Οι μεγαλύτεροι σε ηλικία συχνά τη θυμούνται με νοσταλγία. Έχει ταυτιστεί με την αθωότητα των μαθητικών χρόνων και για πολλούς αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι των αναμνήσεων της νιότης τους.
Ο λόγος για τη μπλε ποδιά ή στολή, η οποία μαρτυρούσε την ιδιότητα του μαθητή στα σχολεία της Ελλάδας.
Στο πέρασμα των δεκαετιών, άλλαζε χρώμα, μήκος ή τύπο, αλλά παρέμενε ίδιος ο σκοπός για τον οποίο καθιερώθηκε: η ομοιόμορφη παρουσία των μαθητών και μαθητριών, σε ένδειξη σεβασμού στην απρόσκοπτη και ισότιμη εκπαιδευτική προσφορά του σχολείου έναντι των νέων.
Η αντίστροφη μέτρηση για την άρση αυτής της ομοιομορφίας ξεκίνησε το έτος 1982 – στις 6 Φεβρουαρίου – όταν με απόφαση του τότε Υπουργού Παιδείας, Λευτέρη Βερυβάκη, καταργήθηκε η υποχρεωτική χρήση της μπλε σχολικής ποδιάς.
Όπως μαρτυρούν οι αναμνηστικές φωτογραφίες της εποχής, δεν έβγαλαν αμέσως όλοι οι μαθητές τη σχολική ποδιά, αλλά σταδιακά τα επόμενα χρόνια άρχισε να υπερισχύει το “ανάμεικτο” ντύσιμο.
Η ιστορία των κανονισμών ένδυσης και εμφάνισης στα σχολεία της ελληνικής επικράτειας ξεκινάει από πολύ παλιά και, για την ακρίβεια, από της συστάσεως του Ελληνικού Κράτους. Η καθιέρωση συγκεκριμένης στολής, που θα εξασφάλιζε την “ομοιομορφία” στα σχολεία, συναντάται για πρώτη φορά το 1876. Στις 8 Μαΐου του έτους αυτού ελήφθη απόφαση από το Υπουργικό Συμβούλιο, όπου περιγράφεται αναλυτικά ο τύπος της στολής που πρέπει να φορούν οι μαθητές. Τις επόμενες δεκαετίες η σχολικές στολές αλλάζουν μορφές και χρώματα, για να φτάσουμε στο 1965, οπότε καθιερώνονται με υπουργική απόφαση οι “μπλε του ουρανού και της θάλασσας” σχολικές ποδιές. Η απόφαση εκείνη προέβλεπε ότι κάθε μαθητής έπρεπε να φέρει στο πέτο κονκάρδα, στην οποία να αναγραφόταν το σχολείο και η τάξη του, ενώ για τις μαθήτριες το μήκος της ποδιάς επιβαλλόταν να είναι κάτω από το γόνατο
Η μπλε ποδιά θα “άντεχε” για περίπου δύο δεκαετίες, ήτοι 2-3 χρόνια μετά από την κατάργηση της υποχρεωτικότητας, με την απόφαση της 6ης Φεβρουαρίου 1982.
