Του Ιωάννη Ε. Πουλατσίδη
Ο κατά κόσμον Νικόλαος Μπουροζίκας γεννήθηκε στο χωριό Κοκκινοπλός της Ελασσόνας το 1826. Έμαθε τα πρώτα γράμματα στον Κοκκινοπλό. Από μικρός έδειξε έντονη διάθεση προς το μοναχισμό. Σε ηλικία δώδεκα ετών έγινε μοναχός. Κατά την πορεία της μοναχικής του ζωής πέρασε από αρκετά μοναστήρια όπως στη μονή Αγίου Αθανασίου Σφίνιτζας και τέλος στη μονή Παναγίας Πέτρας Ολύμπου στην οποία και υπηρέτησε ως ηγούμενος για τριάντα περίπου έτη. Απεβίωσε σε ηλικία ενενήντα ετών την 3η Νοεμβρίου του 1916. Ήταν γνωστός από τη συμμετοχή του στον Εθνικοαπελευθερωτικό Αγώνα στην Πιερία.
Πολύτιμη και σημαντική υπήρξε η συμμετοχή του στην Επανάσταση του Ολύμπου του 1878. Ήταν το πρώτο μέλος της Προσωρινής Επαναστατικής Κυβερνήσεως του Ολύμπου στις 19 Φεβρουαρίου του 1878. Ήταν αυτός που συνέταξε και υπέγραψε την Επαναστατική Προκήρυξη της Προσωρινής Κυβερνήσεως της Μακεδονίας προς τις Κυβερνήσεις των Ευρωπαϊκών Δυνάμεων όπως επίσης και την Προκήρυξη της Προσωρινής Κυβερνήσεως προς τους απανταχού Μακεδόνες και σε όλους τους αδελφούς στις 4 Μαρτίου του 1878.
Ο Νικηφόρος έχαιρε της εκτιμήσεως του ποιμενάρχη του, των Χριστιανών της επαρχίας της Πέτρας καθώς και των περισσότερων μοναχών της Μονής. Λόγω της συμμετοχής του στον Εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα του Έθνους ο Νικηφόρος ήταν πολύ αγαπητός προς τον δοκιμαζόμενο λαό.
Ο χαρισματικός ηγούμενος στην πορεία της ζωής του κατηγορήθηκε, δικάστηκε από το αυτοκρατορικό στρατοδικείο Θεσσαλονίκης, αγωνίστηκε σε όλα αλλά τελικά φυλακίστηκε μαχόμενος για την αθωότητά του. Με την βοήθεια του έντιμου βίου του, την Πίστη του και την υπεράσπιση του Επισκόπου Πέτρας Θεόκλητου μαζί με του Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης Αθανασίου αποφυλακίσθηκε στις 5 Οκτωβρίου του 1893. Παρέμεινε στην φυλακή περίπου ενάμιση με δύο μήνες.
Αξίζει να αναφέρουμε ότι είχε μεγάλη συμβολή στον Μακεδονικό Αγώνα , καθώς υπηρέτησε ως τροφοδότης των ανταρτικών σωμάτων της περιοχής και ως σύμβουλος των οπλαρχηγών Ματαπά, Μαλέα, και Ρόκα. Σημαντική η προσφορά του διότι ήταν αυτός που έδωσε πληροφορίες προς τους Επιτελείς της 7ης Μεραρχίας στις 14 Οκτωβρίου του 1912 για το πώς θα κινηθούν προς την Κατερίνη και την απελευθέρωση αυτής.
Σε μία περίοδο που το Ελληνικό κράτος αδυνατούσε να γίνει η μεγάλη μητρόπολη που θα σκέπαζε στην αγκαλιά της το λαό, οι ιερές μονές με την πίστη στην Ορθοδοξία, την πατρίδα, τις αξίες, και με εφάμιλλη δύναμη στο θέλημα του Θεού, αντικαθιστούσαν στα μάτια του λαού το κράτος. Η μονή φάνταζε – ας μας επιτραπεί η έκφραση – σαν «η μάνα» της περιοχής όπου και ανέλαβε να συντονίσει την ιερή απελευθέρωση.
Ο Νικηφόρος Μπουροζίκας δίκαια χαρακτηρίζετε ως ο «Ηγούμενος της Επανάστασης». Αγωνίστηκε για την Πατρίδα, την Πίστη και την Ορθοδοξία. Μην ξεχνάμε ότι κατά τη διάρκεια της τουρκοκρατίας όλοι οι ιεροί χώροι συμπεριλαμβανομένων και των μονών γίνονται στόχοι επιθέσεων των κατακτητών, οι οποίοι επιδίδονταν σε λεηλασίες, πυρκαγιές, καταστροφές και πολλές άλλες βαρβαρότητες, που είχαν ως στόχο την καταστροφή των ναών και την καταπίεση του ηθικού των χριστιανών. Ήταν επιτακτική η ανάγκη τέτοιων ρασοφόρων σαν τον Νικηφόρο.
Και όπως μας λέει ο Γεώργιος Σεφέρης:
« Σβήνοντας ένα κομμάτι από το παρελθόν είναι σαν να σβήνεις και ένα αντίστοιχο κομμάτι από το μέλλον».
Με την δική μας ελπίδα ο αγώνας για τον τόπο μας του Ηγουμένου της Επανάστασης Νικηφόρου Μπουροζίκα να μην σβήσει ποτέ.
Βλέπε σχετική βιβλιογραφία:
ΙΩΑΝΝΗ Ε. ΠΟΥΛΑΤΣΙΔΗ Ιερά μονή Εισοδίων της Θεοτόκου η επιλεγόμενη της Πέτρας στον Όλυμπο της Πιερίας, Κατερίνη, 2002. Όπως και στο υπό έκδοση του ιδίου «Η Παναγία της Πέτρας. Ιερά Μονή των Εισοδίων της Θεοτόκου στον Όλυμπο της Πιερία
