ΑΠΟ ΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΟΣΙΟΣ ΘΕΟΦΙΛΟΣ ΙΟΥΝΙΟΥ
Φ. ΠΤΩΣΗ ΕΩΣΦΟΡΟΥ
Ἡ ὕπαρξη τῶν δαιμόνων μαρτυρεῖται ἀπό τήν Ἁγία Γραφή καί ἀπό τούς Ἁγίους τῆς Ἐκκλησίας μας. Ἦταν κάποτε καί αὐτοί ἄγγελοι. Καί εἶχαν ὡς ἀρχηγό τους τόν ἑωσφόρο. Ἀλλά, ὅπως μᾶς ἀναφέρει θεόπνευστα ὁ προφήτης Ἠσαΐας, κάποτε ὁ ἑωσφόρος, ὁ ἀρχηγός τους, ἐνῶ ἦταν καί αὐτός, ὅπως ὅλοι οἱ ἄγγελοι, ἀγαθός, συνέλαβε στήν προαίρεσή του τήν ἰδέα καί ἀποπειράθηκε νά γίνει ὅμοιος μέ τόν Θεό, ἰσόθεος. Ἡ ἐγωιστική αὐτή κίνησή του ἀμέσως συνεπέφερε τήν πτώση του, ὅπως μᾶς διδάσκει ὁ Χριστός:
«Ἐθεώρουν τόν σατανᾶν ὡς ἀστραπήν ἐκ τοῦ οὐρανοῦ πεσόντα» (Λουκ. ι΄ 18), (ἔβλεπα τόν σατανά νά πέφτει ὡς ἀστραπή ἀπό τόν οὐρανό) καί «συνετρίβη» (Ἠσ. 14, 12-14)· ναί, νά συντρίβεται, μέ τρόπο τέτοιο, ὥστε, κατά τόν ἱερό Αὐγουστίνο, νά μήν ὑπάρχει πλέον στή φύση του οὔτε ἴχνος ἀγαθότητας, οὔτε καί νά μπορεῖ νά σκεφθεῖ ἤ καί νά διαπράξει τό καλό. Ὁπότε δέν ὑπάρχει ποτέ γι’ αὐτόν, ὅπως καί γιά ὅλους τούς ἀγγέλους, πού τόν ἀκολούθησαν, ἐλπίδα σωτηρίας.
Ἔκτοτε μισεῖ θανάσιμα τόν Θεό καί τά πλάσματά Του, τούς ἀνθρώπους, καί διαρκῶς μηχανεύεται τρόπους, πολλές φορές ὕπουλους, «ὡς ἄγγελος φωτός» (Β΄ Κορ. ια΄ 14), γιά νά παρασύρει τόν ἄνθρωπο στό κακό καί στήν ἀπώλεια. Ὁ ἀπόστολος Πέτρος θά μᾶς προειδοποιήσει, ὅτι
«ὁ ἀντίδικος ἡμῶν διάβολος ὡς λέων ὠρυόμενος περιπατεῖ ζητῶν τίνα καταπίῃ» (Α΄ Πέτρ. ε΄ 8). Ὁμοιάζει μέ λυσσασμένο λιοντάρι, καί ἀλοίμονο στό πλάσμα τοῦ Θεοῦ, πού θά δώσει στόν σατανά τήν εὐκαιρία νά τόν πειράξει. Γιατί ὁ σατανάς δέν ἔχει κανένα δικαίωμα στόν ἄνθρωπο, ἄν δέν προσκληθεῖ καί προκληθεῖ. Καί ὁ ἴδιος ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός τόν χαρακτηρίζει καί εἶναι «ἀνθρωποκτόνος» (Ἰω. η΄ 44).
Δυστυχῶς, μετά τήν ἐμπιστοσύνη, τήν ὁποία τοῦ ἐπέδειξαν οἱ πρωτόπλαστοι, ὁ σατανάς ἀπέβηκε κυρίαρχος τοῦ κόσμου καί ἔτσι τόν ἀποκαλεῖ ὁ Χριστός: «Ὁ ἄρχων τοῦ κόσμου τούτου» (Ἰω. ιβ΄ 31). Γι’ αὐτό καί στήν Καινή Διαθήκη ὑπάρχει τό πλῆθος τῶν θαυμάτων θεραπείας καί λύτρωσης ἀπό τόν Κύριο δαιμονιζομένων, ἀπό τήν ἀδίστακτη τυραννία τοῦ σατανᾶ. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ὁ δαιμονιζόμενος στή χώρα τῶν Γεργεσηνῶν (Λουκ. η΄ 26-27).
Ἀλλά καί διαχρονικά, ὅπως καί σήμερα, δυστυχῶς, ὑπάρχουν πολλοί, οἱ ὁποῖοι, ὄχι μόνο ἀρνοῦνται τήν ὕπαρξη καί τό καταλυτικό ἔργο τοῦ σατανᾶ, ἀλλά καί δέν τούς ἐνδιαφέρει ἤ δέν πιστεύουν ὅτι ὑπάρχει καί ἀποβαίνουν θύματα ἤ καί συνεργάτες του.
Ὡστόσο, οἱ Χριστιανοί πρέπει νά μένουν προσεκτικοί καί προσευχόμενοι, κατά τή διδαχή τοῦ Χριστοῦ μας στό «Πάτερ ἡμῶν…»: «Μή εἰσενέγκῃς ἡμᾶς εἰς πειρασμόν (προστάτευσέ μας, Κύριε, ἀπό τόν πειρασμό), ἀλλά ρῦσαι ἡμᾶς ἀπό τοῦ πονηροῦ (ἀλλά καί λύτρωσέ μας ἀπό τό μῖσος τῶν πονηρῶν δαιμόνων)» (Ματθ. στ΄ 13).
Σχετικός μέ τά παραπάνω εἶναι καί ὁ ὕμνος:
«Κύριε, ὅπλον κατά τοῦ διαβόλου τόν σταυρόν σου ἡμῖν δέδωκας. Φρίττει γάρ καί τρέμει, μή φέρων καθορᾶν αὐτοῦ τήν δύναμιν· ὅτι νεκρούς ἀνιστᾷ καί θάνατον κατήργησε. Διά τοῦτο προσκυνοῦμεν τήν ταφήν σου καί τήν ἔγερσιν».
Ὁ πιό πάνω ὕμνος ἀνήκει στούς Αἴνους τοῦ πλ. δ΄ ἤχου καί μελωδεῖται στόν Ὄρθρο τῆς Κυριακῆς.
Ἡ ἑρμηνευτική του ἀπόδοση ἔχει, ὡς ἑξῆς:
«Κύριέ μου, ἐνάντια στόν ἄσπονδο ἐχθρό μας, τόν διάβολο, μᾶς ἔδωσες ἕνα πανίσχυρο ὅπλο, τόν Σταυρό σου! Μπροστά στό ἀκαταμάχητο αὐτό ὅπλο, ἀναταράσσεται καί τρομοκρατεῖται, βλέποντας τήν ἀκατανίκητή του δύναμη, ἀφοῦ ὁ Σταυρός σου ἀνιστᾶ τούς νεκρούς καί καταργεῖ τό κράτος τοῦ θανάτου. Γι’ αὐτό κι ἐμεῖς, Κύριέ μου, νιώθοντας αὐτή τή μεγάλη σου δωρεά, σκύβουμε καί προσκυνοῦμε τόν σταυρικό σου θάνατο, τή θεόσωμη ταφή σου καί τή νικηφόρα σου Ἀνάσταση».
