Μια παροιμία λέει, «όταν η γυναίκα χάσει την ντροπή, ο κόσμος θα χαθεί.» Αλλά η «χαμένη ντροπή» δεν είναι «προνόμιο» μόνο των γυναικών, αλλά και των αντρών. Ίσως η παροιμία αναφέρει μόνο τη γυναίκα, επειδή η γυναίκα είναι εκ φύσεως πιο συγκρατημένη. Η αυτοσυγκράτηση, γενικά το ήθος είναι το στολίδι της γυναίκας, ο κόσμος της . Η λέξη «κόσμος» με την αρχαία έννοια σημαίνει «στολίδι».
Η αρχαία έννοια του κόσμου είναι το ήθος. Χωρίς ήθος δεν υπάρχει κόσμος. Σήμερα θα λέγαμε χωρίς ήθος δεν υπάρχει πολιτισμός, δεν υπάρχουν νόμοι, δεν υπάρχουν πόλεις, δεν υπάρχει πολιτεία. Η ανύπαρκτη πολιτεία διαλύει την κοινωνία, τη θρησκεία, την οικογένεια. Ο πατέρας δεν είναι πατέρας, η μητέρα δεν είναι μητέρα, τα παιδιά δεν είναι παιδιά. Η πίστη δεν είναι πίστη. Ο άνθρωπος δεν είναι άνθρωπος.
«Από το λόγο θα δικαιωθείς και από το λόγο θα καταδικασθείς» (Ματθ.13,37). Θα καταδικαστεί η εξουσία που δεν ονομάζει τον πατέρα και την μητέρα με το όνομά τους και γενικά δεν ονομάζει τα πράγματα με το όνομά τους. Ο κόσμος προσδοκά την επάνοδο της ελευθερίας, για να λέγονται τα πράγματα με το όνομά τους, η ελευθερία να είναι αληθινή ελευθερία και η δημοκρατία πραγματική δημοκρατία.
Οι αρχαίοι Έλληνες φυλάγουν την πολιτεία τους απ΄ τους ανθρώπους με χαμένη ντροπή. Δεν απονέμουν δημόσια αξιώματα σε ανθρώπους με χαμένη ντροπή. Η ιστορία δεν συγκρατεί στη μνήμη της ανθρώπους με χαμένη την ντροπή σε δημόσια αξιώματα.
Όπου πηγαίνει η Δύση προκαλεί πολέμους και βία. Η Ορθοδοξία διαφέρει ριζικά από την Δύση. Η Δύση είναι φαντασία, δεν έχει πραγματική βάση. Στην εποχή μας αναστατώθηκαν τα στοιχεία του κόσμου. Ακόμα και η πίστη δεν είναι η αντικειμενική και ιστορική πίστη στο Χριστό αλλά κάποια προσωπική αντίληψη των πραγμάτων, κάτι ιδιωτικό και υποκειμενικό. Κατά τον Ντοστογιέφσκι «χωρίς το Χριστό, τον σαρκωμένο Θεό, δεν υπάρχει ανθρώπινη τελείωση, δεν υπάρχει πρόοδος στην ιστορία, ούτε καμιά ελίτ με σοφία που σώζει.»
Όσοι ζούμε με την εργασία βλέπουμε ότι η αξία της εργασίας εξαφανίζεται και δεν μπορούμε πια να στηριζόμαστε σε αυτήν. Από δω και πέρα η ζωή μας εξαρτάται απ’ το κεφάλαιο, δηλαδή από αυτούς που διαθέτουν χρήματα ή έδαφος ώσπου να εξαφανιστεί και το έδαφος ως συντελεστής της παραγωγής , για να φοβούνται και οι ιδιοκτήτες του εδάφους. Η παγκοσμιοποίηση εξευτέλισε όλες τις ανθρώπινες αξίες και τις υποκατέστησε με τα χρήματα, τα οποία όμως βρίσκονται στα χέρια μιας ελίτ του πλούτου, δηλαδή μερικών οικογενειών, που ανησυχούν από τον ενδόμυχο φόβο των πλουσίων, τον φόβο του υπερπληθυσμού.
Είμαστε αισιόδοξοι. Η κατάσταση ανελευθερίας δεν έπληξε την πηγή από την οποία ο ελληνικός λαός αντλεί την δύναμή του, την πίστη στο Χριστό. Τις εστιν ο νικών; Ειμή αυτός που πιστεύει ότι ο Χριστός είναι ο υιός του Θεού; Ο Θεός μας χάρισε νίκη, που νικάει τον κόσμο. Ας ευχαριστήσουμε το Θεό κι ας μην χάνουμε την εμπιστοσύνη μας στην πρόνοια του Θεού. Είναι ανώτερη από κάθε εξωτερικό πεπρωμένο.Πιστεύουμε στην Ανάσταση του Χριστού. Η Ανάσταση του Χριστού είναι η μόνη πραγματικότητα που τίποτα δεν μπορεί να την αναιρέσει.
Είμαστε αισιόδοξοι. Η δύναμη της Ελλάδος δεν ήταν ποτέ και δεν είναι και τώρα οικονομική. Η δύναμη της Ελλάδος δεν είναι τα αδύνατα και ασθενή στοιχεία, αλλά τα αιώνια, τα πνευματικά. Ο εχθρός χτυπάει αυτό που βλέπει, την οικονομία. Δεν είναι σε θέση να δει την πραγματική δύναμη της Ελλάδος. Ακόμα κι αν την έβλεπε δεν θα μπορούσε να εκτιμήσει την αξία της. Το ότι είναι άγνωστη σ΄ αυτόν η πραγματική δύναμη της Ελλάδος, αυτό είναι μια δωρεά του Θεού και πρέπει να ευχαριστούμε το Θεό που φυλάει την δύναμη της Ελλάδος από την επιβουλή του εχθρού. Ας ευχαριστήσουμε το Θεό που μας έδωσε νίκην. (Α΄Ιωάννου Ε’, 4)
Είμαστε αισιόδοξοι. Καμία αυτοκαταστροφική δύναμη δεν μένει. Οι δυνάμεις αυτές αυτοκαταστρέφονται γι΄ αυτό ακριβώς, γιατί είναι αποκομμένες από αυτό που διαρκεί, από το αιώνιο. Είναι καταστάσεις που έρχονται για να επιτελέσουν το έργο της καταστροφής όπως οι άνεμοι τους χειμώνες, για να προετοιμάσουν την γη, για την σπορά. Ο λαός μας ζει χιλιάδες χρόνια και έχει περάσει ακόμα χειρότερες καταστάσεις από την σημερινή. Οι δυνάμεις της καταστροφής έρχονται για να φύγουν. Κανείς δεν τις εμποδίζει, όπως κανείς δεν λυπάται όταν ο λυκάερας κοπάζει και βασιλεύει η ειρήνη και η αρμονία στη φύση.
ΠΗΓΗ: moschoblog.blogspot.com
