστόμου
πρός τούς μαθητές καί τίς μαθήτριες τῶν Γυμνασίων καί τῶν Λυκείων
τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Νικοπόλεως καί Πρεβέζης
ἐπί τῇ ἐνάρξει τῆς νέας Σχολικῆς Χρονιᾶς.
Ἀγαπητά μου παιδιά,
Ἕνας νέος ἄνεμος φυσάει ξανά ἀπό σήμερα στή ζωή σας. Ἡ νέα σχολική χρονιά ἁπλώνεται μπροστά σας. Ξαναμπαίνετε στόν στίβο τοῦ πνεύματος, στό γυμναστήριο τῆς ψυχῆς. Μέ τεντωμένα τά πανιά σας σαλπάρετε ξανά γιά μιά νέα περιπέτεια στόν ἀπέραντο ὠκεανό τῆς γνώσης. Ὁ ἀγώνας γιά νέες ἐξερευνήσεις καί κατακτήσεις στούς ἀνεξερεύνητους δρόμους τῆς διαχρονικῆς ἀνθρώπινης πορείας ἀρχίζει.
Μά τό ταξίδι αὐτό δέν παύει νά εἶναι μιά ὀδύσσεια. Ὁ δρόμος γιά τήν Ἰθάκη δέν εἶναι μόνο γοητευτικός, ἀλλά καί δύσκολος, μέ πολλές παγίδες, πολλές κακοτοπιές, πολλούς κινδύνους πού καιροφυλακτοῦν στό διάβα του.
Οἱ παγίδες αὐτές εἶναι οἱ σφαλερές ἰδέες, οἱ ἄρρωστες νοοτροπίες πού κυκλοφοροῦν στήν ἐποχή μας καί θά ἐπιχειρήσουν νά σᾶς ἐπηρεάσουν. Οἱ φιλοσοφίες αὐτές δυστυχῶς ἀνατρέπουν τίς αἰώνιες ἀξίες πού δίδαξε ὁ νόμος τοῦ Θεοῦ. Εἶναι τά ἑλκυστικά μοντέλα γιά ἄνετη καί εὔκολη ζωή, χωρίς κόπο, χωρίς ἐργασία, χωρίς προσπάθεια. Σύμφωνα μέ τίς ἀντιλήψεις αὐτές, δέν χρειάζεται νά κοπιάζετε καθόλου. Ὁ κόπος σας δέν ἔχει καμμιά ἀξία. Μπορεῖτε νά ἔχετε ὅ,τι θέλετε, χωρίς νά ἐργαστεῖτε καί νά κουραστεῖτε. Εἶναι ἀνοησία νά κοπιάζετε, τή στιγμή πού μπορεῖτε νά τά ἔχετε ὅλα χωρίς τήν παραμικρή προσπάθεια. Οἱ ἔξυπνοι ἀπολαμβάνουν τά πάντα χωρίς νά κάνουν τίποτε. Μά ὑπάρχουν ἄνθρωποι πού ὑποστηρίζουν κάτι τέτοιο;
Ὁ μύθος μιλάει γιά μιά μικρή κλώσσα, πού σκαλίζοντας τό χῶμα βρῆκε μερικούς σπόρους σιταριοῦ. Ἀντί νά τούς φάει, σκέφτηκε νά τούς φυτέψει, γιά νά γίνουν πολλοί καί νά κάνει ψωμί.
«Ποιός θά μέ βοηθήσει στό ὄργωμα καί τό φύτεμα;» ρώτησε τά ὑπόλοιπα ζῶα. «Ὄχι ἐγώ», ἀπάντησε ἡ ἀγελάδα, «τελείωσε τό ὡράριό μου». «Ὄχι ἐγώ», εἶπε ἡ πάπια, «σήμερα ἔχω ἡμιαργία». Καί ὅλα τά ζῶα προφασίστηκαν κάτι. «Θά τό κάνω μόνη μου», εἶπε τότε ἡ μικρή κλώσσα. Ὄργωσε τό χωράφι, φύτεψε τούς σπόρους, τό σιτάρι φύτρωσε, ψήλωσε, ὡρίμασε.
«Ποιός θά μέ βοηθήσει νά θερίσω;» ρώτησε ξανά ἡ μικρή κλώσσα. «Ὄχι ἐγώ», εἶπε ἡ πάπια, «σήμερα κάνω στάση ἐργασίας». «Ὄχι ἐγώ, θά χάσω τό ἐπίδομα ἀνεργίας», εἶπε ἡ χήνα. «Θά τό κάνω τότε μόνη μου», εἶπε ἡ μικρή κόκκινη κλώσσα. Κι ἔτσι ἔκανε. Θέρισε τό σιτάρι, ἔφτιαξε τό ἀλεύρι καί ἔφτασε ἐπιτέλους ἡ ὥρα νά φτιαχτεῖ τό ψωμί. «Ποιός θά μέ βοηθήσει νά ζυμώσω τό ψωμί;» ρώτησε ἡ μικρή κλώσσα, ἀλλά ἐπαναλήφθηκε ἡ ἴδια ἱστορία. Ἔτσι ζύμωσε καί ἔψησε μόνη της πέντε φρατζόλες.
Ὅταν ὅμως μύρισε ὄμορφα τό φρεσκοψημένο ψωμί, ὅλα τά ζῶα τῆς φάρμας μαζεύτηκαν καί ἀπαιτοῦσαν μερίδιο. Ἄρχισαν νά φωνάζουν συνθήματα κατά τῆς μικρῆς κλώσσας, ὅπως: «Αἶσχος! Κερδοσκοπία! Ἀπαιτοῦμε ἴσα δικαιώματα! Ἀδικία! Τά πεινασμένα ζῶα ἔχουν δίκιο! Δέν μπορεῖς νά εἶσαι τόσο ἄπληστη! Δέν μπορεῖς νά τό φᾶς μόνη σου!»
Ἀγαπητά μου παιδιά!
Τέτοιες ἰδέες καί φιλοσοφίες καταστρέφουν τή ζωή. Κλεῖστε τά αὐτιά σας στίς ἀπατηλές σειρῆνες, στίς ψεύτικες ὑποσχέσεις πού ἠχοῦν γύρω σας. «Τά καλά κόποις κτῶνται καί πόνοις κατορθοῦνται». Ἀποκτοῦνται μέ κόπο τά καλά. Μέ τόν ἱδρώτα τοῦ προσώπου μας. Ὁ Θεός δέν εὐλογεῖ τήν τεμπελιά, τήν ἀπληστία, τήν ἐκμετάλλευση. «Ἂν κάποιος δέν θέλει νά ἐργάζεται, αὐτός δέν πρέπει οὔτε νά τρώει», λέει ὁ ἀπόστολος Παῦλος. Χτίστε τή ζωή σας πάνω στό στέρεο θεμέλιο τοῦ νόμου τοῦ Θεοῦ, πού εὐλογεῖ τόν τίμιο κόπο, τήν ἐργατικότητα, τήν ἐπιμέλεια.
Ἂς εἶναι καί αὐτή ἡ χρονιά μία ὡραῖα εὐκαιρία δημιουργικῆς κοινωνικότητας καί συνεργασίας μεταξύ σας, γιά νά ἔχετε στό τέλος ὅλοι δικαίωμα στήν ἀνταμοιβή καί τήν ἐπιβράβευση.
Καλή χρονιά!
Μέ πατρικές εὐχές
Ὁ Μητροπολίτης
† Ὁ Νικοπόλεως καί Πρεβέζης Χρυσόστομος
