Ενδοσχολική βία: εσκεμμένη, απρόκλητη, συστηματική και επαναλαμβανόμενη βίαιη και επιθετική συμπεριφορά με σκοπό την επιβολή και την πρόκληση σωματικού και ψυχικού πόνου στο πλαίσιο του σχολικού χώρου»
Αυτός είναι ο ορισμός . Άραγε τον ξέρουμε; Καταλαβαίνουμε τι ακριβώς είναι;
Τα παιδιά μαλώνουν μεταξύ τους. Μαλώνουν με τους γονείς. Μαλώνουν τώρα τελευταία και με τους εκπαιδευτικούς. Το συμβαίνει στην Ελλάδα;
Οι γονείς σπεύδουν με κροκοδείλια δάκρυα να υπερασπιστούν τα παιδιά τους : «Έλα μωρέ παιδιά είναι», « δεν το ΄θελε», «δεν τα λες ακριβώς όπως έγιναν κυρ- Δάσκαλε, τα μεγαλοποιείς». Αυτά ακούγονται στο γραφείο του διευθυντή από τους Έλληνες γονείς!
Το «παιδάκι» μας έχει πάντα δίκιο! Ο δάσκαλος εφαρμόζει πιστά τους κανονισμούς. Και δεν θα έπρεπε σε μια Ελλάδα του 2024 «ελαστικών» νομοθεσιών, «χαϊδέματος» και «αποχαύνωσης» !
Τι πάθαμε; Φταίνε οι τηλεοπτικές σειρές που μας οδήγησαν σε ένα καινούριο lifestyle; Μια ακατάσχετη καταναλωμανία, νέα ήθη και ανάγκη να θάψουμε βαθιά -όσο πιο βαθιά γίνεται κάθε τι ελληνικό και «πατροπαράδοτο»;
Έχει υπολογιστεί ότι το 15% των μαθητών στην Ελλάδα έχει πέσει θύμα βίας και εκφοβισμού από συμμαθητές. Τα αγόρια εμπλέκονται συχνότερα σε περιστατικά σωματικού εκφοβισμού και τα κορίτσια σε λεκτική βία και κοινωνικό αποκλεισμό. Πρόσφατα βέβαια στη Γλυφάδα είχαμε και κορίτσια που έσπευσαν να «τιμωρήσουν» συμμαθήτριά τους -μετά από διαδικτυακό κάλεσμα- επειδή ήταν ευπαρουσίαστη και καλή μαθήτρια!
Οι βασικοί παράγοντες που βρίσκονται κάπου εκεί πίσω και μας οδήγησαν σε αυτά που ζούμε σήμερα είναι το οικογενειακό περιβάλλον αλλά και το σχολικό.
Το κάθε παιδί φέρει τις δικές του καταβολές, επιρροές από την οικογένεια ενώ έχει δεχθεί μεγάλο όγκο ερεθισμάτων από την έκθεσή του στα νέα Μέσα. Είτε αυτή είναι η τηλεόραση, είτε το κινητό τηλέφωνο. Η βία πλέον στα ματάκια των παιδιών είναι κάτι φυσιολογικό. Μάλιστα όπως στις ταινίες ζητωκραυγάζουν και επευφημούν έτσι τα παιδιά στο σύγχρονο «Κολοσσαίο» , στο σχολείο τους κάνουν το ίδιο !
Η ενδοσχολική βία δεν είναι ένα σημερινό φαινόμενο, υπήρχε πάντα, αλλά σήμερα τείνει να πάρει ανεξέλεγκτες διαστάσεις. Σε βαθμό που να κινητοποιήσει την πολιτεία και να την αναγκάσει να επέμβει με μια σειρά μέτρων που πρόσφατα είδαν το φως της δημοσιότητας.
Δυστυχώς όμως υπάρχει μια ακόμα «αρένα». Αυτή των κοινωνικών δικτύων . Εκεί σε μια απλή ομάδα στο viber μπορούν να «ανέβουν» φωτογραφίες , να γίνει διαμοιρασμός αλλά και διάδοση ψευδών ειδήσεων ή να σταλούν απειλητικά ή υβριστικά μηνύματα. Στο σχολείο πλέον μπορεί να μην είναι εφικτό αφού το κινητό είναι «στην τσάντα» αλλά μετά από το σπίτι;
Το σχολείο αντιγράφει όλα αυτά που ζούμε στη λεγόμενη μεγάλη εικόνα. Είναι μια μικρογραφία της ζωής . Του γείτονα που θυμώνει με το παραμικρό και του φωνάζουμε , της γιαγιάς που δεν έχει τι να κάνει και ασχολείται με τα κουτσομπολιά της γειτονιάς και την χλευάζουμε, αυτού που κορνάρει μανιωδώς στο φανάρι και εμείς μαλώνουμε μαζί του, του συζύγου που δε σέβεται την σύζυγο-μητέρα και μιλά άσχημα, αυτού που δεν ξέρει να σέβεται τη γνώμη του άλλου και μιλά αισχρά και εμείς απαντάμε στο ίδιο μήκος κύματος.
Ποιοι είναι μπροστά σε όλες αυτές τις στιγμές και σπεύδουν έπειτα στο σχολείο να μας «αντιγράψουν»; Τα παιδιά μας.
Συχνά η βίαιη συμπεριφορά υποβαθμίζεται ή ακόμα χειρότερα εκλαμβάνεται ως δείγμα αντισυστημικής δράσης, οπότε αφήνεται ατιμώρητη με αποτέλεσμα οι βίαιοι έφηβοι να αποθρασύνονται. Οδηγούμαστε στην απαίτηση του κηδεμόνα για καθολική ατιμωρησία, αν είναι δυνατόν!
Μόνο με μαθηματικά και φυσική δεν διαπλάθουμε προσωπικότητες, ούτε υπεύθυνους πολίτες. ΑΛΛΑΓΗ χρειάζεται και επαναπροσδιορισμός της εκπαίδευσης στην Ελλάδα .
Ελπίζουμε ακόμα και προσευχόμαστε . Μακάρι να καταλάβουμε τα λάθη μας .
Του δημοσιογράφου Θανάση Κληματσίδα
