Στόν Ἱερό Ναό Ἁγίου Γεωργίου Ἀπολλωνίας βρέθηκε ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Ιερισσού , Αρδαμερίου και Αγίου Όορυς κ. ΘΕΟΚΛΗΤΟΣ, ἀκολουθούμενος ἀπό τόν Διάκονό του π. Νικόλαο Τσεπίση. Τόν Σεβασμιώτατο ὑποδέχτηκε ὁ Ἐφημέριος τῆς Ἐνορίας, Παν. Ἀρχιμ. π. Στέφανος Τσιγκερλιώτης καί ὁ Πρόεδρος τοῦ Τοπικοῦ Συμβουλίου κ. Δημήτριος Χαρπουσάνης. Παρά τήν παγωνιά πού ἐπικρατοῦσε σέ ὅλη τήν περιοχή, ὁ Λαός τῆς Ἀπολλωνίας προσῆλθε στό κάλεσμα τῆς γλυκόλαλης καμπάνας καί μετεῖχε στήν Εὐχαριστιακή Σύναξη.
Ὁ Σεβασμιώτος στό κήρυγμά του ἀναφέρθηκε στήν Κυριακή ΙΒ΄ Λουκᾶ, τή λεγομένη τῶν Δέκα Λεπρῶν (Λουκ. ιζ΄ 12-19) καί μάλιστα στάθηκε στό παράπονο τοῦ Θεοῦ καί Σωτῆρος μας Ἰησοῦ Χριστοῦ γιά τήν ἀχαριστία τῶν ἐννέα ἀπό τούς δέκα λεπρούς, πού… λησμόνησαν νά ἐπιστρέψουν- ὑγιεῖς- πλέον γιά νά εὐχαριστήσουν τόν Εὐεργέτη τους πού τούς χάρισε τήν ὑγιεία. Πρόκειται γιά τήν περίφημη φράση πού ἔφυγε ἀπό τό ἕρκος τῶν ὀδόντων τοῦ Κυρίου μας: «Οὐχί οἱ δέκα ἐκκαθαρίσθησαν; Οἱ δέ ἐννέα ποῦ;», δηλαδή, «Δέκα ἄνθρωποι δέν βρῆκαν τήν ὑγειά τούς ἀπό τή φοβερή λέπρα χάρις σέ μένα; Ποῦ είναι λοιπόν οἱ ὑπόλοιποι ἐννέα;» (Λουκ ιζ΄ 17). Καί πράγματι ἕνας καί μόνος ἐπέστρεψε γιά νά Τοῦ ἀπευθύνη τό “εὐχαριστῶ” !
Πολλές φορές ἐπαναλαμβάνεται στή ζωή τῶν ἀνθρώπων, παρετήρησε ὁ ὀμιλητής, ἡ τακτική τῶν ἐννέα ἀχαρίστων! Τήν ὥρα τῆς ἀνάγκης, τῆς δοκιμασίας, τοῦ κινδύνου, τοῦ πόνου, τῶν ἐθνικῶν συμφορῶν θυμόμαστε τόν μεγάλο Πατέρα. Τόν ἀναζητοῦμε παντού. Τοῦ ὑποσχόμαστε τά πάντα καί δακρύβρεκτη, μᾶλλον δέ πύρινη ἡ προσευχή μας ἀνεβαίνει στόν θρόνο Του. Καί ὅταν λάβουν τά πράγματα αἴσιο τέλος μέ τή δική Του εὐλογία, τότε ἡ προσευχή φαίνεται ἀγγαρεία, ἡ πνευματικότητα ἀναχρονισμός καί ὁ ἐκκλησιασμός χαμένος χρόνος!
Μά καί στήν καθημερινή συμπεριφορά μας πρός τόν συνάνθρωπο πού μᾶς εὐεργετεῖ, ἡ τακτική τῆς ἀχαριστίας βασιλεύει. Πόσοι γονεῖς πού θυσιάστηκαν γιά τά παιδιά τους στεροῦνται ἀπό τά χείλη τῶν τέκνων τους καί τοῦ ἱεροῦ ὀνόματος τοῦ πατέρα καί τῆς μητέρας· καί γίνονται στό στόμα τῶν σπλάγχνων τους “ὁ γέρος καί ἡ γριά”. Ἀδέλφια, πού δέν γεύτηκαν τή χαρά τῆς ζωῆς γιά νά καλοπαντρέψουν ἀδελφές καί νά στηρίξουν τό σπίτι, ἀπόλαυσαν σάν πληρωμή τήν ὕβρη καί τή μοναξιά. Παιδαγωγοί πού στάλαξαν λέξη πρός λέξη τήν παιδεία καί τή γνώση σέ παιδικές καί νεανικές καρδιές, δέχτηκαν τήν προσβολή καί τή στέρηση. Γιατροί, πού θυσιάσαν καί τήν ὑγειά τους στόν βωμό τῆς ἔρευνας γιά τήν ἀνακούφιση τοῦ ἀνθρώπινου προσώπου, γεύτηκαν τή λοιδωρία.
Ξεχνιέται πώς ἐθνικοί μας ἥρωες του ’21, ἄντρες καί γυναῖκες, πού δώσανε τήν ἀμύθητη περιουσία τους γιά τή λευτεριά τούτου τοῦ τόπου, κατάντησαν ζητιάνοι στήν Ἀθήνα μπροστά ἀπό τήν παλαιά Βουλή γιά νά μήν πεινάσουν; Καί μάλιστα μέ τή “Βούλα”, δηλαδή τή σφραγίδα τοῦ νεογέννητου κράτους; Μήπως μᾶς θυμίζει τίποτα τό ὄνομα Νικηταρᾶς;
Εἶναι θλιβερή διαπίστωση, διασάφησε ὁ Δεσπότης, πώς οἱ ἄλλοι μᾶς ὑπολογίζουν καί μᾶς λογαριάζουν, ὅταν ἔχουν μόνο τήν ἀνάγκη μας. Ὅταν θέλουν κάτι νά πετύχουν μέ τίς “πλάτες” μας! Τότε, ἐπισκέψεις στό σπίτι μας, γλυκά στό γραφεῖο μας, εὐχές καί γράμματα τιμητικά καί πληρωμένα μέ παρακλήσεις! Καί ὅταν ἐπιτευχθῆ τό ζητούμενο, τότε δέν μᾶς γνωρίζουν! Εἶχε δίκιο ἢ ὄχι ὁ ἀείμνηστος μεγάλος Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος κυρός ΣΕΡΑΦΕΙΜ, σάν ἐθεώρησε καλό στό γραφεῖο του νά ἀναρτήση μιά φράση ἀρχαιοελληνική: «Οὐδείς ἀσφαλέστερος ἐχθρός τοῦ εὐεργετηθέντος”, κάτι πού οἱ πρόγονοί μας τό κατέγραψαν ὡς: «ἀχαριστίας αἴσχιον ἁμάρτημα οὐκ ἔστιν»!
Καί κατέληξε ὁ Ἐπίσκοπός μας: «Δέν καταλαβαίνει ὁ φτωχόμυαλος ἀχάριστος ὅτι μέ τή συμπεριφορά του, τήν τόσο πικρή γιά τόν εὐεργέτη του, πώς βάζει στό μέτωπό του γιά πάντα τό σημάδι τῆς ἀχαριστίας, πού ὅσο καί ἂν στήν ὑπόλοιπη ζωή του προσπαθῆ νά τό ξεπλύνη, ἐκεῖνο πιότερο θεριεύει! Εἶχε δίκιο ὁ Τζιοβάνι Παπίνι πού ἔλεγε γιά τούς ἀχαρίστους ἀπευθυνόμενος πρός τόν Κύριο: “ Πόσες φορές, Θεέ μου, θ’ ἀναστηθῆς, θ’ ἀναληφθῆς, πόσες φορές θ’ ἀνέβης στόν Σταυρό γιά μένα; Ἐγώ πάντα θά Σέ προδίνω σά ληστής καί παραγιός σου”»!
