Του Δημοσιογράφου Θανάση Κληματσίδα
Η Γενιά Ζ- οι νέοι δηλαδή που γεννήθηκαν ανάμεσα στο 1997 και το 2012- δεν ξεσπά τυχαία. Δεν πρόκειται για κάποια παροδική νεανική οργή, ούτε για μια φούσκα απογοήτευσης. Αυτά που βλέπουμε στο Νεπάλ είναι ακραία αλλά συμβαίνουν ! Στο Νεπάλ, χιλιάδες νέοι – μαθητές, φοιτητές, ψηφιακοί πολίτες- ξεσηκώθηκαν όταν η κυβέρνηση μπλόκαρε 26 κοινωνικά δίκτυα (Facebook, Instagram, WhatsApp, YouTube κ.ά.) διότι δεν είχαν εγγραφεί σύμφωνα με νέες κυβερνητικές οδηγίες. Αυτό αποτέλεσε τη σταγόνα που «ξεχείλισε το ποτήρι» για μια γενιά που νιώθει ότι έχει λίγη ή καθόλου φωνή. Οτι οι υποσχέσεις για αλλαγή, για μια καλύτερη ζωή, για δικαιοσύνη και διαφάνεια, έμειναν κενά λόγια.
Οι διαδηλώσεις μετουσιώθηκαν γρήγορα από ψηφιακός ακτιβισμός σε κοινωνικό ξεσηκωμό. Η αστυνομία απάντησε με καταστολή -χημικά, πυροβολισμούς, χρήση πραγματικών σφαιρών , με αποτέλεσμα ανθρώπινες ζωές να χαθούν αλλά και πολλούς τραυματίες . Δυστυχώς τα πράγματα ξύφυγαν από τον έλεγχο !
Οι νέοι δεν ξεσηκώθηκαν μόνο για το μπλοκάρισμα των social media, αυτό ήταν η «σπίθα». Η φωτιά καίει εδώ και χρόνια και έφερε απογοήτευση.
ΓΙΑ ΤΟΣΟΣ ΘΥΜΟΣ;
Υπάρχουν βαθύτερες αιτίες που εξηγούν γιατί ο θυμός της Γενιάς Ζ δεν είναι απλά κάτι που συμβαίνει τώρα αλλά ήρθε για να μείνει . Αισθάνθηκαν την ανισότητα και την διαφθορά στο «πετσί» τους. Όλοι εμείς οι προηγούμενοι αλλά και οι πριν από εμάς είχαμε στα χέρια μας την εξουσία (πολιτική, οικονομική, θεσμική) και πολλοί την χρησιμοποίησαν προς όφελός τους ή των οικείων τους.
Οι νέοι βλέπουν αδικίες, ανισόμετρη κατανομή πόρων και αισθάνονται ότι η κοινωνία έγινε σκαλοπάτι για λίγους. Ανασφάλεια νιώθουν τα παιδιά μας . Στο παρόν και αβεβαιότητα για το μέλλον Η ανεργία, η έλλειψη προοπτικών, οι υποσχέσεις που δεν υλοποιούνται και άλλα πολλά έφεραν θυμό!
Οι νέοι βλέπουν ότι για να επιβιώσουν πρέπει να παλέψουν περισσότερο από τις προηγούμενες γενιές, χωρίς εγγυήσεις.
Τα social media δεν είναι απλώς ψυχαγωγία. Είναι τρόπος επικοινωνίας, διαμαρτυρίας, αντίδρασης. Όταν μια κυβέρνηση επιχειρεί να τα μπλοκάρει, η Γενιά Ζ αισθάνεται ότι της κόβεται ο δρόμος για να μιλήσει. Συνεπώς, το κλείσιμό τους είναι συμβολικό χαστούκι σε αυτά τα παιδιά – ΒΙΑ. Τα παιδιά βλέπουν ότι πολλά λόγια- υποσχέσεις δεν γίνονται πράξεις. Αυτό γεννά θυμό …
Ο θυμός αυτός μάς κοιτά κατάματα. Μας ρωτάει: Πόσες υποσχέσεις κάναμε που δεν τηρήσαμε; Πόσες φορές βάλαμε τον «εαυτούλη» μας πάνω από το συμφέρον του κόσμου; Πόσο αληθινά μιλούσαμε όταν λέγαμε “Δικαιοσύνη”, “Ισότητα”, “Διαφάνεια”; Και πόσο ευχαριστημένοι μπορούμε να είμαστε όταν βλέπουμε ότι οι νέοι πρέπει να αγωνίζονται για πράγματα που εμείς θεωρούσαμε δεδομένα;
Δεν είναι μόνο θέμα πολιτικής, ούτε μόνο θέμα κοινωνικής δικαιοσύνης. Είναι θέμα πολιτισμού, είναι αυτό το «ωχ αδερφέ» που μας συνόδευε χρόνια , είναι η απομάκρυνση από τις Ορθόδοξες παραδόσεις μας αλλά και το τι είμαστε διατεθειμένοι να κάνουμε για να αλλάξουν τα πράγματα. Η Γενιά Ζ ζητά λογοδοσία, ζητά συμμετοχή, ζητά να μην είναι μόνο παρατηρητές της ζωής αλλά συμμέτοχοι. Ζητούν να μην φοβούνται να πουν «όχι», όπως κάνουμε εμείς χρόνια !
Εμείς πρέπει να καταλάβουμε αυτά τα παιδιά . Δεν έχουν άδικο που είναι θυμωμένα . Σε έρευνα πρόσφατα της intelligent.com, στην οποία συμμετείχαν 966 ανώτερα στελέχη, έξι στις δέκα εταιρείες απέλυσαν τουλάχιστον έναν υπάλληλο της Gen Z μέσα σε έναν χρόνο. Γιατί; Μα γιατί μπήκαν στους εργασιακούς χώρους, διεκδικώντας τα δικαιώματά τους και θέτοντας τα όριά τους, αλλά δυστυχώς… απολύονται. Οι νέοι αυτοί δίνουν προτεραιότητα στις προσωπικές σχέσεις και στην ισορροπία ζωής – εργασίας, κάτι που δεν αρέσει στην κοινωνία του 2025!
