Του Δημοσιογράφου Θανάση Κληματσίδα
Καθημερινά σε όλη την Επικράτεια ακούμε για περιστατικά σχολικής βίας -εκφοβισμού. Τα πράγματα είναι δύσκολα το 2024. Όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και σε όλο τον κόσμο. Άλλωστε τα ακούγαμε για την Αμερική, για άλλες χώρες της Ευρώπης . Η φωτιά ήταν στην «αυλή του γείτονα», αλλά εμείς …Με το που αρχίσαμε να αντιγράφουμε την «δύση» ακόμη περισσότερο στα αρνητικά, έφτασε το πρόβλημα και στη δική μας «αυλή».
Η ελληνική κυβέρνηση ανακοίνωσε ένα σχέδιο για την αντιμετώπιση της σχολικής βίας και του σχολικού εκφοβισμού. Από τον Σεπτέμβριο, προβλέπεται Νέος Κανονισμός Λειτουργίας των Σχολείων, με σαφείς κανόνες συμπεριφοράς, και συνεπειών, για κάθε παράπτωμα, ενώ σε ψηφιακή πλατφόρμα, μαθητές και γονείς, μπορούν να καταγγέλλουν περιστατικά βίας. Ακόμη, προβλέπεται πως, οι γονείς ή κηδεμόνες των παιδιών, τα οποία προκαλούν φθορές στο σχολείο, είναι υποχρεωμένοι να αποκαταστήσουν τις ζημιές.
Κυρίαρχη στο πλέγμα μέτρων είναι η πλατφόρμα stop-bullying.gov.gr.
Σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση του κάθε παιδιού διαδραματίζει η οικογένεια και καθώς το παιδί μεγαλώνει και φοιτά στο σχολείο τότε σημαντική επιρροή ασκεί και το σχολικό περιβάλλον, αλλά και άλλα πλαίσια στα οποία συμμετέχει. Είναι κατανοητό λοιπόν ότι όταν εντοπίζονται παθολογικές συμπεριφορές στο περιβάλλον αυτό έχει αντίκτυπο και στο παιδί.
Όταν δεν έχουν δυνατά πρότυπα από τους γονείς τους, θα τα αναζητήσουν στο πρόσωπο άλλων, κάποιες φορές όμως μπορεί τα πρόσωπα αυτά να μην έχουν θετική επιρροή.
Όταν ένα παιδί βλέπει το γονιό να είναι μακριά από την εκκλησία, τότε αναπόφευκτα μένει κι αυτό εκτός. Έτσι χάνεται η «πνευματική θωράκιση» που μπορεί να έχει από την πίστη μας .
Τα παιδιά που έχουν βιώσει την ενδοσχολική βία (είτε ως θύματα είτε ως θύτες) έχει παρατηρηθεί ότι συνήθως έχουν άρνηση για το σχολείο και δικαιολογίες για να μην πάνε, συνοδευόμενες από κλάμα. Παρατηρούνται ξαφνικές αλλαγές στη συμπεριφορά τους (απόσυρση – επιθετικότητα). Κάποια παιδιά παρουσιάζουν ψυχοσωματικά συμπτώματα (πόνος στη κοιλιακή χώρα – έμετο – πονοκέφαλος).
Όταν είμασταν παιδιά , δεν υπήρχε η λέξη «μπουλινγκ». Γίνονταν όμως διάφορα . Τα παιδιά έχουν την τάση να κοροϊδεύουν τα άλλα παιδιά, να μην καταλαβαίνουν τι μπορεί αυτό να προκαλέσει στον ψυχισμό κάποιου μεγαλώνοντας.
Η τηλεόραση πολλές φορές υποδείκνυε πώς να εκφοβίσει ένα παιδι, για να φαίνεται έτσι πιο «άγριο» να κάνει εντύπωση . Σήμερα το διαδίκτυο έχει αναλάβει αυτή την «διαπαιδαγώγηση». Όλα είναι εκεί . Πώς να τρομάξεις κάποιον , πώς να τον εκθέσεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και άλλα πολλά .
Οι γονείς πρέπει να καταλάβουμε ΤΩΡΑ ότι πρέπει να σκύψουμε πάνω στα προβλήματα των παιδιών . Να αρνηθούμε κάθε αρνητικό πρότυπο , να προβάλουμε τα θετικά . Όσο και να λέμε δεν έχουμε αν τα ψάξουμε θα τα βρούμε . Οι Άγιοί μας είναι τα καλύτερα. Ένα γιατρός, ένας επιστήμονας , ένα νέο παιδί που κατάφερε να διακριθεί. Ο πατέρας μας , η μητέρα μας … Τα νέα παιδιά διακαώς ψάχνουν κι αναζητούν πρότυπα . Ας μην είναι πια τα λάθος . Είμαστε πλέον στο «και πέντε», οπότε θέλει προσπάθεια να σώσουμε έστω την γενιά που μεγαλώνει!
Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό “ΟΣΙΟΣ ΘΕΟΦΙΛΟΣ”-ΜΑΪΟΥ
