ΑΠΌ ΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΟΣΙΟΣ ΘΕΟΦΙΛΟΣ ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ
Μιά γωνιά τοῦ δωματίου καί δείχνει αὐτή τήν εἰκόνα… Ἄραγε πῶς θά εἶναι τό
ὑπόλοιπο δωμάτιο; Δέν θέλω οὔτε νά τό φανταστῶ! Αὐτή ἡ ἀκαταστασία προκαλεῖ ἄγχος
καί ἐκνευρισμό. Νομίζω πώς κανένας ἀπό ἐμᾶς δέν θά μποροῦσε νά καθίσει οὔτε γιά ἕνα
λεπτό μέσα σέ ἕναν τέτοιο χῶρο.
Ὅμως πῶς δημιουργήθηκε αὐτός ὁ… χαμός; Ξαφνικά μιά ἡμέρα ὁ κάτοχος τοῦ
δωματίου ἀνακάτεψε καί σκόρπισε ὅλα τά προσωπικά του πράγματα; Δέν τό πιστεύω!
Ἀλλά διαρκῶς, ἀντί νά τοποθετεῖ στή θέση του αὐτό πού χρησιμοποιοῦσε, τό πετοῦσε
ἀπό ἐδῶ καί ἀπό ἐκεῖ. Ὅ,τι ἔβγαινε δέν ἔμπαινε ξανά στή θέση του. Δέν ὑπῆρχε πρόγραμμα
καί τάξη. Γιά νά συμμαζευτεῖ δέ αὐτή ἡ κατάσταση θέλει κόπο καί πολλή ὥρα.
Ἡ ἀκαταστασία σέ ὁποιονδήποτε χῶρο τοῦ σπιτιοῦ μας ἤ στόν ἐργασιακό χῶρο εἶναι
ἐπικίνδυνη, ἀφοῦ, ἀνακατεύοντας τά πράγματά μας, ξεχνᾶμε τί ἔχουμε καί ποῦ τό ἔχουμε.
Καί ὅταν τό χρειαστοῦμε, δέν θά τό βρίσκουμε.
Ἄν λοιπόν ἡ ἀκαταστασία στά πράγματά μας εἶναι κάτι κακό καί ἐπιβλαβές, σκεφτεῖτε
πόση ζημιά γίνεται, ὅταν ὑπάρχει ἀκαταστασία στά πνευματικά. Ὅταν δέν ἔχουμε σταθερό
πρόγραμμα στήν πνευματική μας ζωή. Ὅταν κάθε ἡμέρα παραλείπουμε νά κάνουμε κάτι
ἀπό τά θρησκευτικά μας καθήκοντα ἤ ἐπιτρέπουμε στόν ἑαυτό μας νά παραβεῖ κάποιες
ἐντολές.
«Ἔλα μωρέ, μιά μέρα θά κοιμηθῶ χωρίς προσευχή», λέμε. Ἤ, «Δέν ἔχασα τήν ψυχή
μου μέ μιά ἡμέρα πού κατέλυσα».
Ὅμως ἀμελώντας λίγο, πολύ λίγο, κάθε ἡμέρα, ξεφεύγοντας γιά πολύ λίγο κάθε ἡμέρα
ἀπό τό πνευματικό πρόγραμμα πού μᾶς ἔχει δώσει ὁ πνευματικός μας πατέρας, ἔρχεται ἡ
ὥρα πού στήν ψυχή μας δημιουργοῦνται μεγάλα κενά. Δημιουργεῖται ἕνας τόσο μεγάλος
χαμός, μιά ἀκαταστασία παρόμοια μέ αὐτή τῆς εἰκόνας μας. Mένουμε πίσω στήν
πνευματική μας ζωή, δέν προοδεύουμε καί πραγματικά κινδυνεύουμε. Καί αὐτό συμβαίνει
γιατί αὐτές οἱ μικρές παραχωρήσεις, ἤ τά μικρά ἁμαρτήματα, γίνονται συνήθειες. Καί ὅπως
λένε οἱ Πατέρες: «Νά φοβᾶσαι τίς συνήθειες περισσότερο ἀπό τόν διάβολο».
Ἐν τέλει, προσοχή! Ἄς διατηροῦμε κάθε μέρα τήν τάξη καί στά πράγματά μας βέβαια,
ἀλλά κυρίως στά πνευματικά. Χωρίς ἀμέλειες καί παραχωρήσεις, γιά νά ξέρουμε πάντα
ποῦ βρισκόμαστε
καί ποῦ βαδίζουμε.
