ΑΠΟ ΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΟΣΙΟΣ ΘΕΟΦΙΛΟΣ ΜΑΡΤΙΟΥ
«Ἡ δύναμή σου πέλαγο, ἡ θέλησή μου βράχος», ἔγραψε κάποτε ὁ ἐθνικός μας ποιητής Διονύσιος Σολωμός.
Κι ὄντως. Οἱ ἐχθροί ἦταν πολλοί. Ἀμέτρητοι. Σάν τό πέλαγος, πού εἶναι ἀχανές καί μοιάζει ἀτέλειωτο. Κι ὅπως τά κύματά του εἶναι ὁρμητικά καί μέ δύναμη χτυποῦν πάνω στά βράχια, ἔτσι καί οἱ ἐχθροί μέ λύσσα χτυποῦν τήν ἑλληνική ψυχή. Αὐτή ὅμως μένει ἀκλόνητη. Ὅπως ὁ βράχος, ὅταν τόν χτυποῦν τά κύματα. Ξέρει νά ὑπομένει, νά ἀντιστέκεται καί νά μένει ὁλόρθος κι ἐπιβλητικός.
Τέτοιοι ἀκλόνητοι βράχοι εἶναι καί οἱ ἥρωες τῆς Ἐπανάστασης τοῦ 1821, πού ἀγωνίσθηκαν γιά νά ἀπολαμβάνουμε ἐμεῖς σήμερα μιά ἐλεύθερη Πατρίδα.
Στίς ἑπόμενες γραμμές θά γνωρίσουμε μιά οἰκογένεια πού, χωρίς δεύτερη σκέψη, ἔδωσε τά πάντα στήν Πατρίδα. Τά λόγια εἶναι λίγα μπροστά στό μεγαλεῖο τῆς οἰκογένειας Ὑψηλάντη. Εἶναι μιά ἀπό τίς οἰκογένειες πού τίμησαν ὅσο λίγες τήν καταγωγή τους καί θυσίασαν τά πάντα γιά τήν Ἑλλάδα.
***
Ἐλισάβετ Ὑψηλάντη, μιά ἀρχοντοπούλα μεγαλωμένη σέ μιά ἀπό τίς σπουδαιότερες οἰκογένειες τῆς Μολδαβίας. Ὁ γάμος της μέ τόν ἡγεμόνα Κωνσταντῖνο Ὑψηλάντη εὐλογήθηκε ἀπό τόν Θεό μέ ἑπτά παιδιά. Ἡ συγκλονιστική αὐτή μάνα, βλέποντας τήν ἀγάπη καί τόν πόθο τῶν παιδιῶν της γιά τήν ἀπελευθέρωση τῆς Ἑλλάδας, ἡ ἴδια μέ χαρά τά πρόσφερε στήν Πατρίδα. Κι ὅταν τά τέσσερα πρῶτα παιδιά της, ὁ Ἀλέξανδρος, ὁ Δημήτριος, ὁ Νικόλαος καί ὁ Γεώργιος, ἔγιναν πρωτεργάτες τῆς Φιλικῆς Ἑταιρείας καί ἄνοιξαν τόν δρόμο γιά τήν ποθητή Ἐπανάσταση τῶν Ἑλλήνων, ἐκείνη στεκόταν πάντα δίπλα τους καί τά ἐμψύχωνε. Ὅταν τά παιδιά της προετοίμαζαν τήν ἔναρξη τῆς Ἐπανάστασης στή Μολδαβία, ὁ Ἀλέξανδρος τῆς ζήτησε νά θυσιάσει ἕνα μεγάλο κτῆμα πού εἶχε καί τῆς ἐξασφάλιζε χιλιάδες ρούβλια τόν χρόνο. Ἐκείνη χωρίς δισταγμό τοῦ ἀπάντησε: «Ἐγώ προσφέρω ἐσᾶς τά παιδιά μου καί θά λυπηθῶ τά ρούβλια;».
Ὁ πρωτότοκος γιος της, ὁ Ἀλέξανδρος, ξεχώριζε γιά τή μόρφωση καί τή στρατιωτική του ἐκπαίδευση. Ὅταν ἀνέλαβε τήν ἀρχηγία τῆς Φιλικῆς Ἑταιρείας, εἶχε ἤδη τιμηθεῖ τρεῖς φορές ἀπό τόν Τσάρο μέ τό μετάλλιο τῆς ἀνδρείας, κατά τή διάρκεια τῶν Γαλλορωσικῶν πολέμων. Στήν ὑψηλή κοινωνία τῆς αὐτοκρατορικῆς αὐλῆς δέν τοῦ ἔλειπε τίποτα. Ἡ ζωή του ἦταν ἀξιοζήλευτη, ὅταν τά ἐγκατέλειψε ὅλα καί δόθηκε ὁλόψυχα στό μεγάλο του ὄνειρο.
Ἔτσι, ἀφοῦ ὀργάνωσε τήν ἐπανάσταση στήν Πελοπόννησο, στίς 22 Φεβρουαρίου τοῦ 1821, ὑψώνει τήν ἐπαναστατική σημαία στό Ἰάσιο τῆς Μολδοβλαχίας καί ἐκδίδει ἐπαναστατική προκήρυξη μέ τίτλο «Μάχου ὑπέρ πίστεως καί πατρίδος», στήν ὁποία γράφει: «Ἄς πολεμήσωμεν εἰς τούς τάφους τῶν πατέρων μας, οἱ ὁποῖοι διά νά μᾶς ἀφήσωσιν ἐλευθέρους, ἐπολέμησαν καί ἀπέθανον ἐκεῖ. Εἰς τά ὅπλα λοιπόν φίλοι. Ἡ πατρίς μᾶς προσκαλεῖ».
Στή μάχη στό Δραγατσάνι τό 1821 ὁ στρατός τοῦ Ἀλέξανδρου, ὁ Ἱερός Λόχος, ὅπως τόν ὀνόμασε, δυστυχῶς ἀποδεκατίστηκε. Μετά ἀπό αὐτό, φυλακίζεται μέχρι τό 1827. Μέσα στή φυλακή ἡ ὑγεία του κλονίζεται καί δύο μῆνες μετά τήν ἀπελευθέρωσή του, τόν Ἰανουάριο τοῦ 1828, πεθαίνει στήν Βιέννη πάμφτωχος καί ἀβοήθητος. Τελευταία του ἐπιθυμία νά ταριχευθεῖ ἡ καρδιά του καί νά σταλεῖ στήν Ἑλλάδα. Ἡ ἐπιθυμία του ἐκπληρώθηκε καί ἡ καρδιά του σήμερα βρίσκεται στήν Ἀθήνα, πίσω ἀπό τό Προεδρικό Μέγαρο, στό ἐκκλησάκι τῶν Παμμεγίστων Ταξιαρχῶν.
Τά ἀδέλφια του, ὁ Δημήτριος, ὁ Νικόλαος καί ὁ Γεώργιος, μυήθηκαν καί αὐτοί στή Φιλική Ἑταιρεία καί πολέμησαν γιά τήν Ἑλλάδα. Ὁ δεύτερος γιός μάλιστα, ὁ Δημήτριος, κινήθηκε ἄγνωστος καί μέ τό ψευδώνυμο τοῦ Χαρίτου ἔφτασε στήν Τεργέστη, ὅπου ἐπέβη σέ ἑλληνικό πλοῖο μεταφέροντας τρόφιμα, πολεμοφόδια καί ὅπλα στήν Ἑλλάδα.
Πρωταγωνίστησε σέ μεγάλες μάχες. Στή μάχη τῆς Πέτρας τόν Σεπτέμβριο τοῦ 1829 θά ἡγηθεῖ τῶν ἑλληνικῶν δυνάμεων, πού θά συντρίψουν τίς ὀθωμανικές. Κι ἄν ὁ Ἀλέξανδρος ἦταν αὐτός ὁ ὁποῖος κήρυξε τήν Ἐπανάσταση στίς Ἡγεμονίες, ὁ Δημήτριος ἔμελλε νά εἶναι αὐτός πού θά συνέδεε τό ὄνομά του μέ τήν τελευταία αὐτή μάχη στήν Πέτρα τῆς Βοιωτίας, τόν Σεπτέμβιο τοῦ 1829, ὁλοκληρώνοντας τό ἔργο καί τό ὄνειρο τοῦ ἀδελφοῦ του. Στήν προκήρυξή του λέει: «Δέν ἐλπίζω νά εὑρεθεῖ κανείς ἐξ ὑμῶν ἀμέτοχος τῆς προγονικῆς ἀνδρείας καί ἀνάξιος τοῦ ἑλληνικοῦ ὀνόματος εἰς τόν ἱερόν τοῦτον ἀγῶνα, εἰς τόν ὁποῖον καί αὐτή ἡ ἀδιαφορία λογίζεται, καί εἶναι τῷ ὄντι, ἀσυγχώρητον ἁμάρτημα».
Οἱ Ὑψηλάντηδες εἶχαν τά πάντα. Δόξα, πλούτη καί ἀπίστευτες καριέρες. Τά θυσίασαν ὅμως ὅλα γιά νά δοῦν τήν Ἑλλάδα ἐλεύθερη. Ἄλλωστε, τό εἶχε πεῖ καί ἡ μητέρα τους: «Ὅταν ἡ Πατρίδα κάλεσε τά ἀληθινά παιδιά της, τότε οἱ γιοί μου ἔτρεξαν νά κάμουν τό χρέος τους. Μακάρι οἱ νεκροί τῆς οἰκογένειάς μου νά σταματήσουν τά δεινά καί νά φέρουν τή χαρά σ’ αὐτή τή χώρα, γιά τήν ὁποία ἀξίζει ὅλοι νά δώσουμε τή ζωή μας».
