ΑΠΟ ΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ “ΟΣΙΟΣ ΘΕΟΦΙΛΟΣ” ΑΠΡΙΛΙΟΥ :
Ὅλο τόν χρόνο μπροστά μου ὁ Ἐσταυρωμένος. Ἀσάλευτος στόν ταπεινωτικό Του θρόνο, γιά νά θυμίζει τήν ἀνθρώπινη ἐμπάθεια πού Τόν ἀνέβασε ἐκεῖ.
Ὅλο τόν χρόνο στόν Σταυρό… Μά, σήμερα, Μεγάλη Πέμπτη, νιώθω πώς ὁ πόνος Του εἶναι πιό ὀξύς, ἡ ὀδύνη Του βαθύτερη. Καί τό ἀθῶο αἷμα ρέει πάνω στά ἄχραντά Του πόδια…
Ἐξουθενωμένος ὁ Νυμφίος τῶν ψυχῶν. Καταματωμένος κι ἑτοιμοθάνατος ὁ Πλάστης, ὁ Εὐεργέτης, ὁ Σωτήρας τῶν ἀνθρώπων. Ἔνοχα, ἀρνούμαστε νά δώσουμε ἀπάντηση στό βασανιστικό ἐρώτημα: Τί Τόν πόνεσε περισσότερο: Τά βασανιστήρια ἤ ἡ ἀτίμωση; Ἡ Σταύρωση ἤ ὁ ἐμπαιγμός;
Κύριε, κάνε τήν ὥρα ἐκείνη, πού θά ἀσπαστῶ τίς αἱμόφυρτες πληγές τῶν καρφιῶν Σου, νά τήν κρατήσω γιά ὅλο τόν χρόνο μέσα στήν καρδιά μου. Νά γίνει ἡ στιγμή ἐκείνη μιά ἰσχυρή ὤθηση, πού θά μέ κάνει νά ξεχάσω ὅ,τι ἁμαρτωλό καί νά ξεκινήσω ἀποφασιστικά κάτι νέο.
Πόσο μ’ ἀγάπησες, Ἰησοῦ, καί πόσο ἐγώ περιφρόνησα τήν ἀγάπη Σου! Πόσο μέ σεβάστηκες, μέ ὑπέμεινες, καί πόσο ἐγώ ἀγέρωχα Σέ ἀγνόησα.
Χριστέ μου, ἀξίωσέ με, μήν προσπεράσω ἀδιάφορα τόν ματωμένο Σου Σταυρό. Ἀξίωσέ με ἀπό δῶ νά ξεκινᾶ κι ἐδῶ νά καταλήγει ἡ μέρα μου καί ἡ ζωή μου ὅλη. Φώτισέ με νά ἐμπνευστῶ καί νά ταπεινωθῶ, ἀκουμπώντας τά χείλη μου στά πανάγια πόδια Σου. Ἡ ἀδικημένη Σου μορφή ἄς ὑψώνεται καθημερινά πρότυπο γιά μίμηση μπροστά στά μάτια μου.
Σ’ εὐχαριστῶ, μεγάλε Ἀθῶε, γιατί σύμβολό Σου κατέστησες τόν ὀδυνηρό Σταυρό. Καί δύναμή Σου ἀδιαμφισβήτητη ἀνέδειξες τήν φαινομενική ἀδυναμία, τήν σιωπή, τήν ὑπομονή.
Δόξα καί τῷ Σταυρῷ, Σῶτερ, καί τῷ Πάθει Σου.
