Ἡ Μικρασιατική Καταστροφή ἀποτέλεσε γιά τόν Ἑλληνισμό ἕνα μεγάλο πλῆγμα. Ἐκεῖ πού οἱ ἐλπίδες εἶχαν ἀναζωπυρωθεῖ μέ τήν ἐπέλαση τοῦ ἑλληνικοῦ στρατοῦ στήν Ἰωνία, ἡ ὀπισθοχώρηση καί τό σπάσιμο τοῦ Μετώπου προκάλεσε φοβερή καταστροφή. Ἡ ἀπό αἰῶνες ἑλληνική γῆ, ἡ γῆ τῆς Ἰωνίας, ἡ Αἰολική γῆ, ἐγκαταλείπεται βιαίως ἀπό τούς ὀρθοδόξους Ἕλληνες κατοίκους της. Ἕνα μεγάλο πλῆθος ἀνθρώπων ἀφήνει ὅλα τά ὑπάρχοντά του μέσα στή φωτιά καί τή διάλυση. Ἄνθρωποι ξεριζωμένοι μεταφέρονται κυρίως στήν ἠπειρωτική Ἑλλάδα καί ζοῦν ὡς πρόσφυγες, πολλές φορές μέσα σέ ἄθλιες συνθῆκες καί συμπεριφορές.
Εἶναι σημαντικό νά τονίσουμε ὅτι, φεύγοντας οἱ ἄνθρωποι αὐτοί ἀπό τούς τόπους καί τά σπίτια τους, αὐτό πού φρόντισαν νά πάρουν καί νά διασώσουν ἦταν οἱ εἰκόνες, τά ἅγια Λείψανα καί τά κειμήλια τῆς ἐκκλησίας τοῦ τόπου τους.
Κι ἀκόμη, νά ἐπισημάνουμε πώς μαζί μέ τούς ἁπλούς ἀνθρώπους ξεριζώθηκαν καί ἄνθρωποι ἐπιφανεῖς, μέ μεγάλες περιουσίες, μέ τιμές καί δόξες. Ὅλα ὅμως αὐτά τά ὑλικά καί κοσμικά ἐφόδια δέν μπόρεσαν νά τούς προσφέρουν τίποτα, ἀποδεικνύοντας τή ματαιότητα τῶν προσκαίρων ἀγαθῶν.
Ἀνάμεσα στούς πρόσφυγες ἦταν καί ἄνθρωποι ἁγιασμένοι, πού ἡ ζωή τους στηριζόταν στό ἁγιογραφικό: «Τοῦ Κυρίου ἡ γῆ καί τό πλήρωμα αὐτῆς» (Ψαλμ. 23, 1). Σίγουρα θλίβονταν πού ἐγκατέλειπαν τίς ἑστίες τους, ἀλλά παρέμεναν αἰσιόδοξοι, ἔχοντας τήν ἐλπίδα τους στόν Θεό. Οἱ ἄνθρωποι αὐτοί ἔγιναν ἀληθινά καί οὐσιαστικά στηρίγματα στούς πρόσφυγες συμπατριῶτες τους. Μιά τέτοια μεγάλη μορφή, ἕνας σύγχρονος Ἅγιος τῆς Ἐκκλησίας μας, εἶναι ὁ ὅσιος Ἀρσένιος ὁ Καππαδόκης, ὁ ἱερέας πού βάπτισε τόν ὅσιο Παΐσιο τόν Ἁγιορείτη, καί τιμᾶται στίς 10 Νοεμβρίου.
***
Ὁ ὅσιος Ἀρσένιος γεννήθηκε τό 1840 στά Φάρασα τῆς Καππαδοκίας ἀπό εὐλαβέστατη οἰκογένεια. Σέ μικρή ἡλικία ἔχασε τούς γονεῖς του καί μετά ἀπό μιά θαυματουργική διάσωση πού βίωσε, ἀπό σίγουρο πνιγμό, ἀποφάσισε νά ἀφιερώσει τή ζωή του στόν Χριστό. Ὁλοκλήρωσε τίς ἐγκύκλιες σπουδές του καί ἐνήλικας πλέον ἀφιερώθηκε καί μόνασε στή Μονή Τιμίου Προδρόμου Φλαβιανῶν στην Καισάρεια. Δέν ἔμεινε ὅμως γιά πολύ στήν ἡσυχία τοῦ μοναστηριοῦ. Χειροτονήθηκε πρεσβύτερος καί τοποθετήθηκε στά Φάρασα, γιά νά στηρίξει πνευματικά καί μορφωτικά τή γενέτειρά του, ἐξυπηρετώντας καί τά γύρω χωριά.
Ἡ θεία χάρη, μέ τήν ὁποία τόν προίκισε ὁ Θεός, καί ἡ πλούσια πνευματική του δράση ἀνέβαζε τό πνευματικό ἐπίπεδο τοῦ ποιμνίου του. Ὁ Ὅσιος βοηθοῦσε ἀδιάκριτα ὅλους τούς ἀνθρώπους διαβάζοντας εὐχές καί καθοδηγώντας πνευματικά. Πολλά ἦταν τά θαύματα πού ἐπιτελοῦσε σέ ἀσθενεῖς, δαιμονισμένους, δυσκολεμένους. Ἔδινε φυλαχτά, πού κατασκεύαζε ὁ ἴδιος, κυρίως σέ γυναῖκες πού δέν μποροῦσαν νά τεκνοποιήσουν, καί τό θαῦμα γινόταν. Διάβαζε στούς ἀσθενεῖς περικοπές ἀπό τήν Καινή Διαθήκη καί Ψαλμούς τοῦ Δαβίδ καί μόλις τελείωνε τήν ἀνάγνωση οἱ ἄνθρωποι θεραπεύονταν.
Χρήματα, ἔπειτα ἀπό τίς εὐχές καί τίς θεραπεῖες, δέν δεχόταν ποτέ, λέγοντας ὅτι «ἡ πίστις μας δέν πουλιέται». Μάλιστα οἱ Φαρασιῶτες, ὅταν πλέον βρέθηκαν στόν ἑλλαδικό χῶρο, λέγανε: «Ἐμεῖς στόν τόπο μας δέν γνωρίζαμε τί σημαίνει γιατρός. Ὅ,τι ἀνάγκες εἴχαμε, προστρέχαμε στόν Χατζεφεντή, ὅπως λέγανε τόν Ὅσιο, καί γινόμασταν καλά». Ἡ προσευχή του ἔφθανε καθαρή στόν θρόνο τοῦ Θεοῦ, γιατί γινόταν μέ πόνο καί ἀγάπη γιά τόν πάσχοντα ἄνθρωπο· καί ὁ Θεός ἄκουγε τίς προσευχές του καί ἱκανοποιοῦσε τίς παρακλήσεις του!
Ἦταν αὐστηρός στά πνευματικά παιδιά του, βάζοντας ἐπιτίμια, ἀλλά ἡ καθοδήγησή του εἶχε ἀκρίβεια καί συνέπεια. Κάποιες φορές μάλιστα φερόταν ἰδιόρρυθμα, μέ δῆθεν θυμό καί ὀργή, γιά νά ἀποφεύγει τόν ἔπαινο τῶν ἀνθρώπων. Κάθε Τετάρτη καί Παρασκευή δέν δεχόταν κανέναν, μένοντας ἔγκλειστος στό κελί του. Ἀφιέρωνε αὐτές τίς δύο ἡμέρες στόν Θεό καί τήν ἡσυχία, πού ποθοῦσε ἡ ψυχή του. Πολλές φορές δεχόταν πιέσεις καί ἀπειλές ἀπό τούς Ὀθωμανούς, παρότι τούς ἀγαποῦσε ὡς εἰκόνες Θεοῦ καί τούς ἔκανε πολλές θεραπεῖες, ἀλλά ἔμενε ἀπτόητος, ἀγωνιζόμενος γιά τό ποίμνιό του. Ἡ προσφορά του στήν Καππαδοκία ἦταν πολύ σημαντική καί γιά τά θρησκευτικά καί γιά τά ἐθνικά θέματα.
Μέ τό διορατικό καί προορατικό του χάρισμα προεῖδε τήν ἐκδίωξή τους ἀπό τήν Καππαδοκία. Οἱ Ὀθωμανοί σέ μικρό διάστημα θά ἔδιναν ἐντολή νά φύγουν γιά τήν Ἑλλάδα. Ἡ ἀπέλαση εἶχε προγραμματιστεῖ γιά τίς 14 Αὐγούστου 1924. Ἔτσι ὁ Ὅσιος φρόντισε, ἀφήνοντας σέ ἀπορία τούς κατοίκους, νά πανηγυριστεῖ ἡ ἑορτή τῆς Παναγίας λίγες ἡμέρες νωρίτερα. Ἐπίσης, φρόντισε νά βαπτίσει ὅλα τά νεογέννητα παιδιά, οὕτως ὥστε νά εἶναι τακτοποιημένοι πνευματικά ὅλοι οἱ κάτοικοι. Μέσα στίς εὐεργεσίες πρός τό ποίμνιό του, καί ὄχι μόνο, ἦταν ἡ παρακαταθήκη πού ἄφησε μέ τόν διάδοχό του. Βάπτισε τόν ὅσιο Παΐσιο, τοῦ ἔδωσε τό ὄνομά του καί τόν ἄφησε «στό πόδι του», ὥστε νά βοηθήσει, ὅπως ἀποδείχθηκε, ὅλη τήν ἀνθρωπότητα.
Ἀκολούθησε τούς συγχωριανούς του στήν προσφυγιά, καθώς καί στίς ταλαιπωρίες τους. Ἕνας ἀπό τούς προορισμούς τους ἦταν ἡ Κέρκυρα. Ὁ τόπος αὐτός ἔμελλε νά γίνει ἡ τελευταία κατοικία γιά τόν Ὅσιο. Τρεῖς μέρες πρίν προεῖδε τήν κοίμησή του καί ἡ Παναγία, τήν ὁποία ἀγαποῦσε πολύ, τοῦ ἔκανε τή χάρη νά ἐκπληρώσει τήν ἐπιθυμία του· τόν περιέφερε σέ ὅλο τό Ἅγιον Ὄρος! Στίς 10 Νοεμβρίου 1924 ὁ ὅσιος Ἀρσένιος παρέδωσε ὁσιακά τήν ψυχή του στόν Κύριο, πού ἀγάπησε πολύ σέ ὅλη του τή ζωή.
***
Ὁ ὅσιος Ἀρσένιος ὁ Καππαδόκης ἄς μᾶς προστατεύει ἀπό κάθε δύσκολη περίσταση. Βίωσε πολέμους, προσφυγιά, διώξεις. Ἄς μᾶς εὐλογήσει νά μή ζήσουμε κι ἐμεῖς τέτοιες καταστάσεις. Ἀλλά κυρίως νά ἐνισχύσει τήν πίστη μας καί νά πρεσβεύει στόν Κύριο νά ἀξιωθοῦμε τῆς οὐρανίου Βασιλείας Του.
π.Β.Σ.
